Even heel iets anders ....

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Gebruikersavatar
rspeur
Berichten: 3111
Lid geworden op: 11 dec 2009 17:41
Locatie: Almere
Contacteer:

Re: Even heel iets anders ....

Bericht door rspeur »

NRC heeft op de achterpagina een "Ikje". Een vaak aardige anekdote in weinig woorden.
In 2008 kon - kort - ook een foto-ikje worden ingestuurd. ik stuurde een in 1995 genomen foto in van een lesauto op Jamaica, het kreng werd met touwtjes bij elkaar gehouden. Kort commentaartje erbij, ik stond NAAST Fokke en Sukke in de krant van 24 september 2008.. Wereldberoemd in Nederland, trots als een hond met een gouden piemeltje.
In die tijd konden lezers nog commentaar leveren op de ikjes, dus ook op mijn foto. Later is die mogelijkheid geschrapt, het werd te gortig.
Ik weet niet of ze nog te vinden zijn, maar wat ik voor mijn kiezen kreeg, de honden lusten er geen brood van. En, net als bij Theo, ook van mensen die me zouden kennen, die wisten wat voor figuur ik was omdat ze naast me hadden gewoond, die wisten te vertellen dat ik een maatschappelijke mislukkeling was, en dat allemaal naast de soms aardige inhoudelijke commentaren. Geen van de commentatoren kende ik.
Eigenlijk te triest voor woorden, ik heb de commentaren - ook naar anderen - altijd gezien als uitingen van frustratie door laag ingeschaalde ambtenaren die vroeger geen rood fietsje hebben gehad en op het moment waarop de krant online kwam even hun gal konden spuwen op om het even welk onderwerp.
René
img079b NRC 240908. NAAST Fokke en Sukke....jpg
img079b NRC 240908. NAAST Fokke en Sukke....jpg (83.11 KiB) 7213 keer bekeken
Ik leit m'n tong hier altoid foin ofskrape

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14378
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Even heel iets anders ....

Bericht door Harry G. Hogeboom »

die vroeger geen rood fietsje hebben gehad
:lol: 8) :mrgreen: :roll:
Jaa...maaar Rene......ik zou toch b.v. dat beroemde navigatie boekie van Theo wel eens willen zien, wat denk jij daar nou van?? :roll: :lol:
Maar ja om d'r nou helemaal voor naar Griekenland te gaan??........en zeker nou het niet zo jofel gaat met de Brussels lof :mrgreen:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10556
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Even heel iets anders ....

Bericht door jdbvos »

zeker nou het niet zo jofel gaat met de Brussels lof
ach...dat weet ik nou ook weer niet, Harry....
Het ene na het andere schouderkloppie valt Griekse politici ten deel vanuit Brussel.....
Als dat geen Brussels lof is ...! :lol:
Oost, west...ook best
Geep
Berichten: 865
Lid geworden op: 07 apr 2012 18:49

Re: Even heel iets anders ....

Bericht door Geep »

Zaansezagerijzaagtandslijpmachientjes.
vrgr.Geep
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Even heel iets anders ....

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

----------------------------------------------------------------------------Even heel iets anders ...


-----------------------------------------------Afbeelding

--------------------------------------------------------------------------------------Memories
Geheugen - het vermogen om voorstellingen van de geest te bewaren. (Van Dale)
Geheugen - het vermogen van een mens of dier om informatie te onthouden. (Wikipedia}
Een mens kan allerlei soorten zaken onthouden, niet alleen teksten, maar ook beelden, kleuren, geluiden en zelfs geuren en gevoelens.(Wikipedia)
Dat het menselijk geheugen een vreemde en vooral gecompliceerde zaak is, weet ik. Ik weet ook dat we in feite maar heel weinig weten van het het menselijk brein - en dus van het geheugen. We weten meer van het heelal, meer van de bodemgesteldheid op de planeet Mars dan van het menselijk brein. Of van de diepzee, want daar weten we ook nauwelijks iets van. De aarde is voor twee derde bedekt met water en van dat twee derde deel is negentig procent diepzee, dat wil zeggen dieper dan 500 tot 1000 meter. Het deel van de diepzee dat werkelijk geëxploreerd is, schijnt te kunnen worden uitgedrukt in een aantal voetbalvelden, meer niet. Vreemd eigenlijk.
Vreemd eigenlijk, dat er zoveel geld geïnvesteerd gaat worden in een bemande missie naar Mars, terwijl we nauwelijks weten hoe de hersens van de lieden die daarheen gaan, precies werken. Maar dat zijn allemaal de grote projecten, de grote, diepgaande onderzoeken. Ik verwonder mij veel meer over het kleine, het op het oog nietszeggende. Ik zal dat trachten te verklaren.

