KPM

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
Vaerderij
Berichten: 1935
Lid geworden op: 28 nov 2004 09:53
Locatie: Spoolde, Zwolle

Re: KPM

Bericht door Vaerderij »

s/s Tasman (III) (1922-1958)
naamsein: TJDB, 1924 THFB, 1933 PKED, 1947 PHWW

Earles Shipbuilding & Enginering Co. Ltd., Hull. (Bouwnr. 642)
Brt: 4.978, nrt: 3.162, dwt: 5.400 lxbxh: 119,47 x 14,99 x 7,92
In 1949; brt: 5.172, nrt: 3.018, dwt: 5.227
Vrachtschip met 2 dekken, accommodatie voor 76 eerste-, 18 tweede klasse en 979 dekpassagiers.
In 1933 accommodatie voor 46 eerste-, 12 tweede-, 12 intermediate en 680 dekpassagiers.
In 1949 accommodatie voor 126 salonpassagiers. Geen dekpassagiers meer. 94 bemanningsleden.
Triple expansie stoommachine, 3 cil., 3.500 ipk, 13 mijl.
Machinebouwer: Earles Shipbuilding & Enginering Co. Ltd., Hull.

17 december 1921 tewaterlating en in augustus 1922 proefvaart en oplevering.
Vertrekt 16 september naar Ned. Indië en wordt daar in oktober 1922 in dienst gesteld.
08.1922-1947 Tasman, N.V. Koninklijke Paketvaart Maatschappij, Amsterdam.
29 april 1927 gestrand op de kust van Noord Australië, door de te hulp geschoten Van der Wijck en een Austalisch marineschip weer vlot getrokken en vervolgens gerepareerd.
24 oktober 1928 een ernstige bodemschade opgelopen bij een poging tot assistentie van het gestrande s/s Tjikandi nabij Menado.
19 januari 1942 onder escorte van Hr Ms PIeter den Bitter en Hr Ms Jan van Amstel samen met het s/s Singkep van de SMN van Soerabaja naar Australië.
Van 13 april 1942 tot 29 december 1945 als troepentransportschip in charter bij het British Ministry of War Transport.
In het voorjaar 1943 voor het U.S. War Department in Sydney tot hospitaalschip verbouwd.
Op 19 juni in dienst gesteld. Het schip nam deel aan de geallieerde operaties in de Z.W. Pacific.
29 december 1945 terug aan de Nederlandse regering en vervolgens aan de K.P.M.
In november 1947 over naar de Nederlandse koopvaardij met als thuishaven Amsterdam.
01.07.1947-1955 Tasman, Java-China-Paketvaart Lijnen N.V., Amsterdam. (10-12-1947 K.J.C.P.L.)
1 maart 1955 weer in dienst van de K.P.M.
01.03.1955-1958 Tasman, N.V. Koninklijke Paketvaart Maatschappij, Amsterdam.
In mei 1958 verkocht voor de sloop aan Chiap Hua Manufactory Ltd. te Hong Kong.
Op 4 juni 1958 aangekomen te Hong Kong.
KPM ss Tasman (III) Uit Opgaven omtrent de stoomschepen een facsimile-uitgave bewerkt door Kapitein Lucas Lindeboom.jpg
KPM ss Tasman (III) Uit Opgaven omtrent de stoomschepen een facsimile-uitgave bewerkt door Kapitein Lucas Lindeboom.jpg (455.72 KiB) 1815 keer bekeken
Voorgeschiedenis.

Het s/s Tasman (III) werd in Hull gebouwd voor rekening van de Britse Regering als vergoeding voor het verloren gaan van het s/s Tasman (II), naamsein TJDF, en was identiek (inclusief de voortstuwing) aan het negen jaar eerder in 1913 bij dezelfde werf gebouwde Tasman (II), bouwnr. 589.

Op 20 maart 1918 (in de 1ste WO) werd de Tasman (II) namelijk in Brisbane ingevolge het Droit 'd Angarie recht door de Britse Regering in beslag genomen en in beheer gegeven van de Federal Line.
Een half jaar later, op 16 september 1918, werd de Tasman (II) op de Atlantische Oceaan 220 mijl ten noord-westen van Kaap Vilano door de Duitse onderzeeboot U 46 getorpedeerd waarna het schip zonk.
14 opvarenden kwamen daarbij om het leven.
Anne

Theo Horsten (R.I.P.)

