Jean Fromage on Voyage, verhalen van Dirk van Lopik
-
Jos Komen (R.I.P)
Jean Fromage on Voyage, verhalen van Dirk van Lopik
De eerste 30 verhalen staan op Scheepspraat.nl
http://www.scheepspraat.nl/ingezonden%20verhalen.htm
Het vervolg komt hier te staan.
Heel veel leesplezier!
Jos
http://www.scheepspraat.nl/ingezonden%20verhalen.htm
Het vervolg komt hier te staan.
Heel veel leesplezier!
Jos
-
Jos Komen (R.I.P)
Jean Fromage on Voyage, verhalen van Dirk van Lopik
Overplaatsing
Aan het einde van het eerste jaar kwam ook voor mij het moment van overplaatsing.
Ik had er in kaapstad precies 365 dagen opzitten en mijn memoriaal werd afgesloten door een handtekening van Jaap, die mij de 14 dagen als leerling-stuurman schonk mij vertelde, dat ik hem veel grijze haren extra had bezorgd en ontroerd afscheid van mij nam, nog steeds er van overtuigd dat het met mij nooit iets zou worden.
Maar blijkbaar had ik toch veel van hem opgestoken, want op mijn nieuwe schip de "Straat Cook", liep het van het begin af van een "leien dakje" en werd ik volledig geaccepteerd als een volwaardig lid van de machinekamerploeg; de nieuwe 5e wtk.
De "Cook" was een berucht schip, een werkschip, met een van de eerste "stork-hotlo" motoren en mede daardoor een prima sfeer.
De lijndienst die het schip voer leende er zich ook uitstekend voor, rond de wereld, lang op zee, maar dan kwam je ten minste ook ergens, Australië, Zuid-Afrika, Zuid-Amerika en weer terug naar Australië, via de straat van Magelhaen (kaap hoorn).
Wie droomt daar niet van?.
In Rio Grande ging de tweede wtk, een kortverbander, voorgoed met verlof, we hadden die dag met de hele ploeg kleppen getrokken, een zuiger vernieuwd en andere ingewikkelde toeren uitgehaald in het inwendige van onze "hotlo".
Toen we "˜s avonds tegen negenen, moe maar voldaan, boven kwamen,
zagen we er derhalve uit als beesten.
Geheel tegen de principes in, werd er besloten eerst een "vuile" pot bier te drinken.
Dat werden er twee en vervolgens liep het geheel uit de hand.
De volgende morgen om zes uur, zat het hele "dronkezakke" koor, de stuurlieden incluis, nog volop te zingen op het tampatje.
De "braz"-agent zal wel raar hebben opgekeken, toen hij onze jan nog in zijn overall aantrof.
Vliegensvlug werden de laatste uniformen en overalls van Jan in zijn koffers gepropt,alles wat er uitstak, werd met een pakkingschaar netjes weggeknipt,(je kunt ten slotte niet voor schut over straat!) En met zes taxi's brachten wij Jan weg.
Het laatste wat wij van Jan zagen, was dat hij schoppend tegen de banden van het vliegtuig, in overall en voorzien van bahco, zaklamp en wachtboekje onder het vliegtuig doorliep, met in zijn rechterhand een plastic tasje, om zich in Rio de Janeiro te kunnen omkleden.
Later bleek daar overigens de vuile overall van de derde wtk.te hebben ingezeten, wat Jan eigenlijk niet had verdiend.
Maar ja als de wijn is in de man!.
Dat moet ongetwijfeld ook het geval geweest zijn, tijdens een feestje met Australische dames, in de hut van de derde stuurman
op een der vorige reizen van de "Cook".
Volgens overlevering had de leukst uitziende dame, aangegeven best aan boord te willen blijven voor de nacht.
Er was een drietal gegadigden, maar de dame in kwestie kon moeilijk kiezen en besloot zich te geven aan degene met het langste mannelijk lid.
Om beurten meldde het trio zich in de hut ernaast, die van de 4e stuurman, met haar als enig "jury-lid".
Bij gebrek aan een "meet-lat", werden de "lijdend?" voorwerpen, gestrekt op het bureau gehouden,waarbij zij,met een scherp voorwerp een diepe kras in het bovenblad gaf.
De krassen waren nog steeds te bezichtigen, de namen stonden er niet bij.
Het verhaal wilde ook, dat een der slachtoffers tijdens het meten alvast een voorproefje had genomen, bang om uitgeloot te worden zeker?.
Als zij hun klassieken hadden gekend, hadden ze zich al deze moeite kunnen getroosten, want zei vader Cats niet reeds; "de neus
van de man en de mond van het wijf, is een maat voor het onderlijf?!!"
Overplaatsing
Aan het einde van het eerste jaar kwam ook voor mij het moment van overplaatsing.
Ik had er in kaapstad precies 365 dagen opzitten en mijn memoriaal werd afgesloten door een handtekening van Jaap, die mij de 14 dagen als leerling-stuurman schonk mij vertelde, dat ik hem veel grijze haren extra had bezorgd en ontroerd afscheid van mij nam, nog steeds er van overtuigd dat het met mij nooit iets zou worden.
Maar blijkbaar had ik toch veel van hem opgestoken, want op mijn nieuwe schip de "Straat Cook", liep het van het begin af van een "leien dakje" en werd ik volledig geaccepteerd als een volwaardig lid van de machinekamerploeg; de nieuwe 5e wtk.
De "Cook" was een berucht schip, een werkschip, met een van de eerste "stork-hotlo" motoren en mede daardoor een prima sfeer.
De lijndienst die het schip voer leende er zich ook uitstekend voor, rond de wereld, lang op zee, maar dan kwam je ten minste ook ergens, Australië, Zuid-Afrika, Zuid-Amerika en weer terug naar Australië, via de straat van Magelhaen (kaap hoorn).
Wie droomt daar niet van?.
In Rio Grande ging de tweede wtk, een kortverbander, voorgoed met verlof, we hadden die dag met de hele ploeg kleppen getrokken, een zuiger vernieuwd en andere ingewikkelde toeren uitgehaald in het inwendige van onze "hotlo".
Toen we "˜s avonds tegen negenen, moe maar voldaan, boven kwamen,
zagen we er derhalve uit als beesten.
Geheel tegen de principes in, werd er besloten eerst een "vuile" pot bier te drinken.
Dat werden er twee en vervolgens liep het geheel uit de hand.
De volgende morgen om zes uur, zat het hele "dronkezakke" koor, de stuurlieden incluis, nog volop te zingen op het tampatje.
De "braz"-agent zal wel raar hebben opgekeken, toen hij onze jan nog in zijn overall aantrof.
Vliegensvlug werden de laatste uniformen en overalls van Jan in zijn koffers gepropt,alles wat er uitstak, werd met een pakkingschaar netjes weggeknipt,(je kunt ten slotte niet voor schut over straat!) En met zes taxi's brachten wij Jan weg.
Het laatste wat wij van Jan zagen, was dat hij schoppend tegen de banden van het vliegtuig, in overall en voorzien van bahco, zaklamp en wachtboekje onder het vliegtuig doorliep, met in zijn rechterhand een plastic tasje, om zich in Rio de Janeiro te kunnen omkleden.
Later bleek daar overigens de vuile overall van de derde wtk.te hebben ingezeten, wat Jan eigenlijk niet had verdiend.
Maar ja als de wijn is in de man!.
Dat moet ongetwijfeld ook het geval geweest zijn, tijdens een feestje met Australische dames, in de hut van de derde stuurman
op een der vorige reizen van de "Cook".
Volgens overlevering had de leukst uitziende dame, aangegeven best aan boord te willen blijven voor de nacht.
Er was een drietal gegadigden, maar de dame in kwestie kon moeilijk kiezen en besloot zich te geven aan degene met het langste mannelijk lid.
Om beurten meldde het trio zich in de hut ernaast, die van de 4e stuurman, met haar als enig "jury-lid".
