Een lang verhaal...

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Mooi, hè?
Dat waren de betere havens.
Die zie je niet als je doosjes of crude vaart.
We kwamen op zondagmiddag binnen en het hele dorp stond op de kant. We staken met de kont een eindje buiten de haven, maar dat gaf niet.
Wij op zondagavond de wal op. Er waren twee pubs, waarvan er een bij een klein hotel hoorde. Het dorp was uitgestorven. Ergens ging een deur open en een vrouw - jong meisje, dat was zo gauw niet te zien - rende de ene deur uit en de andere weer in en gooide die met een klap achter zich dicht.
In de pub was het best aangenaam toeven, maar alleen maar kerels, nergens een vrouw te bekennen. Echt helemaal nérgens. Dat was opvallend.
Dus aan de landlord gevraagd of ze in Palnackie soms geen vrouwen hadden.
Ja, die hadden ze wel, zei hij, maar als er een schip binnen lag, mochten die de deur niet uit.
Nou vráág ik je toch.
Schippersvolk en kermisklanten hebben altijd al een slechte naam gehad. :roll:

Toch waren er klaarblijkelijk mensen die best wel vertrouwen in de haven van Palnackie hadden...

Afbeelding

Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Afbeelding...Een lang verhaal (4)... Afbeelding
    • Afbeelding... METEO...Afbeelding

Afbeelding ... Afbeelding...Afbeelding
    • Afbeelding... Depressie bij IJsland. Foto: NASA...Afbeelding

Hoeveel aandacht er bij de tegenwoordige zeevaartopleidingen aan de meteorologie wordt geschonken, weet ik niet. Misschien kan iemand die nu vaart of op school zit, of zijn opleiding in de afgelopen vijf jaar of zo heeft afgerond, daar iets over vertellen. Wat ik wél weet, is dat wij daar vroeger, voor de ouderwetse rangen, veel te weinig van leerden. Dat is althans mijn mening. Ik weet nu, nu ik het niet meer nodig heb, veel meer van meteo dan in de tijd toen ik beslissingen moest nemen zoals die waar we het hier over hebben. Dat is goedbeschouwd toch een vreemde zaak. Wat leerde je nu helemaal van meteo? Ja, hoe je met de natte- en droge bol moest zwaaien en en hoe je de zee-bakbarometer haarscherp moest aflezen en de correcties die je dan allemaal moest toepassen op die aflezing, ook die moest je, als je midden in de nacht wakker werd gemaakt, zo kunnen opdreunen.

Afbeelding..Afbeelding

En dat aflezen van de barometer lieten ze je dan ook echt doen, daar in Den Haag, waarbij ze goed opletten of je de achterkant wel goed naar het licht draaide en wel op de goeie hoogte keek en zo. En wat je ook heel goed leerde, was hoe je het meteojournaal keurig moest invullen zodat die ouwe, na vele jaren alleen maar te hebben opgelet of dat inderdaad goed werd gedaan, te zijner tijd in De Bilt een barometer zou kunnen krijgen of misschien zelfs een gouden speldje. Maar wat hád je daar nu eigenlijk aan en wat leerde je nu écht?

Toen ik na vele jaren terugkwam om alsnog mijn eerste rang te halen, werd de nadruk vooral gelegd op orkaannavigatie en dat was voor mij een nuttige zaak. Ik voer toen met kleine bootjes, of - zoals Bram Wijsmuller dat volgens de overlevering lang geleden eens geformuleerd zou hebben - met elk drijvend voorwerp waarvan de lenspomp voldoende capaciteit had om het spul boven water te houden, de Atlantic over en dan was het erg handig als je behalve dat je wist waar je de hurricane warnings kon horen, ook zelf de verschijnselen van een naderende orkaan kon onderkennen en weten wat je dan moest doen.
Dat is een heel oud gebruik.
Op zijn tweede reis naar de Nieuwe Wereld kwam Colombus in een tropische storm terecht. Hij beliep geen schade, maar deze ervaring bleek goud waard tijdens zijn vierde reis, toen zijn schepen door een volledig ontwikkelde hurricane werden bedreigd. Columbus herkende de verschijnselen van een naderende storm: een zuidwestelijke deining, hoge, voortjagende cirrusbewolking en de hei￯ge atmosfeer. Hij wist met zijn schepen de orkaan te ontwijken. De commandant van een andere groep kende de verschijnselen niet en verloor het merendeel van zijn schepen en ruim 500 man.