Re: KPM

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Kijk, nou weten we dankzij Anne in technisch opzicht alles van de Tasman wat er te weten is en weet ik in elk geval veel en veel meer dan ik in in 1956 van de Tasman wist. Wat kan ik daar nu nog aan toevoegen? Dat wil zeggen: in technisch opzicht. Ik weet dat ze vier ketels had en hoe weet ik dat? Omdat ik, als na vertrek de machine was afgebeld, naar beneden moest fluiten en om volle kracht verzoeken.
"Hallo meneer! Mogen wij volle kracht, alstublieft?"
Want het was altijd "meneer", zelfs tegen je maat, maar bij vertrek was het daar beneden gewoonlijk de tweede machinist en dat was een tuan besar, dus dat was heel zeker meneer voor en meneer na.
En die riep dan terug: "Volle kracht van vier ketels, meneer!"
Zodoende weet ik dat van die vier ketels.

Als iemand me zou hebben gevraagd hoeveel dekpassagiers ze meenam, dan zou ik zonder aarzelen "Duizend!" hebben geantwoord en ik zie nu dat het er 979 waren, dus dan zat ik goed. We namen er ook minstens duizend mee, als het er geen 1200 waren. We voeren dat akelige lijntje van Priok naar Bengkulu en Padang en weer terug en dat was bij dat reislustige volk een heel populaire route, dus we zaten telkens hartstikke vol. Als we beladen waren en zeeklaar, dan gingen aan de wal de hekken open waar al die mensen zich al uren achter verdrongen en die stormden dan in één keer aan boord om te trachten de beste plaatsen te bemachtigen. Dan moest je heel goed uitkijken wilde je niet onder de voet worden gelopen. Zelfs witte stieren laden was veiliger dan dit gebeuren, dat kan ik je verzekeren.

Maar dat was nog niets vergeleken bij wat er achterbleef als al die mensen weer van boord waren. Dat geloof je niet, hoeveel rotzooi die achterlieten. "Mijn" luik was luik 2, net voor de brug. Direct aan bakboord voor de opbouw bij luik 2 was de ruimte waar de flessen acyteleen en zuurstof lagen die we als lading meenamen. Waarom mag Allah weten, maar dat was voor veel dekpassagiers de meest populaire plaats om te gaan zitten schijten, bovenop en tussen die flessen. Ik kan heel goed tegen bloed en als iemand moet kotsen kan ik met belangstelling kijken wat hij allemaal uitkotst en als het een zieke betreft kan ik daar ook nog wat in roeren, als dat moet. Maar ik kan niet tegen stront. Toen niet, nu niet, nooit niet. Van stront ga ik acuut over mijn nek, zelfs bij het verschonen van mijn eigen kinderen die zich, als ze vroeger even aan mijn zorgen waren toevertrouwd, prompt bescheten. Die flessen gas en zuurstof vielen onder mijn verantwoording en dus moest ik ze niet alleen áán boord tallyen, maar er ook weer af - voor het geval iemand een fles acyteleen in zijn binnenzak zou hebben gestopt terwijl die mensen nauwelijks kleren, laat staan binnenzakken hadden, maar dit terzijde. Die bootwerkers graaiden zonder mopperen in de stront, maar intussen stond ik erbij te kokhalzen. Dat ik dat na vierenvijftig jaar nog steeds niet ben vergeten, moet toch genoeg zeggen over mijn strontallergie. Those were the days... :shock:

Ik zie nu dat ze bijna 100 hutpassagiers kon meenemen, maar dat gebeurde in die tijd niet meer. Zo nu en dan zat er eens een verdwaalde Chinees ergens in een hut, maar ik denk niet dat we ooit meer dan vijf hutpassagiers hebben gehad. Maar alles was er nog wel en geheel in stijl met een fraaie eetzaal en rooksalon en zo.

