Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
-
Jos Komen (R.I.P)
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Dank U voor de complimenten. 
Dit verhaaltje heb ik 8 jaar geleden geschreven en ik heb er sindsdien weinig aan veranderd, maar het verhaal moet wel op de helling.
Het is waargebeurd, in zoverre dat ik die reis 3e stuurman was en 's middags de wal op geweest ben om kapotjes te kopen.
Maureen? Ik viel inderdaad bijna ondersteboven van spontane verliefdheid toen ik die drugstore binnenkwam.
Tja, op een tanker varen en dan zoiets moois aanschouwen.....
We hebben toen inderdaad een week lang minstens windkracht 9 gehad, kippeloop lag in de kreukels en zelfs de afsluiters stonden krom aan dek, maar zodra we vastlagen kwam er al een ploeg aan boord om dit snel te repareren.
Geen biertje mogen drinken in Amerika als je jonger bent dan 21 was geen probleem, ik gebruikte daarvoor het walpasje van de 2e stuurman.
Het stukje over die evenwijdige hoogtelijnen...dat verhaal heb ik op een Gulftanker gehoord van Ome Joep Portasse.
En een beetje fantasie erbij.
All the best
Jos
Dit verhaaltje heb ik 8 jaar geleden geschreven en ik heb er sindsdien weinig aan veranderd, maar het verhaal moet wel op de helling.
Het is waargebeurd, in zoverre dat ik die reis 3e stuurman was en 's middags de wal op geweest ben om kapotjes te kopen.
Maureen? Ik viel inderdaad bijna ondersteboven van spontane verliefdheid toen ik die drugstore binnenkwam.
Tja, op een tanker varen en dan zoiets moois aanschouwen.....
We hebben toen inderdaad een week lang minstens windkracht 9 gehad, kippeloop lag in de kreukels en zelfs de afsluiters stonden krom aan dek, maar zodra we vastlagen kwam er al een ploeg aan boord om dit snel te repareren.
Geen biertje mogen drinken in Amerika als je jonger bent dan 21 was geen probleem, ik gebruikte daarvoor het walpasje van de 2e stuurman.
Het stukje over die evenwijdige hoogtelijnen...dat verhaal heb ik op een Gulftanker gehoord van Ome Joep Portasse.
En een beetje fantasie erbij.
All the best
Jos
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14438
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Portland Maine. Pak weg 1965.
Ik kwam in Portland Maine met een bakkie olie uit Punta Cardon in Venezuela en had een paar uurtjes vrij om even "een brief te posten" samen met een maat - ben nu vergeten wie dat was.
Ik herinner me goed dat het midden op de middag was, mooiste weer van de wereld en " Downtown on the sidewalk" vooor ons liep een mooi wijfie met een "rondspant en geklonken en gejoggeld kontje" met daaronder een paar " voorgebogen grootspanten" waar je U , Gij en om de donder geen Meneer tegen zei.
Wij maakten de fout om "ietwat te luid in het Hollands" tegen elkaar te ouwehoeren over "hoe dat kontje heel wat beter zou zijn om op te liggen als een bos prikkledraad" OF woorden van gelijke strekking...........
De charmante dame draaide zich op een gegeven moment om en vertelde ons in Goed en ABS Hollands iets over " Fatsoenlijk gedragen" of WAT dan ook.............
In eerste instantie hoop je dan dat er een " gat in het trottoir ontstaat" waar je eventjes in kunt verdwijnen......in 2e instantie leer je ervan NOOIT aan te nemen dat er geen andere Hollanders in de buurt zijn...........ook DAT beschamende lesje heeft me geen windeieren gelegd en ik ben " meerdere malen getuige geweest" van publieke gesprekken van Nederlanders die dus duidelijk die les nog niet hadden geleerd en er van uitgingen dat " nu ze eenmaal in het BUITENland waren" er TOCH niemand was die ze kon verstaan.............ai ai ai ai ai
Portland Maine...........
Ik kwam in Portland Maine met een bakkie olie uit Punta Cardon in Venezuela en had een paar uurtjes vrij om even "een brief te posten" samen met een maat - ben nu vergeten wie dat was.
