Varen in oorlogstijd

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
ferryvaneeuwen
Berichten: 2676
Lid geworden op: 25 nov 2004 22:59
Locatie: Krimpen a/d IJssel
Contacteer:

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door ferryvaneeuwen »

Eerder werd de Dutch Reserve Pool in London genoemd. Shell had tijdens de oorlog een eigen Officers Pools, zoals in Abadan. Zodoende kon het gebeuren dat er Engelse stuurlieden en WTK's aan boord van Nederlandse schepen kwamen en omgekeerd. Evenzo was dit het geval op de Macuba met radioofficier F.F. van Doornik aan boord. Door deze mix ontstond er volgens zijn verhaal wel eens communicatieproblemen. Behalve het Engels beheersten zij geen enkele andere taal. Zo was het schip met een gemengde bemanning op weg van Abadan naar East London in Zuid Afrika en werd op een gegeven moment het eiland Madagascar dicht gepasseerd. De Engelse 3e stuurman nam rond 09.00 uur een paar zwemmers waar die naar hem zwaaiden en iets riepen dat volgens hem leek op "Oh secure". Hij zwaaide nog vriendelijk terug. Hij meldde dit voorval pas om 12.00 uur bij het bepalen van het middagbestek. De Nederlandse stuurlieden begrepen direct dat er "Au secours" was geroepen, maar toen was het al te laat. Omkeren had volgens de kapitein geen enkele zin ook al gezien de grote aantal haaien in dit gebied en daar bleef het bij. Een typisch geval van jammer dus.....

Ferry

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14380
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Jos, Anne et all,
Jan was op die reis op de "Kasuaris" ( ik denk uitbrengreis als ik de scheepsgegevens met zijn monsterboekje vergelijk) in dienst van de " Nederlands Indische Tank Stoomboot Maatschappij" en dat bleef zo gedurende de gehele oorlog. Pas ver na de oorlog werd er een volgende "Arbeidsovereenkomst" geregistreerd. Dus dat Grunningse potje moet wat met Olie te maken hebben gehad :lol:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Gebruikersavatar
Vaerderij
Berichten: 1935
Lid geworden op: 28 nov 2004 09:53
Locatie: Spoolde, Zwolle

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Vaerderij »

Dat verbaasde mij ook Jos temeer daar op een (marine) forum ook over een tanker(tje) wordt gesproken en ook in twijfel wordt gebracht of de Kasuaris wel door de eigen bemanning tot zinken werd gebracht en niet door de torpedojager die betrokken was bij het zinken van de Augustina van de Ned.-Indische Tankstoomboot Mij. (bladz. 712-713 Bezemer). Misschien omdat de plaats waar het schip voor de tweede keer werd afgezonken (in dit geval door de Japanners), en later teruggevonden, nogal afweek van de eerste afzinkplek (in de haven), die twijfel teweeg bracht?

Overigens vervoerde de K.P.M. ook ver na de oorlog nog benzine in vaten met coasters(tjes). Dus zo vreemd was de overname van de KASUARIS door de Ned. Nieuw Guinea Petroleum Mij.(N.N.G.P.M.) misschien ook weer niet.
Anne
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14380
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Hallo,

WW2- Duitse onderzee-ers op de Canadese Oostkust.

