Een lang verhaal...
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Een lang verhaal...
Opnieuw bedankt voor alle lovende woorden. Ik ga er bijna van naast mijn ouwe carpet slippers lopen. 
Ik beleef er zelf minstens evenveel plezier aan, dat scheelt.
Nee, ik had daar geen last van krabbend anker. Waarom - of waardoor - niet, daar kom ik in de volgende aflevering op.
Ik ben een beetje druk met huiselijke besognes, dus even geduld.
Ik beleef er zelf minstens evenveel plezier aan, dat scheelt.
Nee, ik had daar geen last van krabbend anker. Waarom - of waardoor - niet, daar kom ik in de volgende aflevering op.
Ik ben een beetje druk met huiselijke besognes, dus even geduld.
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Een lang verhaal...
--------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------Cape Wrath - Gouache van Frits Hoogstrate 2012
---------------------------------------------------------------------------------------Cape Wrath - Gouache van Frits Hoogstrate 2012
- Mijn verontschuldigingen voor het lange uitblijven van aflevering 6, maar er zijn andere, huiselijke zaken die mijn dringende aandacht vragen. Ik heb alleen 's morgens en 's avonds even een uurtje tijd. Maar het vordert intussen wel.
Ach, het lange verhaal speelt in 1967, dus het steekt ook eigenlijk niet op een paar dagen...
- Mijn verontschuldigingen voor het lange uitblijven van aflevering 6, maar er zijn andere, huiselijke zaken die mijn dringende aandacht vragen. Ik heb alleen 's morgens en 's avonds even een uurtje tijd. Maar het vordert intussen wel.
Re: Een lang verhaal...
Theo,
We hebben de tijd en met een briesje op de kop duurt een reisje vaak langer als de rederij gepland had. Daar komt nog bij dat we practisch allemaal "pensionados" zijn dus het steekt niet op een dag of wat. En het weekeend liggen we tegenwoordig sowieso binnen.
Groeten aan Greece en verzin een mooi geloofwaardig verhaaltje.
Martin
We hebben de tijd en met een briesje op de kop duurt een reisje vaak langer als de rederij gepland had. Daar komt nog bij dat we practisch allemaal "pensionados" zijn dus het steekt niet op een dag of wat. En het weekeend liggen we tegenwoordig sowieso binnen.
Groeten aan Greece en verzin een mooi geloofwaardig verhaaltje.
Martin
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Een lang verhaal...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------Een lang verhaal (6)
----------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------Rattray Head
--------------------------------------------------------------------------Foto: © Ian Cowe 2007, used by his kind permission. More lighthouse pictures Here
-----------------------------------------------------------------
Bovenstaande lofzang op de loodsen en de zeelieden van Peterhead vond ik in een kostelijk boek dat via Google Books zomaar gratis en voor niks te downloaden is. Het werd in 1819 geschreven door ene Peter Buchan (1790-1854). Die was geboren in Peterhead, kwam daar in de leer bij een drukker en begon niet alleen zijn eigen drukkerij, maar ging ook schrijven, voornamelijk historische werken zoals dat boek wat ik hierboven aanhaalde en waarvan ik hieronder de titelpagina weergeef, samen met een portret van de schrijver.
----------------------------------------------------------------------
... 
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Foto: Aberdeenshire Museums Service naar een schilderij van James Forbes 1827.
Dat de loodsen in 1967 indien nodig ook nog "in a gale of wind" met een roeibootje tien of twaalf mijl naar buiten zouden zijn gekomen zoals hij hierboven beschrijft, betwijfel ik ten sterkste, maar dat was voor ons ook niet nodig. Je bent in Peterhead loodsplichtig en dus belde ik via Wick Radio met de loodsdienst en meldde dat ik net na de middag voor Peterhead hoopte te zijn en graag in de baai wilde shelteren. We waren welkom, zeiden ze en de loods zou ons buiten opvangen. Zo gezegd zo gedaan en ik meen dat het net na de middag was dat we op krap een mijltje voor de breakwaters van Peterhead Bay lij maakten voor de loodsboot.