Ik herinner me goed dat het midden op de middag was, mooiste weer van de wereld en " Downtown on the sidewalk" vooor ons liep een mooi wijfie met een "rondspant en geklonken en gejoggeld kontje" met daaronder een paar " voorgebogen grootspanten" waar je U , Gij en om de donder geen Meneer tegen zei.
Wij maakten de fout om "ietwat te luid in het Hollands" tegen elkaar te ouwehoeren over "hoe dat kontje heel wat beter zou zijn om op te liggen als een bos prikkledraad" OF woorden van gelijke strekking...........
De charmante dame draaide zich op een gegeven moment om en vertelde ons in Goed en ABS Hollands iets over " Fatsoenlijk gedragen" of WAT dan ook.............
In eerste instantie hoop je dan dat er een " gat in het trottoir ontstaat" waar je eventjes in kunt verdwijnen......in 2e instantie leer je ervan NOOIT aan te nemen dat er geen andere Hollanders in de buurt zijn...........ook DAT beschamende lesje heeft me geen windeieren gelegd en ik ben " meerdere malen getuige geweest" van publieke gesprekken van Nederlanders die dus duidelijk die les nog niet hadden geleerd en er van uitgingen dat " nu ze eenmaal in het BUITENland waren" er TOCH niemand was die ze kon verstaan.............ai ai ai ai ai
Portland Maine...........
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Finse les
Het was oktober 1951 in Abö, Finland. Dat is geen stad om nu eens wild te gaan stappen en op een oktoberavond ook verder geen plaats waar dingen te beleven zijn waar je later nog met veel plezier aan terugdenkt. Toch herinner ik me die avond bijna zestig jaar later nog alsof het gisteren gebeurde en staan zelfs de hoofdpersonen nog als geëtst in mijn geheugen gegrift.
Ik voer sinds vijf maanden, als lichtmatroos, en wilde overál de wal op; ik wilde de wereld zien, dat spreekt. Nu was ik voor de eerste keer in Finland en dus ging ik de wal op, samen met Sietse de matroos.
Sietse was een grote kerel met een grof gezicht, een wilde blonde haardos en een plukkerige, rossige baard. Hij kwam van Terschelling, had twee reizen naar het Zuidpoolgebied gemaakt met de Willem Barendsz en kon daar eindeloos en met vuur over vertellen. Nu maakte hij echter zijn eerste reis op ons bootje van driehonderd ton, het potje van mijn tante. Het zou tevens zijn laatste reis worden, want een dag of misschien twee dagen later zouden we met de hele handel op de stenen lopen, maar dat wisten we toen gelukkig nog niet.
Sietse had bij aankomst in Abö een fles jenever gekregen en in plaats van die te verkopen, had hij daar voordat we de wal op gingen stevig van geproefd. Dit had hem in een wat uitgelaten stemming gebracht want Sietse was een vrolijke drinker die niet werd geplaagd door sombere buien. In die stemming kwamen we ergens in Abö, middenin de stad, terecht in een zaak op de eerste verdieping van een vrij groot pand. Het was niet zozeer een kroeg, maar meer een restaurant en we waren er op afgekomen - nou ja, Sietse dus, want wist ik als zeventienjarige met net vijf maanden vaartijd daar nou van - doordat er muziek was die we hadden gehoord toen we langsliepen.
Zo kwamen we in een grote, wat schemerachtige zaal met keurige tafeltjes, rokerig en druk, met op een klein podium een wat slordig ensemble met een piano, een drum, een vent met een trekharmonica en een magere slungel met een viool. Ze brachten Finse volksmuziek ten gehore en zongen daar ook bij in een taal waarvan ik helemaal niets kon verstaan, maar ze speelden enthousiast, stampten er soms met de voeten bij en oogstten veel waardering bij het publiek.
Sietse was van plan geweest om het ook aan de wal eens stevig op een zuipen te zetten, maar dat viel wat tegen. We konden alcoholvrij bier krijgen, meer niet. Wilde Sietse alcohol hebben, dan moest hij eten. Zo ging dat in die tijd in Finland.
En dus aten wij. Wiener Schnitzels zo groot als pleedeksels en minstens zo taai. Pas later merkte ik dat dit in Finland min of meer de vaste schotel was voor drinkers die verplicht moesten eten en jarenlang heb ik de tongbrekende Finse naam voor een Wiener schnitzel nog geweten.
