Klappie Achteruit

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Jan Dikker

Re: Klappie Achteruit

Bericht door Jan Dikker »

Belofte maakt schuld.

De kwaliteit van de brief van de directie is nou niet om naar huis te schrijven, maar het bedankje is geschreven op nog een echte typemachine. Met een echt lintje!

Afbeelding


Aanvankelijk was ik er niet zo erg trots op, maar naarmate de gebeurtenissen verder achter je liggen wordt de waardering ook iets groter. Per slot van rekening was het een unieke ervaring

Groeten

Jan

Jan Dikker

Re: Klappie Achteruit

Bericht door Jan Dikker »

Dit verhaal valt binnen de overdrachtelijke betekenis van "Klappie Achteruit!"

De Ouwe
We kregen een nieuwe kapitein. Het was een echte “Ouwe”. Hij was namelijk over de zeventig. Het was een pracht figuur. Op zijn kop had hij altijd een donkerblauw alpinopetje. Dat ging alleen af tijdens de maaltijden. Ik denk dat hij het petje ’s nachts nog op had. Ook droeg hij de gehele periode dat hij aan boord was hetzelfde blauwe windjack en een donkerblauwe broek.

Hij was veertien jaar oud toen hij naar zee ging. Dat was als zeuntje op de vaart van Rotterdam naar Frankrijk “buitenom”. Want je kon ook binnendoor, maar dan was je een binnenvaarder. Hij had daarna alle diploma’s gehaald en verdiende zo nu en dan een centje bij zijn karige pensioen als afloskapitein. Het was een man met charisma, ondanks dat hij toch klein van stuk was.

Zijn woordenschat was vrij beperkt wanneer er iets gezegd werd waar hij het niet mee eens was kreeg je meestal een standaard antwoord. Zijn beperkte woordenschat werd alleszins gecompenseerd door zijn ruime verzameling vloeken. Weliswaar kon de figuur van Jan van Lith in “Frank van Weezel’s roemruchte jaren” van A.M. de Jong door hem niet geëvenaard worden, met zijn langste vloek: de overmaassehazewindhondkorenmolenpestpokken, maar hij maakte een goede kans tweede te zijn en maakte er dan ook veelvuldig gebruik van. (Ik heb het boek niet meer; uitgeleend en tidak kembali en kan dus niet controleren of de “overmaase” nog langer was).

Veelvuldig hoorden wij zijn vermanende woorden over het bezoek aan bepaalde gelegenheden aan de wal. “Jullie steken dat ding in een gleuf waar ik met mijn wandelstok nog niet eens naar durf te wijzen!”

Op een avond zouden we Gibraltar passeren op weg naar een Italiaanse haven. Maar de ogen van de ouwe Ouwe waren niet meer wat ze vroeger waren. Dus belde hij de vetloods met het verzoek aan mij om even op de brug te komen. Ome Jan vertelde me dat we dus Zuidelijke kant van het vaarwater moesten varen. Ik zou twee lichten moeten zien, dat van Kaap Trafalgar en dat van Kaap Spartel. Ik had hem wel eens verteld dat ik bij de KPM geleerd had te peilen omdat ik uit interesse daarom gevraagd had. Niet dat ik daar veel ervaring mee had, maar het principe was me uiteraard wel duidelijk. Daarom vroeg hij mij om die lichten te peilen en de positie in de kaart te brengen. Toen hij zag dat we redelijk in het midden van de straat voeren liep hij naar de schakelkasten van de navigatielichten en draaide het achtertoplicht uit. Volgens hem was dat het veiligst want nu konden de tegenliggers niet zien welke koers wij precies voorlagen en zij dus wel onze zijn buurt bleven. Ik had weer wat geleerd!

Op zekere ochtend, bij het wisselen van de wacht, voeren we ter hoogte van Finistere op de thuisreis. Ome Jan liet alvorens naar buiten de lopen en blik op de kaart vallen maakte toen een luide opmerking: “Stuurman, zie je Sandy Hook?”. Onze kapitein was gewoon overal dichtbij te zijn. Dan had hij ook geen kijker nodig.

De kok was niet zijn speciale vriend. Dit heerschap was bakker geweest en kon heel goed gebak van bladerdeeg maken. Hij had echter ook een zwak: zo nu en dan offerde hij teveel aan Bachus. Dat was soms een beetje in strijd met zijn dagelijkse taak om een warme hap op tafel te zette, We wisten dan ook hoe ver het was met als we een “koude” prak kregen. Hij ging er namelijk prat op dat hij zo zat als een Maleier nog wel een koude schotel in elkaar kon donderen! En dit wekte dan de grote toorn op van onze Ome Jan. Bovendien stelde hij het maken van het gerecht waar de kapitein van hield, pannenkoeken, steeds uit met het voorwendsel dat hij een slingerarm had.

