Wijsmuller en oud collega's

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Jaap5
Berichten: 1030
Lid geworden op: 30 nov 2005 04:06

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door Jaap5 »

Goofy/Proet

Over dat bericht van de dochter van P Roos heb ik nog het volgende aan te vullen. P Roos was inderdaad 1e in Brega en ik durf voor 100% zeker te zeggen dat de Goofy waar hij het over had Goof van Gelder is die ook als 1e wtk /2e wtk daar gezeten heeft omstreeks diezelfde jaren. Ik heb ook goofy een term in Brega bij me gehad als 2e en dan nog als sparks Willem Paape . Zo,n drie maanden ga je van je levensdagenniet meer vergeten. Piet als je Goof v gelder en Roos nakijkt omstreeks die tijd dan zie je denk ik wel namen die met hem gevaren hebben en nog leven Goof is overleden. Groeten Jaap5

Jaap5
Berichten: 1030
Lid geworden op: 30 nov 2005 04:06

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door Jaap5 »

Goofy

Er ging nog een belletje bij me rinkelen. De 2e wtk van de Noord Holland mocht i v m de ziekte van zijn moeder in Scheveningen uit Singapore naar huis toen het schip gekaapt is door de Insdonesiers. Die 2e wtk was P.Roos Dus heb je weer een aanknopingspunt en de elec Ton Ruyter die ook de laatste keer er bij was in IJmuiden heeft met hem gevaren. Groet Jaap5
robert

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door robert »

berging statendam in 1956 voor de prijs van 1 gulden.

gr.robert
Bijlagen
2e1b49c983eae4ec0db6594838b490fa.jpg
2e1b49c983eae4ec0db6594838b490fa.jpg (127.87 KiB) 2455 keer bekeken
Pjotr

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door Pjotr »

De Benghazi in Libië. Oktober-november 1985. Deel 7.

Door omstandigheden (druk/druk/druk) ben ik even een tijdje weggeweest. Maar zoals beloofd hier weer een verhaaltje over het wel en wee in Marsa el Brega..
Ik zat al aan boord van de Benghazi, bij schipper Dirk de Bood. Ons zusterschip Bishr voer ook nog vrolijk in de rondte maar de Cycloop lag verderop in de haven in de mottenballen.
Af en toe meerden we hier naast af en maakten een inspectierondje. Kijken of er nog voldoende druk in de startluchtvaten was, de accu’s nog een beetje geladen waren, of er nog gelensd moest worden enzovoort. En soms even proefdraaien. Als Dirk mee was dan kon je hem geen groter plezier doen als hem de hoofdmotoren te laten starten. Maar eerlijk is eerlijk: het starten van grote motoren is dan ook een spectaculair iets. Nou moet ik er wel bij zeggen dat in de havendienst wel vaker motoren worden gestart als op andere schepen. Daarentegen komt het zelden voor dat de hoofdmotoren langer als een paar uur achtereen draaien.

