Langs het fietspad

[Hannes]

Hallo Martin,

Loop niet te hard van stapel, doe eerst maar een poosje kalm aan.
Veel sterkte en van harte beterschap.

Groeten, Hans.

[gerard tenerife]

Houd de moed er in Martin, maar zoals mijn weize groormoeder zei, "Haastige spoed is zelden goed"
Spoedige beterschap Gerard

[Jos Komen (R.I.P)]

Af en toe even afslacken hoort erbij als je een daggie ouder wordt, Martin.
Gewoon rustig er af en toe een klappie bijdoen.
Sterkte en beterschap,
Jos

[dita]

Shit !
Na lang offside geweest te zijn sta ik nu tijdelijk weer binnen de lijnen met een stukje praktijk uit de loodsenwereld van Hamina. De oorzaak hiervan was de 70.ste verjaardag van een oud collega waar vele voormalige “broeders” binnenwipten met felicitaties en toespraken van hoe “fijn” het allemaal eens geweest was. En met de borrel kwamen de verhalen. Hier een ervan.

Zoals we allen weten was er tot aan het eind van de jaren negentig beslist geen overdaad aan luxe artikelen op de Oostblok schepen, waaronder ook WC papier gerekend moet worden.
Wij allen wisten dit en brachten dan ook gewoonlijk een bezoek aan het toilet voor het aan boord van een Rus te stappen, want anders kon je wel eens, als het mis ging, je broek naar de stomerij brengen.

Een van de mannen vertelde dat hij deze “gouden-regel” vergeten was en tijdens de vaart zo hoognodig moest. Problemen waren er zo op het oog niet, het schip moest nog zeker 20 minuten dezelfde koers voor blijven liggen en andere mee- of tegenliggers waren er niet. Dus de collega zei de stuurman van de wacht dat hij even naar de WC ging om zijn maag te legen. De stuurman zei: “OK Pilot, I ask captain”. De kapitein werd gebeld, die overigens vrij snel boven was en de toestand ook meteen begreep.
De loods werd de weg, een dek lager, naar de “ballenton” gewezen, onderwijl zijn riem al losmakende, want de nood was wel tamelijk hoog.
Nauwelijks zittende op een nou niet al te frisse bril bemerkte hij dat er geen papier was. De eerste “bolus” stak zijn kopje al naar buiten maar die wist de loods nog bijtijds terug en binnenboord te trekken. Broek weer omhoog en nu met toegeknepen billen terug naar de brug waar hij ogenschijnlijk bedaard rustig vertelde dat er papier ontbrak.
“Follow me, pilot”, zei de gezagvoeder waarop de beide mannen naar de salon gingen en de kapitein van zijn eigen papierrol twee velletjes er af scheurde en zeggende ”Is two pieces enough, pilot!” . Dat was het en de collega weer snel terug naar het hokje van zoëven. Nu nog sneller dan de eerste keer de broek van de kont en de boodschap doen.
Nu rustiger zittende, hij had toch nog een kwartiertje de tijd, bemerkte hij dat het hendel van de roestige deurknop naar beneden wees en hij die nu maar zomaar, uit balorigheid, omhoog trok en rechtop zette.

Intussen vroeg hij zich af af wat hij dan wel bij het aan boord komen gegeten had. Want zoals het goede gebruik is wordt op een Russisch schip altijd meteen bij het op de brug komen wat te eten aangeboden, meestal was het thee met een paar boterhammen doch ditmaal was het een echte Russische Borscht, een soort rode bietensoep aangelengd met kool, uien, paprika, aardappels en selderij vergezeld met de zwarte zurigsmakende boterham van rogge belegd met echte vette kaas. Dat moest het wel wezen overdacht de collega nog.
Hij had inmiddels zijn boodschap gedaan, het WC papier gebruikt, de broek opgetrokken en de broeksriem vastgemaakt. Na nog zijn handen gewassen te hebben hoefde hij alleen nog maar de hendel van de deurknop een slag om te draaien waarna hij zich naar de brug kon begeven. En daar was haast bij want van die 15 minuten waren er nog maar vier over tot de eerstkomende koerswijziging.

Om een lang verhaal kort te maken: De deur zat op slot, bleef op slot en de knop was met geen mogelijkheid beweging te krijgen zelfs geen kwartslag.
Eerst klopte hij voorzichtig op de deur in de hoop dat er iemand voorbij kwam voor hulp, daarna vergeefs harder en op het laatst schreeuwende.Nu herinnerde hij zich dat hij een mobieltje in de binnenzak had zitten. Daarmee zou hij naar VTS Kotka kunnen bellen en zeggen dat hij gevangen zat op de toilet van een Russisch vrachtschip en met geen mogelijkheid de deur open kon krijgen...maar de mobiel zat in het jasje dat op de brug over de rugleuning van de stoel bij de radar hing. Dus nog maar harder schreeuwen en met de potborstel rammen op de deur voor meer lawaai. Ondertussen keek hij ook steeds op zijn horloge naar de minuten die er nog scheidde van “het-op-de -keien-lopen”. Wat zeer zeker het gevolg zou zijn.
De reddende engel kwam op het allerlaatste moment- Het was de bediende, die met een theeblad naar boven op weg was, het gestommel hoorde en de loods bevrijdde.
Dus de lering is: Doe nooit de deur op slot.

[Mart Hoogedoorn]

Weer een mooi verhaal Martin....in dat zeemans hospitaal in Poti,(zie pag 19) had ik dat probleem niet... zaten geen deuren in de scheithuizen, tenminst TOEN niet meer, kan me niet meer herrinneren of daar papierschaarste was.WÉL weet ik nog dat ik na die operatie en enige dagen plat liggen niet meer kon poepen,en om een lacseer pil vroeg,en die werd vakkundig in de exhaustpijp gefrommeld,en dat hebben ze geweten. Die torpedo werkte zò vlug dat ik bijna geen tijd had om te waarschuwen''dat het er aan kwam'', de verpleegster zag nog kans mij uit bed naar een soort tafel te sjouwen met plastic bekleding en toen vloog de prop er uit....wàt een ravage en stank. Maar ze hebben het geklaard,nee geen bad of douce voor mij,die luxe kwam pas de middag voor vertrek naar nederland

[gerard tenerife]

Goed je weer te zien Martin. Ik heb me laten vertellen dat gedurende WO 2 toilet papier een hoge ruil waarde voor b.v. Eten had. Hoe dan ook, een pracht verhaal, ondanks dat er een luchtje aan zit
mvg Gerard

[dita]

Gerard en Mart,

Langzaam heel dead slow kom ik weer terug. Ik fiets nu elke dag een rondje over het eiland, 1 ½ km is het en dat is genoeg. Volgende week weer voor controle en dan maar afwachten voor de operatie die nog moet komen.
Maar de zon schijnt en het is mooi weer.
Groeten aan Tenerif en Brasil.
Martin

[Cor Leliard]

Hallo Martin,
Fijn om je weer op het forum te zien.
Ook dat je weer fiets,al is het nog niet ver.
Maar, doe het rustig aan Martin.
All the best from Breda
Cor

[Harry Bernd (R.I.P.)]

Martin,
Neem mijn lijfspreuk ter harte:Festina Lente.(Haast u langzaam)
Harry

[Hannes]

Langzaam heel dead slow kom ik weer terug.

Hallo Martin,

Haastige spoed maken een zere voet.

Groeten, Hans.