Het toeval wil dat deze reis mijn vrouw meevoer. En dat ging wonderwel goed. Wat Ome Jan verkondigde werd meestal voor kennisgeving aangenomen. In tegenstelling tot Ome Jan kon zij wel met de kok opschieten. Liggende in Barcelona kwam hij ineens trots langs onze hut met de mededeling: “ik heb een pop aan boord!” Mijn vrouw dacht dat het een Spaans geklede pop was die wel als souvenir te koop aangeboden werden. Maar toen ze op het verzoek van de kok de pop moest bewonderen die in zijn hut was, aarzelde toch even om een compliment te maken over de schoonheid toen ze de levende sexbom zag! Ik heb mijn vrouw bewonderd dat ze de situatie zonder ook maar een opmerking heeft aanvaard.

Zijn reeds genoemde windjack gaf aan hoe lang hij onafgebroken aan boord zat. Want er viel tijdens de maaltijden wel eens iets uit zijn mond en dat tekende zich op zijn jasje af. Ik moet zeggen dat het na een paar weken redelijk “gestreept” was! Het aanbod en verzoek van mijn vrouw het ding even te wassen werd verontwaardigd afgewezen. Dat kon zijn eigen vrouw veel beter, zei hij.

Ik realiseer me nu, wat ik in de tweede zin van dit stukje schreef; “Het was een echte “Ouwe”. De man was 72 jaar en ik hoop dit jaar 77 te worden. Wat gaat de tijd dan snel.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14358
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Klappie Achteruit

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Praaachtig Jan....... :lol:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Jan Dikker

Re: Klappie Achteruit

Bericht door Jan Dikker »

Ik vond er nog eentje. En ook deze is er een uit de herinnering van toch wel een opmerkelijke ervaring

Een voorbeeld van een goede controle op de lading.

Een Reisje Rails
In de begin zestigerjaren werd er in het kader van de EGKS (Europese Gemeen-schap voor Kolen en Staal), nogal wat spoorijzer naar met name Italie verscheept. In En-geland werden toen de Spoorwegen van British Railways geprivatiseerd en daardoor werden vele spoorlijnen opgeheven en dus ook maar direct het spoorwegmateriaal als schroot verkocht.
Ook de Erasmus ontkwam niet aan het schroot. In Plymouth werd geladen. Maar geluk bij een ongeluk: De Erasmus had een tussendek waardoor voorkomen werd dat we een extreem wreed schip kregen voor de overtocht naar Italie. Een van de voorwaarden die aan de lading gesteld waren was een maximum lengte van vijfenveertig voet. Die vijf-enveertig voet kwam ongeveer overeen met de diagonale maat van de beide ruimen.
De eerste stuurman was al op zijn hoede. Ook de tweede stuurman werd gewaar-schuwd goed op te letten en op te schrijven wanneer een hijs gedompt moest worden.
De borrel van acht glazen werd uitgesteld want beide stuurlieden doken met een meetlint de ruimen in en sloegen aan het meten. Ze hadden het natuurlijk wel goed ge-zien. Meerdere rails waren langer dan de vijfenveertig voet. Besloten werd nog geen maat-regelen te nemen.
De volgende dag werd het laden voltooid. Toen kwam de aap uit de mouw: de la-ding was te lang en er werd twintig procent meer vracht gevraagd. Omdat de vrachtkosten voor Italiaanse rekening kwamen begon er een levendige, uren durende discussie. Ten-slotte kwam men zover dat er op kosten van ongelijk de lading gelost en daarna geladen zou worden. Men had namelijk wel de stukken korter van vijfenveertig voet het laatst gela-den. Al gauw kwam de waarheid aan het licht met als resultaat dat we veel te laat vertrok-ken en dat er toch die twintig procent betaald moest worden.
Na een redelijk voorspoedige reis kwamen we aan in Torre Annunziata een haven-tje aan de Golf van Napels. Daar bleek het een vrolijke boel te zijn. De agent deelde ons mede dat er een groot plaatselijk feest gevierd werd dat op de komende zater- of zondag-avond, dat weet ik niet meer, met een vuurwerk op de golfbreker die voor de haven lag zou worden afgesloten. Op donderdag zouden we beginnen met lossen, maar daar dach-ten onze spaghetti-eters toch anders over. Tot en met het weekend konden we dat wel schudden.
Door het gedonder met de lengte van de spoorstaven werd het contract door het kantoor nog eens bekeken. Gevonden werd, maar dat wisten we al, dat de reis een be-paald aantal dagen mocht duren en daarna het schip weer ter beschikking moest komen. De termijn kon alleen verlengd worden met officiële feestdagen en banking holidays. Dus gingen kapitein en hoofdwerktuigkundige elke morgen op stap naar een bank, die natuur-lijk normaal geopend was en wisselden een paar ponden en gingen we naar de tweede bank om ook geld te wisselen. De bewijsbriefjes werden meegenomen en zorgvuldig op-geborgen in de kluis.
Omdat we toch niets te doen hadden werd de bemanning door de agent uitgeno-digd het dichtbij gelegen Pompeï te bezichtigen.
Op zondag was er een verrassing. Ondanks dat we op ons merk lagen waren we toch net nog zo hoog dat vanaf de kaai het vuurwerk niet te zien was. De Erasmus werd in de kortste keren bestormd. Na het vuurwerk hadden ze ook de nodige souvenirs meege-nomen. Er was nog nauwelijks voldoende kommaliewant, nog nauwelijks voldoende be-stek, enzovoort.
De kosten hiervan vormden echter een fractie van de kosten voor de dagen dat we er te lang lagen. Dat waren toch kiene jongens daar in Rotterdam met hun ladingcontrac-ten!