Maar wat wist ik in die jaren nu eigenlijk van meteo? Nogmaals: voor mijn gevoel veel te weinig. Volgens mij zou het goed zijn geweest als je, zéker voor je eerste rang, zoveel had moeten leren dat ze tijdens het examen tegen je konden zeggen: 'Meneer, u moet van de Scillies naar Cape Race. Je hebt een schip van zoveel deadweight, met zoveel pk en je hebt 15 mijl in huis. Je hebt die en die lading en zoveel aan dek. Hier heb je 6 weerkaarten van de afgelopen 36 uur. Je ziet de datum, dus je weet het jaargetijde. Daar liggen de Pilot Charts, als je die nodig meent te hebben. Neem even de tijd en vertel ons dan straks wat voor weer jij denkt dat je gaat krijgen en welke route je gaat kiezen.'
Dát lijkt me nuttig. Maar zover ben ik nooit gekomen en ik vraag me af of ze dat nu wél leren. Wel brachten wij destijds een bezoek aan het KNMI en dan speciaal aan de afdeling Routering. Dat was interessant en verhelderend.
      • AfbeeldingSan Francisco - 1979 Sandnessjoen Slip - 1190 brt - 2050 dwt
Van werkelijke routering heb ik nooit gebruik gemaakt, maar ik heb wel een keer of wat met ze gebeld als ik met een havenslepertje onderweg was naar Las Palmas en dan verder en ook toen we de San Francisco uitbrachten, het roro-containerschip-landingsboot-tanker waar we officieel maar tot windkracht 6 Bft. mee op zee mochten zitten. Het was winter, dus dat lukte nooit, maar we zijn keurig van Noorwegen via Hamburg, IJmuiden, Las Palmas, St. Croix (Virgin Islands) in San Juan, Puerto Rico gekomen. Maar dan was het KNMI altijd zeer behulpzaam en kreeg je uitstekende inlichtingen.

In februari 1967 was van dat alles geen sprake. Ik moest gewoon op de weerberichten afgaan en het enige wat ik verder nog kon doen, was zo nu en dan een klap op de barometer geven. En daar gingen we dus, met een schip vol maisgries de Weser af en vervolgens richting Pentland Firth, zonder dat ik ook maar enig idee had wat ons te wachten stond. Toch weet ik zeker dat ik, als ik de beschikking had gehad over een weerkaart, nog wel eens even zou hebben nagedacht. Die twee depressie die eraan zaten te komen en die een puist wind met zich meebrachten die eveneens als een "Historische Storm" de geschiedenis in zou gaan, moeten toch te zien zijn geweest toen ik naar buiten ging. Opnieuw begrijp ik zoveel jaar na dato niet hoe we zo door dat slechte weer overvallen konden worden. Of ging die ontwikkeling tussen 19 en 23 februari zo snel dat geen enkele weerdienst kon voorzien wat er te gebeuren stond?

Zo zag die weerkaart er op 23 februari, op het hoogtepunt van de storm in de Duitse Bocht, uit...
    • Afbeelding
Ik moet op 19 of 20 februari vertrokken zijn. Op 23 februari werd de Duitse Bocht getroffen door de storm die de geschiedenis in zou gaan is als de Adolph Bermpohl orkaan.

Ik zal wat verderop de volledige beschrijving geven uit het boek van Hubert Lamb voor wie dat interesseert, maar die begint met te vertellen dat volgens het Duitse Seewetteramt tijdens deze storm de hoogste windsnelheden óóit boven de Noordzee werden gemeten. Lamb heeft het over de Deutsche Seewarte, maar daar maakt hij een fout. Dat instituut, dat voluit Reichsinstitut Deutsche Seewarte heette, hield zich vanaf 1875 bezig met de maritieme meteorologie, maar ging in 1945 op in het Deutsche Hydrographische Institut en nog later in het Bundesamt fr Seeschifffahrt und Hydrographie.