Bij gebrek aan een "meet-lat", werden de "lijdend?" voorwerpen, gestrekt op het bureau gehouden,waarbij zij,met een scherp voorwerp een diepe kras in het bovenblad gaf.
De krassen waren nog steeds te bezichtigen, de namen stonden er niet bij.
Het verhaal wilde ook, dat een der slachtoffers tijdens het meten alvast een voorproefje had genomen, bang om uitgeloot te worden zeker?.
Als zij hun klassieken hadden gekend, hadden ze zich al deze moeite kunnen getroosten, want zei vader Cats niet reeds; "de neus
van de man en de mond van het wijf, is een maat voor het onderlijf?!!"
-
Jos Komen (R.I.P)
Afscheid
De laatste reis van de "Boissevain", hoe kan het ook anders, stond in het teken van het afscheid.
In iedere haven waar we voor de laatste keer kwamen, was er wel iets georganiseerd; spuitende sleepboten, doedelzakbands enz.
Ook de laatste "roundtrippers" hadden maanden van te voren geboekt om het afscheid te mogen meemaken.
Zo sprak ik op de kade in Eastlondon een oudere heer, die me mistroostig vertelde dat hij er helaas niet in geslaagd was om een boeking te bemachtigen en dat, terwijl hij in totaal al zes reizen met de "b.r.t.'s" had gemaakt.
In Hong Kong kregen we een oud-directielid compleet met zijn rolls-royce aan boord,dat ging overigens ogenblikkelijk fout,daar de uitlaat van de auto, bij het aan boord hijsen,achter de railing bleef haken en terug viel in de jonk.
Later is dat door een bankwerker van Herman weer allemaal keurig hersteld.
Maar toch rustte er een vloek op de laatste reis.
Het directielid werd ondergebracht in een van de suites,de: "Cerry Blossom Room" en had derhalve zijn eigen bediende.
Boze tongen beweerden overigens dat hij evenals een aantal andere topfunctionarissen van het Hongkong kantoor homofiel zou zijn.
"wat geeft het", zei herman, "zolang als het maar niet verplicht wordt, want dan ga ik emigreren!".
Ik was intussen verhuisd naar de 4-8 wacht, wat o.a.inhield dat er 's morgens vanaf 9 uur vaak overwerk diende te worden gemaakt.
Meestal als assistent van de, zoals herman het noemde,"schijthuis-ontstop-ploeg", voorzien van blindflenzen en luchtslangen.
"niet beknijsde"-passagiers hebben de nijging om de meest vreemde dingen door het toilet te spoelen, met alle nare gevolgen vandien.
Zo ook die morgen, net na vertrek Hongkong.
Er was een verstopping gemeld, niet ver van de "Cherry Blossom Room", waar ons ex-directielid rustig zijn krant zat te lezen.
Tijdens onze werkzaamheden had hij wel wat lawaai gehoord in zijn eigen toilet, maar had er geen aandacht aan geschonken.
Hij was er waarschijnlijk van uitgegaan dat zijn bediende er aan het rommelen of schoonmaken was.
Tot er een verdacht geurtje in zijn suite was gaan hangen en hij hoogstpersoonlijk een onderzoek had ingesteld.
De oorzaak en de rest van het verhaal laat zich raden, op een gegeven moment telde ik wel zeventien (maal twee!) Gouden strepen.
Ook Herman, op het rumoer afgekomen en vanwege zijn geringe lengte op zijn tenen staand om over al dat goud heen te kunnen kijken, nam op zijn eigen manier afscheid met de woorden; "dat.. Lijkt wel stront!", sprak hij opmerkzaam als altijd.
"Koks", een ex-marinier en opvolger van "mike hammer", nam in Jpan ook op eigen wijze afscheid en misbruikte drie, niets vermoedende, Amerikanen die rustig achter hun lunchpilsje zaten, om "Club-Robin" in Yokohama te verbouwen.
De aanleiding was, dat Albert, de jongste 4e wtk de avond tevoren was wezen wandelen en 's morgens tijdens "pikheet" met een blauw oog, zat te vertellen dat een paar yankees in de "Club Robin" daar verantwoordelijk voor waren geweest.
We hadden "Koks" tussen de middag wel gemist, maar er verder geen aandacht aan geschonken, hij ging wel vaker tussen de middag achteruit bij "compradore" mr.Yip Pak wat eten.
's Avonds toen we zelf toevallig in de gerenommeerde zaak "Club Robin" moesten zijn, vonden we de deur op slot.
Nu was ons bekend, dat de mammasan van deze club ook eigenaresse was van een aantal andere barretjes met vogelnamen.
We troffen haar bij toeval in de "Club Lark" en hoorden daar het restant van het voor ons nog onbekende verhaal.
In haar bewoordingen :"oh this moning big horranda-san come joh!, he asku three peoper,you american?...,all speak yes!,..then him make prenty trober joh!,..him throw all american out! ...now inside bar ebrithing broken desjo!..oh big horranda-san...him big trober,..joh!,..berry bed neh?"
Zo nam iedereen op eigen wijze afscheid.
Ook de oude nukkige dame zelf, door in dichte mist in de Japanse (haar erfvijand)-binnenzee een Japse coaster te rammen.
Wonder boven wonder werden de tien opvarenden gered, want het scheepje verdween binnen een paar minuten naar de diepte.
In Japan zagen we onze opvolger, de "Straat Holland", pas van de werf en we wisten, dit wat we nu hebben, komt nooit meer terug.
Gelukkig hoefde ik de laatste gang naar de sloper in Kaohshung niet meer mee te maken,maar werd ik in Hongkong overgeplaatst, naar het ss "Tjipondok".
Ik nam afscheid van het schip en de mensen waar ik ruim een jaar mee had samengewerkt.
Afscheid ook van Sam en Max,de vaste "carter"-ratten van het zuigertrekken, door herman ook wel eens in de r.i.l-stijl "yu fuck him" en "fuck him too" genoemd, die evenals vele anderen, na jaren van trouwe dienst zonder werk kwamen.
De mooiste herinneringvan deze reis, vastgelegd in een fotoreportage, is de ontmoeting op volle zee met het zusje de "Ruys".
De slechtste, de aanvaring in de Japanse binnenzee.
Deze aanvaring,kostte onze gezagvoerder overigens zijn carrière bij de R.I.L.
Jaren later,liep ik hem in Vlissingen nog eens tegen het lijf, als gezagvoerder bijde "Ethiopian Steamship Company"; ook niet helemaal terecht!.
SS "tjipondok"
De laatste reis van de "Boissevain", hoe kan het ook anders, stond in het teken van het afscheid.
In iedere haven waar we voor de laatste keer kwamen, was er wel iets georganiseerd; spuitende sleepboten, doedelzakbands enz.
Ook de laatste "roundtrippers" hadden maanden van te voren geboekt om het afscheid te mogen meemaken.
Zo sprak ik op de kade in Eastlondon een oudere heer, die me mistroostig vertelde dat hij er helaas niet in geslaagd was om een boeking te bemachtigen en dat, terwijl hij in totaal al zes reizen met de "b.r.t.'s" had gemaakt.
In Hong Kong kregen we een oud-directielid compleet met zijn rolls-royce aan boord,dat ging overigens ogenblikkelijk fout,daar de uitlaat van de auto, bij het aan boord hijsen,achter de railing bleef haken en terug viel in de jonk.
Later is dat door een bankwerker van Herman weer allemaal keurig hersteld.
Maar toch rustte er een vloek op de laatste reis.
Het directielid werd ondergebracht in een van de suites,de: "Cerry Blossom Room" en had derhalve zijn eigen bediende.
Boze tongen beweerden overigens dat hij evenals een aantal andere topfunctionarissen van het Hongkong kantoor homofiel zou zijn.
"wat geeft het", zei herman, "zolang als het maar niet verplicht wordt, want dan ga ik emigreren!".
Ik was intussen verhuisd naar de 4-8 wacht, wat o.a.inhield dat er 's morgens vanaf 9 uur vaak overwerk diende te worden gemaakt.