Een van de weinige keren dat we wel vrij lang met een hoofdmotor hebben gedraaid betekende bijna het einde van de Benghazi. Dat was toen de tankerlaadboei een eind verder op zee bijna klaar was en getest moest worden. Wij lagen langszij en om te controleren of de kilometerslange leiding van de boei naar wal niet lek was zou deze gevuld worden met zeewater en onder druk worden gebracht door de brandbluspomp van de Benghazi. Dit was niet zo maar een lullig pompje maar een speciale centrifugaalpomp die met een Airflex luchtkoppeling direct op de as van de bakboord-Bolnes hoofdmotor kon worden gekoppeld. Als die motor hierna dan voluit ging had je een brandbluspomp met een vermogen van maar liefst meer als 1000 pk tot je beschikking!
Voor de test werden vanaf de brandblusaansluitingen aan ons dek slangen aangesloten op de boei en via de pomp zeewater in de leiding naar de wal gepompt. Toen er daar zeewater uitkwam werd de leiding dichtgezet en liep de druk in de leiding langzaam op.
Zo rond de middag was de druk tot meer als 10 bar opgelopen en was de leiding blijkbaar goedgekeurd want ik kreeg in de machinekamer een belletje dat we konden stoppen met pompen.
Ik weet nog steeds niet waarom ik eerst de pomp wilde ontkoppelen en dan pas de motor uitzetten maar nog geen twee tellen nadat ik de knop had ingedrukt en de luchtkoppeling was losgekomen begon het water in de leiding de verkeerde kant op terug te stromen (er zat dus nergens een terugslagklep…). De waterpomp begon daardoor als een gek ook verkeerd om te draaien. Het terugkomende water kon niet snel genoeg wegstromen via het zee-inlaat-filter (zee-uitlaat-filter…) en door de hoge waterdruk werd ook nog eens de pakking onder het deksel van dit filter weggeblazen. Dus er spoot plotseling een berg water onder de plaat zo de machinekamer in. Ik schrok hier natuurlijk behoorlijk van en omdat die narigheid was begonnen toen ik de pomp ontkoppelde drukte ik meteen de knop weer in zodat de pomp op de hoofdmotor gekoppeld zou worden. Dit lukte gelukkig en de pomp begon met veel slippen van de koppeling weer de goeie kant op te lopen. Het water spoot nog steeds onder de plaat en uiteraard kwam er vrij snel hierna een telefoontje dat de pomp echt wel uit kon. Ik antwoordde dat dit helaas even niet ging en dat de machinekamer aan het vollopen was. Toen kwam er snel hulp en hebben we als eerste de afsluiters voor en na het zeeinlaatfilter dichtgedraaid. Daarna de pakking onder het deksel vervangen en vervolgens moesten we de waterdruk van de leiding kwijt. Samen met Dirk besloten we dan maar de brandblusmonitoren (de grote straalpijpen bovenop het brughuis) open te zetten om het water daardoor te laten ontsnappen.

Deze hebben dus meer als een uur (!) volop staan spuiten totdat de druk voldoende was gezakt. Toen kon zonder gevaar de brandbluspomp ontkoppeld worden en de hoofdmotor uit. En wij aan het uitgestelde middagmaal. Toch wel verdiend want er was weer een sleepboot gered.
Maar nog steeds vraag ik mij af wat er zou zijn gebeurd als ik niet eerst de luchtkoppeling had losgezet maar meteen de motor had afgezet? Deze motor zou dan hoogstwaarschijnlijk heel hard de verkeerde kant op zijn gaan lopen, aangedreven door de waterpomp. Het is maar de vraag of de Bolnes dit lekker zou hebben gevonden, ver boven het maximum toerental, met een smeeroliepomp die de verkeerde kant op draait en zo…
In ieder geval liep dit incident gelukkig goed af. Wat wel weer leuk was was dat door het wegspuiten van het vele water er een reactiekracht optrad en de Benghazi dus precies de andere kant op wilde. Het was daarom nodig om tijdens het spuiten de schroeven te laten draaien om op onze plaats te blijven liggen. Ik heb me laten vertellen dat het (met stilstaande schroeven) mogelijk was om 5 mijl per uur te varen alléén op het wegspuitende water uit die grote straalpijpen. (Misschien een idee om met een havensleper eens ludiek af te meren met alleen de brandblusmonitoren?).

Zo al met al hadden we veel werk met de laadboei. We voeren met mensen en materieel heen en weer, we brachten de L-4 weg en we hebben nog een tijdj aan de ankerkettingen van de boei gesjord om deze goed te positioneren. Daarmee waren we ook nog een een anchorhandling-tug. Of we voeren rond om Corexit te sproeien als er weer iemand olie had gelekt. In ieder geval was er veel afleiding door de boeiwerkzaamheden. Er was een gerucht dat er een feestje zou komen als de laadboei officieel in gebruik zou worden genomen. Een Libisch feestje met alleen maar (lelijke) kerels, schapenvleestoastjes en limonade was niet echt iets om naar uit te kijken, belangrijker was het dat we tijdens de constructie van de laadboei erg vaak langszij de L-4 kraanbak lagen. Dirk ging daar dan even een praatje maken en kwam vervolgens terug met een doos voedsel of een zak broodjes van de koks daar aan boord: onze kok Freek heeft hierdoor wekenlang geen brood hoeven te bakken. :-D

