------------------
Waar moet je overigens die drenkelingen laten op een U-boot?
Ze konden ze niet aan boord nemen, maar zich wel om hun "bekommeren", dat wil zeggen: als er na de torpedering boten vrij van het zinkende schip kwamen en dat gezien het weer en vooral gezien de veiligheid van de eigen boot en bemanning mogelijk was, boven water komen en de boten benaderen. Dat ging dan in de eerste plaats om het verzamelen van zoveel mogelijk informatie over het schip, de lading, de route en dergelijke, maar daarnaast werd in vele gevallen ook gevraagd of er gewonden waren en of er voldoende proviand en drinkwater was. Een enkele keer werden reddingboten op sleeptouw genomen en een eind op weg gebracht naar het dichtstbijzijnde land. Ook werd met het afvuren van een vangschot gewoonlijk gewacht tot de sloepen voldoende vrij van het schip waren. Dat is ook wel eens hopeloos misgegaan zodat er een vangschot middenin een net gestreken sloep terechtkwam.
Het helpen van overlevenden van getorpedeerde schepen is niet "een enkele keer gebeurd", maar vele malen. Dat liep, in de ogen van Dönitz dusdanig de spuigaten uit dat hij de commandanten eraan herinnerde dat ze bezig waren een oorlog uit te vechten. Hij vaardigde een bevel uit dat bekend is geworden als de "Laconia Order". Daarbij werd het de commandanten uitdrukkelijk verboden om hulp te verlenen aan overlevenden van geallieerde schepen. Als dat mogelijk was, mochten ze hooguit de kapitein of de hoofdmachinist aan boord nemen en als krijgsgevangene meenemen, omdat die dan niet meer voor de geallieerde zaak konden varen en mogelijk meer inlichtingen konden geven. De koopvaardijofficieren die dat is overkomen en die als krijgsgevangene meestal in Frankrijk, maar ook wel in Duitsland terechtkwamen, zijn zonder één enkele uitzondering zowel aan boord van de duikboot als later in krijgsgevangenschap zeer goed behandeld.
Dit was de Laconia Order...
- Elke poging tot redding van opvarenden van tot zinken gebrachte schepen alsook oppikken van zwemmende personen en aan boord brengen van reddingboten, het oprichten van gekapseisde reddingboten alsmede afgeven van voedsel en water dienen achterwege te blijven. Redding is in tegenspraak met de meest primitieve eisen der oorlogvoering na vernietiging van vijandelijke schepen en bemanningen.
- Gezagvoerders en technisch personeel van tot zinken gebrachte schepen dienen zo mogelijk wegens hun importantie te worden opgepikt en meegenomen.
- Schipbreukelingen alleen dan redden wanneer hun verklaringen voor de boot van belang zijn.
- Blijf hard. Denk eraan dat de vijand bij zijn luchtaanvallen op Duitse steden vrouwen en kinderen niet spaart!
Maar ook na het uitvaardigen van de Laconia Order zijn verschillende duikbootcommandanten gewoon doorgegaan met het verlenen van hulp aan overlevenden. Let wel: met daarbij steeds als eerste gedachte de veiligheid van eigen boot en bemanning. Als het niet kon, dan kon het niet. Dan verdween de boot onder water en maakte dat hij uit de buurt kwam. Die duikbootcommandanten waren ook maar gewoon zeelui en zeker niet de slechtsten. Ik kan er verschillende met naam en toenaam noemen. Natuurlijk zaten ook daar verkeerde onder, vooral later, toen het strikte voorschrift dat het aan officieren van de Kriegsmarine verboden was om lid te zijn van "De Partij" niet langer vol te houden was. Toen kwamen er Nazi's op de Duitse duikboten, in de meeste gevallen als 1ste officier, soms ook als Leitender Ingenieur oftewel hoofdmachinist, wat het voor een commandant een stuk moeilijker maakte.
Dönitz noemt in de Laconia Order de bombardementen op Duitse steden; jij noemt het bombardement op Rotterdam. Ja, dat was niet zo best, vertel me wat, ik was erbij. Maar het viel natuurlijk volledig in het niet bij de bombardementen op Hamburg, Berlijn, Dresden. En het haalde nog helemaal
niets uit ook. Terror bombing haalt nooit iets uit. Ook dat is een aparte studie waard en ook dat heb ik gedaan, dus ik durf te zeggen dat ik niet uit mijn nek klets.
Ik ken je achtergronden niet, Cedron, maar wie over de Tweede Wereldoorlog ter zee wil gaan schrijven, of over de Tweede Wereldoorlog in het algemeen, zal zich toch op de hoogte moeten stellen van hoe het werkelijk was. Dat vergt nogal wat studie, vertel me wat. Dat red je niet met een beetje googelen en wat copy-and-pastewerk. Bestudeer je dat niet echt goed en verdiep je je niet in meerdere bronnen, dan schrijf je al gauw dingen die niet kloppen of die een en ander in een totaal verkeerd daglicht stellen. Zoals bijvoorbeeld dit...
Duitsers waren toen onze vijanden, ze hadden ons land bezet. Ze waren door hun vrienden - de Jappen - in deze situatie gebracht.
Dat raakt kant noch wal. Japan is door Amerika werkelijk de oorlog ingedreven. Amerikanen zijn, om het heel voorzichtig uit te drukken, niet erg bekwaam in het uitvoeren van een goede buitenlandse politiek. Toen niet en vandaag nog steeds niet. Hun politiek tegenover Japan kon niet anders dan tot oorlog leiden. De Amerikaanse diplomaten die Japan kenden, die daar woonden en werkten, hebben daar telkens weer voor gewaarschuwd, maar ze wilden in Washington niet luisteren. Daarbij kwam dan ook nog dat er onder de Japanse hoge militairen een aantal psychopaten zat dat niets liever wilde dan Amerika te lijf gaan. Vechten tot meerdere glorie van de keizer. De man die uiteindelijk de aanval op Pearl Harbor voorbereidde, coördineerde en uitvoerde, Maarschalk-admiraal Isoroku Yamamoto, was tevens de grootste tegenstander van een aanval op Amerika. Hij waarschuwde dat Japan een oorlog tegen Amerika onmogelijk kon winnen. Wilden ze toch een schijn van kans maken, dan was er maar één mogelijkheid en dat was een allesvernietigende aanval op Pearl Harbor. En dat deed hij. Met zeer groot vakmanschap. Wetend dat dit meteen het begin van het einde was. Het is heel interessant om te lezen hoe die aanloop naar die aanval van Japan op Amerika destijds is gegaan, welke diplomatieke blunders Amerika heeft begaan. Wil je daar iets zinnigs over zeggen, dan ontkom je er ook niet aan om je daar eens heel goed in te verdiepen. Ik kan het je alleszins aanraden.
-----------------