Volgens het Seewetteramt Hamburg was de gemiddelde windsnelheid over een periode van enige uren, dus geen uitschieters en windstoten, maar echt de wind, meer dan 140 km/hr of ongeveer 75 knopen. Dat is windkracht 13 Beaufort. Zoals bekend tellen we bij orkanen ook boven de 12 gewoon door.
Er is niets bekend over de sterkste windstoten tijdens deze storm, maar berekeningen van de geostrofische wind hebben aangetoond dat windstoten van 130 knopen, oftewel windkracht 15, zeer wel mogelijk zijn geweest. Tot besluit van zijn behandeling van de maximum windsterkte tijdens deze storm zegt Lamb echter ook:

  • Deze storm wordt vooral opmerkelijk geacht vanwege de lange duur, vooral in de Duitse Bocht. Niettemin is het duidelijk dat een aantal andere stormen die in dit boek worden genoemd, vooral die van 21-22 maart 1791 en 3-4 februari 1825, boven de Noordzee nog hogere windsnelheden hebben voortgebracht en ook over een aanzienlijk lange periode dan in 1967 het geval was.
[/color]
Nou, die hebben we dan gelukkig gemist, want deze historische storm was voor mij meer dan voldoende. Nog even terzijde: doordat het door de storm opgestuwde water de Duitse kust tijdens laagwater bereikte en het bovendien nog ongeveer drie dagen voor springtij was, had deze storm geen ernstige overstromingen tot gevolg.

En daar kwamen wij met onze goede 500-tonner en de 220 pk Brons 4ED in terecht. Het zwaarste moeten we hebben gemist; dat zat echt meer in de Duitse Bocht, maar het was meer dan genoeg. Ook hier moet ik gaan terugrekenen, maar ik schat dat ik goed anderhalve dag onderweg was vanaf de Weser naar Dunnett Head, een goeie 300, misschien een krappe 350 mijl naar het noordwesten opgeschoten, toen ik het moest opgeven en besloot bij te draaien. Kop op de zee en net voldoende toeren om druk op het roer te houden.
Anderhalve dag onderweg. De hele reis was 850 mijl oftewel 100 uur als het bootje liep dat het een lieve lust was, maar normaal, met goed weer vierenhalve dag.
Mijn boekje met aantekeningen over verschillende ladingen vermeldt alleen:

Afbeelding
    • Zeer slecht weer gedurende de reis.
      10 dagen gedraaid.
      Windkracht 10 en meer.
      Kleden gelekt en enige schavielingsschade.
Afbeelding

Dagen hebben we daar liggen steken, zo ongeveer op 57,5 Noord en vrijwel op de 0-meridiaan. Lange dagen en lange nachten. Zware buien en een zeer hoge zee. Niet zoals tijdens de storm van 1953, maar met zo'n bootje met nog altijd houten luiken toch zo nu en dan billensamenknijpend hoog. Zo tussen de buien door kon de bewolking breken en elke morgen en elke avond zag ik in de schemering toch nog kans om een paar sterren te schieten, wat met zulk weer op zo'n schip geen eenvoudige zaak is en een ingewikkelde procedure. Geen tijdmeter, maar wel het voorgeschreven "goedlopende en gekeurde uurwerk". Eerst een tijdsein nemen op een van de standaardfrequenties en zorgen dat de secondenwijzer ook echt op 0 staat als het horloge exact op een minuut staat. Stopwatch mee laten lopen met de secondenwijzer van het horloge. Sextant aan de hand van de sterrenschijf instellen op de hoogte van de ster die je hoopt te zien en met sextant en stopwatch naar buiten. Jezelf ergens schrap zetten, kijker van het sextant tegen het oog zetten en in de richting van het azimut van die ster de kim afzoeken in de hoop de ster net onder of boven de kim te zien. Als dat lukt: niet te lang treuzelen tot je ogen van de wind beginnen te tranen, maar snel schieten en stopwatch stoppen. Naar binnen scharrelen zonder om te sodemieteren en tijd en geschoten hoogte noteren. Stopwatch weer mee laten lopen met het horloge en de procedure herhalen met een tweede ster. Twee is genoeg - bij voorkeur eentje ongeveer recht vooruit of recht achteruit en de tweede met een azimuthverschil van minstens 45 graden. Een derde ster is mooi, maar twee is beter dan niks. Nog een keer herhalen, want hoe zuiver schiet je op een kop-en-kontboot die ligt te stampen? Als je veel hebt geoefend, schiet je aardig zuiver - zuiver genoeg, laat ik het zo zeggen. Dan betaalt het zich uit dat je ook op zo'n bootje je sextant en je sterrenschijf altijd bij de hand hebt gehouden en zo nu en dan, terwijl dat helemaal niet nodig was, weer eens even een bestek hebt gemaakt. Laat anderen maar zeggen of denken: nou zeg, moet je hem zien. "Grote-vaartstijl" werd er dan al gauw geroepen, wat altijd een tikkie minachtend bedoeld was. Nou ze konden me allemaal wat. Niks "grote-vaartstijl". Mijn stijl en niks anders. Een schip is een schip, maakt niet uit of het er eentje van 500 of 5000 of 50.000 dwt is.

