De ramp met de El Faro

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

-------------------------------------------------------Afbeelding


-----------------------------------------------------”He said to run it. Hold on to your ass, Larry.”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Danielle Randolph
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 2nd mate s.s. El Faro


Op donderdag 1 oktober 2015 verging het Amerikaanse containerschip El Faro, onderweg van Jacksonville naar San Juan, Puerto Rico, in de orkaan Joaquin. Hierbij kwam de gehele Amerikaanse bemanning van achtentwintig kopen plus vijf Poolse monteurs die tijdens de reis aan boord aan het werk waren, om het leven. Vrijwel alles daarover is te vinden in de 43 pagina’s hierboven. Twee jaar later, eind september en 1 oktober 2017, verschenen de eindrapporten van de onderzoeken die naar aanleiding van deze ramp waren ingesteld door de NTSB – de Amerikaanse versie van onze Onderzoeksraad voor de Veiligheid – en de US Coast Guard. Die logen er niet om; de schuld van en de verantwoordelijkheid voor de ramp werden vierkant op de schouders gelegd van de kapitein, Richard Davidson. Zie voor mijn commentaar daarop de berichten hierboven, op deze pagina.

Vanaf het eerste begin tot op de dag van vandaag ben ik de berichtgeving over de El Faro nauwlettend blijven volgen en zo stuitte ik een jaar na de ramp, eind september 2016 op een verrassend goed geschreven longread in Yankee Magazine – A Fatal Mistake | The Sinking of the El Faro – van de hand van een zekere Rachel Slade, een journaliste uit Boston. Zij heeft een graad in Politieke Wetenschappen en een masteropleiding Architectuur en houdt zich dan ook voornamelijk bezig met politiek en architectuur, stadsplanning en ruimtelijke ordening, maar ook met technologie in algemene zin. Haar artikel in Yankee Magazine was van dien aard dat ik, toen ik begin april las dat er op 1 mei 2018 een boek van haar hand over de ondergang van de El Faro zou verschijnen, geen moment aarzelde om het te bestellen. Rachel Slade bleek echter niet de enige te zijn die had besloten een boek over deze ramp te schrijven. In een tijdsbestek van een week verschenen er maar liefst drie boeken over dit onderwerp. Om te beginnen was dat op 24 april een boek van een andere onderzoeksjournalist, Tristram Korten uit Miami, en tegelijk met het boek van Rachel Slade op 1 mei een boek van de hand van George Michelsen Foy, een Frans-Amerikaanse schrijver van een twaalftal romans, essayist en journalist die tevens "creative writing" doceert aan de Universiteit van New York. Hij is de enige van de drie schrijvers met een maritieme achtergrond. Geboren in New England viste hij daar beroepshalve en was later stuurman op Britse coasters. Ik had alle drie boeken als Kindle books besteld, wat betekent dat je niet op de post hoeft te wachten, maar een boek onmiddellijk op je tablet hebt en zodoende kon ik onmiddellijk na het verschijnen van de eerste, het boek van Tristram Korten op 24 april, gaan lezen. De andere twee boeken volgen in de komende week, maar hier is om te beginnen mijn mening over het eerste boek.

---------------------------------------------Afbeelding--- Afbeelding

Tristram Korten: Into the Storm
Ballantine Books, 24 april 2018. ISBN 978-1524797881, 288 pagina's. Hardcover US$ 16,85 Kindle editie US$ 17,35
Wie de eerste 45 bladzijden van het boek wil lezen, moet op Google bij Ballantine Books naar het boek zoeken en dan onder de afbeelding klikken op “Look Inside”.

