Wijsmuller en oud collega's

[Frans/Goofy]

Cor deze Foto,s , zijn al zo lang in mijn bezit,
Maar ik ben blij , met jou reactie .
Gr Frans / Goofy

[proet]

Kadotje,

Krijg ik vandaag een verlaat kadotje binnen voor mijn verjaardag.

[proet]

28 augustus 2009 na een langdurig writers-block, oftewel ik kreeg geen stukje op papier, eindelijk geplaatst op http://bureau-wijsmuller.nl de Zeeland van 1956, de geschiedenis voor zover bekend, bemanningslijsten, foto's en verhalen. Bij de foto's staan er een aantal foto's met bemanningsleden weet u wie wie is mail het even door.

Iedereen die gegevens en foto's heeft aangeleverd voor de Zeeland, bijzonder bedankt !
Alleen ik heb een klein foutje gehad op de harde schijf en de foto's zijn gered, alleen van wie afkomstig niet in alle gevallen. Dus zie je jou foto mail even, dan kan ik de juiste mensen vermelden.

Er is nog een foto van de Willem Barendsz die ik dringend zoek. Dit is een foto waar de Willem Barendsz op staat zonder mast, deze was ze 'verloren' eind 1968. Kunt u me helpen ?

Mocht u opmerkingen of aanvullingen hebben wat betreft de Zeeland, ik ontvang ze graag ! (trouwens van en over alle sleepboten ooit gevaren bij Wijsmuller ontvang ik graag informatie).

De volgende plaatsing zal de, "Zeeland" uit 1982 worden, heeft U feiten verhalen of foto's van de "Zeeland" dan zou ik deze graag van U ontvangen op info@bureau-wijsmuller.nl

Groet Proet

[Pjotr]

Beste Proet: Writers block, praat me er niet van!
Ik ben er nu pas weer een beetje overheen.
Succes en sterkte met je goeie werk.
Groeten van Pjotr.

[Pjotr]

Mighty Servant 2 Voorjaar 1986, deel 10 en slot.

De Mighty Servant 2, met zijn jutterende generator-as, voer steeds verder zuidwaarts langs het lange Argentinië. Maar op een mooie dag ging het stuurboord uit want we konden een stuk van onze route afsnijden . En op de kop af 466 jaar, 6 maanden en 5 dagen nadat Fernando Magelhaen zijn eigen straat ontdekte stuurden wij ook deze sluiproute in. Zonder zeekaarten voer Fernando toen elke inham in, in de hoop dat daar de gewenste doorgang zou zijn. Pas na 33 dagen kwam hij bij de Stille Oceaan. Wij hadden anno 1986 een loods en goede kaarten en legden de ongeveer 300 mijl daarom sneller af, een dikke dag was nodig om van de ene oceaan naar de andere te gaan. Maar het was wel een dag die de moeite waard was. Een unieke belevenis om een keer tussen de bergen door te varen. Elke keer als we van koers veranderden of de zon even doorbrak was het uitzicht weer anders. Hoge bergtoppen met sneeuw er op, watervallen, steile rotswanden, brede en smalle baaien, een paar eenzame boerderijen en zelfs een heus stadje met een haven (Punta Arenas), ruige natuur, af en toe een regenbui maar daarentegen gelukkig geen Vuur-op-het-land* of Shell tankers op de klippen*.
Zuidelijker als deze reis ben ik nooit meer gekomen, het verste punt lag op de kop af op 53°Zuiderbreedte (Warfum, om maar een plaats te noemen, ligt ook ongeveer op 53° maar dan op Noorderbreedte!). Op die hoogte (of spreek je daar onderaan de globe van laagte?) is er behalve een paar verdwaalde eilandjes alleen maar water en ijs tot aan de Zuidpool. Om een bekende slogan te gebruiken: "Er gaat niets boven/onder Tierra del Fuego!"
Maar al met al was deze reis door Straat Magelhaen een belevenis, een soort van Hurtigruten route in Argentinië. Met dank aan reisbureau Wijsmuller zullen we maar zeggen.