Veel genoegen ermee

Met groet

Jan
Gebruikersavatar
jandikker
Berichten: 41
Lid geworden op: 24 dec 2017 13:47
Locatie: Schore (Zld)

Re: Klappie Achteruit

Bericht door jandikker »

Ik vond “Klappie Achteruit” weer terug. De werkelijke aanleiding, mijn ervaringen met de motor van de Erasmus gaven de aanleiding tot deze titel. Maar de inhoud van deze topic is meer en meer figuurlijkgeworden: terugkieken op opmerkelijke ervaringen op de gristelijke handelsvaart.

Schip verlaten.

De laatste twee maanden van mij verblijf op de Erasmus was mijn vrouw aan boord. Het was een fijne tijd met varen tussen Engeland en havens in de Middellandse Zee. Niet te lang op zee en dus voldoende gelegenheid voor bezoeken aan de wal. Maar aan alles komt een eind en de Erasmus voer naar de werf van Boele in Bolnes. Na aan komst direct omhoog op de dwarshelling, naast een binnenvaarder die er al lag. Ondertussen was het avond en dus donker geworden voor we het schip konden verlaten. Maar toen rees er een probleem. Toen mijn vrouw de smalle planken zag waarover ze zou moeten lopen om van het schip af te komen sloeg de angst toe. Ook de Spaanse bemanning had met haar te doen omdat ze bijna stond te huilen. Maar voor alles bestaat een oplossing: Benito, de zeer fors gebouwde bootsman. En zo ging ze nu en dan gillend in de brandweergreep op de rug van Benito naar vaste grond onder haar voeten.
Benito kreeg als beloning een zoen on beide wangen en een applaus van de bemanning.

Jan
Aait vedan :-D
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10539
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Klappie Achteruit

Bericht door jdbvos »

Heel erg mooi, Jan ! Zoals al je klappies achteruit.
Ik heb van ze allemaal genoten.
Bedankt voor het delen !
Oost, west...ook best
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14358
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Klappie Achteruit

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Hallo Jan, zoek je ouwe kroontjespen met een potje oost-Indische inkt eens op en geef nog maar eens een Klappie achteruit, wel even uutkiek'n dat de nokkenas niet blijft hangen!! :lol:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Gebruikersavatar
jandikker
Berichten: 41
Lid geworden op: 24 dec 2017 13:47
Locatie: Schore (Zld)

Re: Klappie Achteruit

Bericht door jandikker »

Ik heb er nog een gevonden, Harry.

Vrouw aan boord.

In mijn vorige stukkie schreef ik hoe mijn vrouw van boord ging na twee maanden aan boord van de Erasmus. Het aan boord gaan is een ander verhaal.

De Erasmus, geladen met pyriet, was op weg van Setubal naar Antwerpen. Het was de bedoeling van Vermaas om na een jaar varen zonder een Nederlandse haven aangedaan te hebben de daarvan verband houdende gage-opslag te voorkomen.
We hadden het er natuurlijk vaker over gehad dat het fijn zou zijn als ze een poosje mee zou kunnen varen. Deze reis maakte dat mogelijk maar kwam erg onverwacht. Na passeren van Ouessant kon ik haar telefonisch vertellen wanneer we in Antwerpen verwacht werden.
Zij kon haar koffers gaan pakken en sprak met de buren af dat die haar zouden wegbrengen. Dus een auto gehuurd en van Enschede, waar we toen woonden, naar Vlissingen gereden. Nadat ze eind van de middag daar waren aangekomen, eerst maar eens gevraagd wanneer de Erasmus op de rede verwacht werd. “De Erasmus? Die staat nog niet op de lijst”. Dat klopte , want de mist in Het Kanaal speelde ons parten. Omdat ze reeds onderweg was kon ik haar ook niet meer bereiken. Na geregeld informeren kwam er eindelijk het verlossende antwoord. De Erasmus zou ’s nachts de rivierloods overnemen. Ze besloten in de auto te overnachten en dan door te rijden naar Antwerpen. De volgende morgen zagen we elkaar voor het eerst na een jaar weer.
Na gelost te hebben ging het schip direct terug naar Vlissingen om te bunkeren en de nodige stores in te nemen. Toch vonden we nog gelegenheid om ’s avond om een uur of elf na veel gebons op de deur de winkelier zover te krijgen dat hij een radio aan ons verkocht.
En zo begon een heerlijke tijd aan boord.
Valt nog te vertellen dat ze zonder monsterboekje en paspoort reisde. Alleen met een postidentiteitsbewijs.

Jan Dikker
Aait vedan :-D


Plaats reactie