Nedlloyd

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
A.Kuiper/J.Pessoa/BR
Berichten: 8104
Lid geworden op: 09 okt 2017 03:24

Re: Nedlloyd

Bericht door A.Kuiper/J.Pessoa/BR »

Ter herinnering aan hen die ons ontvielen bij de ramp met de Maassluis.
omslag liturgie gedenkdienst Maaasluis.jpg
omslag liturgie gedenkdienst Maaasluis.jpg (188.05 KiB) 8828 keer bekeken
wij herdenken.jpg
wij herdenken.jpg (352.54 KiB) 8828 keer bekeken
De gedenksteen in het vroegere Nedlloyd House. Zou die daar nog staan of verplaatst
naar een andere lokatie?
gedenksteen Maassluis.jpg
gedenksteen Maassluis.jpg (420.11 KiB) 8828 keer bekeken

koosn
Berichten: 143
Lid geworden op: 11 aug 2012 16:31
Locatie: Zoeterwoude

Re: Nedlloyd

Bericht door koosn »

In 2008 is deze gedenksteen en de scheepsbel van de Maassluis verplaatst naar de Groote Kerk in Maassluis.

Vind het mooi dat de lijst van de bij die Ramp omgekomen collega's hier weer eens geplaatst zijn.
Paar van de genoemde collega's zijn mensen waar ik een aantal reizen heel fijn mee gevaren heb.

Ruim een maand voor die reis werd ik gevraagd of ik vervroegd m'n verlof wilde afbreken om naar de Maassluis te gaan om een zieke collega af te lossen. Nedlloyd had een Hwtk met de benodigde certificaten nodig. Ik was toentertijd net ingewerkt op een van de nieuwe containerschepen en heb gevraagd of er echt niemand anders ter beschikking was.
Cees de Bruin bleek de man te zijn die toch ook nog beschikbaar was en is met echtgenote naar de States gevlogen.
De rest is geschiedenis en kan ik dit als 75jarige nog navertellen.

Het kan verkeren in het leven!!

Koosn.
Gebruikersavatar
andrekik
Berichten: 490
Lid geworden op: 04 okt 2007 04:40
Locatie: Houston, Texas
Contacteer:

Re: Nedlloyd

Bericht door andrekik »

Maassluis en bemanning RIP.
Herinner me die ramp goed, was ook hier in het nieuws.
Nooit geweten dat Rutten en zijn vrouw aan boord waren. Goede herinneringen aan hem. Heb 11 maanden met hem gevaren op de Amstelstad en Amsteldiep 64/65. Hij was toen 1ste stuurman. Ik meen dat hij toen net getrouwd was. Kwam hem later nog eens tegen in 72 op de Vlieland in San Nicolas, Aruba toen ik a/b was voor service werk.
Live life to the fullest!
Gebruikersavatar
A.Kuiper/J.Pessoa/BR
Berichten: 8104
Lid geworden op: 09 okt 2017 03:24

Re: Nedlloyd

Bericht door A.Kuiper/J.Pessoa/BR »

koosn schreef
Het kan verkeren
Dat schreef Bredero ook.
Dank voor de informatie over de scheepsbel en de gedenksteen.
Ik heb het in mijn archieven bij geschreven.
Kees Hagen
Berichten: 79
Lid geworden op: 20 mei 2012 19:59

Re: Nedlloyd

Bericht door Kees Hagen »

Als je die lijst met namen ziet dan besef je weer wat de omvang van die ramp was. Ik heb enkele jaren daarvoor meerdere reizen met radio officier Erik Budwilowitz gemaakt. Bijzondere en fijne vent, ook na die reizen heb ik nog contact met hem gehad. Die ramp heeft veel mensen geraakt want bijna iedereen moet wel bekenden op de Maassluis gehad hebben.
Meestertje
Berichten: 503
Lid geworden op: 29 jan 2010 21:08

Re: Nedlloyd

Bericht door Meestertje »

Ik heb eind jaren 90 nog met bootsman Kaping gevaren.(A.V.)

