--------------------------------------------------------------------
Dat was inderdaad een interessante man, die Carl Norden. Ik ben daar eens even in gaan spitten want de naam zei me niets en ook van zijn bombsight had ik nog nooit gehoord. Daar heb ik weer veel van geleerd. In 1941 produceerde Norden 800 bomvizieren per maand. Na Pearl Harbor werd dat meteen opgeschroefd naar 2000 per maand. Carl Norden had daar schatrijk van kunnen worden, maar dat wilde hij niet. Hij verkocht zijn patent voor één dollar aan de Amerikaanse overheid. Voor hem was het belangrijkste dat dankzij zijn bombsight de bijkomende schade en slachtoffers onder de burgerbevolking beperkt bleef. In theorie kon dat ook, want de bedoeling was dat je met zijn vizier een bom vanaf 21.000 voet binnen een cirkel van 100 voet kon gooien. Ook de eerste atoombom werd vanuit de Enola Gay afgeworpen met een Norden bombsight, maar daarbij stak het niet zo nauw en bleef de schade onder de burgerbevolking ook niet beperkt. Ook niet bij de bombardementen op Hamburg, Berlijn en Dresden. Die bombardementen waren juist bedoeld om vooral zoveel mogelijk slachtoffers onder de burgerbevolking te maken. Nou ja, het stak wel nauw, want vooral in Hamburg was het zaak om eerst niet al te zware bommen precies op de daken van de huurkazernes te gooien en daar gaten in te slaan zodat de daaropvolgende brandbommen naar binnen konden. Vervolgens weer wat exploderende bommen om dwars door de vloeren daaronder te gaan en dan weer brandbommen om mensen en hulpverleners te treffen. Daar waren de Engelsen en Amerikanen zeer behendig in. Carl Norden had dus eigenlijk maar beter een ontzaglijke hoop geld voor zijn vizier kunnen opstrijken. Dat had hij dan altijd nog aan het Rode Kruis kunnen geven. Zou hij dat later zo af en toe niet hebben gedacht, vraag ik me dan af. Ik krijg de indruk dat hij toch een beetje een idealist was.
Al die veiligheidsmaatregelen om de Norden bombsight geheim te houden, haalden totaal niets uit en ook die twee lijfwachten die doorlopend bij Norden waren hadden net zo goed kunnen gaan vissen. Al voor de oorlog wisten de Duitsers alles van de Norden bombsight en gebruikten die kennis om hun eigen vizier te ontwikkelen en bij Carl Zeiss te produceren. Dat was de Lotfe 7. Die was veel gemakkelijker te bedienen en te onderhouden dan de Norden. Aan het eind van de oorlog werden er nog 1000 stuks bij Carl Zeiss gevonden. De Amerikanen hebben geprobeerd die in de B25 Mitchell te gebruiken omdat ze moesten toegeven dat die Lotfe stukken makkelijker was, maar dat werd niks omdat het apparaat niet wilde samenwerken met de Amerikaanse autopilot. Een poosje na de oorlog, toen de radar pas echt goed werd ontwikkeld, was het allemaal niet meer nodig.
Ja, toch weer heel wat opgestoken op een zonnige morgen. Ik heb destijds voor het schrijven van
De Prijs aardig gestudeerd op die massale bombardementen en dan vooral op de volslagen nutteloosheid en zinloosheid ervan. Ze hebben nooit ook maar ergens werkelijk geholpen om een oorlog snel te beslissen zoals Giulio Douhet dat in 1921 in zijn boek
The Command of the Air voor ogen had en uiteenzette. De Londenaren werden door de Blitz niet gedemoraliseerd en de Duitse burgerbevolking al evenmin. De Duitse oorlogsindustrie werd nooit echt getroffen, laat staan uitgeschakeld, integendeel. De productie nam alleen maar toe. Hoeveel bommen hebben de Amerikanen van grote hoogte op de Vietnamezen gegooid? Hielp dat? Nee, dus.
-----------------------------------
Als je aan zoiets begint en je werkelijk in een en ander gaat verdiepen, kan dat je kijk op bepaalde zaken volledig veranderen. Dan blijkt al snel dat niets zwart-wit is maar vooral grijs. Dat heb ik voornamelijk overgehouden aan het schrijven van dat boek: een beter inzicht in de totale waanzin, een nog diepere deernis met al die zeelieden die daarin terechtkwamen en een beter begrip voor de andere kant van de zaak. Dat maakt het niet makkelijker, maar wel begrijpelijker. Dat het je dan soms niet in dank wordt afgenomen als je begrip toont voor Duitse onderzeebootcommandanten en hun bemanningen, moet je dan maar voor lief nemen. Daarover discussiëren is meestal zinloos omdat je dan veelal discussieert met mensen die zich er
níét echt in hebben verdiept. Dit soort oorlogsherinneringen kunnen een mens soms heel boos maken en dat is niet goed. We leven nog en buiten schijnt de zon en als ze weer met bommen beginnen te gooien zien we wel weer verder.
-------------------------------