Ik weet niet wat in die jaren de keuringseisen waren voor Schotse loodsen, maar als de man die over het potdeksel klauterde en de trapjes naar boven beklom representatief was voor hun conditie, dan waren die eisen niet al te streng. Het was een kortademige man met een rond, rood hoofd en een bril – niet met jampotbodems, maar met, zo te zien, kogelvrije glazen waarachter zijn ogen heel klein waren. Maar een heel vriendelijk en voorkomend mens, dat moet gezegd worden. Ook weer zo'n man die me na al die jaren en al die loodsen niet alleen is bijgebleven, maar me nog haarscherp voor de geest staat.
We gingen naar binnen en kwamen in een baai waar helemaal niemand lag en verder ook helemaal niets was, alleen een tweetal grote meerboeien. Daar bracht de loods ons heen. In een taal die gelukkig enige verwantschap met Engels bleek te hebben, maakte hij me duidelijk dat die boeien eigendom waren van en gereserveerd voor de Royal Navy, maar dat die zelden of nooit in Peterhead Bay kwam en ook nu niet werd verwacht zodat we op een van de twee vast mochten maken. In de baai wilde het anker nog wel eens gaan krabben, maar daar hoefden wij ons dan geen zorgen over te maken. Met assistentie van het loodsbootje staken we twee dubbele bochten op de boei. De loods vertelde ons dat we pas de volgende dag Her Majesty’s Customs konden verwachten als we hier dan nog lagen, maar wilden we voor die tijd weg, dan was een seintje aan het loodsstation dat we gingen vertrekken voldoende, waarna we onze draden konden laten slippen en gewoon wegvaren. Wilden we toch een loods hebben, dan kon dat ook, want door het tekenen van zijn briefje was ook het uitgaande loodsgeld betaald. Hoe dat dan verder geregeld werd, daar heb ik eigenlijk nooit zo bij nagedacht. Ik had geen agent in Peterhead, dus ik neem aan dat Wagenborg op zekere dag een rekening van Peterhead Pilots kreeg en dat die dan werd betaald. Maar als we even een paar afleveringen terugdenken, dan weten we dat het loodsgeld voor Palnacki in die tijd 5 tot 7 pond was en dat dat voor een loods heel wat meer werk betekende, dan een schip even van buiten de breakwaters naar een boei brengen, dan kan het ook in Peterhead nooit erg veel zijn geweest. Uit datzelfde mooie boek van Peter Buchan weet ik dat het loodsgeld in 1819 niet meer dan 4 pond bedroeg, dus laat dat in krap vijftig jaar nu eens verdubbeld zijn.
De loods ging weer van boord, in gezelschap van een fles Teacher’s Highland Cream voor hemzelf en zes pakjes Senior Service voor de twee man op het loodsbootje die onze dubbele bochten zo mooi op die boei hadden gestoken. Een Schot een fles whisky geven, lijkt misschien net zoiets als “carrying coals to Newcastle”, maar kleine geschenken onderhouden de vriendschap en dat is belangrijk. Zo was dat allemaal keurig geregeld.
-------------------------------------------------------------------------------------
Hoe lang we in Peterhead Bay hebben gelegen, kan ik me werkelijk niet meer herinneren, maar geen vierentwintig uur, want H.M. Customs hebben we nooit gezien. We maakten die middag nog schoon schip, ruimden op en aten weer eens rustig. We controleerden de luikafsluiting en gingen flink tekeer met consistentvet. Nou ja: “we…” Zelf zat ik meer in de kaartenkamer, luisterde naar elk weer bericht, luisterde naar andere schepen, maar hoorde niemand die in de buurt van de Pentland of in de Minches zat. En ik keek in de kaarten en de Pilots en in Bronw’s Tidal Streams en wikte en woog en dubde.