De meesten van ons hebben, voorzichtig gezegd, maar wel terecht, enige argwaan als het gaat om journalisten die over scheepvaart schrijven en dan vooral journalisten die geen maritieme achtergrond of directe binding met de zeevaart hebben. Tristram Korten is zo'n journalist. Hij werkt freelance vanuit Miami en schrijft voornamelijk over de georganiseerde misdaad, het milieu en de mensenrechten in het Caraïbisch gebied. Dit is zijn eerste boek en het zal, die eerder genoemde argwaan in aanmerking genomen, begrijpelijk zijn dat ik aan het boek begon met een gevoel van: het zal me benieuwen wat die makker ervan bakt! Welnu, het werd een aangename verrassing. De eerste twintig-, vijfentwintig pagina's had ik nog zo mijn twijfels. Ik vond het aanvankelijk te traag, te gedetailleerd. Wat interesseert mij het hoe die mensen van de US Coast Guard heten, met wie ze getrouwd zijn, hoe ze wonen, hoe ze ontbijten en hoeveel kinderen ze hebben? Come to the point, man! Tot het me na die eerste vijfentwintig pagina's plotseling duidelijk werd wat Kortens bedoeling was, welk publiek hij voor ogen had. Hij wilde een boek schrijven dat voor iedereen duidelijk en begrijpelijk zou zijn, dus ook voor mensen die weinig of niets van de scheepvaart en alles daaromheen weten. Dat is een eigenschap van een goede journalist: weet voor wie je schrijft. Hou rekening met het niveau van je lezer. Schrijf begrijpelijk. Ik moet zeggen dat Tristram Korten uitstekend geslaagd is in die opzet. Het is een prima boek dat ik iedereen kan aanbevelen, ook aan hen die alles (denken te) weten van scheepvaart. Koop het gerust; het boek is zijn geld dubbel en dwars waard. Juist door zijn gedetailleerde beschrijving geeft Korten ons een heel goed beeld van de US Coast Guard, van de geschiedenis en de ontwikkeling daarvan en van de tegenwoordige taken. In de loop van het verhaal kwam ik veel dingen aan de weet die nieuw voor me waren. Beginnend bij het NHC – het National Hurricane Center – legt hij uit hoe de Amerikaanse meteorologische en oceanografische diensten georganiseerd zijn. Interessant. Leerzaam.

Korten beperkt zich in dit boek niet tot de ondergang van de El Faro, maar betrekt er ook een tweede schip bij dat diezelfde dag, 1 oktober 2015 als gevolg van hurricane Joaquin ten onder ging, de Minouche een oud stukgoedbootje van goed 1500 dwt dat vanuit Miami een min of meer vaste dienst op Port de Paix, Haïti onderhield. Voor mij – voor ons – hoeft dat niet, maar hij legt uit wat het verschil was tussen de beide schepen en maakt het verschil duidelijk tussen het moderne containervervoer en het vroegere stukgoed dat in het Caraïbisch gebied nog altijd bestaat. Schepen die vanuit Miami en Palm Beach de verschillende eilanden bedienen waar de lading soms op de rede met behulp van boten wordt gelost. Zelfs auto’s, meest tweede- of nog meer hands, met de voorwielen op de ene boot en de achterwielen op een andere en dan zo naar de wal. Alle oude, afgedankte matrassen van Florida en omstreken werden door de Minouche - aan dek - naar Haïti gebracht waar ze van een nieuwe tijk werden voorzien en een nieuw leven tegemoet gingen. Zulke handel. Alles wat geen haast had en niet bederfelijk was.


-------------------------------- Afbeelding

De Minouche was in 1980 in Denemarken gebouwd als Hermann C. Boye. In 2002 werd het schip verkocht en als Lady Lotmore II onder de vlag van Saint Vincent & the Grenadines gebracht. In 2013 onder Boliviaanse vlag als Miss Eva III en een jaar later, nog steeds onder Boliviaanse vlag, als Minouche. Een vaste lijn tussen Miami en Haiïti in de zin dat er regelmatige afvaarten waren, was het niet echt. Als er voldoende lading aan boord was, vertrokken ze, wat soms pas na weken was. Niemand had haast, een rustig bestaan. De bemanning bestond uit twaalf personen: een Filipijnse kapitein en stuurman, een Dominicaan en negen Haïtianen.