Ik wist dus heel aardig waar ik bleef en ook toen bleek opnieuw dat je al stekend - dead-slow of net een beetje meer en een beetje schuin in de zee op - toch altijd nog wel een mijltje of driekwart mijltje per uur voortgang maakt. ook in windkracht 10 of 11. Je wordt niet terug geblazen. Daar dienen die stersbestekken voor; niet om de positie te bepalen, die steekt niet op tien mijl, maar om te zien wat je doet en waar je ongeveer blijft. Dan blijk je in vierentwintig uur toch nog 20 of 25 mijl te zijn opgeschoten, in welke richting dan ook. Dan kun je gaan nadenken of je de wal soms kunt halen en een oppertje of shelter. Is het vandaag niet, dan maar morgen of overmorgen. Misschien zelfs voorzichtig een tandje bijsteken, tikkie meer toeren, maar blijven oppassen dat je geen "vast" water aan dek krijgt. Hopen op 30 mijl in een etmaal. En dat deden we dan ook.

Intussen gebeurde er vooral achter ons, in de Duitse Bocht en langs de Nederlandse kust, maar ook in het Skagerrak van alles met andere mensen. Daar kun je dan alleen maar naar luisteren en verder niks.Deze storm eiste op de Noordzee het leven van 80 zeelieden. Hoe dat gebeurde en welke schepen dat waren, ga ik hier nu niet bespreken. Ik beperk me tot het meest trieste geval waar deze orkaan zijn naam aan te danken heeft: het ongeluk met de Duitse reddingsboot Adolph Bermpohl, vooral omdat dit gebeurde tijdens het redden van de drie opvarenden van de Nederlandse kotter Burgemeester Van Kampen uit Termunterzijl, de TM1.
      • Afbeelding. Afbeelding
        Foto van de kotter TM-1 dankzij de welwillende medewerking van Henk Perdok uit Delfzijl, afkomstig van zijn mooie website KOTTERSPOTTER
        Ga daar vooral eens kijken. Je vindt er mooie, nostalgische foto's. Bron foto van de Duitse Seenotkreuzer Adolph Bermpohl, klik HIER
Op de site waar die foto van de Adolph Bermpohl vandaan komt, wordt het verloop van het drama gedetailleerd beschreven, compleet met het radioverkeer, maar dan in het Duits en daarom zal ik de hoofdpunten hieronder noemen. HIER nogmaals de linksk.
Daarnaast kun je ook hieronder op de kop uit het Nieuwsblad van het Noorden klikken voor een uitgebreid artikel. Wel even doorscrollen naar pagina 3.

AfbeeldingAfbeelding<-------- KLIK

In dat artikel in het Nieuwsblad wordt het eveneens tot in detail besproken. Bovendien vind je direct naast dat artikel een gesprek met de man van Nordeich Radio die als laatste met de TM 1 sprak. Daarin worden ook de namen van andere schepen genoemd die in diezelfde orkaan in de problemen raakten.

