Walvisjagers-folklore

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Jos Komen (R.I.P)

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Dit wordt toch een oeverloze discusie, ik stel voor om het hier maar bij te houden.
All the best
Jos

Gebruikersavatar
Leo Bokkum
Berichten: 508
Lid geworden op: 15 dec 2006 05:30
Locatie: Oost Drenthe

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door Leo Bokkum »

Whatever Jos, no problem.

Mvg, Leo.
Pas geen oplossingen toe voordat je weet wat het probleem is
Roy
Berichten: 12721
Lid geworden op: 29 jan 2005 22:19
Locatie: Den Helder

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door Roy »

Is het een idee om dit topic te sluiten i.p.v. het te verwijderen ?.
Ik bedoel, de zaak is nu van alle kanten belicht, althans naar mijn gevoel, misschien is het nu een goede zaak dat het nog na te lezen is voor diegenen die in deze materie geinteresseerd zijn.
Nieuwe gezichtspunten zullen niet meer opduiken, vermoed ik...............

m.v.g. Roy
Een individu weet meer niet dan wel.
Laat dat a.u.b. zo blijven................
ferryvaneeuwen
Berichten: 2676
Lid geworden op: 25 nov 2004 22:59
Locatie: Krimpen a/d IJssel
Contacteer:

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door ferryvaneeuwen »

Voor geïnteresseerden meld ik dat er op 21 januari via het VPRO programma 'Andere Tijden' om 21.25 uur op Nederland 2 een documentaire wordt uitgezonden met de titel: 'De laatste walvisvaarders'. Herhaling: zaterdagmiddag om 13.10 uur, ook op Nederland 2.
De laatste walvisvaarders

Het schip de Willem Barendsz vaart vlak na de oorlog naar Antarctica om walvissen te vangen. Het gaat om vet en olie, schaarse goederen in die tijd. Bij het vertrek wordt de bemanning vanaf de kade toegejuicht als helden, aan boord reist een filmploeg van Polygoon-Profilti mee. In Andere Tijden walvisvaarders van weleer.
Aan het woord komen Cor Gransbergen (81) van Ameland en Tjitte Talsma (80) van Schiermonnikoog. Ook Anton Schols uit Drachten is geïnterviewd. Daarnaast komen zeelui uit Rotterdam en Vlissingen aan het woord. Deze mannen hebben allen gevaren op de Willem Barendsz die in de jaren 50 van de vorige eeuw in de Zuidelijke IJszee op walvissen joeg.
Afbeelding

Hierrr is mijn 'tuppence worth' over deze onderneming te vinden.

Ferry

Afbeelding
Jos Komen (R.I.P)

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hallo Ferry,
mooi verhaal over de Duivendrecht, ome Joep Portasse kon er ook altijd smakelijke verhalen over vertellen. :)
All the best
Jos
Gebruikersavatar
Vaerderij
Berichten: 1935
Lid geworden op: 28 nov 2004 09:53
Locatie: Spoolde, Zwolle

Walvisjagers-folklore

Bericht door Vaerderij »

Activisten enteren Japans schip walvisvaarders

Drie Australische dierenrechtenactivisten zijn vandaag in het ochtendduister aan boord geklommen van een schip van Japanse walvisvaarders, de Shonan Maru No. 2.
De mannen klommen voor de zuidwestelijke kust aan boord terwijl het schip op de hielen zat van de Steve Irwin, het vlaggenschip van milieuorganisatie Sea Shepherd.
Het drietal hoort bij de groep Forest Rescue, maar zegt Sea Shepherd te willen helpen een einde te maken aan de ‘illegale stroperij op walvissen’.
Een woordvoerder van de walvisvaarders bevestigt dat drie mannen aan boord zijn geklommen en laat weten dat ze worden ondervraagd.

“Ik zou hen beschrijven als vrijwillige gevangenen.”

De Shonan Maru No. 2 was ooit een walvisvaarder, maar wordt tegenwoordig ingezet om de vloot te beveiligen. De activisten waren met twee kleine bootjes
naar het schip gegaan en vervolgens over de reling geklommen. Daar zouden ze hebben gevraagd hen terug naar Australië te brengen en zich vervolgens uit ‘onze wateren’
te verwijderen. Het zou gaan om de 47-jarige Geoffrey Owen Tuxworth, de 44-jarige Simon Peterffy en de 27-jarige Glen Pendlebury.

In 2010 wist een activist van Sea Shepherd, de Nieuw-Zeelander Pete Bethune, ook aan boord van het schip te komen, schrijft persbureau Novum.
Hij bracht daarna vijf maanden door in een Japanse cel voordat hij voor een reeks overtredingen werd veroordeeld en uitgezet.

De jacht op walvissen is in 1986 verboden, maar er is een uitzondering gemaakt voor jacht met wetenschappelijke doeleinden. Japan presenteert de jacht als
'wetenschappelijk', waarbij het vlees dat niet voor onderzoek wordt gebruikt voor consumptie wordt verkocht.