Nu had Sietse zich echter, voordat we van boord gingen, door de kok laten voorlichten over het Finse uitgaansleven en had op diens aanraden de rest van zijn jenever overgegoten in een plat flesje waar voordien Matrosentod in had gezeten. Proberen om daar zittend aan dat tafeltje van te drinken, zou te gevaarlijk zijn geweest en dus ging Sietse regelmatig even naar het toilet om een neut te nemen.
Terwijl wij daar zaten en pogingen deden om onze schnitzels in wat kleinere, handzame stukken te zagen en de band vrolijk tekeerging en Sietse steeds uitgelatener werd, dwaalde er een al wat oudere dame tussen de tafels door en als ik daar de vaardigheid voor had, zou ik haar nu nog kunnen uittekenen. Ze was gezet, om het dan maar voorzichtig uit te drukken, liep wat moeilijk en had die avond waarschijnlijk liever met een kopje koffie bij haar grote, tot het plafond reikende stenen kachel gezeten dan dat ze hier in deze benauwde zaal tussen de rokende, etende en drinkende lieden door schommelde. Want dat deed ze: ze schommelde terwijl ze liep. Van haar omvang of van haar moeilijke voeten, maar waarschijnlijk van beide. Ze was gekleed in het bekende uniform van het Leger des Heils, wat eigenlijk alleen te zien was aan dat malle hoedje wat die dames toen nog droegen, want over haar uniform droeg ze een donkere jas. In haar rechterhand had ze een collectebus met op haar linkerarm een stapeltje exemplaren van de Finse Strijdkreet. Toen ze uiteindelijk ook op ons tafeltje toe kwam schommelen, zag ik dat ze een heel mooi, zacht gezicht had, een gezicht dat me opeens een lichte heimwee bezorgde. Misschien verlangde ik naar mijn moeder of naar mijn opoe of gewoon naar huis, wie zal het zeggen, maar het merkwaardige is dat ik me dat gezicht zelfs nu nog herinner. Zoals ik me ook die glimlach herinner waarmee ze ons aankeek en haar stem waarmee ze ons in die voor mij onverstaanbare taal gevraagd moet hebben of we soms een Strijdkreet van haar wilden kopen.
Nog zie ik Sietse tegenover me achterover in zijn stoel zakken, met zijn warrige haar en zijn rossige baardje, zijn wangen rood van de jenever. Ik zei zijn brede grijns en weer hoor ik hem luid, boven de muziek uit zeggen: "Nou, die Strijdkreet mag je wel houden, maar ik wil je gerust een paar centen geven als ik je een keer mag neuken!"
Weer zie ik dat zachte gezicht nog vriendelijker worden door die warme lach waarmee ze naar Sietse keek en weer hoor ik haar in accentloos Nederlands zeggen: "Ach, bent u Hollander? Wat leuk. Ik woon al veertig jaar in Finland, maar oorspronkelijk kom ik uit Arnhem."
Het was Sietse die het zei en niet ik, maar toch was ik op dat moment maar wat graag met tafeltje en al door de vloer gezakt, naar de begane grond om daar hard weg te rennen, maar liever was ik nog dieper weggezakt, ergens naar het middelpunt van de aarde.
Sietse was op slag broodnuchter, maar tevens zijn stem kwijt en die dikke, moederlijk heilsoldate wist precies hoe ze hem moest straffen. Ze legde haar stapeltje Strijdkreten op ons tafeltje, zette haar collectebus erbovenop en kwam gezellig bij ons zitten, waarschijnlijk blij het gewicht even van haar moeilijke voeten af te kunnen nemen.
Wij hebben een gulle bijdrage geleverd aan het Finse Leger des Heils waarna we teruggingen naar het potje van mijn tante, een paar centen armer, maar een ervaring rijker. Ik ben het nooit vergeten en hoe het Sietse verder is vergaan, weet ik niet, maar als hij nog leeft, zal hij het ongetwijfeld ook nog weten. Die vriendelijke heilsoldate met dat zachte gezicht moet heel lang geleden al zijn bevorderd tot heerlijkheid, maar wie weet kijkt ze, terwijl ik dit schrijf wel met diezelfde warme glimlach van toen op me neer en knikt eens.