Dirk was ook voor de Libiers een goeie vent. En humor had hij ook, als ik weer eens getrimd of gebunkerd had en we nauwelijks merkbaar nog ietsje scheef lagen kwam hij, zich overal aan relingen en deurposten vastklampend, moeilijk aanlopen en zei dan knipogend tegen de bootsman: “Wat liggen we weer scheef hè Willem!!” :wink:


Om de vier-koppige bemanning compleet te maken was dus Willem Koenen als bootsman aan boord. Tijdens de assistenties bij het slepen liep het in de machinekamer bijna altijd probleemloos zonder alarmen (dat was wel iets anders op de Cycloop) dus meestal hielp ik met de tros of de winch. En daarna naar de brug. Tijdens slecht weer ging het daar wel een stuk meer tekeer als op de Cycloop want echt prettig gedrag in de golven hadden de Benghazi en de Bishr niet. Als we samen naar buiten voeren en we zagen de Bishr in de golven nogal heftig heen en weer slingeren en stampen dan hadden we vaak medelijden met die jongens daar aan boord. Waarbij we vergaten dat we zelf ook zo tekeer gingen.
Na die tochtjes buitengaats met veel buiswater spoelde Willem elke keer na het afmeren de opbouw goed af met de waterslang van de wal. Deze gaf drinkwater en het was door de Libiër ten strengste verboden om dit water te gebruiken voor iets anders. Deze kleine verzetsdaad tegen het Libisch gezag vond ik altijd mooi om te zien. Een klein beetje terugpesten mag toch?

Naast de beruchte havenmeester Sadhi –die nog steeds mensen aan het ontslaan was- was er nog een Libier die (te) vaak langs kwam. Zijn naam ben ik kwijt maar het was iemand die 5 keer per dag op een matje knielde en dan iets onverstaanbaars mompelde richting woestijn. :? Om ons daarna te vertellen dat hij graag nog een keer naar Amsterdam wilde om eens goed te kunnen hoeren/snoeren & taxirijden. Na een tijdje begon hij zelfs te vragen waar ik woonde en of hij eens langs kon komen als ik weer met verlof thuis was zodat ik hem Amsterdam kon laten zien… Ik verzon toen maar een adres ergens in Staphorst en zei dat hij altijd welkom was! Je moet er toch niet aan denken dat er plotseling een Libiër langskomt :mrgreen: (met of zonder explosieven). Overigens: als die Libiër ooit nog eens naar Nederland is gekomen: sorry aan die onbekende Staphorster (maar ik kon gewoon niet anders).

Over andere Libyan-lunatics gesproken: Doordat wij voor onze werkzaamheden kosteloos gasolie kregen (gasolie was in Brega trouwens veel goedkoper als drinkwater!) moesten wij wel de kleinere bootjes in haven van gasolie voorzien. Wij konden het namelijk via de separator en een filter goed reinigen en via een dunne vulslang afleveren. Zo kwamen er op een gegeven middag 2 kleine vissersbootjes aan die samen een paar honderd liter nodig hadden. Ik gaf ze dus de slang aan en maakte duidelijk dat ze deze moesten doorgeven aan elkaar en als ze klaar waren dan moesten roepen want ik ging naar de machinekamer om de pomp te starten en het filter in de gaten te houden. Af en toe keek ik boven of alles goed ging en er waren geen problemen. Toen ik dacht dat ze nu wel bijna vol zouden zijn kwam ik weer boven en tot mijn stomme verbazing waren de twee bootjes weg! Ik zag ze nog net bij de havenmond richting zee varen. Erger was dat ze de vulslang gewoon in het water hadden gegooid en hier nog steeds gasolie uit spoot! Ik vloog dus vloekend naar beneden en stopte de pomp maar voor de tweede keer die reis lagen we dus weer in een enorme olieplas in de haven van Brega. En naar hun zegeltjes konden ze natuurlijk fluiten, stelletje debielibiërs…