Dit was 1 van de mannen die toen in het kolkende water bij de pier van de bak af is gesprongen.
Die man heeft een beuk gehad...... maar bleef varen om zijn familie te kunnen voorzien.
Een zonderling, tot ik het verhaal hoorde.... in 1 woord: RESPECT !
Machinare nesse est!
Gebruikersavatar
A.Kuiper/J.Pessoa/BR
Berichten: 8104
Lid geworden op: 09 okt 2017 03:24

Re: Nedlloyd

Bericht door A.Kuiper/J.Pessoa/BR »

Nog even terugkomend op de Maassluis.
Op de dankbetuigingskaart n.a.v. het overlijden van 3e wtk Piet de Klerk
werd een gedicht van Jan Sleeboom 1917 - 1963 aangehaald. Laatste reis.
Ik plaats het hier.
Bijlagen
img101.jpg
img101.jpg (252.59 KiB) 8649 keer bekeken
shipwis
Berichten: 602
Lid geworden op: 22 jul 2004 13:19
Locatie: rotterdam

Re: Nedlloyd

Bericht door shipwis »

prachtig mooi gedicht !!
Als woelig water tot rust komt,
wordt het langzaam helder.
koosn
Berichten: 143
Lid geworden op: 11 aug 2012 16:31
Locatie: Zoeterwoude

Re: Nedlloyd

Bericht door koosn »

In de jaren "80 ging het er waarschijnlijk heel anders aan toe dan wat we nu ons nog kunnen voorstellen.
Misschien voor Jos (als ouwe tankerman nog wel herkenbaar). Dus onderstaand even een verslag uit die periode.

MT Maaskade – 1981

Na een periode van bijna een jaar aan de wal als instructeur bij de omscholing van matrozen en olielieden tot geïntegreerd scheepsgezel, was het nu weer tijd om te gaan varen.
Omdat er 4 moderne productentankers op een Nederlandse werf besteld waren en het in de bedoeling lag dat ik op een van die tankers geplaatst zou worden, diende ik eerst tanker ervaring op te doen.
Het lag in de bedoeling dat ik als wtk boven de sterkte op de Maaskade aan zou monsteren.
Maar alles liep wat anders toen kort voor mijn vertrek bleek dat er grote problemen aanboord waren met de hoofdwerktuigkundige en de 2de wtk.
De Nedlloyd besloot dat ik m’n tankerervaring maar in de functie van Hwtk aanboord van de Maaskade op moest doen.
Dat hield in dat ik eerst in Antwerpen ingeschreven moest worden bij de Belgische Pool van zeevarenden en vervolgens een Belgisch monsterboekje moest krijgen.
Het vereiste diploma was geen probleem, omdat de nederlandse diploma’s ook in België geldig zijn.

Na alle formaliteiten en de keuring achter de rug te hebben, was ik nu dus een belgische zeevarende.
Samen met een nieuwe 2de wtk vlogen we naar San Francisco, waar de Maaskade helemaal achter in de baai bij Martinez langs een terminal lag.
Na een zeer snelle overdracht vertrokken we enkele uren na onze aankomst en had ik de verantwoording over een technische installatie die ik nog helemaal niet kende.
Gelukkig had de 2de wtk een reis eerder op dit schip gevaren en kende de installatie goed.
Toch is het wel bizar dat ik op deze manier met een tanker van 40.000 ton dwars door de baai van San Francisco en onder de Golden Gate brug doorvoer zonder dat ik enige ervaring met dit schip had.

De bemanning was ook een zeer gemêleerd gezelschap van vele nationaliteiten.
Als gezagvoerder hadden we Walonische kapitein, Jehaes. De eerste stuurman, Georg Oliveira de Pinto, kwam uit Portugal, als Hwtk was ik dus een Hollander en de 2de wtk was een Belg. Verder hadden we nog Spaanse, Chileense en Luxemburge nationaliteiten aanboord.
Hoewel iedereen geacht werd om ook Vlaams te kunnen spreken, bleek dat in de praktijk niet te werken, dus werd er over het algemeen in het engels gesproken dat ook de Franstalige belgen redelijk beheersten.