1) In het begin van de oorlog werd het volledig realistisch geacht dat de Duitsers Newfoundland zouden binnen vallen ( toen nog een Engelse kolonie!!) en zware Amerikaanse kanonnen werden, met grote moeite en kosten aangebracht bij Cape Spear in Newfoundland..... de lopen liggen er nog.( Michieltje de Ruiter flikte DAT al in 1667 en deed het een jaar later WEER, maar da's terzijde, we willen de Hollanders niet met onze Oosterburen vergelijken vanzelf ) :roll:
2) De Canadese Oostkust vanaf Nova Scotia, Baai van Fundy, grote stukken van NewBrunswick, Newfoundland en zelfs Quebec op de St'Lawrence is "heden ten dage" nog zo afgelegen dat ik durf te wedden dat een "beetje onderzee-er" hier zo ergens een baai inschuift en "doet wat ze doen willen" DAT hier in WW2 om de klip klap spionnen zijn afgezet, hoor je regelmatig en is " voor mij zo klaar als een klontje.
3) Ik heb meerdere malen gehoord dat de Moffen in Labrador een weerstation hadden, zonder meer acceptabel, is heden ten dage nog ZOO afgelegen dat je een vliegtuig moet charteren om er te komen.
4) Met name in Quebec waren " Duitse sympatisanten"
5) Ik heb nog pas geleden een boek gekocht in Newfoundland waar een Duitse onderzee-er vanuit een zeer afgelegen haven in Newfoundland opereerd. Ik kan niet beweren dat het waar is, maar ken de kust goed genoeg om te stellen dat "het zeer wel mogelijk is" en ten tijde van WW2 "zeer zeker"
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Ton van der Sluijs

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Ton van der Sluijs »

Hallo Harry; ik kijk er echt niet van op; De eerste Messerschmits vlogen met RR motoren en tijdens de oorlog ruilden de Duitsers hun "Norden" doelzoekers (voor de bommerwerpers) voor Boort(diamant) om de productie voort te kunnen zetten. Het ironsche is, dat ze met hun eigen bomvizieren zijn bestookt.;
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Harry schreef:Ik heb meerdere malen gehoord dat de Moffen in Labrador een weerstation hadden, zonder meer acceptabel, is heden ten dage nog ZOO afgelegen dat je een vliegtuig moet charteren om er te komen.
Dat was het weerstation "KURT" dat in oktober 1943 door de bemanning van de U-537 onder leiding van ene dr. Kurt Sommermeyer in 48 uur tijd werd opgebouwd in Martin Bay, bij Cape Chidley, het noordelijkste puntje van Labrador.

Afbeelding

De U-537 was op 18 september uit Kiel vertrokken, maakte een stop in Bergen en vertrok daar weer op 30 september, richting Labrador.
Aan boord was Wetter-Funkgerät (WFL) nummer 26, de zesde in een serie van 21 door Siemens gebouwde automatische weerstations.
Het bestond uit de diverse meetinstrument met daarbij een Lorenz FK 150 zender van 150 watt en nikkel-cadmium batterijen, verpakt in tien vaten van 100 kilo elk.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Deze hele handel werd in 48 uur tijd met rubberboten in die barre omgeving aan land gebracht en vierhonderd meter landinwaarts gesleurd waar het station op een heuvel werd opgebouwd. Ondanks al die moeite functioneerde het station maar een paar dagen goed. Daarna werd de frequentie gestoord en uiteindelijk werd het helemaal stil. De Duitsers dachten dat het station gevonden was, maar dat was niet het geval. Het werd pas in de tachtiger jaren teruggevonden op aanwijzingen van een gepensioneerde technicus van Siemens. Het hele spul is thans te zien in het Canadian War Museum in Ottawa.
In juli 1944 vertrok de U-867 met dezelfde apparatuur naar Labrador. Deze boot werd echter ten noordwesten van Bergen door dieptebommen van een Britse Liberator tot zinken gebracht. Alle 60 bemanningsleden kwamen om.

Zoals gezegd bouwde Siemens 21 van deze weerstations. Er stonden veertien stuks op Groenland, Het Beren Eiland, Spitsbergen en Franz Josef Land en vijf rondom de Barentsz Zee. Die werkten allemaal goed en gaven de Duitsers uiterst belangrijke informatie over het weer. De andere twee waren bedoeld voor Labrador, maar dat werd dus geen succes.
Wie het allemaal nog eens na wil lezen, kan HIER terecht.

Ik dacht niet dat er verder nog Duitse onderzeeboten vanuit Noord-Amerika hebben geopereerd. De landing van de U-537 op Labrador zou de enige actie zijn geweest. Verhalen dat Duitse onderzeeërs ergens op de Amerikaanse of Canadese kust een baai binnenkwamen en daar door sympathisanten onder de bevolking geholpen zouden zijn, zijn nooit bevestigd. Ook is daar bij het jarenlange en zeer uitgebreide onderzoek van de logboeken van de U-boten, nooit iets over teruggevonden.