Ik heb aan die blauwe maandag dat ik daar nadagen van de KPM heb gevaren niet zulke erg goede herinneringen, dit dan wel met uitzondering van de Sitsen-coaster Lamongan die het besluit van mijn carrière bij deze roemruchte maatschappij vormde. Maar als ik nu zou moeten zeggen wat mijn slechtste tijd bij de KPM was, dan was het zonder enige twijfel de tijd die ik op de Tasman heb doorgebracht. Dat kwam door de omstandigheden in 1956, door dat akelige lijntje dat we voeren, door de stront tussen die gasflessen, door die bloedwarme hut die ik had en nog een paar onaangename zaken.
Gezagvoerder was "Rooie Arie" Dijkhuizen. Die liep, als hij niet officieel in functie was en moest vertrekken of aankomen of officials ontvangen, altijd in zijn witte interlockie en tijdens laden en lossen hing hij de hele godganse dag in zijn hemd over de brug te schreeuwen. Rooie Arie deed niets anders dan schreeuwen, tegen alles en iedereen. Stuurlieden, loodsen, vastmakers, sleepbootkapiteins, allemaal kregen ze hun portie van het geschreeuw van Arie en dan werd Rooie Arie alsmaar roder. Als we in Priok moesten afmeren staarden al die mensen die daar onveranderlijk op de kade stonden samengedromd, verbijsterd en met open monden omhoog naar dat schreeuwende monster.
Hij schreeuwde ook hele dagen tegen mij bij luik 2 als we aan het laden en lossen waren, maar ik was daar volledig immuun voor geworden en luisterde niet meer en keek ook niet meer omhoog. Het werd pas gevaarlijk als hij opeens heel kalm werd en zachtjes riep: "Horsten, kom nou eens effe boven..."
De Tasman had twee trappen die tegen de opbouw aan vanaf luik 2 schuin omhoog liepen naar de brug en als hij dat zo kalm riep, dan sjokte ik naar boven.
"Zie je nou niet wat daar gebeurt?" vroeg Rooie Arie dan. "Zie je nou niet wat ze doen? Zie je nou niet wat een puinhoop ze ervan maken?"
"Ja, kapitein, dat zie ik."
Dan was zijn kalmte op slag weer verdwenen en brulde hij: "Maar waarom doe je er dan godverdomme niks aan?!"
"Omdat geen mens naar me luistert, kapitein. Omdat ze er altijd een rotzooi van maken en ik liever niet door deze of gene in het ruim word gesodemieterd."
Want dat was me door de kapitein van mijn eerste schip bij de KPM, de Waiwerang, op het hart gedrukt, toen ik daar vol verwachting en vol ambitie en heilig vuur aan boord kwam. Die zei: "Zo hebben ze u ook weten te strikken daar in Amsterdam? Nou, u komt in een enorme rotzooi terecht en u moet één ding goed beseffen: wat er ook gebeurt en wat u ook hoort of ziet, er is maar één ding belangrijk en dat is uw eigen hachje."
Zo was de toestand in 1956 inderdaad, alleen kon Rooie Arie zich daar onmogelijk in schikken.
Hoe harder hij schreeuwde, hoe kalmer ik werd en dan schreeuwde hij nog veel harder.
"Als jij promotie wil maken bij deze rederij, zal je het toch anders moeten doen," riep hij een keer. Waarop ik zei dat ik helemaal geen promotie wilde maken bij deze rederij met als gevolg dat hij een nog grotere woedeuitbarsting kreeg. Wat moet die man zich toch aan mij hebben geërgerd en wie weet wat een hekel hij aan me had.
Aan de andere schepen van de KPM waar ik op voer - Waiwerang, Balikpapan en Lamongan - heb ik wat varen en mensen betreft toch wel goede herinneringen. Ook heb ik in die relatief korte tijd en zelfs mede door de slechte omstandigheden waaronder we moesten werken, veel geleerd. Maar aan de Tasman bewaar ik werkelijk geen enkele goede herinnering.