Nog een voorbeeld van een vreemde ervaring met olie: toen de laadboei al een paar weken in gebruik was moesten we een lege Liberiaanse tanker assisteren. Toen deze vast lag en het laden al was begonnen werden we kort daarop weer opgeroepen en konden diezelfde tanker assisteren om los te maken en weg te varen. Meteen daarop moesten we een Russische tanker helpen om aan diezelfde laadboei vast te maken. Nou hadden Russen wel een streepje voor bij Khadaffi maar dit ging wel heel ver. Toen de Rus geladen was en weg voer mocht de Liberiaan nog steeds niet niet aan de laadboei en na een tijdje is de tanker dan ook leeg weggevaren. Dit was zelfs voor Libisch begrippen nogal vreemd maar toen we later naar de Wereldomroep luisterden begon er iets te dagen: we hoorden dat er een staatsgreep was gepleegd in Liberia en dat onder andere Libië hier achter zat. De opstand was echter neergeslagen en waarschijnlijk uit frustatie mochten er hierna geen Liberiaanse schepen meer in Libie laden of lossen (alsof Liberiaanse schepen iets met Liberia te maken hebben…).

Op zich was dit nog wel een grappig incident, ernstiger werd het toen voor de kust van Egypte het cruiseschip Achille Lauro (de voormalige Willem Ruys) werd gekaapt door een stelletje Palestijnen. Toen daar een Amerikaan met rolstoel en al overboord werd gegooid werd de situatie nogal grimmig en kwamen de straaljagers en gevechtshelikopters vaak laag overvliegen. Het was verboden om ’s nachts in de Golf van Sirte te komen, want dit werd door Khaddafi Duck beschouwd als Libische territoriaal water. Waarop die vervelende B-acteur in het Witte Huis weer treiterig daar toch Amerikaanse straaljagers liet vliegen, net zolang tot er Libische MIG’s opstegen. Vervolgens werden die weer bijna allemaal neergehaald en toen ontplofte er niet veel later in een Berlijnse discotheek een bom. Waarop Reagan weer bommenwerpers naar Libië stuurde en deze lieten vervolgens ongevraagd bommen vallen op de pleegkinderen van Khadaffi en een paar jaar later flikkerde er een Boeing 747 van PanAm op een Schots dorpje genaamd Lockerbie en toen…

Maar tot zover de toch wel simpele politiek van de jaren tachtig. Gelukkig was ik toen dit verder speelde al lang weg uit Libië. Gezelliger is het er in die streken zeker niet op geworden.

Na afloop van onze dagelijkse bezigheden keken we TV of video. Op een mooie dag had iemand van de Ham 350 een band afgegeven met de film Rambo. Deze film was toen vrij nieuw maar we hebben hem niet eens afgekeken: de video was waarschijnlijk stiekem met een slechte videocamera in een bioscoop opgenomen. Naast het waardeloze beeld was er ook nog eens ondertiteling in het Frans en Arabisch die meer als de helft van het beeld vulde. Maar deze film was een uitzondering, de videobanden die we met de baggerjongens uitwisselden waren meestal prima en erg welkom. Ook de post (en kranten!) die wekelijks via hun moederbedrijf (“Interbeton” - Generaal Spoorlaan/Rijswijk) kwam en vertrok was zeer welkom. En een stuk sneller als de post die met aflossers meekwam.

Het werd uiteindelijk november en ook wij begonnen aan boord af te tellen naar onze aflossing. (Alhoewel, volgens mij was ik daar al op de dag van aankomst mee begonnen…). Er waren elke dag wel een paar assistenties bij schepen, zeker als we “dutytug” waren.
In de machinekamer waren er kleine probleempjes die meestal eenvoudig op te lossen waren. Zo hoorde ik op een zeker moment tijdens het draaien van de SB hoofdmotor steeds tikken, die werden na goed zoeken veroorzaakt door een brandstofpomp die niet helemaal vaststond. Verder werkte de koel/vries niet goed maar nadat ik een nieuwsgierige vis uit het koelwaterfiltertje had verwijderd gingen de temperaturen weer een stuk omlaag. Kortom, weinig opzienbarends dus.
Wel schokkend was het bezoek van onze scheepsagent Mohammed. Hij had voor een hoop geld ergens voedsel op de kop getikt en dat lag in de kofferbak van zijn Mercedes: een stel kippen en twee stukken koe…met als extra een hoop vliegen dus niet zo een smakelijk gezicht. Maar: onze aflossers zouden niet van de honger omkomen…

Groot nieuws over andere collega’s bereikte ons via de Wereldomroep: op 8 november was de sleepboot Amsterdam door Iran opgebracht, nadat ze in Iranese wateren had gevaren. En dat mocht niet van de mannen zonder stropdassen. Gelukkig is de bemanning (met sleepboot) later weer vrijgelaten (ja toch? :shock: ).