Meestal als assistent van de, zoals herman het noemde,"schijthuis-ontstop-ploeg", voorzien van blindflenzen en luchtslangen.
"niet beknijsde"-passagiers hebben de nijging om de meest vreemde dingen door het toilet te spoelen, met alle nare gevolgen vandien.
Zo ook die morgen, net na vertrek Hongkong.
Er was een verstopping gemeld, niet ver van de "Cherry Blossom Room", waar ons ex-directielid rustig zijn krant zat te lezen.
Tijdens onze werkzaamheden had hij wel wat lawaai gehoord in zijn eigen toilet, maar had er geen aandacht aan geschonken.
Hij was er waarschijnlijk van uitgegaan dat zijn bediende er aan het rommelen of schoonmaken was.
Tot er een verdacht geurtje in zijn suite was gaan hangen en hij hoogstpersoonlijk een onderzoek had ingesteld.
De oorzaak en de rest van het verhaal laat zich raden, op een gegeven moment telde ik wel zeventien (maal twee!) Gouden strepen.
Ook Herman, op het rumoer afgekomen en vanwege zijn geringe lengte op zijn tenen staand om over al dat goud heen te kunnen kijken, nam op zijn eigen manier afscheid met de woorden; "dat.. Lijkt wel stront!", sprak hij opmerkzaam als altijd.
"Koks", een ex-marinier en opvolger van "mike hammer", nam in Jpan ook op eigen wijze afscheid en misbruikte drie, niets vermoedende, Amerikanen die rustig achter hun lunchpilsje zaten, om "Club-Robin" in Yokohama te verbouwen.
De aanleiding was, dat Albert, de jongste 4e wtk de avond tevoren was wezen wandelen en 's morgens tijdens "pikheet" met een blauw oog, zat te vertellen dat een paar yankees in de "Club Robin" daar verantwoordelijk voor waren geweest.
We hadden "Koks" tussen de middag wel gemist, maar er verder geen aandacht aan geschonken, hij ging wel vaker tussen de middag achteruit bij "compradore" mr.Yip Pak wat eten.
's Avonds toen we zelf toevallig in de gerenommeerde zaak "Club Robin" moesten zijn, vonden we de deur op slot.
Nu was ons bekend, dat de mammasan van deze club ook eigenaresse was van een aantal andere barretjes met vogelnamen.
We troffen haar bij toeval in de "Club Lark" en hoorden daar het restant van het voor ons nog onbekende verhaal.
In haar bewoordingen :"oh this moning big horranda-san come joh!, he asku three peoper,you american?...,all speak yes!,..then him make prenty trober joh!,..him throw all american out! ...now inside bar ebrithing broken desjo!..oh big horranda-san...him big trober,..joh!,..berry bed neh?"
Zo nam iedereen op eigen wijze afscheid.
Ook de oude nukkige dame zelf, door in dichte mist in de Japanse (haar erfvijand)-binnenzee een Japse coaster te rammen.
Wonder boven wonder werden de tien opvarenden gered, want het scheepje verdween binnen een paar minuten naar de diepte.
In Japan zagen we onze opvolger, de "Straat Holland", pas van de werf en we wisten, dit wat we nu hebben, komt nooit meer terug.
Gelukkig hoefde ik de laatste gang naar de sloper in Kaohshung niet meer mee te maken,maar werd ik in Hongkong overgeplaatst, naar het ss "Tjipondok".
Ik nam afscheid van het schip en de mensen waar ik ruim een jaar mee had samengewerkt.
Afscheid ook van Sam en Max,de vaste "carter"-ratten van het zuigertrekken, door herman ook wel eens in de r.i.l-stijl "yu fuck him" en "fuck him too" genoemd, die evenals vele anderen, na jaren van trouwe dienst zonder werk kwamen.
De mooiste herinneringvan deze reis, vastgelegd in een fotoreportage, is de ontmoeting op volle zee met het zusje de "Ruys".
De slechtste, de aanvaring in de Japanse binnenzee.
Deze aanvaring,kostte onze gezagvoerder overigens zijn carrière bij de R.I.L.
Jaren later,liep ik hem in Vlissingen nog eens tegen het lijf, als gezagvoerder bijde "Ethiopian Steamship Company"; ook niet helemaal terecht!.
SS "tjipondok"
-
Jos Komen (R.I.P)
Tropen, verhaal van Dirk van Lopik
Tropen
Dit was echt "tropen"-varen.
Op zee was het in de opbouw goed uit te houden en zo ook in de machinekamer, ten minste als je de weg wist.
Ik liep de 4-8 wacht met de 4e wtk, een aardige vent met een brede horizon.
Zo had hij een volwassen piano in zijn hut staan, waar hij bij bovenkomst even een "boogie woogie" op speelde, om aan te geven dat hij weer thuis was.
Soms ook werd het gevaarte met man en macht naar buiten gerold
Om een avondje op het "tampatje" luister bij te zetten.
Ook had hij in een van zijn kisten, een toen normaal verschijnsel, een paar ouderwetse Hollandse rolschaatsen, waar hij veel bekijks mee trok op de kade in mombasa (daar,een toen nog onbekend verschijnsel!).
Op wacht maakte hij zich echter absoluut niet druk.
Ik was natuurlijk nieuw en probeerde zo snel mogelijk, ook op stoomgebied, de "beknijsde" vijfde te worden, die ik was op de "Boissevain".
Ik kwam er echter al snel achter, dat het bedrijf, qua klaarmaken voor vertrek en aankomst en tijdens manoeuvreren erg ingewikkeld was vergeleken met een motorschip, zelfs een met drie motoren.
Maar gecoached door de 4e en een leerling die er zijn eerste jaar bijna had opzitten, lukte dat allengs beter.
Als het "bedrijfje", een keer draaide, dan was er ook geen omkijken meer naar.
Dan waren er maar twee "meters" van belang, de wachtklok en de "vacuümmeter" van de condensor.
Dit nu had onze vierde zich tot taak gesteld.
Hij had zich daartoe geïnstalleerd op een stoel, in de verlengde luchtkoker boven de lessenaar.
In de wand van de luchtkoker zat een sleuf, waardoor je vanuit je gekoelde positie de beide "klokken" in de smiezen kon houden.
Daarnaast was dit keurig wit geschilderde luchtkoker-paleisje, voorzien van een plankje met pocketboeken, waar je ook je kopje koffie op kwijt kon en een bedleeslampje, om het lezen te vergemakkelijken.
Op de "Boissevain" was een dergelijke installatie aanwezig in de lift naar de machinekamer, omdat het nogal eens voorkwam, dat de lift weigerde, de persoon in kwestie dan opgesloten zat en geduld moest hebben tot men de liftkooi weer met de hand naar boven had getakeld.
De wachtwerkzaamheden werden gedaan door de leerling en mezelf.
Ze namen met het aflezen der slagentellers meegeteld (de vierde keek hiervoor intensief op de wachtklok en floot op het hele uur!!!),ongeveer een uur in beslag.
De rest van de wacht bracht de leerling door in een soortgelijke luchtkoker boven de draaibank in de werkplaats.
Zo voeren wij naar Singapore.
Op de rede van Singapore, genietend van het onweer boven Sumatra en gezeten achter een potje bier op het tampatje, vond ik mezelf al behoorlijk geacclimatiseerd.
Ik was intussen gewend aan slapen zonder AC en het voortdurend transpireren.
Ook was ik overgegaan op "tjebbokken", omdat de temperatuur in de twee boven de machinekamer gelegen toiletten, van dien aard was, dat toiletpapier niet werkte.
Van onze vierde stuurman ging overigens het verhaal, dat hij er op een van zijn eerste dagen aan boord van uit was gegaan, dat het rek met waterflessen er zat om tijdens de grote boodschap in het warme hok, af en toe eens de dorst te kunnen lessen.
Maar ja wat wil je ook als je zo van de "Hollandse vaart" komt?.