Anne
Meestertje
Berichten: 503
Lid geworden op: 29 jan 2010 21:08

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door Meestertje »

Een mooie tentoonstelling over de walvisvaart (oa de Willem Barendsz) is nu te zien in
http://www.hetscheepvaartmuseum.nl
Gebruikersavatar
A.Kuiper/J.Pessoa/BR
Berichten: 8142
Lid geworden op: 09 okt 2017 03:24

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door A.Kuiper/J.Pessoa/BR »

Duitse terugkeer naar de walvisvangst jaren ‘30.

De walvisvangst is waarschijnlijk nooit geschikt geweest voor slappelingen. "Het hele dek zit onder het bloed", noteerde Heinrich Wickede in zijn dagboek op 17 november 1938 aan boord van het walvisjachtmoederschip "Walter Rau". De man uit Hamburg-Finkenwerder deed het denken aan een slachthuis. Drie dagen later werden de gevangen walvissen ontleed. "In een mum van tijd was het dek weer een stuk vlees", schreef de toen 30-jarige. "De hele nacht werd er geslacht."
+
walter rau  - 01  vertrek uit bremen 1938.jpg
walter rau - 01 vertrek uit bremen 1938.jpg (50.3 KiB) 528 keer bekeken
+
Als walvisjagersland was Duitsland plotseling weer in bedrijf, en Bremen speelde ook zijn rol - de "Walter Rau" met zijn acht volgboten maakte deel uit van de Bremer koopvaardijvloot. De walvisvaarder maakte zijn eerste reis naar Antarctica in het seizoen 1937/38 en Wickede werd ingehuurd als matroos voor de tweede visreis. Hij bracht zeven maanden door aan boord van het 175 meter lange schip, naar eigen zeggen als een "manusje van alles" - geen slechte baan in zijn ogen. Het visseizoen eindigde in de eerste dagen van april.

Er waren al bijna 70 jaar geen Duitse walvisjagers meer geweest. Zelfs toen ze in de 19e eeuw nog op de zeven zeeën te vinden waren, werden ze niet bepaald met achting behandeld. In zijn wereldbestseller "Moby Dick" stortte Herman Melville minachting uit over de wanhopige pogingen van een Bremer walvisvaarder om op een walvis in de Stille Oceaan te jagen . Hij beschouwde zijn Amerikaanse landgenoten als de beste experts op dit gebied. Melville getuigde aan de Duitsers dat ze hun vak volledig waren vergeten en alleen hun geluk beproefden in de walvisvangst als knoeiers.
In feite had de Duitse walvisvangst sinds het einde van de 18e eeuw veel van haar belang verloren. Na de continentale blokkade van Napoleon konden de Duitsers hun glorieuze tijden niet meer voortzetten. In Bremen floreerde de walvisjacht slechts korte tijd na 1816, toen de concurrentie de zeeën domineerde. Na 1872 vertrokken er geen vissersvaartuigen meer vanuit Vegesack. De inspanning was niet meer de moeite waard, sinds de triomf van kerosine, werd walvisolie niet meer gebruikt als brandstof voor olie lampen.