Maar het vergaan ven de kotter TM 1 Burgemeester van Kampen toont ook weer aan dat de weerdiensten de ernst van de situatie onderschat moeten hebben.
De kotter was in de nacht van zondag op maandag 20 februari vertrokken om bij Helgoland te gaan vissen. Die maandag vonden ze het weer echter te slecht en daarom liepen ze de haven van Helgoland binnen waar ze ook dinsdag 21 februari bleven liggen, wachtend op betere omstandigheden. Op woensdag zijn ze wel gaan vissen en toen nog gezien door een Wieringer kotter die op huis aan liep omdat die het weer toch niet vertrouwde.
Die visserlui zijn ook niet gek en die luisteren ook naar de weerberichten. De TM 1 Burgemeester van Kampen was een vrij nieuw scheepje, van 1961, goed schip, maar met een bootje van nog geen 17 meter lang en nog geen 5 meter breed en een 140 pk Kromhout diesel blijf je echt niet buiten als er zwaar weer wordt voorspeld. Zeker niet als je vlak onder Helgoland zit.

Op donderdag 23 februari staat er zeer zware NW-storm, windkracht 11 Bft. met orkaanbuien, een storm die zich binnen enkele uren otwikkelt tot een orkaan, windkracht 12 en meer.
Om 14.40 hr. meldt de Seenotwache Cuxhaven dat de Duitse kotter J.C. Wrieden op 45 mijl WNW van Helgoland in moeilijkheden verkeert en dringend hulp nodig heeft. De reddingboor Adolph Bermpohl ligt op zijn station in de haven van Helgoland. Hij maakt rechtstreeks verbinding met de kotter en gaat naar zee om hulp te bieden.
Om 16.14 uur geeft Nordeich Radio een Mayday relay van de Nederlandse viskotter TM1 Burgemeester van Kampen. Het schip bevindt zich op 8 mijl ten noorden van Helgoland en meldt dat het water maakt en dringend hulp nodig heeft.
Intussen zijn er al andere schepen onderweg naar de Duitse kotter J.C. Wrieden en daarom besluit de schipper van de Adolph Bermpohl om 16.20 uur dat de TM 1 niet alleen dichterbij is, maar ook dringender hulp nodig heeft en dus verandert hij koers naar de aangegeven positie.
Om 17.13 uur is hij ter plaatse. De TM 1 bevindt zich dan op nog maar 5 mijl NNO van Helgoiland. Het radioverkeer verloopt moeizaam, maar overeengekomen wordt dat de reddingboot de kotter voor zal stomen naar Helgoland. Eenmaal op koers, blijkt dat niet te lukken. De zee is te hoog voor de TM 1. De reddingboot keert terug naar de TM 1 en even wordt nog aan slepen gedacht, maar uiteindelijk wordt toch besloten om de bemanning van boord te halen en het schip op te geven.

De Adolph Bermpohl was uitgerust met een “dochterboot” zoals op de foto goed te zien is. Die boot kon worden gelanceerd en later weer aan boord genomen. Hoe het verder allemaal gegaan is, kan beter in het artikel in het Nieuwsblad van het Noorden en op die Duitse site worden nagelezen. De drie man van de TM 1 zijn veilig aan boord van de dochterboot Vegesack gekomen, maar wat er daarna is gebeurd, zal wel nooit meer helemaal duidelijk worden. De Adolph Bermpohl kon vanwege de zeer hoge zee zijn dochterboot niet meer aan boord nemen en samen is men opgestoomd naar Helgoland. Vlakbij Helgoland moet iets verschrikkelijks zijn gebeurd. De reddingboot Adolph Bermpohl is later teruggevonden, met draaiende motor, enige schade, maar zonder bemanning. Ook de dochterboot Vegesack is nog weer later teruggevonden, eveneens leeg. Men heeft waarschijnlijk geprobeerd om de uitgeputte bemanning van de TM 1 toch over te brengen op de reddingboot en juist op dat moment moet een enorme zee iedereen overboord hebben gespoeld.