Die middag schoof er een paar keer een visserman de haven van Peterhead binnen, maar verder was er geen enkele activiteit. We lagen zo ver weg, dat er ook nauwelijks iets van Peterhead te zien was, ik bedoel: geen verlokkende uithangborden van pubs, geen fish & chips shops zo dichtbij dat je het bord “Frying Tonight!” kon lezen. Of had je die borden in 1967 sowieso niet meer? Dat weet ik eigenlijk niet. In de vijftiger jaren waren ze nog wel in gebruik, alleen lette ik er toen niet zo op. Pas veel later werd het me duidelijk dat die aankondiging: “Frying Tonight!” nog uit de oorlog stamde, toen de voedselsituatie in de UK zodanig was, dat de fish & chips shops lang niet elke dag voldoende vis en aardappels hadden. Ach, wat was dat toch ook lekker: na de bioscoop of na de pub zo’n stuk vis en een hoop kleffe chips in een krant en dan flink wat vinegar erop. Alleen dat geluid van die azijnfles al. Dat zou een goeie zijn geweest voor Raden maar! van Kees Schilperoort. Ik zou het onmiddellijk hebben herkend.
Maar ik dwaal helemaal af. In plaats van me te verdiepen in hoe nu verder, zit ik me te verlekkeren over een portie fish & chips.
Die pubs daar in Peterhead moet in vroeger jaren trouwens iets zijn geweest. Peter Buchan, van dat boek hierboven, sprak er schande van. Volgens hem waren er veel te veel kroegen. Lees en huiver…
----------------------------------------------------------------------
”Obscure tippling houses”, wat dacht je. Ik heb moeten zoeken om aan de weet te komen wat daarmee werd bedoeld. Ik dacht onmiddellijk aan “tippelen” en vrouwen van lichte zeden, maar het bleken kroegen zonder vergunning te zijn. Gelukkig deden die koene zeelieden van Peterhead waar hij helemaal in het begin zo hoog van opgaf, niet mee aan dat gezuip en gebras, want die noemt hij immers: "generally accounted sober, industrious and attentive to their employers' interest." Dat waren dus mensen zoals wij. Nette mensen, zeg maar.
Door dat boek van Peter Buchan kwam ik nog veel meer interessante zaken aan de weet. Hij noemde daar in dat stukje over de loodsen en zeelieden waar ik mee begon zomaar langs zijn neus weg de namen Rattray Head en Buchan Ness en dat er bijna geen jaar voorbijging of daar strandde wel een schip.
Bij mijn speurtochten kwam ik het verslag tegen van de Tidal Harbours Commission uit 1847, een lijvig boekwerk van ruim 800 pagina’s waarin alle havens en haventjes van Schotland worden besproken en waarin aanbevelingen worden gedaan voor verbeteringen. Ook dat kun je zomaar even als pdf downloaden. Daarin kwam ook Peterhead uitgebreid aan bod en werd gepleit voor de aanleg van de vluchthaven zoals die later werd gerealiseerd. Uit dat verslag werd me duidelijk wat daar aan de hand was. Daar langs de oostkust van Schotland was er tussen Cromarty en de Firth of Forth nergens een haven of een veilige baai waar een zeilschip dat bij een harde oostelijke wind op lager wal bezet raakte een toevlucht kon vinden. Aan dat pleidooi voor de bouw van de vluchthaven, was een lijst toegevoegd met de schepen die in de jaren daarvoor in de buurt van Peterhead op de kust waren vergaan. Dat waren er tussen 1816 en 1822 maar liefst 39 stuks! Veel daarvan strandden bij Rattray Head dat niet voor niets door Peter Buchan wordt genoemd in zijn stukje over de loodsen en zeelieden van Peterhead. Op Rattray Head stond in die tijd nog geen vuurtoren, ondanks herhaalde dringende verzoeken van kapiteins via parlemantariërs en andere invloedrijke mensen. De Schotse kustverlichting resorteerde toen nog onder Trinity House – een organisatie die ons welbekend is omdat vrijwel alle Engelse loodsen “Trinity House pilots” zijn – maar ondanks alle rampen die daar in die omgeving plaatsvonden, weigerde Trinity House botweg om daar een licht te plaatsen.
Al in 1849, twee jaar na dat lijvige rapport van de Tidal Harbours Commission, was er onderzoek gedaan hoe Rattray Briggs – want dat is het rif dat vanaf Rattray Head krap een mijl in zee uitsteekt – gedekt kon worden. Dat onderzoek werd gedaan door Alan Stevenson en het eerste wat hij deed, was kijken of het soms gedekt kon worden door een rode sector van het licht op Buchan Ness, 8 mijl zuidelijker, 2 mijl bezuiden Peterhead. Dat was ook een levensgevaarlijke hoek waar, volgens de eerdergenoemde lijst van strandingen in de buurt van Peterhead, menig schip aan zijn eind was gekomen en daar werd in 1827 uiteindelijk een vuurtoren gebouwd. Dat was een ontwerp van en gebeurde onder leiding van Robert Stevenson, de vader van Alan die ik zojuist noemde.