Toen ik er helemaal de balen van had en geen enkele reden meer kon bedenken waarom ik als jonge knul nog langer in die klerezooi zou blijven zitten, heb ik ontslag genomen en een schadevergoeding betaald waarna ik met de Oranje terug naar Holland ging. Rooie Arie Dijkhuizen was toen ook aan boord; die ging met pensioen. Ik zat in de tweede klas en hij voer eerste klas en dus zagen we elkaar niet. Eén keer heb ik hem toen gesproken, kort na vertrek Singapore. Arie was toen geheel gekalmeerd en kwam bijna sympathiek over.
"Zo, ga je toch maar terug?" vroeg hij.
"Ja, kapitein. Ik heb vroegtijdig ontslag genomen."
Arie knikte begrijpend. "Maar beter ook. Het is een klerezooi geworden in Indië. Nou, het beste dan maar."
Het is voor mij natuurlijk moeilijk, maar als ik mijn best doe kan ik me ongeveer voorstellen wat dat toen geweest moet zijn voor mensen die daar hun hele werkende leven hadden doorgebracht en die de hele boel zo naar de kloten zagen gaan.

Dat was wat mij betreft de Tasman.
Gebruikersavatar
Akwanaut
Berichten: 2292
Lid geworden op: 03 okt 2005 08:40
Locatie: Oud-Beijerland

Re: KPM

Bericht door Akwanaut »

Een tweetal platen van de Tasman uit de Oude Doos.

Afbeelding

Afbeelding
Groet Frank
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: KPM

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Via mijn website ontving ik de volgende mail:
Hallo Anne,/Heer Horsten

Prachtig verhaal over de Tasman van Theo Horsten, ik kan mij verplaatsen wat hij schreef over de periode 1953-1956 bij de KPM deze periode heb ik ook meegemaakt de minder prettige periode op de Patras en Reael met sapi lading aan dek etc.

En de periode nov 1957 toen ik met verlof moest gaan eigenlijk gevlucht uit Jakarta

Jullie beiden Theo en jij moeten maar eens een boek schrijven over de periode 1953-1956 van Theo en die daarna van 1957- tot overname KPM door Nedlloyd

“Ervaringen bij de KPM van een stuurman en een WTK”
Uit een veelbewogen periode 1953- 1967

Dipl.-Ing. R.Beijk
Nee, een boek alleen over mijn tijd bij de KPM zit er niet in. Daarvoor ben ik er veel te kort geweest, alhoewel ik in die korte tijd wel een aantal dingen heb meegemaakt die een onuitwisbare indruk op me maakten. Neem nu het voorval dat ik in het - zeer korte - korte verhaal Bali heb beschreven. Het staat in de bundel Vroeger had je lol. Dat hele geval staat als gegrift in mijn geheugen. En wat was het nu helemaal? Gewoon een arme sodemieter die vermorzeld werd onder een neervallende veetrap.
Het was een zeer slechte tijd, dat einde van de KPM. We werden aan de wal werkelijk als oud vuil behandeld. Het proces Jungschläger was in volle gang en de spanningen liepen hoog op. Ik was 22 jaar en had elders prima gevaren en dacht maar steeds: Wat dóé ik hier in godsnaam?

Dat nam niet weg dat ik toch wel zag wat een mooi bedrijf het was, dat interinsulaire verkeer dat in al die jaren steeds verder gestroomlijnd was en zelfs onder die slechte omstandigheden liep als een uurwerk. Ik kwam daar als jonge knul zomaar in terecht, rechtstreeks van een leuke wilde-vaartmaatschappij als Hudig & Veder met mooie schepen. Ik kon me alleen maar verbazen, maar nogmaals: wat moet dat wel geweest zijn voor mensen als Rooie Arie Dijkhuizen, mensen die als leerling bij de KPM waren begonnen en hun hele leven keihard hadden gewerkt en nu tegen hun pensioen aan zaten.