Nee het leven was zo slecht nog niet.
De volgende morgen begon het laden.
Op zeker moment zag ik de derde wtk. met een jute zak op zijn rug over het dek sprinten.
In deze zak bevond zich niet 1 "pajong", maar wel een twintigtal.
Bij enige regendreiging ,zoals nu blijkbaar, zette hij boven iedere winch-controller een uitgeklapte pajong in een speciaal voor dit
Doel aangelaste ijzeren koker.
De ervaring had geleerd,dat die pajongs de overvloedige regen van Singapore beter weerstonden dan de bejaarde winch-schakelkasten.
Wel een vrolijk gezicht overigens, zo'n heel voor-en achterdek vol groene oosterse paraplu's.
Dit was echt "tropen"-varen.
Op zee was het in de opbouw goed uit te houden en zo ook in de machinekamer, ten minste als je de weg wist.
Ik liep de 4-8 wacht met de 4e wtk, een aardige vent met een brede horizon.
Zo had hij een volwassen piano in zijn hut staan, waar hij bij bovenkomst even een "boogie woogie" op speelde, om aan te geven dat hij weer thuis was.
Soms ook werd het gevaarte met man en macht naar buiten gerold
Om een avondje op het "tampatje" luister bij te zetten.
Ook had hij in een van zijn kisten, een toen normaal verschijnsel, een paar ouderwetse Hollandse rolschaatsen, waar hij veel bekijks mee trok op de kade in mombasa (daar,een toen nog onbekend verschijnsel!).
Op wacht maakte hij zich echter absoluut niet druk.
Ik was natuurlijk nieuw en probeerde zo snel mogelijk, ook op stoomgebied, de "beknijsde" vijfde te worden, die ik was op de "Boissevain".
Ik kwam er echter al snel achter, dat het bedrijf, qua klaarmaken voor vertrek en aankomst en tijdens manoeuvreren erg ingewikkeld was vergeleken met een motorschip, zelfs een met drie motoren.
Maar gecoached door de 4e en een leerling die er zijn eerste jaar bijna had opzitten, lukte dat allengs beter.
Als het "bedrijfje", een keer draaide, dan was er ook geen omkijken meer naar.
Dan waren er maar twee "meters" van belang, de wachtklok en de "vacuümmeter" van de condensor.
Dit nu had onze vierde zich tot taak gesteld.
Hij had zich daartoe geïnstalleerd op een stoel, in de verlengde luchtkoker boven de lessenaar.
In de wand van de luchtkoker zat een sleuf, waardoor je vanuit je gekoelde positie de beide "klokken" in de smiezen kon houden.
Daarnaast was dit keurig wit geschilderde luchtkoker-paleisje, voorzien van een plankje met pocketboeken, waar je ook je kopje koffie op kwijt kon en een bedleeslampje, om het lezen te vergemakkelijken.
Op de "Boissevain" was een dergelijke installatie aanwezig in de lift naar de machinekamer, omdat het nogal eens voorkwam, dat de lift weigerde, de persoon in kwestie dan opgesloten zat en geduld moest hebben tot men de liftkooi weer met de hand naar boven had getakeld.
De wachtwerkzaamheden werden gedaan door de leerling en mezelf.
Ze namen met het aflezen der slagentellers meegeteld (de vierde keek hiervoor intensief op de wachtklok en floot op het hele uur!!!),ongeveer een uur in beslag.
De rest van de wacht bracht de leerling door in een soortgelijke luchtkoker boven de draaibank in de werkplaats.
Zo voeren wij naar Singapore.
Op de rede van Singapore, genietend van het onweer boven Sumatra en gezeten achter een potje bier op het tampatje, vond ik mezelf al behoorlijk geacclimatiseerd.
Ik was intussen gewend aan slapen zonder AC en het voortdurend transpireren.
Ook was ik overgegaan op "tjebbokken", omdat de temperatuur in de twee boven de machinekamer gelegen toiletten, van dien aard was, dat toiletpapier niet werkte.
Van onze vierde stuurman ging overigens het verhaal, dat hij er op een van zijn eerste dagen aan boord van uit was gegaan, dat het rek met waterflessen er zat om tijdens de grote boodschap in het warme hok, af en toe eens de dorst te kunnen lessen.
Maar ja wat wil je ook als je zo van de "Hollandse vaart" komt?.
Nee het leven was zo slecht nog niet.
De volgende morgen begon het laden.
Op zeker moment zag ik de derde wtk. met een jute zak op zijn rug over het dek sprinten.
In deze zak bevond zich niet 1 "pajong", maar wel een twintigtal.
Bij enige regendreiging ,zoals nu blijkbaar, zette hij boven iedere winch-controller een uitgeklapte pajong in een speciaal voor dit
Doel aangelaste ijzeren koker.
De ervaring had geleerd,dat die pajongs de overvloedige regen van Singapore beter weerstonden dan de bejaarde winch-schakelkasten.
Wel een vrolijk gezicht overigens, zo'n heel voor-en achterdek vol groene oosterse paraplu's.
-
Jos Komen (R.I.P)
Oost Afrika
Oost-afrika
De Oost-Afrika reis begon met het aanlopen van een stukje van het paradijs, de Seychellen, of meer specifiek; Mahe.
Dan bedoel ik niet het eiland van nu, platgelopen door voornamelijk Duitse toeristen (die hebben iets met Ost-Afrika!)
Nee dan bedoel ik de eilandengroep, van voor de landingsbaan.
Het eiland was toen voor al zijn import, zeker die uit het verre oosten, o.a.afhankelijk van de "Tjipondok", een van de twee R.I.L.schepen die, in een vast schema, eens per twee maanden de zeepost brachten, maar ook proviand, bier, machineonderdelen, etc.
Het schip en zijn bemanning waren derhalve welkome gasten op de eilandengroep.
Dat merkte je als je de wal opging, waar iedereen deed alsof men je al jaren kende.
Je kreeg een pilsje aangeboden in de eerste locale kroeg die je zag na het aan land komen ("the pirate's arms) en de weinige auto's, brachten je met plezier naar het strand aan de andere kant van het eiland en weer terug als je uitgezwommen en -gezeild was.
De bootjes van het type; "lark", voorlopers van de"laser", werden verhuurd aan de schaarse toerist die de oversteek van Mombasa had weten te maken met een lokale coaster en aan ons.
Wij huurden overigens tegen een sterk gereduceerd tarief van de Keniaanse ex-planter, die nu ongetwijfeld in goede doen zal zijn.
Mahe was een weldaad, jammer dat we binnen een dag onze lading al gelost hadden.
Zanzibar was intussen socialistisch en er viel weinig meer te beleven, dus die avond brachten we door aan dek in de koele bries.
Jelle bleek een verwoed kruiswoordpuzzelaar ,vroeg in het algemeen tijdens een van zijn hersenbrekers, een vogelnaam, drie letters, eindigend met een "s".
Hub onze Limburgse derde wtk.,riep; "uts", want dat is ten slotte "mus" in het Limburgs en zo ging onze "pajong"-planter voortaan met een bijnaam over de wereldzeeën (weer een vogelnaam erbij!, er werd wat afgevogeld in die dagen!).
Mombasa was onze volgende stop en ik herinner mij het zeemanshuis waar men altijd even binnenwipte voor een pilsje, je kwam er immers langs op weg naar de stad en daar leerde "Joris-Driepinter" zijn eerste woordjes swahili; "jambo bwana", "habari"en "mzuri".
Later op de avond hoorde ik nog iemand "ikku lullu" zeggen ,maar dat bleek een verbastering te zijn van een oud Nederlands scheldwoord.
Ja onvermijdelijk zakte het niveau, onder de enorme slagtanden van
Kilindini-road door, in de richting van de kroegen van mombasa.
Met name de "Sunshine" en "Casablanca" waren erg populair.
We liepen een aantal collega's van het ex-k.p.m schip "Camphuys" tegen het lijf, een ervan kende ik nog uit vlissingen.