Na al dat gedraai kwamen we aan de westkant van Zuid-Amerika uit op de Pacific. Op dat moment was er weing vredigs aan te zien want de lange deining van de Grote Oceaan stond recht op de Chileense kust en we zaten dus met recht aan lager wal. Omdat wij naar het noorden voeren kwamen de golven dwars in wat voor veel rollen zorgde. Pas na een paar dagen varen nam het slingeren een beetje af. De temperatuur liep na de lokale winter (op het zuidelijk halfrond) weer op en de truien konden uit. De luchtdruk steeg en dit gaf aanleiding voor weer een leerzaam technisch verhaal van Willem Voorhout:
Op de Mighty Servant 3 was het vacuum in de condensor van de stoomturbine plotseling een stuk minder geworden. Dit was niet zo best en men vermoedde dat de koelwaterpijpen aan het verstoppen waren. Er moest dus snel actie worden ondernomen om deze schoon maken. Maar gelukkig kwam iemand er op tijd achter dat de luchtdruk de laatste dagen nogal was gedaald. Dit had ook als gevolg gehad dat het vacuum in de condensor –dat altijd ten opzichte van de buitenluchtdruk wordt gemeten- minder was geworden. Dus: als je vacuüm minder wordt vraag dan aan de stuurman naar een paar recente weerkaarten en ga niet meteen de condensor openmaken.

Een ander en meer dramatisch verhaal lag nog vers in het geheugen: de ramp met het ruimteveer Challenger op 28 januari. Door een koude O-ring en verkeerde beslissingen van de ingenieurs was de spaceshuttle 73 seconden na de start uit elkaar gespat. Dat techniek ook kapot kan was ons al veel langer bekend (al hadden wij aan boord nooit last van koude o-ringen).
In Rusland hadden ze, net als in de States, ook gevaarlijke apparaten en de combinatie met minder slimme ingenieurs zorgde er voor dat op 26 april 1986 een kerncentrale ontplofte. In de dagen daarna werd de omvang van de kernramp bij Tsjernobyl steeds duidelijker.
Lagen we tijdens de Challengerramp in Houston en hoorden we de hele dag over de treurige gebeurtenis, tijdens de kernramp voeren we in een uithoek van onze planeet en hoorden we hierdoor juist heel weinig over de gebeurtenissen in Rusland. Via een paar korte nieuwsbulletins, genomen door onze sparks (Haaie Honderd) begrepen we dat de koeien van de wei terug de stallen in moesten en dat ze geen spinazie meer mochten eten of zo. Dat het achteraf in Nederland was meegevallen wisten we toen nog niet maar bij dat soort gebeurtenissen miste je op zee toch wel veel nieuws. Bij lange oversteken was de TV ontvangst compleet weg, radio-ontvangst was ook slecht omdat de Wereldomroep via de korte golf eigenlijk alleen maar op landen was gericht en niet op lege stukken zee.

Kapitein Klaver had een mooie route uitgezet naar Los Angeles en deze bracht ons vlak langs de beroemde Galapagos eilanden. De zoveelste bezienswaardigheid van die reis. We konden helaas niet als Darwin daar rondkijken, we voeren volle kracht er langs. Maar het werd toch nog een gedenkwaardig moment want even voor twaalf uur ’s middags -ik was bezig met het invullen van het journaal- kwam tweede stuurman Andre Morit langs met de aflostelex! Over 11 dagen zouden 4 man (bootsman Ron Korver, matroos Pim Pronk, kok Manuel Dos Santos Mota en ondergetekende met de KLM naar huis vliegen). Voor mij goed nieuws, voor Manuel was het helemaal geweldig dat hij afscheid kon nemen van Sappie de scheepsjongen…