Ik nam ontslag en betaalde een schadevergoeding wegen contractbreuk - een voor die tijd fors bedrag. Gelukkig had ik de centen en stelde mijn vader geen vragen toen ik hem een telegram stuurde dat hij dat forse bedrag onmiddellijk op rekening van de KPM in Amsterdam moest storten. Het kleine beetje dat ik toen nog over had, ging op de terugreis met de Oranje in snel tempo op en letterlijk op een schoen en een slof, maar gezond en wel arriveerde ik in Amsterdam. Had ik nog éven langer gewacht tot de KPM uit Indonesië werd geknikkerd, dan had ik nog geld toe gekregen, maar wie weet wat er in die tijd nog allemaal had kunnen gebeuren. Nee, het was goed zo.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14382
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: KPM

Bericht door Harry G. Hogeboom »

En TOCH had ik nog graag eens ECHT met zo'n 3500 PK Triple met 4 Schotse Ketels gevaaaar'n :lol:

Bedankt Anne en Theo, al met al toch wel interessant, inklusief de beschten zuurstof flessen daar op luik 2.

Wat ik nog niet helemaal begrijp, is dat die passagiers geen " binnenzakkies" hadden :lol: maar dat legt Theo nog wel een keertje uit aan me :mrgreen:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Mart Hoogedoorn
Berichten: 3818
Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
Locatie: Brasil

Re: KPM

Bericht door Mart Hoogedoorn »

Ikke lekker wel Harry,hoewel de ketels al oliegestookt waren(gelukkig).Wat i k ook niet begrijp ..... :?: dat die dekpasagiers niet over de railing scheten.Als wij stuwadoors met aanhang aan boord hadden ,b.v met tapioca laden in thailand op de rede,had de kajoe van te voren enige buitenboord hangende schijt brillen opgetuigd met een zeiltje er omheen voor de dames :oops: al of niet met allemans eindje :wink:
Waren daar op die Tasman geen voorzieningen voor ...of te weinig?
''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
Evert Sikkema
Berichten: 995
Lid geworden op: 31 dec 2004 18:07

Re: KPM

Bericht door Evert Sikkema »

Als Theo nu toch aan het beantwoorden slaat van Mart zijn vragen kan hij misschien meteen ook een paar vragen van mij beantwoorden.
1. Wie controleerde alle vervoersbewijzen van die 1000 of 1200 dekpassagiers die het schip op stormden om een geschikte plaats te zoeken.
2. Waar was dat allemandseindje voor, waar Mart het over heeft? Of was dat soms om het zeil bij elkaar te houden i.v.m. de broodnodige privacy?

groeten
Evert Sikkema
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: KPM

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Die waren aan de wal al gecontroleerd, Evert. Belangrijker was de hoeveelheid bagage die ze bij zich hadden. Die was gebonden aan een maximum, maar sommigen namen hele partijen handelswaar mee en daar moest extra voor worden betaald. Na vertrek ging de tweede stuurman gewapend met een meetlat en een bonboek op zoek naar de eigenaars van al die spullen. Vaak wist niemand dan van niks en pas als hij dreigde de hele handel overboord te donderen, kwam er iemand naar voren. Dan was het meten en bijbetalen.
Mart, er waren plenty van die toiletten met stijgbeugels, maar waarschijnlijk nooit genoeg. Waarom ze juist die gasflessen uitkozen, is me altijd een raadsel geweest.
Evert, schei in hemelsnaam uit over dat allemansend; daar is al genoeg over geouwehoerd... :o
NEGEN PAGINA's lang! Zie HIER.
Een allemansend is gewoon een belleneindje en verder helemaal niks.
Evert Sikkema
Berichten: 995
Lid geworden op: 31 dec 2004 18:07

Re: KPM

Bericht door Evert Sikkema »

Nou, zeg, dat ik dat over het hoofd heb gezien dat geouwehoer over dat kleine stukkie touw.

groeten
Evert Sikkema
Gebruikersavatar
gerard tenerife
Berichten: 6491
Lid geworden op: 22 mei 2009 21:01
Locatie: valle san lorenzo,tenerife,spanje

Re: KPM

Bericht door gerard tenerife »

ook op de "AMSTELPARK" 1955, als we op rede lagen te lossen in de P.G., werden onder toezicht van bootsman Kooring, op het achterschip buitenboord hangende schijt bakken op gehangen, met zeiltjes, zonder dames of allemands end. ik dacht dat we daar om het achterschip "poop" noemde?
groetjes gerard
een pessimist is een optimist met veel ervaring.


Plaats reactie