Chris had in een parallelklas gezeten en stond net als ik vlak voor zijn verlof, alleen had hij geen liesbreukproblemen gehad, dus hij zou de volgende dag al vliegen.
Trots vertelde hij dat zijn verloving in Nederland nog "aan" was.
Later op de avond bekende hij mij echter, dat hij toch wel onder de
Indruk was van een van de, in de "Casablanca" ruim aanwezige lokale
"schonen".
Met de slechte reputatie van mombasa op het gebied van geslachtsziekten, het verlof en de verloofde zo vlak voor de deur vond hij het echter toch wat te riskant.
Maar er leiden meer wegen naar Rome, dus vermoedelijk heeft hij zijn uitverkorene ook een voorstel gedaan in die richting.
Onmiddellijk kwam aan het licht dat het met de discretie in dergelijke gelegenheden "bar" slecht gesteld is, want de rest van de avond hebben alle aanwezige dames bepaalde obscene gebaren naar hem lopen maken en is Chris, gelukkig zonder verdere amoureuze avonturen, alleen teruggewandeld naar de "Camphuys".
Hierdoor miste hij het hoogtepunt van de avond, dat bestond uit een Stripteaseact van een heuse, wat rijpere, blanke dame.
De meesten van ons, zeker die van de "Camphuys", die heen en weer voer tussen Mombasa en de Perzische golf, hadden in geen jaren een blanke mevrouw gezien, laat staan een van deze omvang en steeds verdergaande staat van ontkleding.
Toch had de dame in kwestie haar beste jaren gehad.
Zodra een aantal van ons, vanuit herinnering, ook tot die conclusie was gekomen, ging het hek van de dam.
Er volgden een paar minder vleiende opmerkingen.
De stripteuse verdween achter het toneeldoek, stopte de daar opgestelde bandrecorder en riep in onvervalst Amsterdams: "stelletje fuile tyfusleiers, kenne jullie een mens niet rustig ze werruk late doen!".
Zoals al eerder gezegd, Nederlanders kom je overal tegen!.
Van chris vertelde men overigens het verhaal, dat hij in zijn eerste week aan boord, als leerling, aanschouwelijk seksueel onderwijs had genoten van de hwtk, een man met de passende bijnaam "vieze willem".
De "Camphuys" vervoerde ook altijd koeien en stieren vanaf Mombasa.
Net na vertrek had men Chris om een nieuwe bezemsteel gestuurd, naar de "gouden kast".
Vervolgens had "Vieze Willem", op het voorschip in het bijzijn van
Chris, de steel een aantal malen door het voortplantingsorgaan van een tochtige koe gehaald.
Daarna mocht Chris de steel weer over de schouders meenemen, in processie achter de hwtk aan naar het achterschip, alwaar een aantal vervaarlijke stieren in "pens" stonden opgesteld.
Een van de forse kratten, werd door de stier bijna verpulverd met
Zijn hoeven, nadat Chris, in opdracht van willem, de steel onder zijn neus had gehouden.
"Niet in je memoriaal vermelden hoor!", kreeg hij nog als raad mee.
De Oost-Afrika reis begon met het aanlopen van een stukje van het paradijs, de Seychellen, of meer specifiek; Mahe.
Dan bedoel ik niet het eiland van nu, platgelopen door voornamelijk Duitse toeristen (die hebben iets met Ost-Afrika!)
Nee dan bedoel ik de eilandengroep, van voor de landingsbaan.
Het eiland was toen voor al zijn import, zeker die uit het verre oosten, o.a.afhankelijk van de "Tjipondok", een van de twee R.I.L.schepen die, in een vast schema, eens per twee maanden de zeepost brachten, maar ook proviand, bier, machineonderdelen, etc.
Het schip en zijn bemanning waren derhalve welkome gasten op de eilandengroep.
Dat merkte je als je de wal opging, waar iedereen deed alsof men je al jaren kende.
Je kreeg een pilsje aangeboden in de eerste locale kroeg die je zag na het aan land komen ("the pirate's arms) en de weinige auto's, brachten je met plezier naar het strand aan de andere kant van het eiland en weer terug als je uitgezwommen en -gezeild was.
De bootjes van het type; "lark", voorlopers van de"laser", werden verhuurd aan de schaarse toerist die de oversteek van Mombasa had weten te maken met een lokale coaster en aan ons.
Wij huurden overigens tegen een sterk gereduceerd tarief van de Keniaanse ex-planter, die nu ongetwijfeld in goede doen zal zijn.
Mahe was een weldaad, jammer dat we binnen een dag onze lading al gelost hadden.
Zanzibar was intussen socialistisch en er viel weinig meer te beleven, dus die avond brachten we door aan dek in de koele bries.
Jelle bleek een verwoed kruiswoordpuzzelaar ,vroeg in het algemeen tijdens een van zijn hersenbrekers, een vogelnaam, drie letters, eindigend met een "s".
Hub onze Limburgse derde wtk.,riep; "uts", want dat is ten slotte "mus" in het Limburgs en zo ging onze "pajong"-planter voortaan met een bijnaam over de wereldzeeën (weer een vogelnaam erbij!, er werd wat afgevogeld in die dagen!).
Mombasa was onze volgende stop en ik herinner mij het zeemanshuis waar men altijd even binnenwipte voor een pilsje, je kwam er immers langs op weg naar de stad en daar leerde "Joris-Driepinter" zijn eerste woordjes swahili; "jambo bwana", "habari"en "mzuri".
Later op de avond hoorde ik nog iemand "ikku lullu" zeggen ,maar dat bleek een verbastering te zijn van een oud Nederlands scheldwoord.
Ja onvermijdelijk zakte het niveau, onder de enorme slagtanden van
Kilindini-road door, in de richting van de kroegen van mombasa.
Met name de "Sunshine" en "Casablanca" waren erg populair.
We liepen een aantal collega's van het ex-k.p.m schip "Camphuys" tegen het lijf, een ervan kende ik nog uit vlissingen.
Chris had in een parallelklas gezeten en stond net als ik vlak voor zijn verlof, alleen had hij geen liesbreukproblemen gehad, dus hij zou de volgende dag al vliegen.
Trots vertelde hij dat zijn verloving in Nederland nog "aan" was.
Later op de avond bekende hij mij echter, dat hij toch wel onder de
Indruk was van een van de, in de "Casablanca" ruim aanwezige lokale
"schonen".
Met de slechte reputatie van mombasa op het gebied van geslachtsziekten, het verlof en de verloofde zo vlak voor de deur vond hij het echter toch wat te riskant.
Maar er leiden meer wegen naar Rome, dus vermoedelijk heeft hij zijn uitverkorene ook een voorstel gedaan in die richting.
Onmiddellijk kwam aan het licht dat het met de discretie in dergelijke gelegenheden "bar" slecht gesteld is, want de rest van de avond hebben alle aanwezige dames bepaalde obscene gebaren naar hem lopen maken en is Chris, gelukkig zonder verdere amoureuze avonturen, alleen teruggewandeld naar de "Camphuys".
Hierdoor miste hij het hoogtepunt van de avond, dat bestond uit een Stripteaseact van een heuse, wat rijpere, blanke dame.
De meesten van ons, zeker die van de "Camphuys", die heen en weer voer tussen Mombasa en de Perzische golf, hadden in geen jaren een blanke mevrouw gezien, laat staan een van deze omvang en steeds verdergaande staat van ontkleding.
Toch had de dame in kwestie haar beste jaren gehad.
Zodra een aantal van ons, vanuit herinnering, ook tot die conclusie was gekomen, ging het hek van de dam.
Er volgden een paar minder vleiende opmerkingen.
De stripteuse verdween achter het toneeldoek, stopte de daar opgestelde bandrecorder en riep in onvervalst Amsterdams: "stelletje fuile tyfusleiers, kenne jullie een mens niet rustig ze werruk late doen!".
Zoals al eerder gezegd, Nederlanders kom je overal tegen!.