Wat ik me telkens weer verbaasd afvraag, is waarom ik bepaalde dingen onthou die helemaal niets om het lijf hebben. Ik bedoel: het is heel gewoon en volkomen begrijpelijk dat een schokkende gebeurtenis, of iets heel moois, je je leven lang bijblijft en daar heb ik het dan ook niet over. Ik bedoel een kleinigheid die nergens aan te koppelen is - niet aan een plaats, niet aan een tijd, niet aan een persoon maar die ik me toch tot in het allerkleinste detail herinner. Niet alleen waar het was en wanneer, maar ook precies waar ik stond, het uur van de dag, het licht en soms zelfs de geur die erbij hoorde - en dan bedoel ik de geur die daar toevallig hing. Vaak is het ook gekoppeld aan muziek. Ook dat is weer niet zo vreemd, omdat dit vaak ook te maken heeft met een bepaalde gebeurtenis, vaak met een bepaalde periode in je leven. Maar dat bedoel ik allemaal niet. Ik ga een voorbeeld geven.

------------------------------------------------ Afbeelding

Tussen 8 maart 1961 en 30 juni 1962 lag in de Oostzee, ter hoogte van Stockholm, een piraat die uitzond als Radio Nord.
Dat was het vroegere ms Olga, een schip dat toen al een rijke historie had, een historie die ook daarna nog verder zou gaan. Het was oorspronkelijk in 1921 gebouwd als de Duits driemastschoener Margarethe. Na velerlei omzwervingen en naamsveranderingen, kwam de Olga Margarethe in de nacht van 19 op 20 maart 1980 in windkracht 10 als de Mi Amigo, waarop de zeezender Radio Caroline opereerde, aan haar einde op de Long Sands Bank in het Thames estuarium. In het topic Zendschepen is daar genoeg, zo niet alles over te vinden, dus dat hoef ik hier niet nog eens dunnetjes over te doen. Ik beperk me tot Radio Nord tussen maart 1961 en juni 1962. Ik denk dat die kleinigheid die niets om het lijf had, maar die ik me meer dan een halve eeuw later om raadselachtige redenen nog haarscherp herinner.

Het moet in mei 1962 zijn geweest; wanneer precies maakt niet uit. Ik voer toen op de Scheldeborg, mijn eerste bootje als kapitein en we gingen "naar boven" om hout te halen. Het moet 's avonds laat zijn geweest, maar donker werd het in die tijd van het jaar op die breedte bijna niet meer en ik herinner me dat noordelijke avondlicht nog heel precies. Licht dat niet te omschrijven is, omdat het zo bijzonder is.
En ik herinner me dat ik Radio Nord aan had staan. Daar hadden ze een diskjockey die ongeveer net zo'n stem had als in Nederland Pete Felleman, diskjockey avant la lettre. Wie de stem van Pete Felleman niet (meer) kent of nog eens wil horen, kan HIER klikken.

Zo'n stem hadden ze bij Radio Nord ook en ik zou bij god niet weten hoe de man heette, maar die stem herinner ik me nog net zo scherp als de stem van Pete Felleman en van die stem op die avond herinner ik me in feite maar twee woorden. Een naam: Anita O'Day.
Daarmee kondigde hij een plaat aan – of af, want ook dat weet ik niet meer en ook niet wat Anita O’Day toen ging zingen of net had gezongen. Helemaal niks. Alleen maar die sonore stem: “Anita O’day” op die avond bij dat licht. Als ik me de muziek nog herinnerde, zou ik kunnen begrijpen waarom ik dat altijd onthouden heb. Sommige muziek is onverbrekelijk verbonden met een bepaalde gebeurtenis of situatie. Maar dat weet ik dus niet. Alleen maar die naam: Anita O’day.
Ook heb ik een sterk vermoeden dat die naam me toen misschien wel bekend in de oren zal hebben geklonken, maar dat ik toch nauwelijks wist wie Anita O’Day was. Dat kwam veel later pas. Ze was een geweldigde jazz-zangeres, geboren in 1919 en op haar achttiende professioneel gaan zingen. Vanaf 1941 zong ze bij big bands, bij Gene Krupa, Woody Herman en vooral bij Stan Kenton. Kenton brak vooral door dankzij Anita O’Day. Ze had een geweldig gevoel voor timing. Ze veranderde het beeld van “het meisje dat bij de band zingt” voor altijd. Ze stal de show. Ze was een vertegenwoordigster van de West Coast Cool Jazz en misschien wel de eerste bebop-zangeres. Of Ella Fitzgerald nog eerder bebop song, daar wil ik af wezen. Google op Anita O’Day en je weet alles. En ga vooral ook naar YouTube en bekijk delen uit de legendarische film Jazz on a Summers Day, een opname van het New Port Jazz Festival van 1958. Daar komt die foto in de kop van dit stuk ook uit. Klik HIER. Alleen al het kijken naar het toenmalige festivalpubliek is de moeite waard.