--------AfbeeldingAfbeelding

Kapitein Renelo Gelera was 58 jaar oud en een zeer ervaren zeeman. Hij was als jongen van zestien jaar naar de zeevaartschool in Cebu City gegaan en had daarna altijd gevaren. Hij hield van zijn oude schip, was altijd aan dek en hield alles scherp in de gaten. Toen hij op maandagmorgen om acht uur uit Miami vertrok, was hij zich zeer bewust van de aanwezigheid van hurricane Joaquin en volgde die nauwlettend. Het lag voor de hand dat hij de route door het Old Bahama Channel zou nemen. Daar kon hij alle kanten op, bleef een tweehonderd mijl vrij van Joaquin en kon zonodig overal shelteren. Desondanks kreeg hij zelfs op die tweehonderd mijl van het centrum van de hurricane nog een tamp zeer slecht weer, wat geen probleem zou zijn geweest, ware het niet dat ook hij, net als de El Faro, op zeker moment, net boven de Windward Passage, zijn voortstuwing verloor. Hij viel dwarszees, kreeg een enorme zee over waardoor de laadbomen lossloegen en een deel van de deklading overboord ging. Het schip begon slagzij te maken en maakte water en Gelera voelde dat het helemaal mis zou gaan. Hij riep tijdig zijn hele bemanning bij elkaar, met de zwemvesten aan en zond een noodsein uit. Uiteindelijk moesten ze het schip verlaten. Ze hadden twee opblaasbare vlotten aan boord waarvan de eerste door de wind werd meegesleurd en verloren ging. Het tweede vlot ging beter en de hele bemanning zag kans om veilig van boord te gaan. De reddingsoperatie die daarna volgt en waarbij alle twaalf bemanningsleden werden gered, leest als een spannend boek. Het geeft een uitstekend beeld van wat die mannen van de Coast Guard met hun Jayhawk SAR helicopters presteren, wat ze wagen, hoe ze zijn opgeleid en getraind. Wat een rescue swimmer doet en moet kunnen en durven. Ik las het echt met rode oortjes. Je weet op voorhand dat iedereen gered wordt, maar toch heb je iets van: hoe loopt dit af? Als een schrijver dat voor elkaar krijgt, mag dat een prestatie worden genoemd. Dat Tristram Korten een degelijk stuk werk leverde, blijkt ook uit het feit dat hij al die mensen van de USCG persoonlijk sprak. In oktober 2016 schreef hij daar een stuk over, met foto’s. Het zien van die foto’s doet een en ander nog meer leven. De gerïnteresseerde lezer moet googelen op GQ Magazine en "Into the Storm". Het is de moeite waard.

Eerder die dag was, zoals later bleek, ongeveer 200 mijl noordelijker de El Faro in of vrijwel in het oog van de orkaan verdaagd en verloren gegaan. Tristram Korten benadert dit geval heel anders dan je in eerste instantie zou verwachten. Geen lange uitleg over classificatiebureaus en voorschriften en inspecties en wat daar allemaal mis was. Hij legt uitstekend uit wat de Jones Act inhoudt en wat de gevolgen daarvan zijn: veel te lang doorvaren met schepen die overal elders allang naar de sloop zouden zijn gegaan. Dat was in dit geval wel heel erg duidelijk. Hij vertelt wat Tote voor een club is en hoe die ontstond. Hij heeft zich goed verdiept in de persoon en achtergronden van kapitein Richard Davidson en daarbij gesproken met mensen die hem van vroeger kenden. Het beeld dat daaruit naar voren komt is niet echt gunstig. “De man wist niets van orkaannavigatie!” weet iemand te melden. Geen wonder dat hij, zoals ik al heel vroeg in dit topic constateerde, de twee voornaamste regels van die orkaannavigarie gewoon aan zijn laars lapte. Dat hij nog nooit van de 3-2-1-regel had gehoord: als je drie dagen van de voorspelde positie van de orkaan verwijderd bent, moet je zorgen dat je minstens 300 mijl van het centrum zit; twee dagen 200 mijl en één dag voor de voorspelde positie van het centrum moet je zorgen dat je minstens 100 mijl uit de buurt blijft, maakt niet uit waar dat centrum ten opzichte van jou zit.
Foy geeft een goed overzicht en een goede beschrijving van de opbouw van een hurricane. Zo haalt hij de Amerikaanse meteoroloog Kerry Emanuel aan, tegenwoordig hoogleraar aan MIT, het Massachusetts Institute of Technology, die in zijn boek Divine Wind - The History and Science of Hurricanes (Oxford University Press) een volledig ontwikkelde hurricane omschrijft als: “ ... a twenty mile wide Roman coliseum that is ten miles high with a cascade of ice crystals falling along the coliseum’s blinking white walls.”
Dat heeft helemaal niets te maken met de zwaarste “gewone” storm die je elders tegen kunt komen. Maar Davidson lachte dat allemaal weg en zei dat zo’n beetje slecht weer niks was vergeleken met wat je in de vaart op Alaska allemaal kon meemaken.