De reddingboot en dochterboot zijn geborgen en gerepareerd en hebben daarna nog tot 1989 dienst gedaan waarna Adolph Bermpohl naar Finland werd verkocht. Daar werd ze in 2001 gesloopt.
Deze ramp kostte zeven mensen het leven: vier man van de reddingboot en drie van de TM 1. Eén man van de reddingboot is nooit teruggevonden.

Zoals ik al zei: er gebeurde nog veel meer. Zo is in datzelfde Nieuwsblad van het Noorden is op pagina 2 onderaan iets te lezen over de Urker kotter UK-223 Maartje die in datzelfde stormweer in de buurt van Texel verging. Dat kostte vijf mensen het leven. Klik HIER voor een artikel uit de Leeuwarder Courant van 24 februari 1967.

Intussen lag ik daar ergens voor de Engelse kust te steken en wenste dat ik in mijn broek had gescheten in plaats van om de noord te gaan. Toch moge het gezien al het bovenstaande duidelijk zijn dat ik met de mij ten dienste staande gegevens een juiste beslissing had genomen en dat ik, net zo min als alle anderen die hierdoor werden overvallen - niet had kunnen voorzien dat het zo zou uitpakken.
We waren er nog lang niet.
Wel zag ik aan die stersbestekken wat we deden en toen begon zich toch een volgend plan te vormen.
Peterhead, dacht ik. Dat moet ik proberen te bereiken. Peterhead Bay.
Dus een beetje koers veranderd, zee iets anders op de kop en de regulateur een heel klein beetje verder open. Niets forceren, maar gewoon blijven steken en zien wat er gebeurt. Komen we er morgen niet, dan maar overmorgen of over vier dagen zolang we er nu maar met zijn allen en zonder schade komen.

Hoe dat afliep, volgt in deel 5 van dit “lange Verhaal”.
  • © 2013 Theo Horsten
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14378
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Harry G. Hogeboom »

wordt het verloop van het drama gedetailleerd beschreven, compleet met het radioverkeer
Zulke rampzalige "bakkies" blijven je je levenlang bij...........ZO zaten wij in 1982, weliswaar hoog & droog, ook bij wijle met de billen knijpend in de Radiokamer in Tuktoyaktuk naar het vergaan van de "Ocean Ranger" te luisteren op de Banks van Newfoundland waar -ik meen- 84 man het leven bij lieten.Ook een lang verhaal met een lange schaduw.

Goeie kans, als een ouderwetse zuunige Potjes schipper het daar voor het zeggen had gehad, i.p.v. een Texas olieboer het hele drama nooit was gebeurd.

Goegle " Ocean Ranger" en/of " Ocean Ranger Disaster" en er komt van alles ter voorschijn.

http://www.youtube.com/watch?v=Zc-gEtByAV4
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
schokker
Berichten: 241
Lid geworden op: 06 jan 2007 22:21

Re: Een lang verhaal...

Bericht door schokker »

Die storm van 1967 was mijn vader ook op zee met de UK 202, een kottertje van 24m. Ze waren ergens noord van Terschelling en kregen de volle mep er over heen. De vistuigen stonden al aan dek en toen hebben ze een klap water gehad en heeft de kotter op zn kop gestaan en is weer recht op gekomen. De tuigen lagen overboord, motor uit, alle ramen eruit, mast gescheurd. overal water binnen. Daarna is het ca. een half uur stil geweest van wind en hebben ze de bende kunnen kappen en sjorren. Waarschijnlijk is dat het oog van de depressie geweest,mn vader heeft het altijd als een Godswonder gezien dat het even rustig werd anders had hij het niet na kunnen vertellen. De UK 223 was voornemens om het Molengat binnen te lopen maar heeft dat nooit gehaald. In diezelfde storm bleef niet alleen de Uk 223 maar ook de Uk 154.
Inmiddels was op Urk bekend dat de UK 223 gebleven was en van de UK 202 was nog niks gehoord.
, je kunt je voorstellen dat toen er zaterdags gebeld werd op de sluis in Wierengen of Kornwerd dat een hele opluchting was.

