Varen in het Verre Oosten bij de RIL / KJCPL

[Coco E]

Het schip kwam op een zomerse zondagochtend in Kaapstad aan. Behalve veel Engelse schepen lag er ook nog een boot van de KJCPL binnen, die boot bleek de Tjipanas te zijn.
Een half uurtje voor lunchtijd werd op het tampatje een potje bier gedronken en de bezigheden voor komende middag besproken. Dat werd een korte bespreking. Er stond een beste nassihap te wachten en de meerderheid overwoog om na het nuttigen daarvan zich terug te trekken naar zijn hut om een uiltje te gaan knappen.
Behalve mijzelf had alleen één stm 4 (we hadden a/b twee 4e stuurlieden) animo om de wal op te gaan. Omdat het mooi weer was en warm leek het strand ons wel een goede bestemming. Maar eerst moesten we even langs de Tjpanas, want daar zat een maat op van de vierde, en die zou waarschijnlijk ook wel mee willen naar het strand.
Op de Tjipanas was het doodstil op de dekken en in de gangen. De maat lag te kooi en had het daar prima, hij ging niet naar het strand en niet de wal op. Wij stapten dus tenslotte maar met zijn tweeën op de bus naar Brighton Beach.
Dat was een mooi strand, bevolkt met veel gezinnetjes die zich best amuseerden. Je kon er veilig in zee zwemmen, en het was er niet al te druk want naar Zuidafrikaanse normen en waarden was ook het strand slegs vir blankes.
Aan het eind van de middag stond er een kleine menigte bij de bushalte, eenieder wilde op hetzelfde moment terug naar Kaapstad. Dat schoot niet op zogezegd. Een cabrio met twee man erin kwam voorrijden en stopte naast een paar mooie meiden die ook op de bus stonden te wachten. Ze aarzelden even en stapten in. Vijf minuten later stopte alweer een cabrio, en hetzelfde tafereel herhaalde zich. Zo doe je dat dus, maar dat konden wij ook.
Dertig meter bovenwinds van de bushalte stond een telefooncel. Daar belden we een taxi, en die taxi kon zelfs binnen 5 minuten bij onze telefooncel zijn. Er verscheen echter geen cabrio maar een soort aftandse old timer met een bejaarde neger achter het stuur. Even goed waren er gelijk twee meiden die onmiddellijk instapten toen we de chauffeur bij de bushalte lieten stoppen. Ze schrokken wel een beetje toen ze de meter zagen, en doorkregen dat het een taxi was. Nee hoor, het was onze taxi - zij hoefden niks te betalen. Maar ze schrokken pas echt toen ze na een tijdje lucht kregen van wat onze vuige bedoelingen waren.
Ze verstijfden als bange konijntjes en gingen er haastig vandoor toen we in de buurt van Kaapstad gearriveerd waren op het adres waar ze moesten zijn.
Genoeg Zuid Afrika, het was inmiddels december geworden, we gingen op weg naar Montevideo.

Groeten,

Koos van der Elst

[Harry G. Hogeboom]

we gingen op weg naar Montevideo.

Mooi oversteekie Coco, d.w.z. als het hoofdmachien blijft draaien, hieronder ligt "De Reus van Heusden" geladen onderweg naar Montevideo en dwarszees met een kapotte- dus gestopte- kar in een poepie slecht weer in de buurt van Tristan da Cunha. We hadden toen net even geen helicopter bij de hand voor een foto, dus was Denis Lagarde zo goed om mijn herinneringen om te toveren in een fraai stukkie kwastwerk.

[Coco E]

Naar dat schilderij moet ik niet te lang naar kijken, anders word ik zeeziek.
Wij hadden mooi weer op die oversteek want het was zomer op het zuidelijk halfrond.
Bij de oversteek Kaapstad – Montevideo hoort altijd een albatros mee te vliegen, dat was bij ons ook het geval.

Groeten,

Koos van der Elst

[Harry G. Hogeboom]

Naar dat schilderij moet ik niet te lang naar kijken, anders word ik zeeziek.