Vrouwelijke bemanningsleden.
Voor mij was het voor het eerst dat ik in de Civiele dienst met vrouwen in de functie als stewardess voer. Het eerste deel van de reis ging alles gewoon en zonder problemen omdat die stewardessen al getrouwd waren met bemanningsleden die ook aanboord waren.
Maar toen een van die stewardessen afgelost werd en het bleek dat een ongehuwde 28 jarige nieuwe stewardess aanboord zou komen, toen veranderde de situatie.
Lenie kwam s’middags in San Francisco aanboord en de 2de stuurman had de wacht. Zodra hij het busje met de nieuwe bemanningsleden op de terminal zag verschijnen, schoot hij als een speer de gangway af met z’n meest beminnelijke glimlach stelde hij zich voor en heette hij haar welkom. Haar koffers sjouwde hij zelf de gangway op. Alle versier trucjes werden tevoorschijn getoverd en hoe anderen ook probeerden mee te dingen naar de gunsten van Lenie, onze 2de stuurman Emiel had het spel gewonnen en na enkele weken was Lenie meer in de hut van Emiel te vinden dan in haar eigen hut.
Dat ging zo een poosje goed, maar na verloop van tijd was Emiel uitgekeken op Lenie en haalde hij een rot geintje uit. Omdat hij de hondewacht liep, ging hij meestal al vrij vroeg slapen, vaak in gezelschap van Lenie.
Op zekere avond had hij wat van z’n collega’s gezegd dat ze van een erotisch hoorspel mochten genieten. In z’n kooi had hij een microfoon verborgen die verbonden was met een luidspreker in de naastgelegen hut waar wat grijnzende collega’s zaten te luisteren hoe hij met Lenie aan het vrijen was.
Toen ze daar de volgende dag achter kwam was het natuurlijk tranen met tuiten huilen en haar beklag doen bij 1e stuurman Georg, die iedereen op het matje riep maar verder er ook niets meer aan kon veranderen.

Buitensporig drankmisbruik
Zelf werd ik geconfronteerd met flinke alcoholproblemen van de 3de en 4de werktuigkundige.
Vooral de 4de wtk bleek een groot alcohol probleem te hebben en bleek ondanks een inplant van een anti alcohol pil toch nog steeds veel te veel te drinken, waardoor hij bijna constant dronken was.Dat was te merken aan de fouten die regelmatig in het machinekamerbedrijf gemaakt werden als hij de wacht had. Na enige waarschuwingen van mij, die niet bleken te helpen, werd hij na overleg met de gezagvoerder droog gelegd. De kok hofmeester, die over de drank uitgifte ging werd ook geïnformeerd dat Lex geen drank meer mocht kopen.
Toch bleek dat Lex op de een of andere manier aan drank was gekomen. Na enig speurwerk kwamen we er achter dat de kok homoseksueel was en dat Lex tegen betaling van enkele dozen bier hem zijn diensten had aangeboden.
Enfin dat deed bij ons de emmer overlopen en het verzoek werd naar het kantoor gestuurd om Lex in de eerst volgende haven van boord te halen.
Na wat bemanningswisselingen waarbij ook kapitein Jehaes met verlof ging en vervangen werd door Belgisch Pakistaanse kapitein Shamin, werd alles weer wat rustiger aanboord.

Benzinereis naar Shanghai
Na vertrek San Francisco ging de reis in ballast naar Shanghai om daar een lading benzine op te halen. De olieterminal lag aan het einde van de Huangpu rivier naar Shanghai.
De Maaskade was tamelijk eenvoudig uitgerust met 4 ladingpompen in een pompkamer op het achterschip. Er liepen centrale ladingleidingen door de tanks met handbediende afsluiters die vanaf het dek bediend werden.
Er was ook geen inertgas installatie aanwezig, waardoor er bij het laden altijd een gevaarlijke periode was wanneer er met de uit de lading ontsnappende gassen door de onderste en bovenste explosiegrens heen gegaan werd.
Tijdens het laden van deze hoogst ontbrandbare lading benzine werd de lucht boven Shanghai steeds zwarter en dreigender. Het werd midden op de dag zo donker dat het wel laat in de avond leek. Na wat windvlagen begon het gigantisch te onweren en regenen.
Met oog op de kwetsbare positie van het schip met deze lading, werd het laden onmiddellijk gestopt en de ladingslangen afgekoppeld.
Gelukkig hebben we geen blikseminslagen gehad en werd het na verloop van tijd weer lichter en trok de onweersbui weer weg.
Nadat alles weer was aangekoppeld en het laden weer op een veilige manier was begonnen, was er voor mij het moment aangebroken om even in Shanghai zelf te gaan kijken.
In 1981 leefden we nog in de periode waarin er nog weinig vrijheid voor de lokale bevolking was en met alle communistische ideeën was er vanaf de 2de wereldoorlog bijna niets bijgebouwd en leefde de bevolking in armoede.
Voor bezoekende buitenlanders en zeevarenden was er een speciale winkel de “Friendship store” waar je vrij goedkoop allerlei chinese producten kon kopen.
Verder kon je in de Seamans Club aan de Bund voortreffelijk chinees eten.
Dus na een cultureel bezoekje aan zeer oud wijkje waar de keizerlijke gouverneur had gewoond en dat nu een museum was geworden, kon er van een voortreffelijke chinese maaltijd worden genoten samen met wat andere opvarenden van de Maaskade die daar intussen ook aangeland waren.