Robert Stevenson was de belangrijkste ingenieur van het Northern LightHouse Board, de organisatie die aanvankelijk belast was met het bouwen van vier vuurtorens aan de westkust van Schotland en later het volledige beheer van de kustverlichting in Schotland overnam van Trinity House. Wie geïnteresseerd is in vuurtorens en bij de Schotse torens nakijkt door wie die werden gebouwd, zal heel vaak de naam Stevenson tegenkomen. Robert had drie zonen, David, Alan en Thomas. Die volgden alle drie hun vaders voetspoor bij het Northern Lighthouse Board en de jongste van dat drietal, Thomas (1818-1887) was dan weer de vader van Robert Louis Stevenson, de schrijver van Treasure Island (Schateiland) en The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde en vele andere klassiekers.
Hier dreigt het gevaar van te ver afdwalen op zijpaden levensgroot, want over Stevenson de schrijver valt heel veel te vertellen en daarom vond ik het zo aardig om hem hier tegen te komen.
Links het verzamelde werk van Stevenson dat je voor het belachelijk lage bedrag van $ 2,99 als e-book kunt downloaden. Daarnaast de mooie bandjes die ik al vele jaren bezit, uitgegeven door William Heinemann in Londen. Dat is de “Tusitala” reeks. Stevenson was in 1850 in Edinburgh geboren en voelde er, tot grote teleurstelling van zijn vader, helemaal niets voor om, net als zijn oudere broers, ook in de vuurtorenbusiness te gaan. In 1880 trouwde hij met Fanny van de Grift, een Amerikaanse van Nederlandse afkomst. In 1888 – hij woonde toen met Fanny en haar twee kinderen uit haar eerste huwelijk in San Francisco – charterde hij het jacht Casco en begon aan een reis door de Pacific. Stevensons gezondheid was toen al zeer slecht. In 1890 vestigden ze zich op Samoa waar hij een man van aanzien werd. De Samoanen gaven hem de naam Tusitala, wat “verhalenverteller” betekent. Vandaar de naam van die reeks mooie verzorgde boekjes. In 1894 overleed Stevenson en werd begraven op Mount Vaoa op Samoa. Tot zover de biografie van Robert Louis Stevenson in een heel kleine notendop. In 1999 kreeg ik van de uitgeverij Meulenhoff het verzoek om een thriller te vertalen, Torchlight, geschreven door ene Robert Louis Stevenson, een kleinzoon van dé Robert Louis Stevenson. Het kwam in Nederland uit als Code: Fakkellicht. Best een aardig boek. Of hij ook daarna nog verder is gegaan met schrijven weet ik eigenlijk niet.
Terug naar Peterhead en het vervolg van onze moeizamer reis van Oldenburg naar Belfast. Nog minstens twee Stevenson vuurtorens te gaan: Dunnet Head van 1831 en Cape Wrath van 1828. Als we maar eenmaal om die laatste heen zijn, om Cape Wrath, dan hebben we het lek zo goed als boven. En dus besteedde ik die dag daar op die meerboei in Peterhead aan het wikken en wegen en passen meten en Pilots lezen en de weerberichten beluisteren en kijken wanneer ik van Peterhead moest vertrekken om op een gunstig moment voor de Pentland te komen. Dat steekt daar heel nauw. Dat is al zo bij hemelsmooi weer, windstil en strakblauwe lucht, maar helemaal met slecht weer.