Ik ben mijn zeebenen ook al lang kwijt geraakt Coco " hier ergens op de Prairie of in de bos" maar kan met plezier naar dit kunstwerk kijken uit een tijd dat ik die bewuste zeebenen dus nog wel had en ook nog te groen was om bang te zijn
Als je heeeel goed kijkt kun je mij met een zwaar sjekkie van DE Weduwe daar achter op de poop bij de halve deur van de kombuis vol bewondering zien zitten kijken naar die Albatros die "als aan een touwtje" moeiteloos achter ons aan zweefde, dan weer foetsie in een diep golfdal, dan weer floep daar wassie weer........geheel zonder enige inspanning en belangstellend kijkend naar die mensjes op dat ijzeren bakkie die zich in het zweet werkten om dat mesjanische pieremegoggel weer aan de praat te krijgen. Toen vond ik het allemaal praaaachtig en dus nu nog, maar met de wijsheid van achteraf -denk ik- is het een klein wondertje dat we toen niet met de hele hap zijn verzopen.Die Albatros had het " goed met ons voor".....daarom hing ie daar ook waarschijnlijk.

[Bob R.I.P.]

Liggen drijven in de zuid Atlantic, weliswaar niet met een KJCPL schip of een Reus, maar met een Houtvaartboot, de Rotte. Er was beneden iets niet in orde en we gingen stilliggen. Aan boord hadden we een paar passagiers onderweg van New York naar Kaapstad. Onder die passagiers was een pater. Deze man begon zich enorm te vervelen. De ouwe kwam op het idee om die pater te laten zorgen voor een visje voor het diner van vrijdag. Mooi in stijl dus. De ouwe leende de pater een hengel en daar stond die brave borst te vissen in 8 km diep water. Geen vis bij het diner.

Bob

[louis holleman]

Bij de oversteek Kaapstad – Montevideo hoort altijd een albatros mee te vliegen, dat was bij ons ook het geval.

Niet alleen op de oversteken S.Africa-S.America... Op het traject E- en S. Africa - New Zealand idem dito. Zodra je een beetje zuidelijk was waren ze er. En bleven er. Ik heb er uuuuuuuren naar lopen turen. Soms landde er een in de Indische Oceaan, zonder veel te hoeven doen. Daarna steeg ie weer op zonder ook veel te hoeven doen. Die vogels gebruiken alles waar wij nog niks van af weten om te kunnen vliegen. Ik heb honderden foto's gemaakt onderweg, zonder veel echt interessante... ach ja, je ziet de resultaten pas na een paar maanden. Maar of het nou stormde of bijna windstil was, daar zaten altijd albatrossen. En ik heb daar een compleet jaar op- en neer gevaren

Overigens, op het trajekt Ecuador - Nieuw Zeeland was het ook meestal albatrossen. Dat had ik daarvoor een aantal maanden gedaan, dus sommige albatrossen kende ik al...

[jdbvos]

ja, die albatros....
soms konden ze werkelijk op maar een paar meter naast de brugvleugel hangen om te zien wie er op wacht stond....
Maar menig stormvogel werd aangezien voor albatros, en omgekeerd...
Hoe dan ook: prachtige vogels, en waarmee je je verbonden kon voelen.
Op m'n filmpje van de Nedlloyd Freetown draaien een paar albatrossen achter ons aan...
Wie 't wil zien, kijkt maar hier

[Jos Komen (R.I.P)]

sommige albatrossen kende ik al...

Bij mij kwam ook altijd dezelfde albatros naast de brugvleugel zweven, altijd aan stuurboord.
Hij heette Arie en reageerde altijd op zijn naam.
Vanaf Kaapstad vloog hij altijd mee, maakte niet uit op welk schip ik zat.
Maar hij vond het blijkbaar wel gezellig als ik, zoals je tegen je hond en je kat doet, een beetje stond te ouwehoeren tegen hem.
In de buurt van de evenaar hield Arie het altijd voor gezien.

[C.Donner]

https://www.youtube.com/watch?v=6ombnqWR3eA

groets cornelis

[louis holleman]

Wie 't wil zien, kijkt maar hier

Leuk filmpje Jan, goeie ouwe tijd. Nedlloyd Freetown? Ik kende haar als Straat Freetown, in elk geval als maatschappijschip, nooit op gevaren. Dus het moet van na mijn tijd zijn geweest, toen de RIL ook Nedlloyd was. Daar hebben we nog wel wat discussies over gehad aan boord. Voor mij was het destijds aanleiding geleidelijk aan iets anders te zoeken...
Was het nog steeds Asano Dok waar jullie toen dokten? Straat Fresco heeft naar mijn idee nooit bestaan, welk Straat F-schip heeft toen een andere naam gekregen? (ff reagerend op commentaar op jouw filmpje)