De opbouw naar het einde van dit drama, naar het moment waarop de VDR de laatste woorden van Davidson en de roerganger registreert waarna er alleen nog maar wat geluiden volgen, is érg goed. Daar wordt eens te meer duidelijk dat Davidson echt niet wist waar hij mee bezig was. Terwijl zijn drie stuurlieden zogezegd in de broek scheten van angst, zat en lag hij in zijn hut en “slept like a baby”. Voordat hij lekker ging slapen, zal hij wel videospelletjes hebben gedaan, want dat deed hij erg graag: in zijn hut zitten en videospelletjes doen. Waarom weet ik niet, maar de BVS – het Bon Voyage System waaruit hij zijn weergegevens haalde, was alleen in zijn hut te ontvangen. Zo nodig gaf hij dat dan via zijn laptop door naar de pc op de brug. Dat hij dat zo mooi vond, kwam misschien omdat het ook wel een videospelletje leek. Maar die dag gaf dat systeem verouderde informatie. Davidson keek naar twaalf uur oude situaties en voorspellingen. Op de brug kregen ze via de Navtex de meest recente informatie van het National Hurricane Center. Die berichten waren zonder meer alarmerend en dat vertelde tweede stuurman Danielle Randolph hem die nacht om twee uur ook via de telefoon. Ze zei dat ze veel te dicht bij het centrum zouden komen en stelde een radicale koersverandering voor. Maar dat negeerde Davidson. Hij had natuurlijk onmiddellijk naar de brug moeten gaan, maar dat deed hij niet. Hij bleef vertrouwen op de - onjuiste, verouderde - informatie van het Bon Voyage System en zei dat ze koers moest houden. Dat bracht Danielle tot de uitspraak tegen de roerganger die ik al in de kop van dit stuk zette: ”He said to run it. Hold on to your ass, Larry.”
Toen Davidson ’s morgens om vier uur eindelijk weer eens boven kwam kijken en die Navtex berichten zag, drong het pas tot hem door wat er loos was, maar toen was het te laat. Zelfs toen probeerde hij het nog weg te lachen met zijn: “This is every day in Alaska,” maar drie uur later was het gebeurd en was iedereen dood. Einde verhaal.