Wel werden er Duitse agenten door Duitse onderzeeërs in Amerika aan land gezet. Dat gebeurde bijvoorbeeld in juni 1942, nadat er een jaar eerder, in juni 1941 een spionagegroep van 33 agenten in samenwerking met de dubbelagent William Sebold was opgerold. Hitler kreeg een van zijn fameuze woedeaanvallen en gaf opdracht om onmiddellijk een nieuw plan te maken. Deze keer was het de bedoeling om strategische bruggen en spoorwegen onklaar te maken en fabrieken te saboteren en dan met name de aluminiumindustrie. Acht agenten werden in twee groepen van vier man aan land gezet, in Florida en op Long Island. Ze hadden bij elkaar US$ 200.000 bij zich - in die tijd een fors bedrag - en voldoende explosieven om twee jaar actief te kunnen zijn.
Dat was Operatie Pastorius, meer het werd geen succes. Het waren heel domme spionnen.

De groep van vier die via Long Island ging, landde 's nachts bij Amagansett, aan de oostkant van het eiland. Ze hadden zich net in keurige Amerikaanse burgerkloffies verkleed, toen ze werden aangehouden door een man van de Amerikaanse Kustwacht die op patrouille was. Bij Amagansett was sinds jaar en dag een Coast Guard Station, iets wat ze toch eigenlijk hadden moeten weten, zou je zeggen.

Afbeelding
Amagansett Coast Guard

Die wilde graag weten wat de heren hier middenin de nacht aan het uitspoken waren. Daar hadden de spionnen iets op bedacht. Ze gaven de man 260 dollar en zeiden dat hij daar een potje bier voor moest kopen of desgewenst een bloemetjesjurk voor zijn vrouw en verder zijn mond houden. De Coast Guard man zei dankjewel en verdween. De geheime agenten dachten dat ze dit keurig hadden geregeld met die stomme Amerikaan, begroeven hun voorraden op een mooi plekje en namen vervolgens een vroege trein naar New York City. Maar in plaats van daar de boel op te blazen of iets anders te doen wat geheime agenten behoren te doen, gingen ze naar Fifth Avenue en begonnen Hitler's dure dollars te verbrassen aan modieuze kleding en in chique restaurants.
Die man van de Coast Guard daarentegen was met zijn 260 dollar rechtstreeks teruggegaan naar het Coast Guard Station en vertelde daar wat er was gebeurd. De explosieven en ander spullen werden opgegraven en de FBI ging op jacht naar de spionnen.
Dat ging gemakkelijk, want een van de spionnen, een zekere George Dasch, koos eieren voor zijn geld en meldde zich bij de FBI. Hij zei dat hij fel anti-nazi was en verlinkte de hele boel. Binnen veertien dagen waren ook de anderen opgepakt, inclusief de groep die in Florida was geland. De Amerikanen hadden weinig moeite met de verdere afhandeling. Alle acht werden veroordeeld tot de elektrische stoel, maar president Roosevelt veranderde dat voor George Dasch in 30 jaar gevangenisstraf en voor Ernest Burger, die ook had meegeholpen om zijn kornuiten te vangen, in levenslang. Dasch en Burger mochten van president Truman na de oorlog terugkeren naar Duitsland om daar hun straf uit te zitten, in afwachting van de door J. Edgar Hoover beloofde gratie. Die is echter nooit gekomen.

Afbeelding
Afbeelding
Jos Komen (R.I.P)