© Theo Horsten 2010
Het was oktober 1951 in Abö, Finland. Dat is geen stad om nu eens wild te gaan stappen en op een oktoberavond ook verder geen plaats waar dingen te beleven zijn waar je later nog met veel plezier aan terugdenkt. Toch herinner ik me die avond bijna zestig jaar later nog alsof het gisteren gebeurde en staan zelfs de hoofdpersonen nog als geëtst in mijn geheugen gegrift.
Ik voer sinds vijf maanden, als lichtmatroos, en wilde overál de wal op; ik wilde de wereld zien, dat spreekt. Nu was ik voor de eerste keer in Finland en dus ging ik de wal op, samen met Sietse de matroos.
Sietse was een grote kerel met een grof gezicht, een wilde blonde haardos en een plukkerige, rossige baard. Hij kwam van Terschelling, had twee reizen naar het Zuidpoolgebied gemaakt met de Willem Barendsz en kon daar eindeloos en met vuur over vertellen. Nu maakte hij echter zijn eerste reis op ons bootje van driehonderd ton, het potje van mijn tante. Het zou tevens zijn laatste reis worden, want een dag of misschien twee dagen later zouden we met de hele handel op de stenen lopen, maar dat wisten we toen gelukkig nog niet.
Sietse had bij aankomst in Abö een fles jenever gekregen en in plaats van die te verkopen, had hij daar voordat we de wal op gingen stevig van geproefd. Dit had hem in een wat uitgelaten stemming gebracht want Sietse was een vrolijke drinker die niet werd geplaagd door sombere buien. In die stemming kwamen we ergens in Abö, middenin de stad, terecht in een zaak op de eerste verdieping van een vrij groot pand. Het was niet zozeer een kroeg, maar meer een restaurant en we waren er op afgekomen - nou ja, Sietse dus, want wist ik als zeventienjarige met net vijf maanden vaartijd daar nou van - doordat er muziek was die we hadden gehoord toen we langsliepen.
Zo kwamen we in een grote, wat schemerachtige zaal met keurige tafeltjes, rokerig en druk, met op een klein podium een wat slordig ensemble met een piano, een drum, een vent met een trekharmonica en een magere slungel met een viool. Ze brachten Finse volksmuziek ten gehore en zongen daar ook bij in een taal waarvan ik helemaal niets kon verstaan, maar ze speelden enthousiast, stampten er soms met de voeten bij en oogstten veel waardering bij het publiek.
Sietse was van plan geweest om het ook aan de wal eens stevig op een zuipen te zetten, maar dat viel wat tegen. We konden alcoholvrij bier krijgen, meer niet. Wilde Sietse alcohol hebben, dan moest hij eten. Zo ging dat in die tijd in Finland.
En dus aten wij. Wiener Schnitzels zo groot als pleedeksels en minstens zo taai. Pas later merkte ik dat dit in Finland min of meer de vaste schotel was voor drinkers die verplicht moesten eten en jarenlang heb ik de tongbrekende Finse naam voor een Wiener schnitzel nog geweten.
Nu had Sietse zich echter, voordat we van boord gingen, door de kok laten voorlichten over het Finse uitgaansleven en had op diens aanraden de rest van zijn jenever overgegoten in een plat flesje waar voordien Matrosentod in had gezeten. Proberen om daar zittend aan dat tafeltje van te drinken, zou te gevaarlijk zijn geweest en dus ging Sietse regelmatig even naar het toilet om een neut te nemen.
Terwijl wij daar zaten en pogingen deden om onze schnitzels in wat kleinere, handzame stukken te zagen en de band vrolijk tekeerging en Sietse steeds uitgelatener werd, dwaalde er een al wat oudere dame tussen de tafels door en als ik daar de vaardigheid voor had, zou ik haar nu nog kunnen uittekenen. Ze was gezet, om het dan maar voorzichtig uit te drukken, liep wat moeilijk en had die avond waarschijnlijk liever met een kopje koffie bij haar grote, tot het plafond reikende stenen kachel gezeten dan dat ze hier in deze benauwde zaal tussen de rokende, etende en drinkende lieden door schommelde. Want dat deed ze: ze schommelde terwijl ze liep. Van haar omvang of van haar moeilijke voeten, maar waarschijnlijk van beide. Ze was gekleed in het bekende uniform van het Leger des Heils, wat eigenlijk alleen te zien was aan dat malle hoedje wat die dames toen nog droegen, want over haar uniform droeg ze een donkere jas. In haar rechterhand had ze een collectebus met op haar linkerarm een stapeltje exemplaren van de Finse Strijdkreet. Toen ze uiteindelijk ook op ons tafeltje toe kwam schommelen, zag ik dat ze een heel mooi, zacht gezicht had, een gezicht dat me opeens een lichte heimwee bezorgde. Misschien verlangde ik naar mijn moeder of naar mijn opoe of gewoon naar huis, wie zal het zeggen, maar het merkwaardige is dat ik me dat gezicht zelfs nu nog herinner. Zoals ik me ook die glimlach herinner waarmee ze ons aankeek en haar stem waarmee ze ons in die voor mij onverstaanbare taal gevraagd moet hebben of we soms een Strijdkreet van haar wilden kopen.