Groeten

Henk
Mart Hoogedoorn
Berichten: 3818
Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
Locatie: Brasil

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Mart Hoogedoorn »

Tja daar moet Harry uit canada maar ff gaan baggeren eerst :lol:
''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14378
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Harry G. Hogeboom »

ff gaan baggeren
Niks baggeren Martje, allemaal keihard graniet :( ..ze noemen het niet voor naks " The Rock" :lol:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

AfbeeldingAfbeeldingAfbeelding
  • Afbeelding. Foto: Theo Horsten ©1963/2013.Afbeelding
Afbeelding.Intermezzo in een lang verhaal. Afbeelding
    • De vijfde aflevering vergt aanzienlijk meer voorbereiding dan ik had verwacht. Dat komt omdat de zijpaden die ik telkens tegenkom zo verdraaid interessant zijn. Nog even geduld. Misschien ben ik vanavond zover dat ik kan plaatsen, maar anders toch morgen. Mijn verontschuldigingen.
Dat doet me bedenken: alweer geruime tijd geleden kreeg ik een haatmail van een van onze leden, want ook dat gebeurt op het forum waar de zeeman zich thuisvoelt. Die haatmail kwam van iemand die hier niet meer schrijft, alleen nog maar "lurkt". Die zei, onder andere, dat ik, arrogante klootzak die ik was, nou wel net kon doen of ik ergens verstand van had, maar dat ik helemaal geen ene moer wist en niks anders deed deed dan knippen en plakken en dat kon iedereen.
Ik heb daar toen niet inhoudelijk op gereageerd, alleen de ontvangst van zijn bericht bevestigd, want het zou onbeleefd zijn om hem te negeren. Maar dat vergt dus tijd, dat "knippen en plakken" dat iedereen kan. Nou doe ik dat natuurlijk niet, maar als je geen onzin wilt schrijven, zul je toch het een en ander moeten nazoeken en als je over de geschiedenis van iets of iemand wilt schrijven helemaal. Bij geschiedenis ben je aangewezen op bronnen en daar ga je dan niet uit kopiëren en plakken, maar die gegevens ga je interpreteren en combineren en aan de hand daarvan schrijf je je eigen stukkie. Dat is het plezier dat ik zélf beleef: het onderzoek, de research, maakt niet uit of het voor een kort verhaal of voor een roman of voor een forumbijdrage is. Dat is vaak mooier dan het schrijven zelf. Schrijven is en blijft egotrippen, daar ontkom je niet aan en daar kan een goed geschreven stuk ook niet zonder.

En die haatmailschrijver had natuurlijk gelijk: soms schrijf ik over zaken waar ik inderdaad geen verstand van heb en weet ik, als ik aan iets begin, inderdaad van niks. Dus wil ik dan geen onzin schrijven, dan zal ik moeten zoeken en diep moeten spitten om te voorkomen dat sommige lezers de schouders ophalen en denken: die gozer kan het dan misschien wel mooi opschrijven, maar hij weet van toeten noch blazen.
Het resultaat is echter wel dat ik aan het eind van zo'n stukkie of serie stukkies aanzienlijk meer weet dan toen ik begon, een proces dat we gewoonlijk leren noemen. Ik leer graag en bovendien deel ik mijn kennis graag met anderen en als je dan ook nog in de gelukkige omstandigheid verkeert dat je een beetje taalvaardig bent en een en ander in een vorm kunt gieten die anderen boeit, dan gebeurt er iets leuks.