Maar dat wist ik op die avond in de Oostzee in 1962 allemaal niet.
En toch … Telkens als ik aan Anita O’Day denk of ik hoor haar weer eens zingen, dan ben ik weer terug op dat bootje en dan zie ik die vlakke zee onder dat mystieke licht en hoor ik de stem van die diskjockey:
“Anita O’Day.”
Verder niks.
Heel merkwaardig.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Even heel iets anders ....

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

    ----------------------------

    --------------------------------Afbeelding


    -----------------------------------------------------------------------------------Ontmoetingen


    Ik ga heel zuinig om met het begrip “vrienden”, reden waarom ik iets tegen Facebook en andere sociale media heb, waar je uitnodigingen krijgt om “vrienden” te worden. Vrienden word je niet zomaar en heel zeker niet op uitnodiging. Dat vergt tijd. Wie in zijn leven twee échte vrienden heeft, mag zichzelf gelukkig prijzen.
    Iets anders is dat er soms mensen zijn die toevallig je pad kruisen en waar het op een geheimzinnige, heel speciale manier direct mee klikt. Daar komen soms contacten uit voort die jarenlang in stand kunnen blijven. Ik heb dat altijd heel bijzondere, waardevolle contacten gevonden. Ik heb daar twee heel duidelijke voorbeelden van. Met de eerste was ik dit stukje aanvankelijk begonnen, maar bij nader inzien voerde dat toch te ver. Heel interessant, maar mogelijk zou het te veel aandacht van de lezer eisen en dus heb ik dat verhaal maar even achterop het fornuis gezet en beperk ik me tot de tweede ontmoeting.

    In 1981 moest ik voor Amsterdam Ship Delivery naar Singapore om daar een nieuwe sleepboot voor Aramco uit te halen. Ik zou daar samen met een machinist naartoe gaan en ter plaatse via onze agent in Singapore de rest van de bemanning aannemen: een tweede machinst, een stuurman, een kok en twee matrozen. Daarnaast zou Aramco een aantal mensen meesturen: drie voor de machinekamer en de Saudiër die In Ras Tanurah als kapitein met de boot zou gaan varen, maar tijdens de reis als tweede stuurman dienst zou doen.
    De hoofdmachinist die ASD voor deze reis had aangetrokken en waarmee ik naar Singapore zou gaan, bleek een Engelsman te zijn, of meer precies: een Geordie, een zekere Hector Atkinson uit South Shields. Die trof ik die middag voor het eerst in ons kantoor aan de Herengracht in Amsterdam.
    Er zijn van die mensen die je bij de eerste ontmoeting onmiddellijk sympathiek zijn en Hector was een van die mensen. Een lange vent, twee meter of daar toch heel dichtbij. Jonger dan ik, maar zijn kortgeknipte haar al wel grijs. Zo iemand met een permanent vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Wat trage bewegingen en een heel kalme manier van spreken. Gelukkig maar, want door zijn Geordie-accent verstond ik aanvankelijk nauwelijks wat hij zei.
    De volgende dag vlogen wij met Singapore Airlines naar Singapore waar we werden afgehaald door de agent die ons in het Royal Hotel op Newton Road zette met de mededeling dat er onverwacht een aantal problemen waren gerezen met het deliverycontract en dat we daarom nog even geduld moesten hebben voordat we in Jurong aan boord konden gaan.
    Dat “even geduld” werd iets van tien dagen en ik weet niet hoe het anderen vergaat of vroeger vergaan is, maar ik ben telkens weer in twee, maximum drie dagen helemaal uitgekeken in Singapore. Het is mij te ordelijk, te steriel, door de sloop van al het oude geen Oosterse stad meer. Heb je dat gevoel bij Singapore, dan is een week nietsdoen erg lang en het gevolg was dat wij eens te meer bewezen dat het aloude gezegde: “Ledigheid is des duivels oorkussen:” nog altijd een waar woord is. Hector had een paar jaar vanuit Singapore in de offshore gewerkt en woonde in die tijd ook in Singapore, dus hij wist niet alleen de weg, maar hij kende ook alle drenkplaatsen en die hebben we allemaal bezocht. Zo kon het gebeuren dat we in die week of tien dagen dat we aan het pierewaaien waren dingen beleefden die voor mij een jaar of wat later stof vormden voor een kort verhaal. Ik schreef dat in het Engels en sommigen zullen het hier of daar mogelijk hebben gelezen. Ik heb later verschillende keren geprobeerd om het in het Nederlands te vertalen, maar dat is me nooit echt gelukt, hoe vreemd dat misschien ook mag klinken. Geloof het of niet, maar die verhalenbundel waar ik al zó lang mee dreig dat het een tikje belachelijk is geworden, is nu toch echt bijna klaar en zodoende kwam ik enige weken geleden op de gedachte om ook dat Engelse verhaal eraan toe te voegen. Niet vertaald, maar in het Nederlands helemaal opnieuw geschreven, wat heel iets anders is dan vertalen. Het ligt voor de hand dat ik me toen afvroeg hoe het eigenlijk met Hector zou zijn. Hij was jonger dan ik, wel een jaar of tien, schatte ik, maar toch ook al aardig op leeftijd en dus zou hij waarschijnlijk daar in South Shields van zijn pensioen genieten. Na die reis met die sleepboot hebben we nog vele jaren contact gehouden, voornamelijk per brief, maar Hector is in de jaren daarna ook twee keer bij ons op bezoek geweest. De eerste keer toen we nog in Athene woonden en later een keer in Capelle aan den IJssel. Maar zoals dat dan gaat ging het contact uiteindelijk toch verloren. Ik had nog wel een oud adres van hem, maar geen telefoonnummer en al helemaal geen e-mailadres en dus tikte ik op goed geluk en zonder hoge verwachtingen op Google simpelweg in: “Hector Atkinson South Shields”.