Nog zie ik Sietse tegenover me achterover in zijn stoel zakken, met zijn warrige haar en zijn rossige baardje, zijn wangen rood van de jenever. Ik zei zijn brede grijns en weer hoor ik hem luid, boven de muziek uit zeggen: "Nou, die Strijdkreet mag je wel houden, maar ik wil je gerust een paar centen geven als ik je een keer mag neuken!"
Weer zie ik dat zachte gezicht nog vriendelijker worden door die warme lach waarmee ze naar Sietse keek en weer hoor ik haar in accentloos Nederlands zeggen: "Ach, bent u Hollander? Wat leuk. Ik woon al veertig jaar in Finland, maar oorspronkelijk kom ik uit Arnhem."
Het was Sietse die het zei en niet ik, maar toch was ik op dat moment maar wat graag met tafeltje en al door de vloer gezakt, naar de begane grond om daar hard weg te rennen, maar liever was ik nog dieper weggezakt, ergens naar het middelpunt van de aarde.
Sietse was op slag broodnuchter, maar tevens zijn stem kwijt en die dikke, moederlijk heilsoldate wist precies hoe ze hem moest straffen. Ze legde haar stapeltje Strijdkreten op ons tafeltje, zette haar collectebus erbovenop en kwam gezellig bij ons zitten, waarschijnlijk blij het gewicht even van haar moeilijke voeten af te kunnen nemen.
Wij hebben een gulle bijdrage geleverd aan het Finse Leger des Heils waarna we teruggingen naar het potje van mijn tante, een paar centen armer, maar een ervaring rijker. Ik ben het nooit vergeten en hoe het Sietse verder is vergaan, weet ik niet, maar als hij nog leeft, zal hij het ongetwijfeld ook nog weten. Die vriendelijke heilsoldate met dat zachte gezicht moet heel lang geleden al zijn bevorderd tot heerlijkheid, maar wie weet kijkt ze, terwijl ik dit schrijf wel met diezelfde warme glimlach van toen op me neer en knikt eens.
© Theo Horsten 2010
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Nu we toch flink "off-topic" zijn;
Dat dit niet alleen Nederlanders overkomt, blijkt uit de volgende anekdote.
Ik zat in de tram op weg naar het Centraal Station in Amsterdam.
Als ik ergens met een schip in een haven lag, probeerde ik zoveel mogelijk gebruik te maken van het openbaar vervoer, dit natuurlijk om zo goedkoop mogelijk van en naar de stad te komen, maar ook om weer eens onder ´de mensen´ te zijn.
Ik had daar altijd behoefte aan, om na een lange zeereis, weer eens ´gewone´mensen te zien en weer eens wat anders te horen, dan altijd dezelfde verhalen en moppen tijdens pikheet.
Het was nogal druk op de tram, en er waren nog maar weinig zitplaatsen over. Met enig geluk had ik nog een plekje weten te vinden. Voor mij zaten twee dames, waarvan ik, door hun taalgebruik en kleding, afgeleid had dat het Portugese dames waren. Ze waren dusdanig in hun dialoog verwikkeld, dat ze geen enkele attentie hadden voor hun omgeving, en dus ook niet door hadden dat ik woordelijk kon verstaan waar ze het over hadden.
Een van de dames vertelde aan de ander dat ze de vorige avond met haar minnaar (amante) op stap was geweest, met alle bijbehorende details. Het moesten goede vriendinnen van elkaar geweest zijn, want de details waren nogal pikant.