Ik weet werkelijk niet meer hoe de weerberichten toen waren, maar er moet iets zijn geweest dat me op zeker moment op de gedachte bracht: Het Caledonisch Kanaal, dat is er ook nog…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------Rattray Head
--------------------------------------------------------------------------Foto: © Ian Cowe 2007, used by his kind permission. More lighthouse pictures Here
-----------------------------------------------------------------
Bovenstaande lofzang op de loodsen en de zeelieden van Peterhead vond ik in een kostelijk boek dat via Google Books zomaar gratis en voor niks te downloaden is. Het werd in 1819 geschreven door ene Peter Buchan (1790-1854). Die was geboren in Peterhead, kwam daar in de leer bij een drukker en begon niet alleen zijn eigen drukkerij, maar ging ook schrijven, voornamelijk historische werken zoals dat boek wat ik hierboven aanhaalde en waarvan ik hieronder de titelpagina weergeef, samen met een portret van de schrijver.
----------------------------------------------------------------------
... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Foto: Aberdeenshire Museums Service naar een schilderij van James Forbes 1827.Dat de loodsen in 1967 indien nodig ook nog "in a gale of wind" met een roeibootje tien of twaalf mijl naar buiten zouden zijn gekomen zoals hij hierboven beschrijft, betwijfel ik ten sterkste, maar dat was voor ons ook niet nodig. Je bent in Peterhead loodsplichtig en dus belde ik via Wick Radio met de loodsdienst en meldde dat ik net na de middag voor Peterhead hoopte te zijn en graag in de baai wilde shelteren. We waren welkom, zeiden ze en de loods zou ons buiten opvangen. Zo gezegd zo gedaan en ik meen dat het net na de middag was dat we op krap een mijltje voor de breakwaters van Peterhead Bay lij maakten voor de loodsboot.
Ik weet niet wat in die jaren de keuringseisen waren voor Schotse loodsen, maar als de man die over het potdeksel klauterde en de trapjes naar boven beklom representatief was voor hun conditie, dan waren die eisen niet al te streng. Het was een kortademige man met een rond, rood hoofd en een bril – niet met jampotbodems, maar met, zo te zien, kogelvrije glazen waarachter zijn ogen heel klein waren. Maar een heel vriendelijk en voorkomend mens, dat moet gezegd worden. Ook weer zo'n man die me na al die jaren en al die loodsen niet alleen is bijgebleven, maar me nog haarscherp voor de geest staat.
We gingen naar binnen en kwamen in een baai waar helemaal niemand lag en verder ook helemaal niets was, alleen een tweetal grote meerboeien. Daar bracht de loods ons heen. In een taal die gelukkig enige verwantschap met Engels bleek te hebben, maakte hij me duidelijk dat die boeien eigendom waren van en gereserveerd voor de Royal Navy, maar dat die zelden of nooit in Peterhead Bay kwam en ook nu niet werd verwacht zodat we op een van de twee vast mochten maken. In de baai wilde het anker nog wel eens gaan krabben, maar daar hoefden wij ons dan geen zorgen over te maken. Met assistentie van het loodsbootje staken we twee dubbele bochten op de boei. De loods vertelde ons dat we pas de volgende dag Her Majesty’s Customs konden verwachten als we hier dan nog lagen, maar wilden we voor die tijd weg, dan was een seintje aan het loodsstation dat we gingen vertrekken voldoende, waarna we onze draden konden laten slippen en gewoon wegvaren. Wilden we toch een loods hebben, dan kon dat ook, want door het tekenen van zijn briefje was ook het uitgaande loodsgeld betaald. Hoe dat dan verder geregeld werd, daar heb ik eigenlijk nooit zo bij nagedacht. Ik had geen agent in Peterhead, dus ik neem aan dat Wagenborg op zekere dag een rekening van Peterhead Pilots kreeg en dat die dan werd betaald. Maar als we even een paar afleveringen terugdenken, dan weten we dat het loodsgeld voor Palnacki in die tijd 5 tot 7 pond was en dat dat voor een loods heel wat meer werk betekende, dan een schip even van buiten de breakwaters naar een boei brengen, dan kan het ook in Peterhead nooit erg veel zijn geweest. Uit datzelfde mooie boek van Peter Buchan weet ik dat het loodsgeld in 1819 niet meer dan 4 pond bedroeg, dus laat dat in krap vijftig jaar nu eens verdubbeld zijn.