    Dat was meteen raak. Maar ook meteen een afknapper. De eerste vijf hits verwezen naar het overlijdensbericht van Hector. Hij bleek op 29 april 2011 te zijn overleden, 67 jaar oud. Aan vroege Alzheimer. Hectors vrouw, Beryl, haalde twee jaar daarvoor de pers omdat ze in de clinch lag met de Britse zorgverzekeraar, de National Health Service. Die weigerden de kosten voor Hectors verzorging in een verpleegtehuis volledig te vergoeden. Beryl moest maar liefst 300 pond per week uit eigen zak betalen. Gelukkig won Beryl dit gevecht – wat ook gevolgen had voor anderen in dezelfde omstandigheden – en kreeg met terugwerkende kracht alsnog alles betaald. Maar in die krantenartikelen kwam ook uitvoerig aan de orde hoe Hectors ziekte verlopen was en dat was een triest verhaal. Wie het interesseert, kan het HIER zelf lezen. Ik haalde dit eruit …
    • Beryl told how her husband was formerly an adventurous marine engineer who lived life to the full, enjoying outdoor sports, travelling the world and spending time with her and their two children.
      But their world fell apart in 1999 when he was diagnosed with early-onset Alzheimer’s.
      She said: “I made an appointment to see the doctor one day and he said he needed to go with me.
      “I asked him why and I’ll never forget the look of horror in his eyes when he said ‘I can’t remember anything’. He was only 56.”