Enfin, we naderden het CS, en ik maakte aanstalten om op te staan en uit te stappen, maar voordat ik van mijn plaats wegliep, wenste ik de dames, in goed verstaanbaar Portugees, nog een prettige dag verder.
De dame die het verhaal aan het vertellen was, werd rood van schaamte en sloeg haar handen voor haar gezicht. De andere wist niet waar ze kijken moest, en prevelde een excuus, maar ik had me al omgedraaid, om genoeglijk uit te stappen als een detective die zijn eerste spionage opdracht met succes had afgerond.
Dat dit niet alleen Nederlanders overkomt, blijkt uit de volgende anekdote.
Ik zat in de tram op weg naar het Centraal Station in Amsterdam.
Als ik ergens met een schip in een haven lag, probeerde ik zoveel mogelijk gebruik te maken van het openbaar vervoer, dit natuurlijk om zo goedkoop mogelijk van en naar de stad te komen, maar ook om weer eens onder ´de mensen´ te zijn.
Ik had daar altijd behoefte aan, om na een lange zeereis, weer eens ´gewone´mensen te zien en weer eens wat anders te horen, dan altijd dezelfde verhalen en moppen tijdens pikheet.
Het was nogal druk op de tram, en er waren nog maar weinig zitplaatsen over. Met enig geluk had ik nog een plekje weten te vinden. Voor mij zaten twee dames, waarvan ik, door hun taalgebruik en kleding, afgeleid had dat het Portugese dames waren. Ze waren dusdanig in hun dialoog verwikkeld, dat ze geen enkele attentie hadden voor hun omgeving, en dus ook niet door hadden dat ik woordelijk kon verstaan waar ze het over hadden.
Een van de dames vertelde aan de ander dat ze de vorige avond met haar minnaar (amante) op stap was geweest, met alle bijbehorende details. Het moesten goede vriendinnen van elkaar geweest zijn, want de details waren nogal pikant.
Enfin, we naderden het CS, en ik maakte aanstalten om op te staan en uit te stappen, maar voordat ik van mijn plaats wegliep, wenste ik de dames, in goed verstaanbaar Portugees, nog een prettige dag verder.
De dame die het verhaal aan het vertellen was, werd rood van schaamte en sloeg haar handen voor haar gezicht. De andere wist niet waar ze kijken moest, en prevelde een excuus, maar ik had me al omgedraaid, om genoeglijk uit te stappen als een detective die zijn eerste spionage opdracht met succes had afgerond.
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Theo,Theo Horsten schreef:Finse les
Aan het woordje hieronder kan ik zien dat je eens Finse les hebt gehad en zelfs bijgehouden.
42 letters alles bij elkaar, het kunnen er ook een paar meer, maar zeker niet minder zijn.
"internetbeunhazenzakkenvullersuitgeverijen". Waar haal je dat vandaan!
Terve
Martin/Hamina
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Waar ik dat vandaan haalde? Geen idee...
Nee, nooit Finse lessen gehad. Dat komt omdat ik altijd een oppassende jongen ben geweest.
Ik zou nog geen pilsje in het Fins kunnen bestellen en vloeken of vieze woorden ken ik ook niet.
Nee, nooit Finse lessen gehad. Dat komt omdat ik altijd een oppassende jongen ben geweest.
Ik zou nog geen pilsje in het Fins kunnen bestellen en vloeken of vieze woorden ken ik ook niet.
-
Jos Komen (R.I.P)
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Hallo Theo,
Finse les, prachtig verhaal.
Mooi begin, prachtig eind en alles wat ertussen staat is ook heel goed.
Ik moet nog een hoop sleutelen aan mijn verhalen.....
All the best
Jos
Finse les, prachtig verhaal.
Mooi begin, prachtig eind en alles wat ertussen staat is ook heel goed.
Ik moet nog een hoop sleutelen aan mijn verhalen.....
All the best
Jos
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Tja, dat je zoiets toch nooit vergeet. Ik moest er opeens weer aan denken. Blij dat je het kon waarderen.
Inderdaad, Jos: er valt nog heel wat te sleutelen.