De taxirit terug naar het schip was in het donker een beleving op zich zelf.
Na met de pont overgezet te zijn naar de andere zijde van de rivier, volgde een rit door het pikkedonker met alleen hier en daar een klein lichtje of een vuurtje.
Hoewel het een gewone smalle tweebaansweg was en er ook fietsers, voetgangers en karren op deze weg waren, had de chauffeur de rare gewoonte om gas te geven totdat hij ’n kilometer of 60 reed en vervolgens de motor af en de koplamp uit te zetten en dan door het pikkedonker de auto uit te laten rijden tot de snelheid heel laag was, om vervolgens de motor weer te starten en de lampen aan te doen tot we op snelheid waren om daarna het proces weer te herhalen. Dat we niemand aangereden hebben mag een wonder zijn, want we waren echt niet de enige weggebruiker. Volgens de chauffeur was deze manier van rijden heel gebruikelijk en volgens hem bespaarde hij op die manier brandstof !!!

Na geladen te hebben in Shanghai ging de reis verder naar Yuso in Zuid Korea om de Maaskade verder vol te laden.
Met een volle lading benzine werd wederom de Stille Oceaan overgestoken, terug naar San Francisco om deze lading daar weer te lossen.

De volgende lading bestond uit een lading stookolie die we ten anker liggend bij Long Beach
naast Los Angeles op moesten halen.
Een bijzondere manier van beladen, want op open zee werd de Maaskade met voor en achterschip op een aantal boeien afgemeerd. In deze positie lag het lading manifold precies te hoogte van een kleine boei.
Met de scheepskraan werd deze boei aanboord gehaald. Onder deze boei was een ketting gemonteerd die verbonden was met een laadslang die aan een onderzeese pijp bevestigd was.

Lading stookolie laden bij Los Angeles voor Zweden
Omdat ik nog maar kort in deze tankerwereld verkeerde, verbaasde ik me over het feit dat we daar vlak voor de kust stookolie aan het laden waren, terwijl we middenin een beschermd zeegebied lagen. Het zeewater was kristalhelder met tientallen zeehonden die om het schip zwommen en van de diep in het water getrokken meerboeien gebruik maakten om daar lekker op te gaan liggen zonnen.
Ze lieten zich daar zelfs niet storen door de vele zeilboten die vlak langs ons schip voeren en ook de kolonies zeehonden van vlakbij wilden bekijken.
Op een paar mijl afstand lagen de helderwitte stranden van Los Angeles en wij 36000 ton zware stookolie laden !!
Maar schijnbaar gebeuren er nooit ongelukken, want anders was deze manier van laden snel afgelopen.

Via het Panamakanaal werden we “ for orders” richting Rotterdam gestuurd. Dit hield in dat de lading door een bedrijf gekocht was, maar nog niet doorverkocht. Daarom voeren we wel richting Rotterdam, maar kon de uiteindelijke bestemming van deze lading overal in West Europa zijn.
Toen we eenmaal bij Rotterdam voor anker waren gegaan kregen we al gauw de order om door te varen naar Ornskoldsvik in Zweden. Het was al laat in de herfst en de bossen aan de kust vertoonden de prachtigste kleuren. Gelukkig had het nog niet gevroren, dus hoefden we in de Botnische Golf niet door het ijs te varen en hadden ook niet al te veel moeite om deze lading zware olie op temperatuur te houden.