Ja, Into the Storm van Tristram Korten is een uitstekend boek dat ik iedereen kan aanbevelen. Maakte hij, als niet maritiem geschoolde schrijver geen enkele fout? Jawel. Er staat één fout in het boek en niet zo’n kleintje ook. Al vrij vroeg, in hoofdstuk 4, wat mij onmiddellijk deed twijfelen en denken: zie je nou wel? Weer zo’n journalist die van toeten noch blazen weet. Maar gelukkig las ik toch verder, want het is, voor zover ik heb kunnen nagaan de enige fout. Nou ja, fout? Hij vergeet iets, laat, waarschijnlijk uit onwetendheid, iets heel belangrijks weg. In hoofdstuk 4 schrijft hij over de voortstuwingsinstallatie van de El Faro dat het schip: “twee enorme ketels had die een enkele schroefas aandreven. Een stel reusachtige ketels die 30.000 bhp leveren voor een maximum van 24 knopen.” Geen woord over een turbine. Ook later niet, als hij beschrijft hoe de voortstuwing uitvalt omdat als gevolg van de slagzij de smeerolievoorziening stagneert waardoor de installatie automatisch stopt. Maar dat is het enige. De lezer die evenmin iets weet van stoomschepen en turbines leest daar gewoon overheen. Zou ik het boek moeten vertalen, dan was het een kwestie van twee regels invoegen, niet meer. Zonder iets aan zijn tekst te veranderen; alleen maar invoegen dat die twee ketels stoom leverden voor een turbine van maximum 30.000 bhp en de tweede keer dat de smeerolievoorziening van een turbine uiterst belangrijk is en zodoende op allerlei manieren beveiligd. Iets dergelijks. Heel simpel. Vandaar dat ik de schrijver deze fout vergeef. Voor het overige is het een erg goed boek. Koop het gerust. Of wacht nog even op mijn bespreking van de twee andere. Ik ben blij dat ik ze alle drie heb.
Rest mij nog te vermelden dat ik, toen ik de foto van Tristram Korten zag, een beetje schrok van de welhaast griezelige gelijkenis met Joshua van Slocum (1844-1909), de eerste man die in zijn eentje in een zeilbootje rond de wereld voer. Korten mag dan geen maritieme achtergrond hebben, wie weet heeft hij de zee toch in de genen. Oordeel zelf.

----------------------------------------------------------Afbeelding---Afbeelding

Een dezer dagen volgt mijn beschrijving van en mening over het tweede boek dat over dit onderwerp las en dat, voor zover ik dat nu kan beoordelen, minstens zo goed zo niet nog beter is. Nog twee dagen lezen en dan schrijven.

© Theo Horsten - mei 2018

v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door v+d »

Bedankt Theo voor dit duidelijke stuk.
Wim Plukker
Berichten: 518
Lid geworden op: 03 sep 2006 17:02

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Wim Plukker »

Niet één maar drie boeken maar liefst. Snel gedaan Theo :lol:

Die van Rachel Slade had ik ergens gezien, ik denk bij G-captain. Misschien heb ik die longread uit 2016 ook wel gelezen toen het onderwerp nog wat meer in het nieuws was, dat durf ik niet meer te zeggen. Even getwijfeld wellicht maar de gedachte was al gauw dat alles al gezegd en geschreven zou zijn over dit onderwerp niet in de laatste plaats op dit forum. Die andere twee zijn mij volslagen onbekend en deze prima recensie (van het boek maar ook weer hoe gerecenseerd) doen me twijfelen of ik dan toch niet in ieder geval één van de drie moet aanschaffen. Ik wacht even de volgende recensies en wellicht een eindoordeel af.

M.v.g.

WIm

P.s. Mariners 1-2-3 rule nog even goed lezen:
https://oceanservice.noaa.gov/facts/mariner123.html
"Beauty is in the eye of the beholder"
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14381
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Harry G. Hogeboom »