Maar er is meer. Het internet is iets geweldigs. Het is de grootste uitvinding sinds het wiel en vergelijkbaar met, maar belangrijker dan de uitvinding van de boekdrukkunst. Dankzij het internet heeft nu iedereen álles tot zijn beschikking. Alle kennis van nu en van heel vroeger is voor iedereen beschikbaar en bereikbaar.
Zo kon het vorig jaar gebeuren dat een 15-jarige jongen, een zekere Jack Andraka uit Crownsville, Maryland, USA, een prestigieuze wetenschappelijke prijs van 75.000 dollar won voor zijn uitvinding van een verbeterd onderzoek naar alvleesklierkanker. Deze zeer agressieve vorm van kanker kost nu nog aan 19 van de 20 patiënten het leven, vooral omdat het over het algemeen te laat ontdekt wordt. De test die de 15-jarige Jack Andraka bedacht, is vergelijkbaar met de eenvoudige test naar diabetes: een strookje papier waarop je een druppeltje bloed laat vallen. Zijn test is 28 keer sneller, 28 keer goedkoper en 100 maal gevoeliger dan de tot nu toe gebruikte testmethode. Door zijn uitvinding is een genezingspercentage van 100 procent niet denkbeeldig.
Jack Andraka kwam hierop doordat hij zich het overlijden van een vriend aan alvleesklierkanker erg aantrok en toen op het internet ging zoeken naar alles wat daarover te vinden was. Dat hij bovendien ook nog een zeer slimme snuiter is, hielp uiteraard ook. Wie er meer over wil weten, zou hier kunnen klikken.
"Je kunt de wereld veranderen met internet!" zegt Jack Andreka en daar ben ik het helemaal mee eens.

Wat ik alleen maar duidelijk wil maken, is dat je, als je dat wilt en daar moeite voor doet, een zeer gedegen artikel kunt schrijven over wat dan ook. De kennis en de informatie ligt op googleklikafstand. Dat maakt het voor mij zo leuk om een lang verhaal te schrijven: ik leer en leer en leer. Zo’n haatmail van iemand met een even groot als volkomen onterecht minderwaardigheidsgevoel, neem ik dan op de koop toe. Daar denk ik even het mijne van waarna hij langs mijn ronde rug glijdt en in het niets verdwijnt.

En nu, na dit korte intermezzo, snel weer verder met aflevering 5 van het “Lange verhaal”.
v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: Een lang verhaal...

Bericht door v+d »

Theo, met de inhoud van je bovenstaande "stukkie" ben ik het volledig eens.
Gelukkig heb ik nog geen kennis gemaakt met z.g.n. haatpost, het lijkt mij nergens toe leiden en al helemaal tot een gezonde discussie.
Dat iedereen verschillende interesses heeft en over weer andere onderwerpen iets weet te melden is alleen maar goed om een forum levendig te houden.
Gewoon doorgaan :wink:
aegis R.I.P.

Re: Een lang verhaal...

Bericht door aegis R.I.P. »

Hallo Theo,

Ik heb altijd genoten van je verhalen uit Griekenland en ervaring van en over de scheepvaart.

Tijdje geleden gelezen dat je zou stoppen en dat heb betreurd en erg bij was je weer na een tijd te ontdekken op kombuispraat. :-D

Er zullen altijd personen zijn die het niet eens zijn met allerlei zaken maar haatmails zijn toch wel van een andere orde! :shock:

Fijn dat je weer terug bent en met een geweldig ik hoop een zeer lange reis en kan niet wachten op het vervolg. :!:

In ieder geval bedankt dat je je ervaringen met ons wil delen . 8)

Met hartelijke groet Feike.
R Schabbink
Berichten: 110
Lid geworden op: 05 jul 2009 09:53
Locatie: La Vall D'uixo, Spanje.

Re: Een lang verhaal...

Bericht door R Schabbink »

Kijk, dat vind ik nu jammer, dat er mensen op dit forum zitten die haatmails sturen.
Ik persoonlijk vindt dit een hartstikke leuk forum, waar je nog wat van op kunt steken ook.
Je schrijft vaak over onderwerpen waar ikzelf geen kaas van heb gegeten, en dat vind ik leerzaam.
En al hou je er bij bepaalde onderwerpen een andere mening op na , nou dan zijn daar altijd wel mensen die daar dan weer op reageren.
En dat brengt dan weer leven in de brouwerij, dus dat is (volgens mijn bescheiden mening) dan weer goed voor het forum..
Dus wat mij betreft ga maar lekker door met schrijven, googelen en research.
Ik lees het allemaal met plezier :-D


Mvrg Ronald.
Nooit gevaren, niet geleefd!


Plaats reactie