Gasolie vanuit Rotterdam naar Iran
Na lossing in Ornskoldsvik voeren we al tankwassend naar Rotterdam. Alle zware olierestanten en het waswater werden in een paar ladingtanks opgeslagen om bij Verolme Tankcleaning gelost te worden. Ook de nog resterende vuile ladingtanks werden langs de pier van Verolme Tankcleaning gewassen.
Met een certificaat voor een schone tankconditie moest er tot op het merk afgeladen worden met gasolie bestemd voor Bandar Abbas in Iran. Om zoveel mogelijk lading mee te kunnen nemen dienden we zo weinig mogelijk brandstof en drinkwater aanboord te hebben bij vertrek. De bedoeling was dat er voldoende zware olie en dieselolie aanboord was (inclusief de veiligheidsmarge) om de perzische golf te bereiken. Drinkwater mocht er minimaal aanboord zijn, omdat we met onze eigen drinkwater installatie direct na vertrek weer drinkwater konden gaan maken.
Tot aan het Suezkanaal ging de reis zonder problemen, maar kort nadat we het Suezkanaal indraaiden en er de tweede stuurmachine ingeschakeld werd, werd ik door de tweede stuurman gebeld dat er rook uit de stuurmachinekamer kwam.
Bij controle bleek een van de lagers van een van de stuurmachinemotoren te zijn warmgelopen en moest deze machine onmiddellijk gestopt worden.
Omdat er op korte termijn geen zicht was dat we die motor zouden kunnen repareren en ook vanwege het feit dat we al in het kanaal voeren, besloten we maar om dit maar even stil te houden voor de kanaalloodsen. De Egyptische bureaucratie en corruptheid kennende zou het betekenen dat we waarschijnlijk veel vertraging zouden oplopen en uiteindelijk na het betalen van “boetes” toch op dezelfde wijze het kanaal zouden passeren.
Voor mij als verantwoordelijke voor het technisch bedrijf was het natuurlijk wel 16 uur met kromme tenen lopen totdat we weer veilig in het open water van de Golf van Suez waren.

Angstige uren in de PG tijdens oorlog tussen Irak en Iran.
In 1981 waren Irak en Iran met elkaar in oorlog en waren er al diverse tankers in brand geschoten door Iraakse vliegtuigen.
Onze bestemming was Bandar Abbas helemaal in het zuiden van Iran in de Straat Hormuz.
Deze haven lag zo ver zuid dat daar nog geen problemen met oorlogsgeweld geweest waren.
Maar door de Rode Zee varend werd onze eerdere bestemming van Bandar Abbas veranderd in “waiting for orders “ ten anker liggend bij Lavan Islands, dus een heel stuk verder de Persische Golf in.
In verband met mogelijke nachtelijke vliegtuig aanvallen moest het schip s’nachts geheel verduisterd zijn.
Iedereen kreeg opdracht om ervoor te zorgen dat z’n ramen van z’n hut geheel verduisterd waren. Ook alle openbare ruimten werden waar nodig van blinderingmaterialen voorzien.
Voor we de Persische Golf indraaiden werd s’avonds de verduistering gecontroleerd en waar nodig verbeterd.
In de tweede helft van november konden we bij Lavan Island ten anker gaan. Het bleek dat we niet de enige tanker waren die daar ten anker lag, want er bleek daar een hele vloot tankers te liggen die allemaal op lossing wachten.
Dat lossen gebeurde door Iraanse tankers, die langs een volle tanker afmeerden en dan hun lading overnam om die hoger in de Persische golf en dus dichter bij het oorlogsgeweld te lossen.
De verduistering in de buurt van Lavan Islands was niet bijzonder effectief, want bij heldere maan kon je al die tankers duidelijk op dat spiegelgladde water zien liggen, maar ook in donkere nachten staken deze verduisterde scheepssilhouetten heel sterk af tegen het licht van de grote vlammen van het afgefakkelde gas van de productie eenheden op het eiland.