een uitstekend beeld van wat die mannen van de Coast Guard met hun Jayhawk SAR helicopters presteren,etc.
Interessant Theodorus, bedankt. Een klein zig-zag verhaaltje over die jongens in hun "Jayhawk Choppers".
Het zal nu bekant 20 jaar geleden zijn dat ik samen met de toenmalige Superintendent a/b van lokale "shuttle tanker" (dus met een speciale aansluiting voor een drijvende olieslang op de kop!) hier in het Bedford Basin in Halifax die hele lading-veiligheid-besturing-alarmering van dat lading-systeem aan het testen was voor die tanker offshore ging om van een platform te laden. Terwijl we dus met z'n twee-en in de zonneschijn en aan de wallekie tallekie over dek liepen te banjeren waren er 2-twee- stuks Sikorski S-61 choppers vlak bij ons aan het oefenen met "poppen in oranje overalls" etc. in het water te flikkeren en dan weer met een gozer aan een touwtje weer op te pikken enz. enz. Ik maakte een opmerking tegen die Super in de zin van: "En ZOO helpen ze dus in Canada ons belasting geld naar de sodemieter....een beetje spelen met choppers"....zegt die Super : "Nou van mij mogen die klanten net zoveel oefenen en spelen als ze maar willen!"........"Als je op het punt van verzuipen staat en die jongens vissen je op, DAN lul je wel anders en DAT is mij overkomen"
Kijk ...toen ging ik daar plotseling heel anders over denken!! Toevallig....maar wat is "toevallig?" trof ik een paar maanden later een drill rig specialist die redelijk kort daarvoor in de buurt van Vietnam met een chopper in zee was gestort, het had overleefd EN ook door een reddings chopper was opgepikt!!.....Die US Coastguard boys met hun Jayhawk choppers maken het soms ZO bont dat ze VER buiten het vliegbereik van de chopper vliegen en dan dus IN the Air worden getankt vanuit b.v. een Hercules......slecht weer....baaaie baaie slecht weer.....maakt niks uit.
DUS van mij mogen ze dus OOK "net zoveel oefenen als ze maar willen" :lol: en "Petje af"
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Jancorjoh
Berichten: 791
Lid geworden op: 22 jul 2004 00:44
Locatie: Woerden

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Jancorjoh »

Theo Horsten schreef: 04 mei 2018 14:49Vanaf het eerste begin tot op de dag van vandaag ben ik de berichtgeving over de El Faro nauwlettend blijven volgen en zo stuitte ik een jaar na de ramp, eind september 2016 op een verrassend goed geschreven longread in Yankee Magazine – A Fatal Mistake | The Sinking of the El Faro – van de hand van een zekere Rachel Slade, een journaliste uit Boston.
Rachel Slade heeft er ook een boek over geschreven.

New Book About El Faro: Into The Raging Sea

By MI News Network | In: Shipping News | Last Updated on May 3, 2018

On October 1, 2015, Hurricane Joaquin barreled into the Bermuda Triangle and swallowed the container ship El Faro whole, resulting in the worst American shipping disaster in thirty-five years and the death of all the mariners aboard. No one could fathom how a vessel equipped with satellite communications, a sophisticated navigation system, and cutting-edge weather forecasting could suddenly vanish—until now.In INTO THE RAGING SEA: Thirty-Three Mariners, One Megastorm and the Sinking of El Faro (Ecco; On Sale May 1, 2018) journalist Rachel Slade offers a nail biting account of El Faro’s final hours, the coast guard’s attempted search and rescue, the ensuing federal investigation and the destructive forces of globalization and climate change that put the ship in harm’s way.
into the raging sea
into-the-raging-sea.jpg
into-the-raging-sea.jpg (90.02 KiB) 3624 keer bekeken
Image Credits: rachelslade.net

Relying on hundreds of exclusive interviews with family members and maritime experts, as well as the words of the crew members themselves—whose conversations were captured by the ship’s voice data recorder—Slade unravels the mystery of the sinking of El Faro. As she recounts the final twenty-four hours onboard, Slade vividly depicts the officers’ anguish and fear as they struggled to carry out their captain’s increasingly bizarre commands, which, they knew, would steer them straight into the eye of the storm. Taking a hard look at America’s aging merchant marine fleet, Slade also reveals the truth about modern shipping—a cut-throat industry plagued by razor-thin profits and ever more violent hurricanes fueled by global warming.

Robert Frump, Pulitzer Prize-winning journalist and author of Until the Sea Shall Free Them said INTO THE RAGING SEA is “the one account I’ve read that solves the riddle of El Faro convincingly and thoroughly. Rachel Slade mashes up The Perfect Storm with a suspenseful, page-turning thriller, cutting through the corporate double-speak to shine a light on how it was that thirty-three men and women sailed into Hurricane Joaquin. Superbly written, this deserves a place on the bookshelf of modern maritime classics. Even those who have followed El Faro closely will find major surprises here.”