      Beryl initially tried to look after him in the family home but by 2007 his condition had deteriorated to the point where she could no longer cope alone.
      She said: “I couldn’t get him to do anything and he wouldn’t let me help him. Once, he wouldn’t let me put his clothes on and he wouldn’t get into the shower, so he stood in the bathroom all day.
      “My daughter Helen once said ‘Mum, I’m just sick of crying’. We would just cry all the time.”
    Zo is het mijn vriend Hector - want zo durf ik hem toch wel te noemen - uiteindelijk vergaan en dat vind ik heel erg triest. Ik herinner me die lange vent met die trage bewegingen en de permanent vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht en ik denk weer aan onze vrolijke slemppartij van een week in Singapore. Weer zie ik ons op de stoep van Shaw Center staan. trachtend tot een besluit te komen of we nu wel of niet aan de overkant de Tropicana Bar binnen zouden gaan, in die tijd een fameuze meat market ...
    • We had just looked at eachother and said, ‘Wattahellwhynot’ and were going to cross the street when a fat, short, bald Chinese guy sprang forward and said, wearing a broad, gold-toothed smile:
      ‘No can do nevel mind. Me know much bettel guls, plitty plitty. Nice clean factoly guls. Velly cheap, velly nice, velly cleansafe.’
      It was some sales talk and it made us stop in our tracks, so the guy rambled on, afraid to lose us now.
      ‘Me have taxi. Take you Happy Moon Club. Velly cheap, velly nice, velly clean. Plitty plitty guls.’
      My Geordie engineer, a very tall guy, made himself even taller, looked down on the smiling Chinese taxidriver and said: `Are you suggesting, my good man, that we should follow you to a house of ill repute?’
      ‘Yes yes,’ the guy bowed, ‘Plenty ill, plenty lepute, velly nice. Plitty Happy Moon Club.’
    Wij hebben die uitnodiging toen beleefd afgeslagen en besloten bij nader inzien ook de Tropicana maar te vergeten en voor de verandering eens vroeg naar ons nest te gaan. We maakten wel gebruik van die man zijn taxi, maar lieten ons keurig naar Newton Road, naar het Royal Hotel brengen. Dat vroeg naar ons nest gaan pakte toen enigszins anders uit, maar dat vormt de kern van het verhaal dat ik er later over schreef en dus zal ik dat hier niet verklappen.

    Maar zo wil ik me Hector Atkinson herinneren: die lange, flegmatieke en sympathieke Geordie. Ik vond een foto van hem als leerling bij Tyne Dock Engineering - zie de kop van dit stukje - maar ook een foto op de Facebookpagina van Beryl, zijn vrouw. Hector met vrouw en kinderen, toen hij al geen idee meer moet hebben gehad wie de mensen waren die hem mee naar buiten hadden genomen. Triest. erg triest. Maar zelfs op die laatste foto is er nog altijd een spoor te zien van die vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht en nog altijd herken ik de man waaraan ik zulke goede herinneringen heb.

    Ja, ik ga dat verhaal alsnog in het Nederlands herschrijven. Ter nagedachtenis van Hector.
    • Afbeelding
    Gebruikersavatar
    Harry G. Hogeboom
    Berichten: 14378
    Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
    Locatie: Canada

    Re: Even heel iets anders ....

    Bericht door Harry G. Hogeboom »

    Tja ja.......die Hector.......Ut zal je maar overkoom'n!!
    MVG HGH.
    "Don't sweat the small stuff"
    Theo Horsten (R.I.P.)

    Re: Even heel iets anders ....

    Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

    ------------------------------------------
    Terug in de tijd ...

    Vandaag ontdekte ik iets merkwaardigs. Om redenen die in een later bericht in een ander topic duidelijk zullen worden, ben ik begonnen mijn oude berichten na te kijken. Dat zijn er in twaalf jaar - waar blijft de tijd - niet minder dan 7000. Met deze mee 6998 om precies te zijn. Die beslaan in de zoekfunctie - "Zoek gebruikers berichten" - 438 pagina's. Die lees ik niet allemaal terug, hoor, ik zou wel gek wezen. Nee, ik ben op zoek naar bepaalde onderwerpen, waarover later.

    Maar wat merkte ik? Dat er in die twaalf jaar foto's verloren zijn gegaan, kan ik begrijpen. Wat vreemder is, is het feit dat van sommige berichten alleen maar de eerste paar regels en soms alleen maar de eerste regel is overgebleven. De rest is verdwenen; leeg ...
    Het geeft niet, hoor; in het grote geheel van het wereldgebeuren is het totaal onbelangrijk en er is niets aan verloren, ik vond het alleen maar merkwaardig.
    Niets is blijvend en ook daar kom ik een dezer dagen uitgebreid op terug. Maar dat berichten zomaar gedeeltelijk oplossen, zoals vroeger faxberichten die op thermopapier waren afgedrukt. dat is toch vreemd. :shock:
    Gebruikersavatar
    Harry G. Hogeboom
    Berichten: 14378
    Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
    Locatie: Canada

    Re: Even heel iets anders ....

    Bericht door Harry G. Hogeboom »

    De rest is verdwenen; leeg ...
    BIG Brother ..Theodorus.....BIG Brother, does not only watch :lol: .........he also "cleans up" :roll:
    MVG HGH.
    "Don't sweat the small stuff"
    Jos Komen (R.I.P)

    Re: Even heel iets anders ....

    Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

    Ik weet het ook niet, het zou kunnen dat phpBB na 10 jaar automatisch de berichten inkort.
    Tenslotte gaat een doorsnee forum niet zo lang mee. :wink:


    Plaats reactie