Wij zelf werden een kleine twee weken later vrijgelaten uit Marsa el Brega. We namen afscheid van onze collega’s op de Bishr en van Dirk de Bood want die moest bij gebrek aan een aflosser nog wat langer blijven.
We overleefden de dodenrit van Brega naar Benghazi, werden voor een paar uur weer in het El Anus hotel ondergebracht en de volgende morgen vroeg met een binnenlandse vlucht
naar Tripoli overgevlogen. Na het nodige getreiter van de luchthaven”officials” daar en het gebruikelijke gedoe met de koffers was ik heel erg opgelucht toen we met een KLM (!) toestel wegvlogen. Toen ik de kust van Libie onder ons zag verdwijnen zwoer ik dat als ik nog één keer naar Libië zou moeten ik meteen de zak zou nemen. En dat meende ik echt. Nog steeds trouwens.

Zo eindigde een van mijn beroerdste reizen. Die begon op de Cycloop (die eerst Friesland heette), ik stapte vervolgens over op de Benghazi (die eerst “Overijssel” heette) en ik was in dienst van de Curaçao Towing Company (die in Holland gewoon weer Wijsmuller heette..).

Tot de volgende reis! (weekje havendienst IJmuiden: een bizar verhaal!) :(
Groeten, Pjotr :wink:
reederijgebrgoedkoop
Berichten: 96
Lid geworden op: 02 okt 2006 22:06
Contacteer:

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door reederijgebrgoedkoop »

Afbeelding
Bishr ex Utrecht
Afbeelding
Bishr ex Utrecht
Afbeelding
Benghazi ex Overijssel
Afbeelding
Benghazi ex Overijssel

Grt. Ruud
Gebruikersavatar
Albert
Berichten: 3183
Lid geworden op: 04 jan 2005 14:10
Locatie: Purmerend

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door Albert »

Prachtverhaal Pjotr, bedankt.

Albert
"MAY YOUR BIG JIB DRAW"
reederijgebrgoedkoop
Berichten: 96
Lid geworden op: 02 okt 2006 22:06
Contacteer:

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door reederijgebrgoedkoop »

Om het verhaal van Pjotr compleet te maken nog wat foto's.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Grt. Ruud
BaCo

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door BaCo »

Mooi stukje weer, Piet.
Het is elke keer weer genieten van jouw verhalen.
beusekompeter
Berichten: 493
Lid geworden op: 17 jan 2006 19:25
Locatie: velserbroek

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door beusekompeter »

Hallo allemaal kan mij nog voor de geest halen dat we landen in de
woestijn en dan moest de volle pot ook nog geleegd worden dat was
dan 50 meter lopen de woestijn in en de septic tank even omkiepen
oftewel leeg laten lopen op een afstandje kijken of hij leeg was
en dan weer terug op zijn plaats zetten je werd dan hartelijk
bedankt door de crew dat was een oude dakota en er werden ook
wel eens roeren gerepareerd met tape. gr beus
neilki slip
Gebruikersavatar
Bart the second
Berichten: 810
Lid geworden op: 05 mar 2006 16:12
Locatie: Amsterdam
Contacteer:

Re: Wijsmuller en oud collega's

Bericht door Bart the second »

Lekker bezig Pjotr,

Prachtig verhaal van die brandblus pomp :-D
Ik heb ooit gehoord dat de Tempest 2 knopen liep als de waterkanonnen naar achteren gericht stonden. Dit in de tijd dat deze lievelings tug van mij ook nog fire fighting vessel was voor de shell.


groet
Bart
meestertje....ik zeg het en ik blijf het zeggen in alle gevallen.


Plaats reactie