Nog een keer werd het vrijdag aan boord en dus lagen er weer een setje schone lakens en handdoeken in mijn hut. In de machinekamer gingen we het laatste deel van de reis de wacht in want we zaten ter hoogte van midden Amerika en het werd drukker met schepen onderweg van af of naar het Panamakanaal. Ik was lekker bezig met het opbouwen van een reserve cilinderkop waar de afgelopen jaren nogal wat onderdelen van af waren gehaald. Willem Voorhout overhaalde brandstofpompen, de derde Klaas Wijker en olieman Koos Smoor trokken tekeer met diverse separatoren. Tussendoor was ik nog een dag dag bezig met een lekke koelwaterpijp in de pompkamer. Deze leiding was gemaakt van dunwandig metaal genaamd cunifer. Dat was waarschijnlijk een legering van koper, nikkel en ijzer... Goed zeewaterbestendig maar slecht te lassen. Tot drie keer aan toe heb ik dat pijpdeel weer gedemonteerd en naar de werkplaats gesjouwd om het lek te dichten. Toen pas was het gaatje goed dicht. Autogeen lassen was op school al nooit favoriete bezigheid geweest. (Maar voor snijbranden mochten ze me ’s nachts wakker maken!).

De 20e mei liepen we Los Angeles binnen. Dit was het einde van het rondje om Zuid Amerika en we hadden sinds het vertrek uit Trinidad een slordige 11227 mijl afgelegd. Genoeg hierover, er lag voor de achterblijvers nog een lange reis voor de boeg want de Mighty 2 werd op 11 juni alweer in Hiroshima verwacht. Dat ligt, zoals iedereen weet, aan de andere kant van de Stille Oceaan dus er was enige haast geboden met het lossen van de LB-29. De mannen van de dekdienst gingen 6 uur op en 6 uur af lopen om de zeevasten zo snel mogelijk weg te krijgen. Ondanks een brand in een batterij met gasflessen aan dek (dat was dus achteraf de herrie en dat vreemde lichtschijnsel dat ik ’s nachts vanuit mijn kooitje had gehoord en gezien…) lukte het allemaal en 2 dagen later lagen we ’s morgens afgezonken in de heiige haven. De LB-29 begon te drijven en kon eenvoudig van dek af gesleept worden. Maar omdat we aan boord van een Mighty waren was er tijdens het omhoogkomen wederom het plotselinge scheefvallen van het schip. Het was een bekend verschijnsel -dat de Supers niet hadden- maar het was elke keer weer schrikken, vooral omdat het vaak zo snel ging. De gewone situatie van een gelijklastig schip kon binnen enkele seconden veranderen naar een paar graden slagzij. En als die beweging begon wist je niet of die door zou zetten of op tijd zou stoppen. Scary!

Na het weer omhoogkomen verhaalden we naar een kade. Dat was Pier C in Long Beach. Een paar jaar daarvoor was de Super Servant 3 hier al eens geweest en het duurde dan ook niet lang of een aantal bemanningsleden trokken naar de Pegasus-bar waar volgens de verhalen de serveersters topless de bestellingen rondbrachten! Andre Morit wist die kroeg feilloos terug te vinden, wat ook weer niet zo vreemd is voor een jonge stuurman!
Vier man van de machinekamer vonden het beslist noodzakelijk om de stalen werkvlet uit te testen nadat er verse gasolie in de tank was gegaan. We vertrokken voor het avondeten en maakten in de ondergaande zon een mooie havenrondvaart met als hoogtepunt het uitzicht vanaf het water op de al jaren opgelegde Queen Mary 1.