Als ik je een goede raad mag geven, probeer je dan te beperken. Haal er niet te veel bij wat niet direct met de kern van je verhaal te maken heeft. Probeer niet te veel tegelijk te vertellen. Dat is pure verspilling; bewaar wat voor later. Die twee hoogtelijnen in de kaart hebben niets met tien dozijn kapotjes te maken en die kapotjes hebben ook niets uitstaande met slecht weer op de Atlantic; daar zitten drie verhalen in. Dat is toch zonde? Wie wat bewaart, die heeft wat.
Maar werk elk van die drie verhalen dan wel verder uit. Zet je figuren goed neer; zorg dat de lezer kapitein Walrus ziet en ook hóórt praten. Laat ons die leerling wat beter zien en vooral ook dat meisje. Die scène in die bar is het beste gedeelte, maar dat komt er bekaaid af.
Neem vooral de tijd. Een goed verhaal schrijven kóst nu eenmaal tijd. Dat "Finse les" was nieuw voor me en kostte me in deze vorm bijna drie uur om te schrijven. Als ik het ooit in een bundeltje zou willen publiceren, zou daar nog wel drie uur of misschien zelfs een halve dag bijkomen voordat het écht naar mijn zin zou zijn. Een wat langer "kort" verhaal kan zomaar een volle week in beslag nemen. Schrijven, schrappen, omzetten, herschrijven. Net even een ander woord gebruiken. Twee komma's vervangen door twee streepjes. Een zin in tweeën hakken of twee zinnen inkorten en samenvoegen. Een halfuur zitten dubben wat nu in die bepaalde zin beter loopt: eerst het hulpwerkwoord en dan het voltooid deelwoord of andersom? Dus "was geweest" of "geweest was", om maar een voorbeeld te noemen.
Wees niet te gauw tevreden; échte critici die jouw verhaal onder een vergrootglas leggen en helemaal gaan uitpluizen voordat ze een oordeel geven, zijn dat ook niet en oordelen vaak keihard. Een reguliere uitgever die bereid is om je schrijfsels te lezen om te zien of hij die soms zou willen uitgeven, is ook onverbiddelijk in zijn of haar oordeel. Doe je het in eigen beheer via een internetuitgever, dan mis je die kritiek; die zijn bereid alles uit te geven zolang jij bereid bent om daarvoor te betalen. Dat is géén voordeel; goede kritiek heb je hard nodig. En eventueel een goede redacteur en een goede corrector.
Zo heb ik nog een aantal inhoudelijke opmerkingen, maar ik weet niet of je het op prijs stelt als ik die hier neerzet. Misschien komen ze bemoeizuchtig of mierenneukerig over en dat is niet de bedoeling.
Inderdaad, Jos: er valt nog heel wat te sleutelen.
Als ik je een goede raad mag geven, probeer je dan te beperken. Haal er niet te veel bij wat niet direct met de kern van je verhaal te maken heeft. Probeer niet te veel tegelijk te vertellen. Dat is pure verspilling; bewaar wat voor later. Die twee hoogtelijnen in de kaart hebben niets met tien dozijn kapotjes te maken en die kapotjes hebben ook niets uitstaande met slecht weer op de Atlantic; daar zitten drie verhalen in. Dat is toch zonde? Wie wat bewaart, die heeft wat.
Maar werk elk van die drie verhalen dan wel verder uit. Zet je figuren goed neer; zorg dat de lezer kapitein Walrus ziet en ook hóórt praten. Laat ons die leerling wat beter zien en vooral ook dat meisje. Die scène in die bar is het beste gedeelte, maar dat komt er bekaaid af.
Neem vooral de tijd. Een goed verhaal schrijven kóst nu eenmaal tijd. Dat "Finse les" was nieuw voor me en kostte me in deze vorm bijna drie uur om te schrijven. Als ik het ooit in een bundeltje zou willen publiceren, zou daar nog wel drie uur of misschien zelfs een halve dag bijkomen voordat het écht naar mijn zin zou zijn. Een wat langer "kort" verhaal kan zomaar een volle week in beslag nemen. Schrijven, schrappen, omzetten, herschrijven. Net even een ander woord gebruiken. Twee komma's vervangen door twee streepjes. Een zin in tweeën hakken of twee zinnen inkorten en samenvoegen. Een halfuur zitten dubben wat nu in die bepaalde zin beter loopt: eerst het hulpwerkwoord en dan het voltooid deelwoord of andersom? Dus "was geweest" of "geweest was", om maar een voorbeeld te noemen.
