Re: Aktueel Scheepvaart Nieuws
Geplaatst: 10 okt 2015 08:44
----
Voor de zee weglopen - lenzen, zogezegd - kun je alleen veilig doen als je vaart terugneemt. Doe je dat niet, dan blijft het schip op zeker moment onder water zitten, raakt de zee niet meer kwijt, waardoor een levensgevaarlijke situatie kan ontstaan. Je vóélt op zo'n moment ook dat je stabiliteit vermindert. Ik weet het: dat leer je alleen op kleine schepen om de eenvoudige reden dat je daar veel dichter bij de zee staat, veel meer voeling mee de zee hebt. Dat gaat op grote(re) schepen verloren en dat is jammer. De voorstanders van het "zeilend schoolschip" werden vroeger vaak nogal schamper behandeld, maar ze hadden wel een punt. Dit echter geheel terzijde.
Lenzen kan vooral gevaarlijk worden als je vanwege de te sturen koers tóch al voor de zee wegloopt en het weer geleidelijk aan verslechtert. Dan gaat het aanvankelijk zo lekker, voor de zee aan, en dan kan het gebeuren dat je pas wakker schrikt als op een scheepje zoals hierboven de zee op zeker moment van achteren van beide kanten over je heen komt rollen en de bomen onder water verdwijnen. Dat gebeurde niet op de foto's hierboven, want daar liepen we halve kracht voor wind en zee aan. Het gebeurde me toen ik, komend vanuit de Limfjord met een bak met klei, bezig was de Thames binnen te lopen. De stront woei van de dijk, maar het ging zo lekker voor het lapje aan en we konden ook nog fatsoenlijk sturen. Tot er achter ons een monster oprees, zo'n extra hoge zee die zo nu en dan tussen de andere doorloopt. Die liep aan beide kanten over ons heen en we raakten hem niet meer kwijt. Pas toen ik besefte dat we te veel vaart liepen en de regulateur dichtdraaide, liep de zee door en kwamen we weer boven water. Mijn broek was nog schoon, maar het scheelde weinig. Later heb ik uitgerekend hoeveel gewicht er op die houten luiken drukte als het water tot aan de bomen stond en dat was geen misselijk getal. En dat gebeurde me dus terwijl ik wist dat je lenzend tijdig toeren terug moest nemen. Kun je nagaan wat er kan gebeuren als je echt niet weet hoe gevaarlijk voor de zee weglopen kan zijn. Dat zijn gevallen waarbij schepen spoorloos verdwijnen.
Lenzen is ook een uitgelezen gelegenheid om olie te storten. Alleen lenzend of drijvend met gestopte machine heeft dat zin. Twee keer ben ik voor de zee aan oliestortend bij Thyborøn de Limfjord binnengekomen en dat ging uitstekend. Dat deed ik niet voor de lol, maar simpelweg omdat ik met een lege pot aan lagerwal zat en moest kiezen: proberen weg te komen en de ruimte opzoeken, wat wel gelukt zou zijn, of voor de zee aan naar binnen. En hoe kwam het nou dat ik aan oliestorten dacht? Goed, dat had ik op school geleerd en op het Potje van Mijn Tante had ik het een keer meegemaakt dat Neef Jaap besloot oliestortend voor de zee aan een gat binnen te gaan. Maar ik dacht er toch vooral aan door de vele verslagen van de mannen van de reddingboot van Oostmahorn waarin je telkens weer kon lezen hoe ze na een al dan niet geslaagde reddingsactie in bar slecht weer "oliestortend" en vaak ook nog met de sleepzak erachter terug naar binnen gingen. Die lieden stonden héél dicht bij de zee en wisten van wanten.
Maar het verwondert me dus wel als ik lees dat dit alles zoveel jaar later bij overigens toch ervaren mensen niet bekend was.
In zeer slecht weer de voortstuwing verliezen, hoeft niet fataal te zijn. Bij de orkaannavigatie wordt ook geleerd dat "orkaangeweld niet door kracht overwonnen kan worden," en dat de machine stoppen en het schip zijn eigen positie in dat geweld te laten kiezen vaak nog het beste is. Maar dan moet je wel een zeewaardig schip hebben en, inderdaad, lading die niet levendig kan worden. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat bepaalde schepen van tegenwoordig, roro's, grote containerschepen en feeders, wat dat betreft niet honderd procent zeewaardig zijn. Dat is een gegeven en daar zullen de tegenwoordige zeevarenden het mee moeten doen. Reden te meer om in de buurt van tropische stormen en -orkanen geen enkel risico te nemen, laat staan een gok te wagen en hopen op een goede afloop.
Naar aanleiding van de ramp met de El Faro zal weer heel wat discussie ontstaan, maar of er iets zal veranderen, waag ik te betwijfelen. De El Faro was nog niet voor de sloop bestemd. Na die eerder genoemde "retrofit" zou ze ingezet zijn tussen de Westkust en Alaska.