Van chris vertelde men overigens het verhaal, dat hij in zijn eerste week aan boord, als leerling, aanschouwelijk seksueel onderwijs had genoten van de hwtk, een man met de passende bijnaam "vieze willem".
De "Camphuys" vervoerde ook altijd koeien en stieren vanaf Mombasa.
Net na vertrek had men Chris om een nieuwe bezemsteel gestuurd, naar de "gouden kast".
Vervolgens had "Vieze Willem", op het voorschip in het bijzijn van
Chris, de steel een aantal malen door het voortplantingsorgaan van een tochtige koe gehaald.
Daarna mocht Chris de steel weer over de schouders meenemen, in processie achter de hwtk aan naar het achterschip, alwaar een aantal vervaarlijke stieren in "pens" stonden opgesteld.
Een van de forse kratten, werd door de stier bijna verpulverd met
Zijn hoeven, nadat Chris, in opdracht van willem, de steel onder zijn neus had gehouden.
"Niet in je memoriaal vermelden hoor!", kreeg hij nog als raad mee.
-
Jos Komen (R.I.P)
Verlof, verhaal van Dirk van Lopik
Verlof
De dag voor vertrek Nombasa was een bijzonder warme, met een zeer hoge vochtigheid.
De gezagvoerder besloot die avond de salon open te stellen als slaapzaal.
Het was immers de enige plaats met airconditioning op het schip.
Nu was het woord AC iets overdreven, het kwam er op neer, dat er op het dek boven de salon een soort koelkast plat lag die, als je beneden goed voelde en je arm omhoogstak, iets van een koel zuchtje veroorzaakte.
Dus erg veel stelde het niet voor, maar alle beetjes helpen, al wordt alleen de vochtigheid maar iets omlaag gehaald.
's avonds na het eten, werden door de bedienden alle matrassen in de salon op de vloer gelegd, in een tevoren vastgestelde volgorde.
Vooraan de gezagvoerder, dan de hwtk, de 1e stm en zo voort, op rangorde.
Ik lag ergens achter aan, maar wel recht onder die koelkast.
We hebben die nacht ondanks alle lawaai die zo'n snurkende menigte
Veroorzaakt,toch goed geslapen,maar de volgende dag zaten we gelukkig weer op zee.
Zo naderde ook voor mij het einde van de eerste term, na Mombasa volgden nog de havens,Tanga, Mtwara, Dar es Salaam, Beira en Lourenco Marques.
Overal mooie stranden, maar geen vergelijk met Mombasa, waar we nog een middag hadden gesnorkeld op het rif van "Nyali beach" en zeker niet met Mahe.
Ons verblijf in Dar es Salaam viel samen,met het bezoek van kroonprinses Beatrix en Claus von Ambsberg aan Tanzania.
De "wacht te kooi" van die week meldde dat het, ter ere van dit bezoek, langs de weg van het vliegveld naar de hoofdstad, "zwart zag" van de mensen.
Waarschijnlijk een journalistieke vergissing?.
Beira en L.M.waren nog de parels, onder het Portugese bestuur die, jaren later door een burgeroorlog, volledig werden gereduceerd tot kapotte steden in het armste land ter wereld.
Een paradijs voor Zuid-Afrikaanse toeristen en voor ons weer het
Begin van de "bewoonde" wereld,met "L.M-radio"; ("check your time
By the b-b chime, it is now eight o'clock on L-M radio!!!)
(of; rrrradio llllourenco marquessshh, transmittaooooo binte-cinqu metrushh!!.)
Schitterende klanken, met de typische radioecho van Latijnse landen.
Soms ook al hoorbaar; "radio Springbok",met voor ons voor het eerst, Zuid-Afrikaanse reclameboodschappen, in de trend van:
"wil jou plantjie nie groei nie, gebruik verneukpoep, van Dawie
Vandermerwe!!!".
In dit LM. (nu Maputo), nam ik in stijl afscheid van de eerste term, door met een paar man, uitgebreid, "Piri-Piri" te gaan eten.
De volgende morgen vroeg uit de veren en met een Fokker Friendship, van "Air Mozambique", net over de boomtoppen van een ontwakend Afrika naar Jan Smuts airport in Johannesburg.
's Avonds doorvliegen, weer via Brazzaville, Kano en Rome naar Amsterdam.
Naar het nieuwe schiphol inmiddels, een vreemde, semi-vijandige wereld, als je zolang uit Nederland bent weggeweest.
De rust kwam pas weer terug bij aankomst Vlissingen, veel oude bekenden, allemaal een paar jaar ouder geworden, veel meegemaakt,
Dus veel te vertellen en ervaringen uit te wisselen.
Als je niet oppaste, kwam je niet toe aan het doel van de terugkeer naar Vlissingen:
Voor ons als wtk's het diploma-a en voor de collega stuurlieden, de derde-rang.
Ik koos voor de oude wijze spreuk; eerst "het zure", dan "het zoete" en slaagde wonderwel reeds in januari voor dit begeerde papiertje.
Het betekende immers 4e wtk worden en bijbehorend meer "gage".
Maar eerst nog vakantie tot augustus.
Goed besteed; getrouwd, rijbewijs gehaald, autootje gekocht, eerst een "eend", overgespoten in "british racing green"!, mooie tijd kortom.
Dan kwam onverbiddelijk weer het tijdstip van vertrek, met het keuren in Amsterdam.
Ik ging wederom via de trap naar de 4e etage want ik vertrouwde die liften nog steeds niet, ondanks dat ik nu wat meer levenservaring had.
Vervolgens, vliegen naar Singapore, als 4e wtk naar het ms "Sraat Chatham".
Bij het aan boord komen, viel ik meteen met mijn neus in de boter.
"China", die de reis ervoor blijkbaar goede zaken had gedaan, trakteerde op een uitgebreide Chinese maaltijd.
Zo'n echte, met zijn allen buiten aan een grote ronde tafel, in een restaurant in de buurt van "new market road" en "people's park".
Mijn voorganger, "stekel", deed op de heenreis iets waar ik mij mijn hele loopbaan over heb verbaasd, maar wat voor velen een "topic"
Moet zijn geweest...:ruzie maken met de taxichauffeur!
Dat begon al bij het instappen;"..hey on the meter heh!!!".
Als de taxichauffeur dan wat tegenstribbelde, werd dat nog eens met kracht herhaald; "god.....me..on the meter!!!".
Na afloop van de rit kreeg dat nog een vervolg, vaak in de vorm van het zeuren over die laatste dollar.
Voldaan liep men dan weg van een foeterende, hardwerkende zak, die
zijn extra'tje en zijn fooitje door de neus geboord zag.
Later op de avond, zat ik naast "stekel" aan de bar van een andere gelegenheid en was getuige, dat een dame van onbestemde leeftijd, in een Chinese "cheongsam" met lange split, aan hem vroeg:"you buy me a drink?" en hij met een breed gebaar een glas champagne liet aanrukken(of was het mousserend appelsap?) A raison van 25 dollar.
Het is soms raar verdeeld in de wereld!!??.
De dag voor vertrek Nombasa was een bijzonder warme, met een zeer hoge vochtigheid.
De gezagvoerder besloot die avond de salon open te stellen als slaapzaal.
Het was immers de enige plaats met airconditioning op het schip.
Nu was het woord AC iets overdreven, het kwam er op neer, dat er op het dek boven de salon een soort koelkast plat lag die, als je beneden goed voelde en je arm omhoogstak, iets van een koel zuchtje veroorzaakte.
Dus erg veel stelde het niet voor, maar alle beetjes helpen, al wordt alleen de vochtigheid maar iets omlaag gehaald.
's avonds na het eten, werden door de bedienden alle matrassen in de salon op de vloer gelegd, in een tevoren vastgestelde volgorde.
Vooraan de gezagvoerder, dan de hwtk, de 1e stm en zo voort, op rangorde.
Ik lag ergens achter aan, maar wel recht onder die koelkast.