Wees niet te gauw tevreden; échte critici die jouw verhaal onder een vergrootglas leggen en helemaal gaan uitpluizen voordat ze een oordeel geven, zijn dat ook niet en oordelen vaak keihard. Een reguliere uitgever die bereid is om je schrijfsels te lezen om te zien of hij die soms zou willen uitgeven, is ook onverbiddelijk in zijn of haar oordeel. Doe je het in eigen beheer via een internetuitgever, dan mis je die kritiek; die zijn bereid alles uit te geven zolang jij bereid bent om daarvoor te betalen. Dat is géén voordeel; goede kritiek heb je hard nodig. En eventueel een goede redacteur en een goede corrector.
Zo heb ik nog een aantal inhoudelijke opmerkingen, maar ik weet niet of je het op prijs stelt als ik die hier neerzet. Misschien komen ze bemoeizuchtig of mierenneukerig over en dat is niet de bedoeling.
-
Jos Komen (R.I.P)
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Hallo Theo,
bedankt voor je positieve kritiek, het wordt dus niet slechts sleutelen aan het verhaal, maar een volledig groot survey.
Maar ik heb er nu de tijd en gelegenheid voor.
Mijn oud plaatsgenoot Godfried Bomans zei het destijds ook al: "Schrijven is schrappen".
All the best
Jos
bedankt voor je positieve kritiek, het wordt dus niet slechts sleutelen aan het verhaal, maar een volledig groot survey.
Maar ik heb er nu de tijd en gelegenheid voor.
Mijn oud plaatsgenoot Godfried Bomans zei het destijds ook al: "Schrijven is schrappen".
All the best
Jos
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?
Ja, inderdaad: schrijven is schrappen... en weglaten.
Beperken. Dat is van groot belang bij het schrijven van een boek, maar nog veel belangrijker bij een kort verhaal.
Voor een (kort) verhaal moet je de kunst van het comprimeren beheersen, samenballen tot datgene waar het om gaat en dat op het juiste moment naar buiten brengen.
Dat moet bij een boek ook, maar daar kun je het eenvoudiger doseren. Daar kun je eventueel gebruik maken van een proloog, een epiloog en flashbacks.
Daar kun je een duidelijke tijdlijn in aanbrengen, of twee verschillende tijdlijnen en daar tussen heen en weer springen. Heden en verleden. Dat moet je dan wel zo doen dat de lezer niet in verwarring raakt en het overzicht verliest. Dat is storend en kan reden zijn om je boek dan maar weg te leggen.
Ik zal nog het een en ander in het topic "Tips voor het schrijven van verhalen/memoires" zetten. Dat is minder persoonlijk; dat hoeft dan niet opgevat te worden als kritiek, maar daar kan iedereen dan uithalen wat van zijn - of haar - gading is.
En me terechtwijzen als hij denkt dat ik onzin zit te verkopen, dat vooral niet te vergeten.
Of er alleen maar het zijne van denken.
Beperken. Dat is van groot belang bij het schrijven van een boek, maar nog veel belangrijker bij een kort verhaal.
Voor een (kort) verhaal moet je de kunst van het comprimeren beheersen, samenballen tot datgene waar het om gaat en dat op het juiste moment naar buiten brengen.
Dat moet bij een boek ook, maar daar kun je het eenvoudiger doseren. Daar kun je eventueel gebruik maken van een proloog, een epiloog en flashbacks.
Daar kun je een duidelijke tijdlijn in aanbrengen, of twee verschillende tijdlijnen en daar tussen heen en weer springen. Heden en verleden. Dat moet je dan wel zo doen dat de lezer niet in verwarring raakt en het overzicht verliest. Dat is storend en kan reden zijn om je boek dan maar weg te leggen.
Ik zal nog het een en ander in het topic "Tips voor het schrijven van verhalen/memoires" zetten. Dat is minder persoonlijk; dat hoeft dan niet opgevat te worden als kritiek, maar daar kan iedereen dan uithalen wat van zijn - of haar - gading is.
En me terechtwijzen als hij denkt dat ik onzin zit te verkopen, dat vooral niet te vergeten.
Of er alleen maar het zijne van denken.