Gelukkig was het al november en het weer in de Persische Golf was in die periode best uit te houden. Eigenlijk wel een aangenaam klimaat.
Hoewel we tijdens de reis zoveel mogelijk drinkwater hadden geproduceerd, was onze voorraad nog steeds niet erg groot. Dus met de onzekerheid over de periode dat we daar moesten verblijven moesten we wel maatregelen nemen om het zoetwaterverbruik zo laag mogelijk te maken. Hoewel voor anker liggend, konden we met wat kunstgrepen de zoetwaterproductie op een laag pitje bij houden. Met wat extra chloortabletten kon dit geproduceerde water ook bacterievrij gehouden worden.
En zo regen de dagen zich aaneen tot weken, zonder dat er zekerheid kwam dat we aan de beurt waren om gelost te worden.
Met de oorlogsdreiging in gedachten lagen we ook op zeer korte “notice” om direct het anker te kunnen lichten en weg te varen.
Na daar een paar weken ten anker gelegen te hebben, werd ik in het holst van de nacht door een zeer zenuwachtige kapitein uit m’n slaap gebeld met het verzoek om zo snel mogelijk de machinekamer klaar te hebben voor vertrek. Op het voorschip was men al bezig het anker te hieuwen. Als een speer ben ik m’n ketelpak ingeschoten, nog een paar wtk’s gewaarschuwd en binnen een paar minuten waren we in de machinekamer en konden we de motor starten om het duister van de nacht in te varen.
Nadat we verder van het eiland waren weggevaren ben ik op de brug gaan kijken wat er aan de hand was. Het bleek dat er vanaf het eiland harde knallen waren gehoord en in de lucht allerlei lichtsporen had gezien. Omdat men op de brug dacht dat er een luchtaanval gaande was, moesten wij dus zo snel mogelijk bij dat eiland weg zien te komen. Na een nacht veilige afstand gehouden te hebben en er van de wal geen onrustbarende berichten kwamen, zijn we in de loop van de ochtend maar weer ten anker gegaan.

Problemen in Saoudi Arabie i.v.m. ontbrekende pagina in monsterboekje.
Langzaam aan begon het wachten wel erg lang te duren en begon onze brandstofvoorraad voor de generatoren ook aardig op te raken.
Omdat het nog steeds niet duidelijk was wanneer wij aan de beurt waren om gelost te worden, besloot de rederij ons naar Damman in Saoudi Arabië te sturen om de brandstof en drinkwater te gaan bunkeren. In verband met de onzekere situatie werd er gelijk een deel van de bemanning inclusief ikzelf werd afgelost.
Bijna was ik nog gearresteerd in Saoudi Arabië, want in m’n splinternieuwe belgische monsterboekje ontbraken er twee bladzijden. Zelf had ik die lege bladzijden nooit gecontroleerd, maar die arabieren dus wel en nu dachten zij dat ik die bladzijden verwijderd had omdat er aanmonsteringen op een Israëlisch schip op hadden gestaan. Hoe verzin je het !!!
En dit is ook geen belgenmop !!
Na deze elende kwamen we toch nog ruim op tijd op het vliegveld van Dhahran aan.We hadden de tickets voor onze KLM vlucht naar Nederland al dus alles leek verder goed te verlopen. Alleen stond er zo een lange rij bij de immigratie en douane dat het vliegtuig al lang vertrokken was voordat wij aan de beurt waren.
Als westerling erger je dan groen en geel aan die arabieren die moedwillig pesterig, langzaam een voor een de passagiers via een enkele toegangspoort doorlaten. Vooral als je ziet dat er meerdere toegangspoorten zijn, maar die niet worden gebruikt terwijl er wel beambten met elkaar kletsend rondhangen, dan ontplof je bijna.
Enfin dat betekende voor m'n vrouw weer een tevergeefse rit naar Schiphol en voor mij een extra nacht in een hotel in Dhahran.
De volgende dag waren we weer ruimschoots op tijd op het vliegveld en konden we onder leiding van iemand van het agentschap zonder problemen met de hele groep de immigratie en douane passeren. Waarschijnlijk werd er nu voldoende afgeschoven.

En zo kwam bij aankomst op Schiphol weer een einde aan deze wel bijzondere reis onder belgische vlag op de motortanker Maaskade.
koosn
Berichten: 143
Lid geworden op: 11 aug 2012 16:31
Locatie: Zoeterwoude

Re: Nedlloyd

Bericht door koosn »

Maaskade in San Francisco.jpg
Maaskade in San Francisco.jpg (81.67 KiB) 8368 keer bekeken
Maaskade in haven San Francisco.


Plaats reactie