Press Release: Rachel Slade
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

-----------
Zoals ik al zei...
Rachel Slade, een journaliste uit Boston. Zij heeft een graad in Politieke Wetenschappen en een masteropleiding Architectuur en houdt zich dan ook voornamelijk bezig met politiek en architectuur, stadsplanning en ruimtelijke ordening, maar ook met technologie in algemene zin. Haar artikel in Yankee Magazine was van dien aard dat ik, toen ik begin april las dat er op 1 mei 2018 een boek van haar hand over de ondergang van de El Faro zou verschijnen, geen moment aarzelde om het te bestellen. Rachel Slade bleek echter niet de enige te zijn die had besloten een boek over deze ramp te schrijven. In een tijdsbestek van een week verschenen er maar liefst drie boeken over dit onderwerp. Om te beginnen was dat op 24 april een boek van een andere onderzoeksjournalist, Tristram Korten uit Miami, en tegelijk met het boek van Rachel Slade op 1 mei een boek van de hand van George Michelsen Foy, een Frans-Amerikaanse schrijver van een twaalftal romans.
Dat ben ik nu aan het lezen en dat wordt mijn volgende boekbespreking. Daarna volgt George M. Foy, dus nog even geduld. Lovende recensies en press releases zoals hierboven vind je in de Amerikaanse pers en op de verschillende boeken- en boekverkoperssites in overvloed, maar daar vaar ik nooit op dicht. Tot dusver heb ik nog niet één kritische noot gevonden. Als je echter de moeite neemt om de achtergronden van sommige recensenten na te gaan, is dat ook weer niet zo verwonderlijk. Wat moet je bijvoorbeeld met een loze kreet als: ."..a vessel equipped with satellite communications, a sophisticated navigation system, and cutting-edge weather forecasting..."? Dat "cutting edge weather forecasting" is pure onzin.

Wie geïnteresseerd is in de ramp met de El Faro, zou minstens een van de drie boeken moeten aanschaffen. Ik vrees dat het moeilijk zal zijn om te besluiten welk boek dat dan moet zijn, dus komaan: waarom niet alle drie? Het geld moet rollen en schrijvers moeten ook lezen. :roll:

Het boek van Rachel Slade is een uitgave van HarperCollins, de uitgeverij waarvoor ik de laatste jaren uitsluitend vertaal. Ik zal na het lezen een kopie van mijn oordeel over dit boek naar HarperCollins Holland sturen en zeggen dat ik me aanbevolen houd voor een vertaling in het Nederlands. De kans dat dat ook werkelijk gaat gebeuren, is echter verwaarloosbaar klein. Ik denk dat je er in Nederland en België nog geen duizend exemplaren van zou verkopen, zo slecht is het gesteld met de belangstelling voor de zee en de zeevaart. De teloorgang van dit eens zo mooie forum is daar een schrijnend voorbeeld van.
-----------
Jos Komen (R.I.P)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

De teloorgang van dit eens zo mooie forum
Als je dit soort opmerkingen vaak genoeg plaatst dan gaat iedereen er vanuit dat dit inderdaad het geval is. :roll:
Da Silva
Berichten: 320
Lid geworden op: 10 jun 2014 22:37

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Da Silva »

Verwijderd
Jacob Bothof
Berichten: 1481
Lid geworden op: 26 mar 2016 16:10

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Jacob Bothof »

Sorry Mario,
Je opmerking aan het adres van Theo vind ik zeer misplaatst, zeker dat van zeer zelfingenomen persoon.
(maar wie ben ik)
Waarschijnlijk weet je niet de juiste reden van het off-topic zijn van Theo, dus niet te snel en hard oordelen.
Ik vind dat hij ons als forumgebruikers zeer regelmatig en met vakkennis op de hoogte houd van wat er alzo in de scheepvaart
gebeurd.
Jacob.
Da Silva
Berichten: 320
Lid geworden op: 10 jun 2014 22:37

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Da Silva »

Verwijderd


Plaats reactie