In plaats daarvan kwamen er al snel andere perspectieven. Walvisolie had nog toekomst voor de productie van de nieuw uitgevonden margarine en als ingrediënt in de explosieve nitroglycerine. Natuurlijk hadden de Duitsers niets meer te maken met de recente hausse in de walvisvangst, ze waren tevreden met het importeren van de felbegeerde walvisolie en lieten het veld over aan de gevestigde walvisjachtnaties. Pogingen tot revival aan het begin van de 20e eeuw mislukten met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.
+
walter rau - 02 - walvis ontmantelen.jpg
walter rau - 02 - walvis ontmantelen.jpg (104.96 KiB) 528 keer bekeken
+
De eerste concrete stappen op weg naar een terugkeer naar de walvisvangst kwamen na de overname door de nazi's. De ondernemende margarinefabrikant Walter Rau uit Hilter in het Teutoburgerwoud speelde een sleutelrol. De zelfverklaarde nationaal-socialist voelde een lucratieve zaak aan, met de bouw van het gelijknamige fabrieksschip in 1937 werd hij reder in Bremen. De nauwe band met Carl Röver, van de Gauleiter Weser-Ems, kwam hem goed van pas. Hun vriendschap "maakte beide mannen tot pioniers van de Duitse walvisvangst", schreef de "Bremer Zeitung".
De Gauleiter prees Rau zelfs als een belangrijke ideeënbron voor het vierjarenplan van 1936, waarmee de Duitse economie binnen vier jaar strijdbaar moest worden gemaakt - en dat betekende: onafhankelijk van buitenlandse grondstoffen. Partijkameraad Rau had hem al in 1934 plannen voorgelegd "om de Führer bij te staan in de strijd om het Duitse volk", verklaarde Röver kort voor de eerste Antarctische reis van de "Walter Rau".
Het is niet verwonderlijk dat er regelmatig SA-diensten aan boord van het schip moesten worden verricht en dat er een algemene vergadering van de NSDAP werd gehouden. Wickede berichtte hierover in zijn dagboek, dat werd gepubliceerd in Editie Falkenberg.
Het modewoord van die tijd was de zogenaamde “Fettlücke”. Het chronische tekort aan vetten en oliën moet in de toekomst voor een groot deel worden opgevangen door de eigen walvisvangst. Als internationaal georiënteerde handelsstad kon Bremen niet per se proeven van de autarkie-inspanningen van de nazi's - maar de stad profiteerde er ook van, door de walvisjacht de scheepsbouw op de twee Bremer-scheepswerven AG Weser en Vulkan te stimuleren. De "Unitas" werd in 1937 gebouwd op de AG Weser, destijds 's werelds grootste walvisfabrieksschip. Tot de laatste Duitse walvisvloot behoorden zeven moederschepen met 56 volgboten. Vanuit Bremerhaven en Hamburg vertrokken ze naar de visgronden op Antarctica.
+
walter rau  03 - walviskaak.jpg
walter rau 03 - walviskaak.jpg (67.23 KiB) 528 keer bekeken
+
walter rau - 04  volgboot.jpg
walter rau - 04 volgboot.jpg (36.24 KiB) 528 keer bekeken
+
Het Duitse walvisvangstprogramma kwam op het verkeerde moment voor de reeds gedecimeerde walvisbestanden. De Volkenbond hield zich al in het begin van de jaren dertig bezig met het beschermen van walvissen. In 1937 boog Duitsland ook voor een internationale overeenkomst om de walvisvangst te reguleren met zijn eigen wet. "Blauwe vinvissen mogen pas vanaf 8 december worden geschoten", schreef Wickede met spijt in het hart. De beperkingen bleken echter niet bijzonder effectief en de bestanden zijn niet hersteld van de visreizen van de jaren dertig.
De comeback van de Duitse walvisvangst bleef een intermezzo: met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 waren de ambities voorbij. Een herinnering aan de korte terugkeer van de walvisvangst is de vissersboot "Rau IX", die nooit in gebruik is genomen en die kan worden bekeken in de haven van het Duitse Scheepvaartmuseum in Bremerhaven.
Gebruikersavatar
A.Kuiper/J.Pessoa/BR
Berichten: 8142
Lid geworden op: 09 okt 2017 03:24

Re: Walvisjagers-folklore

Bericht door A.Kuiper/J.Pessoa/BR »

REYKJAVIK 27 juni 2022
islandia-baleeiro - walvisvaarder.jpg
islandia-baleeiro - walvisvaarder.jpg (45.82 KiB) 369 keer bekeken
De enige actieve walvisjager van IJsland ving haar eerste vinvis van dit seizoen, em misschien wel in één van de laatste walvisjachtcampagnes in de geschiedenis van het land.

De "Hvalur 9" arriveerde deze week bij de verwerkingsfaciliteit in Hvalfjördur ( aan de West kust van IJsland) met een gevangen walvisachtige van ongeveer 20 meter, ook wel vinvis genoemd.

Het zoogdier, het op één na grootste dier ter wereld na de blauwe vinvis, werd onmiddellijk verwerkt om de ‘blubber’ van het vlees te scheiden, onder de camera's van twee Sea Shepherd-activisten.

"Elke walvis die hier is en niet in de oceaan waar hij thuishoort, is onzin", zegt Imogen Sawyer, een activist voor deze mariene natuurbeschermingsorganisatie.
hvalur-9.jpg
hvalur-9.jpg (75.47 KiB) 369 keer bekeken
Twee schepen van de laatste walvisvaarder rederij van het eiland, de "Hvalur 8" ("walvis" in het IJslands) en de "Hvalur 9", waren uit Reykjavik vertrokken na drie jaar in de haven te hebben gelegen.

Volgens Kristján Loftsson, eigenaar van Hvalur, is deze lange onderbreking te wijten aan het conflict tussen de IJslandse autoriteiten over de levering van een exploitatievergunning voor hun verwerkingsbedrijf.

De autoriteiten ontkennen deze versie en stellen dat het ontbreken van een vergunning de visserij niet verhinderde.

Tot nu toe hield de stopzetting verband met de terugkeer van de commerciële jacht in Japan, de belangrijkste bestemming voor vlees van walvisachtigen, en met complicaties in verband met covid-19.

IJsland stemde dit jaar in met een quotum voor de vangst van 209 walvissen.

Samen met Noorwegen en Japan is IJsland het enige land ter wereld dat commerciële walvisvangst toestaat, ondanks een moratorium dat in 1986 werd aangenomen door de Internationale Walvisvaartcommissie (IWC) en herhaalde kritiek van voorstanders van dieren.


Plaats reactie