De loods ging weer van boord, in gezelschap van een fles Teacher’s Highland Cream voor hemzelf en zes pakjes Senior Service voor de twee man op het loodsbootje die onze dubbele bochten zo mooi op die boei hadden gestoken. Een Schot een fles whisky geven, lijkt misschien net zoiets als “carrying coals to Newcastle”, maar kleine geschenken onderhouden de vriendschap en dat is belangrijk. Zo was dat allemaal keurig geregeld.
-------------------------------------------------------------------------------------
Hoe lang we in Peterhead Bay hebben gelegen, kan ik me werkelijk niet meer herinneren, maar geen vierentwintig uur, want H.M. Customs hebben we nooit gezien. We maakten die middag nog schoon schip, ruimden op en aten weer eens rustig. We controleerden de luikafsluiting en gingen flink tekeer met consistentvet. Nou ja: “we…” Zelf zat ik meer in de kaartenkamer, luisterde naar elk weer bericht, luisterde naar andere schepen, maar hoorde niemand die in de buurt van de Pentland of in de Minches zat. En ik keek in de kaarten en de Pilots en in Bronw’s Tidal Streams en wikte en woog en dubde.
Die middag schoof er een paar keer een visserman de haven van Peterhead binnen, maar verder was er geen enkele activiteit. We lagen zo ver weg, dat er ook nauwelijks iets van Peterhead te zien was, ik bedoel: geen verlokkende uithangborden van pubs, geen fish & chips shops zo dichtbij dat je het bord “Frying Tonight!” kon lezen. Of had je die borden in 1967 sowieso niet meer? Dat weet ik eigenlijk niet. In de vijftiger jaren waren ze nog wel in gebruik, alleen lette ik er toen niet zo op. Pas veel later werd het me duidelijk dat die aankondiging: “Frying Tonight!” nog uit de oorlog stamde, toen de voedselsituatie in de UK zodanig was, dat de fish & chips shops lang niet elke dag voldoende vis en aardappels hadden. Ach, wat was dat toch ook lekker: na de bioscoop of na de pub zo’n stuk vis en een hoop kleffe chips in een krant en dan flink wat vinegar erop. Alleen dat geluid van die azijnfles al. Dat zou een goeie zijn geweest voor Raden maar! van Kees Schilperoort. Ik zou het onmiddellijk hebben herkend.
Maar ik dwaal helemaal af. In plaats van me te verdiepen in hoe nu verder, zit ik me te verlekkeren over een portie fish & chips.
Die pubs daar in Peterhead moet in vroeger jaren trouwens iets zijn geweest. Peter Buchan, van dat boek hierboven, sprak er schande van. Volgens hem waren er veel te veel kroegen. Lees en huiver…
----------------------------------------------------------------------
”Obscure tippling houses”, wat dacht je. Ik heb moeten zoeken om aan de weet te komen wat daarmee werd bedoeld. Ik dacht onmiddellijk aan “tippelen” en vrouwen van lichte zeden, maar het bleken kroegen zonder vergunning te zijn. Gelukkig deden die koene zeelieden van Peterhead waar hij helemaal in het begin zo hoog van opgaf, niet mee aan dat gezuip en gebras, want die noemt hij immers: "generally accounted sober, industrious and attentive to their employers' interest." Dat waren dus mensen zoals wij. Nette mensen, zeg maar.
Door dat boek van Peter Buchan kwam ik nog veel meer interessante zaken aan de weet. Hij noemde daar in dat stukje over de loodsen en zeelieden waar ik mee begon zomaar langs zijn neus weg de namen Rattray Head en Buchan Ness en dat er bijna geen jaar voorbijging of daar strandde wel een schip.