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Het volgende schip van Jan Hendrik. :)
De Agatha.
All the best
Jos
Agatha-02.jpg
Agatha-02.jpg (57.24 KiB) 4723 keer bekeken
Name: AGATHA Launch Date: 16.6.27
Type: Tanker
Flag: NLD
Tons: 3126
LPP: 93.0 Country of build: GBR
Beam: 15.3 Builder: Harland & Wolff
Location of yard: Govan
Number ofscrews/Mchy/Speed(kn): 2D-9.5
End: 1957
Subsequent History:
[1940 Lg 102.8m, 3369gt]
Disposal Data:
BU Hong Kong 15.12.57
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14380
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Amerikaanse of Canadese kust een baai binnenkwamen
Theo, jij weet ongetwijfeld meer van dat soort zaken dan ik. Na 20 jaar hier op de kust rondgescharreld te hebben, zowel in bootjes en baaitjes als ook "vanaf de wallekant" en de huidige- vaak zeer afgelegen- situatie in gedachten vergelijkend met de WW2 "mogelijke situatie" daarbij bedenkend dat het b.v. noodzakelijk werd geacht om " Onderzeeboot netten" in havens te installeren dan bedenk ik zomaar- gebaseerd op niks meer dan m'n Overijsselse boerenverstand dat " je er wel haast donder op kan zeggen" dat er waar gebeurde verhalen schuilen achter dat soort geruchten. Of ze wel of niet later "in journalen" boven water kwamen.......daar weet ik niks nada van.
Je verhaal van die Duitse spionnen die in Amerika aan land gaan, klinkt haast te dom om voor de duivel te dansen, maar we weten allemaal dat " Domme Duitsers" toendertijd (en misschien nog wel) meer uitzondering dan regel was :lol:

Het toeval wil dat ik net een boekie erover heb gelezen, wat NIET "omdat het een boekie is" waar hoeft te zijn vanzelf :lol: :lol: ik zal je een scan toesturen.
Trouwens bedankt voor de uitgebreide info over die Duitse weerstations.......
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

De U-boot commandanten waren volkomen vrij in wat ze in hun "Kriegstagebuch" wilden opschrijven en ook hoe ze dat deden. Sommigen maakten aanvullende opmerkingen bij bepaalde acties en dat waren vaak ook heel persoonlijke opmerkingen. Kortom: het bleek later, na de oorlog, toen dat allemaal haarfijn uitgeplozen is, bepaald geen droog leesvoer. Als ze ergens in een baai zouden zijn geweest, zou dat zeker zijn gemeld en als ze contact hadden gemaakt met inwoners van dat land, zou dat ook niet onvermeld zijn gebleven. Maar als ze al ergens aan land of in een baai zouden zijn geweest, zouden ze daar een verdomd goede reden voor moeten hebben gehad, want het was natuurlijk bloedlink om op ondiep water te komen of een baai of andere inham binnen te gaan. Een duikboot is boven water bijzonder kwetsbaar en je hebt geen zwaar kanon nodig om er ergens een gaatje in te schieten wat hem het duiken vervolgens onmogelijk maakt.
Het aan land brengen van dat weerstation op Labrador was natuurlijk een zware klus, maar niet zo erg gevaarlijk; er was daar verder niemand. Op Killiniq was wel een settlement maar daar waren nooit meer dan 20 Inuit en tussen 1939 en 1952 worden zelfs helemaal geen bewoners gemeld.

Het aan land zetten van agenten nabij bewoond gebied was bepaald niet zonder risico, hoewel dat in die tijd, 1941/42, ook wel meeviel. Daar hoefden ze trouwens maar heel kort en ook niet helemaal voor aan de oppervlakte te komen, op peddelafstand van het strand, waarna de agenten met rubberboten aan de wal werden gezet. Het debacle van die acht malloten is inderdaad haast onvoorstelbaar. Een van de acht stond nog in zijn zwembroek toen die Coast Guardman verscheen!
Ze hadden alle acht voor kortere of langere tijd in de VS gewoond en gewerkt en George Dasch was met een Amerikaanse getrouwd. Dat de Duitse Abwehr niet wist of de commandant van die U-boot niet hadden verteld waar de Coast Guard Stations op Long Island waren, is natuurlijk een gigantische blunder. Dat is net zoiets als inbreken in het huis naast het politiebureau of een bank overvallen vlakbij een kantoor van de FBI en dan ook nog op de eerste van de maand terwijl alle FBI-agenten hun salarischeque komen verzilveren. Waar gebeurd! :-D