We hebben die nacht ondanks alle lawaai die zo'n snurkende menigte
Veroorzaakt,toch goed geslapen,maar de volgende dag zaten we gelukkig weer op zee.
Zo naderde ook voor mij het einde van de eerste term, na Mombasa volgden nog de havens,Tanga, Mtwara, Dar es Salaam, Beira en Lourenco Marques.
Overal mooie stranden, maar geen vergelijk met Mombasa, waar we nog een middag hadden gesnorkeld op het rif van "Nyali beach" en zeker niet met Mahe.
Ons verblijf in Dar es Salaam viel samen,met het bezoek van kroonprinses Beatrix en Claus von Ambsberg aan Tanzania.
De "wacht te kooi" van die week meldde dat het, ter ere van dit bezoek, langs de weg van het vliegveld naar de hoofdstad, "zwart zag" van de mensen.
Waarschijnlijk een journalistieke vergissing?.
Beira en L.M.waren nog de parels, onder het Portugese bestuur die, jaren later door een burgeroorlog, volledig werden gereduceerd tot kapotte steden in het armste land ter wereld.
Een paradijs voor Zuid-Afrikaanse toeristen en voor ons weer het
Begin van de "bewoonde" wereld,met "L.M-radio"; ("check your time
By the b-b chime, it is now eight o'clock on L-M radio!!!)
(of; rrrradio llllourenco marquessshh, transmittaooooo binte-cinqu metrushh!!.)
Schitterende klanken, met de typische radioecho van Latijnse landen.
Soms ook al hoorbaar; "radio Springbok",met voor ons voor het eerst, Zuid-Afrikaanse reclameboodschappen, in de trend van:
"wil jou plantjie nie groei nie, gebruik verneukpoep, van Dawie
Vandermerwe!!!".
In dit LM. (nu Maputo), nam ik in stijl afscheid van de eerste term, door met een paar man, uitgebreid, "Piri-Piri" te gaan eten.
De volgende morgen vroeg uit de veren en met een Fokker Friendship, van "Air Mozambique", net over de boomtoppen van een ontwakend Afrika naar Jan Smuts airport in Johannesburg.
's Avonds doorvliegen, weer via Brazzaville, Kano en Rome naar Amsterdam.
Naar het nieuwe schiphol inmiddels, een vreemde, semi-vijandige wereld, als je zolang uit Nederland bent weggeweest.
De rust kwam pas weer terug bij aankomst Vlissingen, veel oude bekenden, allemaal een paar jaar ouder geworden, veel meegemaakt,
Dus veel te vertellen en ervaringen uit te wisselen.
Als je niet oppaste, kwam je niet toe aan het doel van de terugkeer naar Vlissingen:
Voor ons als wtk's het diploma-a en voor de collega stuurlieden, de derde-rang.
Ik koos voor de oude wijze spreuk; eerst "het zure", dan "het zoete" en slaagde wonderwel reeds in januari voor dit begeerde papiertje.
Het betekende immers 4e wtk worden en bijbehorend meer "gage".
Maar eerst nog vakantie tot augustus.
Goed besteed; getrouwd, rijbewijs gehaald, autootje gekocht, eerst een "eend", overgespoten in "british racing green"!, mooie tijd kortom.
Dan kwam onverbiddelijk weer het tijdstip van vertrek, met het keuren in Amsterdam.
Ik ging wederom via de trap naar de 4e etage want ik vertrouwde die liften nog steeds niet, ondanks dat ik nu wat meer levenservaring had.
Vervolgens, vliegen naar Singapore, als 4e wtk naar het ms "Sraat Chatham".
Bij het aan boord komen, viel ik meteen met mijn neus in de boter.
"China", die de reis ervoor blijkbaar goede zaken had gedaan, trakteerde op een uitgebreide Chinese maaltijd.
Zo'n echte, met zijn allen buiten aan een grote ronde tafel, in een restaurant in de buurt van "new market road" en "people's park".
Mijn voorganger, "stekel", deed op de heenreis iets waar ik mij mijn hele loopbaan over heb verbaasd, maar wat voor velen een "topic"
Moet zijn geweest...:ruzie maken met de taxichauffeur!
Dat begon al bij het instappen;"..hey on the meter heh!!!".
Als de taxichauffeur dan wat tegenstribbelde, werd dat nog eens met kracht herhaald; "god.....me..on the meter!!!".
Na afloop van de rit kreeg dat nog een vervolg, vaak in de vorm van het zeuren over die laatste dollar.
Voldaan liep men dan weg van een foeterende, hardwerkende zak, die
zijn extra'tje en zijn fooitje door de neus geboord zag.
Later op de avond, zat ik naast "stekel" aan de bar van een andere gelegenheid en was getuige, dat een dame van onbestemde leeftijd, in een Chinese "cheongsam" met lange split, aan hem vroeg:"you buy me a drink?" en hij met een breed gebaar een glas champagne liet aanrukken(of was het mousserend appelsap?) A raison van 25 dollar.
Het is soms raar verdeeld in de wereld!!??.
-
Jos Komen (R.I.P)
Ik heb bovenstaande verhalen eerst elders geplaatst en daar verwijderd.
Hier de reactie die eronder stond.
shipwis
+10 Berichten geplaatst
Geregistreerd op: 22-7-2004
Berichten: 20
Woonplaats: rotterdam
Geplaatst: 05 Okt 2004 11:39 am Onderwerp:
--------------------------------------------------------------------------------
mooi verhaal,
(drink nooit met mate(n)
pete
Hier de reactie die eronder stond.
shipwis
+10 Berichten geplaatst
Geregistreerd op: 22-7-2004
Berichten: 20
Woonplaats: rotterdam
Geplaatst: 05 Okt 2004 11:39 am Onderwerp:
--------------------------------------------------------------------------------
mooi verhaal,
(drink nooit met mate(n)
pete
-
Jos Komen (R.I.P)
De Chatham van Dirk van Lopik
De Chatham
De "Chatham" was een echt R.I.L-schip, weliswaar ontworpen door het K.P.M.-bouwburo, volgens het oerdegelijk concept met de hoge masten, waaraan deze schepen al op grote afstand herkend konden worden.
Met de "Chatham" werd ik als het ware herenigd.
Ik had maandenlang onder haar boeg doorgefietst op weg naar de school van Tukker en zelfs de tewaterlating, toen hij bij "de Merwede" van de helling liep, van een afstandje kunnen volgen.
Dan jaren later hetzelfde schip weer terugzien en er zelfs op mogen varen, dat is een aparte gewaarwording.
Tijdens de dokking in Port Chalmers (NZ), ben ik op mijn koersfietsje, omwille van de foto nog een keer, door het dok, onder die boeg doorgereden.
Gezellige boot, voor het eerst ook kennis maken met het fenomeen alcoholisme onder gezagvoerders.
Het corpus delictus was een intelligente vent, die nogal als woest bekend stond, onder de bijnaam "bliksemsnelle Japie".
Hij dankte die bijnaam nog aan zijn K.P.M.-tijd, toen hij ook al varend als dienstdoend gezagvoerder en overmand door de drank, met een "Si-boot" afgemeerd lag te Tandjong-Priok.
Achter hem lag een zusterschip met aan boord zijn aartsvijand Rinus, eveneens als dienstdoend gezagvoerder, die aan het voorval de bijnaam "Trigger-Happy-Rinus" overhield.
De brugdekken van de beide "Si-schepen" lagen niet ver uiteen, de scheepjes waren gewoon niet langer.
Men kon elkaar dus goed beroepen, dat gebeurde dan ook en de beide kemphanen riepen over en weer wat verwensingen.
Nogmaals ,"als de drank is in de man!".
Uiteindelijk was het "Japie", die als eerste zijn dienstpistool uit de brandkast haalde.
"Rinus", ook niet van gisteren, volgde alras.
Men heeft uiteindelijk op de kade, liggend, achter alles wat dekking gaf een imitatie gehouden van de "gunfight at ok-corral".