Bij mijn speurtochten kwam ik het verslag tegen van de Tidal Harbours Commission uit 1847, een lijvig boekwerk van ruim 800 pagina’s waarin alle havens en haventjes van Schotland worden besproken en waarin aanbevelingen worden gedaan voor verbeteringen. Ook dat kun je zomaar even als pdf downloaden. Daarin kwam ook Peterhead uitgebreid aan bod en werd gepleit voor de aanleg van de vluchthaven zoals die later werd gerealiseerd. Uit dat verslag werd me duidelijk wat daar aan de hand was. Daar langs de oostkust van Schotland was er tussen Cromarty en de Firth of Forth nergens een haven of een veilige baai waar een zeilschip dat bij een harde oostelijke wind op lager wal bezet raakte een toevlucht kon vinden. Aan dat pleidooi voor de bouw van de vluchthaven, was een lijst toegevoegd met de schepen die in de jaren daarvoor in de buurt van Peterhead op de kust waren vergaan. Dat waren er tussen 1816 en 1822 maar liefst 39 stuks! Veel daarvan strandden bij Rattray Head dat niet voor niets door Peter Buchan wordt genoemd in zijn stukje over de loodsen en zeelieden van Peterhead. Op Rattray Head stond in die tijd nog geen vuurtoren, ondanks herhaalde dringende verzoeken van kapiteins via parlemantariërs en andere invloedrijke mensen. De Schotse kustverlichting resorteerde toen nog onder Trinity House – een organisatie die ons welbekend is omdat vrijwel alle Engelse loodsen “Trinity House pilots” zijn – maar ondanks alle rampen die daar in die omgeving plaatsvonden, weigerde Trinity House botweg om daar een licht te plaatsen.
Al in 1849, twee jaar na dat lijvige rapport van de Tidal Harbours Commission, was er onderzoek gedaan hoe Rattray Briggs – want dat is het rif dat vanaf Rattray Head krap een mijl in zee uitsteekt – gedekt kon worden. Dat onderzoek werd gedaan door Alan Stevenson en het eerste wat hij deed, was kijken of het soms gedekt kon worden door een rode sector van het licht op Buchan Ness, 8 mijl zuidelijker, 2 mijl bezuiden Peterhead. Dat was ook een levensgevaarlijke hoek waar, volgens de eerdergenoemde lijst van strandingen in de buurt van Peterhead, menig schip aan zijn eind was gekomen en daar werd in 1827 uiteindelijk een vuurtoren gebouwd. Dat was een ontwerp van en gebeurde onder leiding van Robert Stevenson, de vader van Alan die ik zojuist noemde.
Robert Stevenson was de belangrijkste ingenieur van het Northern LightHouse Board, de organisatie die aanvankelijk belast was met het bouwen van vier vuurtorens aan de westkust van Schotland en later het volledige beheer van de kustverlichting in Schotland overnam van Trinity House. Wie geïnteresseerd is in vuurtorens en bij de Schotse torens nakijkt door wie die werden gebouwd, zal heel vaak de naam Stevenson tegenkomen. Robert had drie zonen, David, Alan en Thomas. Die volgden alle drie hun vaders voetspoor bij het Northern Lighthouse Board en de jongste van dat drietal, Thomas (1818-1887) was dan weer de vader van Robert Louis Stevenson, de schrijver van Treasure Island (Schateiland) en The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde en vele andere klassiekers.
Hier dreigt het gevaar van te ver afdwalen op zijpaden levensgroot, want over Stevenson de schrijver valt heel veel te vertellen en daarom vond ik het zo aardig om hem hier tegen te komen.
Links het verzamelde werk van Stevenson dat je voor het belachelijk lage bedrag van $ 2,99 als e-book kunt downloaden. Daarnaast de mooie bandjes die ik al vele jaren bezit, uitgegeven door William Heinemann in Londen. Dat is de “Tusitala” reeks. Stevenson was in 1850 in Edinburgh geboren en voelde er, tot grote teleurstelling van zijn vader, helemaal niets voor om, net als zijn oudere broers, ook in de vuurtorenbusiness te gaan. In 1880 trouwde hij met Fanny van de Grift, een Amerikaanse van Nederlandse afkomst. In 1888 – hij woonde toen met Fanny en haar twee kinderen uit haar eerste huwelijk in San Francisco – charterde hij het jacht Casco en begon aan een reis door de Pacific. Stevensons gezondheid was toen al zeer slecht. In 1890 vestigden ze zich op Samoa waar hij een man van aanzien werd. De Samoanen gaven hem de naam Tusitala, wat “verhalenverteller” betekent. Vandaar de naam van die reeks mooie verzorgde boekjes. In 1894 overleed Stevenson en werd begraven op Mount Vaoa op Samoa. Tot zover de biografie van Robert Louis Stevenson in een heel kleine notendop. In 1999 kreeg ik van de uitgeverij Meulenhoff het verzoek om een thriller te vertalen, Torchlight, geschreven door ene Robert Louis Stevenson, een kleinzoon van dé Robert Louis Stevenson. Het kwam in Nederland uit als Code: Fakkellicht. Best een aardig boek. Of hij ook daarna nog verder is gegaan met schrijven weet ik eigenlijk niet.