En ik veertig jaar daarvóór al, zij het niet op school, maar in de praktijk.... daarom was ik zo verbaasd dat dit verschijnsel zo langzamerhand niet algemeen bekend was. Dit omdat ik begin '90-er jaren al hierin onderwezen werd
Voor de zee weglopen - lenzen, zogezegd - kun je alleen veilig doen als je vaart terugneemt. Doe je dat niet, dan blijft het schip op zeker moment onder water zitten, raakt de zee niet meer kwijt, waardoor een levensgevaarlijke situatie kan ontstaan. Je vóélt op zo'n moment ook dat je stabiliteit vermindert. Ik weet het: dat leer je alleen op kleine schepen om de eenvoudige reden dat je daar veel dichter bij de zee staat, veel meer voeling mee de zee hebt. Dat gaat op grote(re) schepen verloren en dat is jammer. De voorstanders van het "zeilend schoolschip" werden vroeger vaak nogal schamper behandeld, maar ze hadden wel een punt. Dit echter geheel terzijde.
Lenzen kan vooral gevaarlijk worden als je vanwege de te sturen koers tóch al voor de zee wegloopt en het weer geleidelijk aan verslechtert. Dan gaat het aanvankelijk zo lekker, voor de zee aan, en dan kan het gebeuren dat je pas wakker schrikt als op een scheepje zoals hierboven de zee op zeker moment van achteren van beide kanten over je heen komt rollen en de bomen onder water verdwijnen. Dat gebeurde niet op de foto's hierboven, want daar liepen we halve kracht voor wind en zee aan. Het gebeurde me toen ik, komend vanuit de Limfjord met een bak met klei, bezig was de Thames binnen te lopen. De stront woei van de dijk, maar het ging zo lekker voor het lapje aan en we konden ook nog fatsoenlijk sturen. Tot er achter ons een monster oprees, zo'n extra hoge zee die zo nu en dan tussen de andere doorloopt. Die liep aan beide kanten over ons heen en we raakten hem niet meer kwijt. Pas toen ik besefte dat we te veel vaart liepen en de regulateur dichtdraaide, liep de zee door en kwamen we weer boven water. Mijn broek was nog schoon, maar het scheelde weinig. Later heb ik uitgerekend hoeveel gewicht er op die houten luiken drukte als het water tot aan de bomen stond en dat was geen misselijk getal. En dat gebeurde me dus terwijl ik wist dat je lenzend tijdig toeren terug moest nemen. Kun je nagaan wat er kan gebeuren als je echt niet weet hoe gevaarlijk voor de zee weglopen kan zijn. Dat zijn gevallen waarbij schepen spoorloos verdwijnen.
Lenzen is ook een uitgelezen gelegenheid om olie te storten. Alleen lenzend of drijvend met gestopte machine heeft dat zin. Twee keer ben ik voor de zee aan oliestortend bij Thyborøn de Limfjord binnengekomen en dat ging uitstekend. Dat deed ik niet voor de lol, maar simpelweg omdat ik met een lege pot aan lagerwal zat en moest kiezen: proberen weg te komen en de ruimte opzoeken, wat wel gelukt zou zijn, of voor de zee aan naar binnen. En hoe kwam het nou dat ik aan oliestorten dacht? Goed, dat had ik op school geleerd en op het Potje van Mijn Tante had ik het een keer meegemaakt dat Neef Jaap besloot oliestortend voor de zee aan een gat binnen te gaan. Maar ik dacht er toch vooral aan door de vele verslagen van de mannen van de reddingboot van Oostmahorn waarin je telkens weer kon lezen hoe ze na een al dan niet geslaagde reddingsactie in bar slecht weer "oliestortend" en vaak ook nog met de sleepzak erachter terug naar binnen gingen. Die lieden stonden héél dicht bij de zee en wisten van wanten.
Maar het verwondert me dus wel als ik lees dat dit alles zoveel jaar later bij overigens toch ervaren mensen niet bekend was.
In zeer slecht weer de voortstuwing verliezen, hoeft niet fataal te zijn. Bij de orkaannavigatie wordt ook geleerd dat "orkaangeweld niet door kracht overwonnen kan worden," en dat de machine stoppen en het schip zijn eigen positie in dat geweld te laten kiezen vaak nog het beste is. Maar dan moet je wel een zeewaardig schip hebben en, inderdaad, lading die niet levendig kan worden. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat bepaalde schepen van tegenwoordig, roro's, grote containerschepen en feeders, wat dat betreft niet honderd procent zeewaardig zijn. Dat is een gegeven en daar zullen de tegenwoordige zeevarenden het mee moeten doen. Reden te meer om in de buurt van tropische stormen en -orkanen geen enkel risico te nemen, laat staan een gok te wagen en hopen op een goede afloop.
Naar aanleiding van de ramp met de El Faro zal weer heel wat discussie ontstaan, maar of er iets zal veranderen, waag ik te betwijfelen. De El Faro was nog niet voor de sloop bestemd. Na die eerder genoemde "retrofit" zou ze ingezet zijn tussen de Westkust en Alaska.