In elk geval was de Abwehr zo teleurgesteld door deze mislukking en zo geschrokken van de snelheid waarmee hun agenten waren opgepakt, dat ze vooreerst geen nieuwe pogingen deden. Pas tegen het eind van 1944 werd nog eens een wanhopige poging gedaan om inlichtingen uit de eerste hand te verzamelen en werden er twee agenten door de U-1230 op de kust van Maine bij Hancock Point afgezet. Dat waren William Curtis Colepaugh en Erich Gimpel. Colepaugh was een Amerikaan die als matroos bij de Amerikaanse Marine Reserve had gediend, maar daar in 1943 de zak had gekregen. Daarna was hij op de Amerikaanse koopvaardij gaan varen om vervolgens in Lissabon te deserteren. Daar meldde hij zich bij het Duitse consulaat. Hij werd naar Den Haag gebracht en kreeg op de Duitse spionnenschool aldaar een uitgebreide opleiding in het agentenvak. Op 29 november 1944 werd hij samen met Gimpel op de kust van Maine afgezet, waarna ze per trein naar Boston gingen en vervolgens naar New York. De bedoeling was dat ze samen een radio zouden bouwen en vervolgens gegevens over de Amerikaanse oorlogsindustrie en oorlogsinspanning door zouden geven. Maar Colepaugh kreeg al direct berouw, ging oude vrienden opzoeken en meldde zich bij de FBI. Het vangen van Gimpel was daarna een fluitje van een cent.

Het tweetal stond in februari 1945 terecht en beiden werden veroordeeld tot de dood door de strop, wat door president Truman werd omgezet in levenslang. In 1960 kreeg hij gratie. Hij ging in de buurt van Philadelphia wonen, werkte aanvankelijk als drukker, maar begon later een fabriekje van stalen kantoormeubelen. Dat vak had hij in de gevangenis geleerd. Hij trouwde, was leider bij de padvinderij en lid van de Rotary. Hij stierf in 2005 aan complicaties van Alzheimer, 86 jaar oud.
Erich Gimpel zat in Alcatraz, maar werd al in 1955 vrijgelaten. Hij ging terug naar Duitsland en emigreerde later naar Zuid-Amerika. Hij schreef een boek over zijn kortstondige carriè als spion, een boek dat in 1957 verscheen, maar eigenlijk onopgemerkt bleef. Pas in 2003 kwam het naar aanleiding van 9/11 in Amerika uit onder de titel Agent 146. Hij stierf in 1996, ook 86 jaar oud, net als zijn spionagemaat Colepaugh.

Maar dat waren dus de successen van de Duitse Abweher in Noord-Amerika. Niet bepaald stof voor een James-Bondverhaal en leuk om eens aan te denken en een en ander wat te relativeren als je naar een spannende spionagefilm zit te kijken. :-D

We dwalen echter wat af, al heeft het dan ook alles te maken met varen en met oorlog, maar het is nu eenmaal (ook) een onderwerp wat mijn warme belangstelling heeft. Spionage in het algemeen, maar vooral ook het vaak onbegrijpelijk domme gedoe van geheime diensten, de Nederlandse niet uitgezonderd. De KGB had daar aanmerkelijk minder problemen mee.

Hierna wil ik terugkeren naar het topic, hoewel ik er ook geen enkel bezwaar tegen heb om hier nog een poosje over door te zagen. :wink:
Bob R.I.P.
Berichten: 3142
Lid geworden op: 19 sep 2008 18:00
Locatie: Langedijk

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Bob R.I.P. »

Hallo Theo,

Ik heb het verhaal van de U537 gelezen. Onderweg naar USA komt de onderzeeer in zwaar weer terecht en krijgt lekkage door een zware breker. Het schip verliest ook nog eens haar kanon. Is dit nou slecht zeemanschap van de gezagvoerder door ondanks het slechte weer toch door te varen in plaats van onder water te gaan. Hij had toch met een onderzeeer een pracht van een schuilplaats voor het slechte weer, of was het de kadaverdisicipline van de Kriegsmarine die hem "verbood" om onder water te gaan in dergelijke situaties?

mvg
Bob
't Leven is niet altoid roist met krente, 't is ok welders gortepap die skift is.


Plaats reactie