Terug naar Peterhead en het vervolg van onze moeizamer reis van Oldenburg naar Belfast. Nog minstens twee Stevenson vuurtorens te gaan: Dunnet Head van 1831 en Cape Wrath van 1828. Als we maar eenmaal om die laatste heen zijn, om Cape Wrath, dan hebben we het lek zo goed als boven. En dus besteedde ik die dag daar op die meerboei in Peterhead aan het wikken en wegen en passen meten en Pilots lezen en de weerberichten beluisteren en kijken wanneer ik van Peterhead moest vertrekken om op een gunstig moment voor de Pentland te komen. Dat steekt daar heel nauw. Dat is al zo bij hemelsmooi weer, windstil en strakblauwe lucht, maar helemaal met slecht weer.
Ik weet werkelijk niet meer hoe de weerberichten toen waren, maar er moet iets zijn geweest dat me op zeker moment op de gedachte bracht: Het Caledonisch Kanaal, dat is er ook nog…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
- © 2013 Theo Horsten
Re: Een lang verhaal...
Mocht het "Lang verhaal" ooit in boekvorm verschijnen,schrijf ik mij er direct op in.Prachtig!! Groeten,Arie.
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14438
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Een lang verhaal...
Lees ik dattie Horsten daar reeds op jonge leeftijd via Wick Radio naar hun beroemde whiskey informeerde, mist ie een Goddelijke kans om z'n lezers over m'n geliefde " Old Pulteney" uut Wick te informeren.Tjaaa dat krijg je dan als een schrijver zich meer aan z'n huiselijke taken dan aan z'n onderzoek moet wijden 
Die Schotse loods die met een flessie " Huppeldepup Cream" werd afgescheept, was waarschijnlijk TE beleefd om referentie naar hun echte lokale goeie whisky te maken.............aaahwel....de leeftijd gaat zo zachies an ook een rol spelen, dus ik zal m'n klep verder maar dicht houden
http://www.oldpulteney.com/old-pulteney-whisky/
Die Schotse loods die met een flessie " Huppeldepup Cream" werd afgescheept, was waarschijnlijk TE beleefd om referentie naar hun echte lokale goeie whisky te maken.............aaahwel....de leeftijd gaat zo zachies an ook een rol spelen, dus ik zal m'n klep verder maar dicht houden
http://www.oldpulteney.com/old-pulteney-whisky/
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Een lang verhaal...
- Harry schreef:mist ie een Goddelijke kans om z'n lezers over m'n geliefde " Old Pulteney" uut Wick te informeren.
---
---
-------------------------Niet zo ongeduldig, Harry. Je loopt veel te hard op de zaken vooruit. Jouw geliefde Old Pulteney single-malt whisky
-------------------------komt in aflevering 7 van dit lange verhaal ter sprake, zij het zijdelings en in een wat ander verband, maar toch.
------------------------Nose: Medium to high intensity, dry with a hint of sea air
-----------------------------Colour: Deep amber with a slight pink hue
-----------------------------Taste: Dry, medium bodied and smooth with a clean finish: faintly salty with a slight sherry note
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14438
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
-
Mart Hoogedoorn
- Berichten: 3818
- Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
- Locatie: Brasil
Re: Een lang verhaal...
- Foto 0254 (640x800).jpg (72.97 KiB) 2780 keer bekeken
Maar ook JW Red is redelijk te pruimen hoor.Ik zelf moet het met minder doen als ''pensionado'' ''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14438
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Een lang verhaal...
DAT was vroegaaah Martje......in een andere tijd......op een andere plaatscollectie '' thank you captain'' flesjes
Heden ten dage krijg je voor het "verkeerde flessie" .....van de " verkeerde knakker"....op het "verkeerde moment"........prachtig de zak
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"