Even een leuke anekdote over dit befaamde passagiersschip:
Al tijdens de bouw in de crisisjaren van de vorige eeuw was dit schip beroemd. De naam werd echter geheim gehouden, slechts de directie van de Cunard-line wist dat het schip RMS Victoria zou gaan heten. Voor de vorm moest hiervoor nog wel toestemming gevraagd worden aan de Britse koning George V, die op dat moment gelukkig was getrouwd met Queen Mary. De directeur van de Cunardline was op een mooie dag door deze koning uitgenodigd voor een jachtpartij op het landgoed Balmoral. Tijdens het schieten vroeg King George aan de directeur: “Zeg eens Royden, hoe staat het met dat schip van jou?” Lord Royden antwoordde dat hij graag toestemming zou krijgen om het schip te noemen naar de meest beroemde en bijzondere vrouw, die ooit koningin van Engeland was geweest. Koning George zei dat dat werkelijk een heel groot compliment was voor zijn vrouw en hemzelf en dat hij het haar meteen zou vragen als ze weer thuiskwamen. Tsja, die koning George was een echte grappenmaker. Of just plain stupid.

Uiteindelijk meerden we de stalen vlet -met het trotse IJmuiden op de spiegel- af bij een erg luxe Yachtclub. Daar mochten we ondanks ons wilde uiterlijk gewoon binnenlopen, tenslotte hadden we net een halve wereldreis achter de rug. Na wat souveniertjes gekocht te hebben in de yacht-shop vertrokken we terug naar ons moederschip, waar de aflossers al aan boord waren gekomen. Mijn aflosser heette Kees Warmerdam en hij was nog niet bekend met Mighties. Er was traditiegetrouw tijdens het verhalen een brandtofpomp vastgelopen en Willem Voorhout wilde graag dat ik het omwisselkunstje voor zou doen aan de nieuwe 4e machinist. Die zou er tijdens zijn torn aan boord ongetwijfeld een hoop mee te maken krijgen. Dus het aflospak 1 werd omgeruild voor een al ingepakte overall en ik wisselde mijn allerlaatste Bryce-brandstofpomp van deze reis. Tot het laatst aan het werk, that’s the spirit.

Maar aan het eind van de middag was er dan toch de handtekening van kapitein Klaver in mijn monsterboekje. En het busje dat ons naar de Tom Bradley Airport bracht, waar de vrolijke luchtheksen van onze nationale luchtvaartmaatschappij al stonden te wachten. Van Schiphol naar Houston, via Rio en Trinidad naar Los Angeles om uiteindelijk na 4 maanden op Schiphol aan te komen: de cirkel was weer rond.
Op het planbord van personeelszaken in IJmuiden verschoof een dag later het blokje met mijn naam er op van de kolom "Migthy 2" naar het vakje "Verlof". Het zat er weer op, de cruise was afgelopen; de vakantie kon beginnen.

Tot horens, Pjotr.

[Leo Bokkum]

En bedank Pjotr.

Nu je writersblock weg is hoop ik op nog veel meer verhalen..


Groetjes, Leo.

[proet]

Ik had nog een interview staan wat ging over de Zeeland.
Uit welke courant het is gekomen weet ik helaas niet (vermoedelijk de IJmuider Courant).
Dankzij Thijs Zwart kwam het in mijn bezit en ik wil het jullie niet onthouden, ik vind het een geweldig stukje en het verteld veel over hoe er toen tegen de "zeeman" werd aangekeken.

Ook veel dank aan de geintervieuwde W. van Gelder.

Interview W van Gelder na sleepreis Saginaw Bay

Een van de runners die de reis aan boord van de onttakelde „Saginaw Bay” heeft meegemaakt, W. van Gelder, treffen we aan op de sleepboot „Stentor”, die in IJmuiden is gestationeerd voor de havendienst. Hij wil er best wat over vertellen. „Vraagt u maar” zegt hij bereidwillig.
Hoe was het op de „Saginaw Bay ”? Hoe zag het er daar vanbinnen uit ?
Het was puur een spookschip, man. Alles stikkedonker. In het begin verdwaalden we nog wel es, zegt van Gelder. We hadden de hele reis slecht weer. Van zonnebaden kon niets komen. Je zat maar binnen. We hebben veel gekaart. We hadden wel eens wat, maar tot vechten is het nooit gekomen.
Die laatste mededeling tekent de situatie duidelijker dan een lang verhaal. Acht mannen die vijf weken lang in elkaars gezelschap moeten zijn. Overdag zowel als s'nachts zonder enige onderbreking. Acht mannen, ieder met zijn eigen typische hebbelijkheden. Met zijn eigen gedachten over „thuis”. Over vrouwen. Met zijn eigen zorgen. Acht mannen, die in die weken niet tot vechten zijn gekomen. Zo beschouwd is dat een klein wonder.