Alle koelies waren intussen al lang gaan schuilen in de goedang.
Nadat de munitie ver op was, heeft men de vredespijp gerookt, onder het genot van wat alcoholische versnaperingen.
Maar ja, die bijnamen dragen door in de moderne tijd!!.
Zo ging er ook het verhaal van Jaap, dat hij varend op een "wai-boot" eens een algemene inenting had georganiseerd voor alle mannelijke passagiers tussen de dertig en vijftig jaar.
Samen met zijn "zobat", de hwtk. (bij de k.p.m deed de hwtk. dienst als eerste-hulp-dokter en beheerder van het hospitaal) had hij een grote ketel met ijswater en een koperen oliespuit vanuit de machinekamer naar het ziekenzaaltje laten brengen.
Daar installeerden de beide stafofficieren zich met een borrel achter de behandeltafel, gekleed in een witte jas, stethoscoop rond de hals en doktersspiegel op het voorhoofd.
Het moet een indrukwekkend gezicht zijn geweest, voor de nietsvermoedende pasagier, die keurig op zijn beurt werd binnen geroepen, door James, de Chinese verpleger.
Vervolgens ook gedwee gehoor gaf aan het met handen en voeten gegeven commando: "rok omhoog, broek omlaag en voorover buigen !!".
Als dank kreeg hij dan een ijskoude straal water tegen zijn "noten" gespoten, "next patient please!!!!", (met bijbehorende borrel).
Jaap, was volgens overlevering, ook de ontdekker van een nieuwe tropische ziekte, "buri buri" genaamd. (James, de Chinese verpleger, gaf hierbij zoals altijd zijn vaste commentaar:"nothing to worry sir, i have had this problem many times before!!")
"berri berri!", zult u zeggen, zoals zovelen voor u.
Neen "buri buri"!.
Dit is een ziekte,waarbij een of meer ledematen inkrimpen, volgens Jaap kon je een patiënt zo herkennen.
Als iemand met zijn wijsvinger op zijn kin tikte, was dit een "buri
Buri"-patient, met de ziekte aan een arm, die daardoor zijn voorhoofd niet meer kon bereiken. "Stel je een 'buri buri'-patient voor, met deze vreselijke ziekte aan beide armen en tegelijkertijd jeuk op het hoofd!", eindigde hij.
Zelf maakte ik van Jaap mee, dat hij een verzoek van een passagieresse van onbestemde leeftijd; "ik zou wel eens vliegende vissen willen zien!" inwilligde, door een schaal met nieuwe haring door de salon te keilen.
De tijden zijn veranderd!.
Jaap werd, als dienstdoend gezagvoerder, bij ons trouwens afgelost door zijn inmiddels tot gezagvoerder aangestelde, oude rivaal Rinus.
Jaap sprak heel joviaal: "ha die Rinus!" en kreeg als antwoord, echt van iemand die zijn gezag moest laten gelden;"sinds wanneer is het Rinus?".
_________________
De "Chatham" was een echt R.I.L-schip, weliswaar ontworpen door het K.P.M.-bouwburo, volgens het oerdegelijk concept met de hoge masten, waaraan deze schepen al op grote afstand herkend konden worden.
Met de "Chatham" werd ik als het ware herenigd.
Ik had maandenlang onder haar boeg doorgefietst op weg naar de school van Tukker en zelfs de tewaterlating, toen hij bij "de Merwede" van de helling liep, van een afstandje kunnen volgen.
Dan jaren later hetzelfde schip weer terugzien en er zelfs op mogen varen, dat is een aparte gewaarwording.
Tijdens de dokking in Port Chalmers (NZ), ben ik op mijn koersfietsje, omwille van de foto nog een keer, door het dok, onder die boeg doorgereden.
Gezellige boot, voor het eerst ook kennis maken met het fenomeen alcoholisme onder gezagvoerders.
Het corpus delictus was een intelligente vent, die nogal als woest bekend stond, onder de bijnaam "bliksemsnelle Japie".
Hij dankte die bijnaam nog aan zijn K.P.M.-tijd, toen hij ook al varend als dienstdoend gezagvoerder en overmand door de drank, met een "Si-boot" afgemeerd lag te Tandjong-Priok.
Achter hem lag een zusterschip met aan boord zijn aartsvijand Rinus, eveneens als dienstdoend gezagvoerder, die aan het voorval de bijnaam "Trigger-Happy-Rinus" overhield.
De brugdekken van de beide "Si-schepen" lagen niet ver uiteen, de scheepjes waren gewoon niet langer.
Men kon elkaar dus goed beroepen, dat gebeurde dan ook en de beide kemphanen riepen over en weer wat verwensingen.
Nogmaals ,"als de drank is in de man!".
Uiteindelijk was het "Japie", die als eerste zijn dienstpistool uit de brandkast haalde.
"Rinus", ook niet van gisteren, volgde alras.
Men heeft uiteindelijk op de kade, liggend, achter alles wat dekking gaf een imitatie gehouden van de "gunfight at ok-corral".
Alle koelies waren intussen al lang gaan schuilen in de goedang.
Nadat de munitie ver op was, heeft men de vredespijp gerookt, onder het genot van wat alcoholische versnaperingen.
Maar ja, die bijnamen dragen door in de moderne tijd!!.
Zo ging er ook het verhaal van Jaap, dat hij varend op een "wai-boot" eens een algemene inenting had georganiseerd voor alle mannelijke passagiers tussen de dertig en vijftig jaar.
Samen met zijn "zobat", de hwtk. (bij de k.p.m deed de hwtk. dienst als eerste-hulp-dokter en beheerder van het hospitaal) had hij een grote ketel met ijswater en een koperen oliespuit vanuit de machinekamer naar het ziekenzaaltje laten brengen.
Daar installeerden de beide stafofficieren zich met een borrel achter de behandeltafel, gekleed in een witte jas, stethoscoop rond de hals en doktersspiegel op het voorhoofd.
Het moet een indrukwekkend gezicht zijn geweest, voor de nietsvermoedende pasagier, die keurig op zijn beurt werd binnen geroepen, door James, de Chinese verpleger.
Vervolgens ook gedwee gehoor gaf aan het met handen en voeten gegeven commando: "rok omhoog, broek omlaag en voorover buigen !!".
Als dank kreeg hij dan een ijskoude straal water tegen zijn "noten" gespoten, "next patient please!!!!", (met bijbehorende borrel).
Jaap, was volgens overlevering, ook de ontdekker van een nieuwe tropische ziekte, "buri buri" genaamd. (James, de Chinese verpleger, gaf hierbij zoals altijd zijn vaste commentaar:"nothing to worry sir, i have had this problem many times before!!")
"berri berri!", zult u zeggen, zoals zovelen voor u.
Neen "buri buri"!.
Dit is een ziekte,waarbij een of meer ledematen inkrimpen, volgens Jaap kon je een patiënt zo herkennen.
Als iemand met zijn wijsvinger op zijn kin tikte, was dit een "buri
Buri"-patient, met de ziekte aan een arm, die daardoor zijn voorhoofd niet meer kon bereiken. "Stel je een 'buri buri'-patient voor, met deze vreselijke ziekte aan beide armen en tegelijkertijd jeuk op het hoofd!", eindigde hij.
Zelf maakte ik van Jaap mee, dat hij een verzoek van een passagieresse van onbestemde leeftijd; "ik zou wel eens vliegende vissen willen zien!" inwilligde, door een schaal met nieuwe haring door de salon te keilen.
De tijden zijn veranderd!.
Jaap werd, als dienstdoend gezagvoerder, bij ons trouwens afgelost door zijn inmiddels tot gezagvoerder aangestelde, oude rivaal Rinus.
Jaap sprak heel joviaal: "ha die Rinus!" en kreeg als antwoord, echt van iemand die zijn gezag moest laten gelden;"sinds wanneer is het Rinus?".
_________________
-
Jos Komen (R.I.P)