Storm

We hebben een paar keer storm gehad, zo'n kraggie of tien, de eerste keer wel twaalf of dertien, dat was een echte orkaan, gaat onze zegsman verder.
De draad was toen gebroken en we dreven los rond. (merkwaardigerwijs wordt de vuistdikke stalen kabel „draad” genoemd). Als de draad breekt, dan komt de sleep dwarszee te liggen.
Je hebt dan van die kuilen in de golven. Daar tippelt ie overheen en daar maakt ie die halen van, De „Saginaw Bay” maakte halen van 45 graden.
We knepen 'm allemaal een beetje. Die ouwe van ons zei nog wel (door de radio): jullie moeten maar zo min mogelijk op dat dek komen. Jullie lijken wel klipgeiten.
Zo liepen we te klimmen op dat steile dek.
Als we zaten te eten vlogen de borden om je oren. Drie dagen hebben we gedreven, we konden niets doen. Toen de orkaan weer over was en we hadden vastgemaakt, dachten dat we het ergste wel gehad hadden, maar na een week brak de draad weer en werd het weer slecht.

Het eerste stuk voeren we gelijk op met de „Noord Holland” die de „Nehenta Bay” van Boston naar Hongkong bracht, maar later liepen we uit elkaar omdat de „Noord Holland” koers nam op de straat van Gibraltar en wij op het Engelse kanaal.

Op gezette tijden liep je je rondje door het schip. Kijken of er ergens lekkage was of zo. De olielampen in de gaten houden. De sleepboot in de gaten houden. Iedere dag was het: hoeveel mijl is het nog ?

Bij die eerste storm is in het ruim een vastgelaste heftruck los geraakt en door een wand heen gebroken. We hebben hem nergens meer terug gevonden.

Nee het is geen lolletje geweest zegt matroos van Gelder. Zijn ogen turen in de verte, als in herinnering. De pupillen zijn groot en bruin en glanzend als een kastanje. Een rustige bereidwillige, wat tengere jonge man met grote gevoelige ogen.

Op zijn onderarmen zijn tatoeëringen aangebracht.
Op de linkerarm een grafsteen, bekroond door een wapperende rood-wit-blauwe vlag en met het opschrift: In memory of my dear mother and father.
Die is in Londen gemaakt, zegt matroos van Gelder.
Op de rechterarm een driemast bark, er boven een albatros, er onder de woorden Sailors Grave.
Die komt uit Hamburg, licht hij toe.

Doet het veel pijn, dat tatoeëren ? Nee, zegt hij, dat valt wel mee.

Dan zwijgt hij.

En we zien aan zijn ingekeerde blik dat hij even verwijlt bij de memory aan zijn mother en father.

Groet Proet

[reederijgebrgoedkoop]

Den Helder-1929 ss Sports - Assistent & Limburg

Den Helder1929 ss Sports - Groningen & Limburg

Eugenia 1929

Eugenia 1929

Grt. Ruud

[proet]

Ruud,

Ze zijn prachtig

Groet Proet

[Gerrit]

Nog een oudje van Wijsmuller met de Junior en de Nestor volgens mij is de Nestor gepavoiseerd

IJmuiden Sluisplein met de Junior en de Nestor.jpg (121.16 KiB) 2131 keer bekeken