KPM

[K.Brouwer]

Jos,had die 26 jaar wellicht als reden dat je toen aan je vaarplicht ( militaire dienst vrijstelling ) vodaan had en dus personeelszaken niet plots met "verrassingen" te maken kon krijgen? Heb dus ook op m'n 26e mijn "vrijstelling" om voor m'n dienstplicht op te komen ontvangen.
Als ik het me nog goed herinner gold die vrijstelling bij gezellen bij het 25e jaar en bij officieren op hun 26e.

En Harry,die knakker die toen in meneer Jansen z'n huis woonde zal er toch ook niet veel mee opgeschoten zijn als hij bij jullie lege oliedrums liep te bietsen. Zal wel "onder water gestaan" hebben net zoals bij zovelen hier nu .


Groeten,K.Brouwer

[Harry G. Hogeboom]

als hij bij jullie lege oliedrums liep te bietsen.

Tjaa KB, dat weet ik ook niet........ik hou het er maar op dattie " blij was eindelijk baassie in eigen huis te zijn" zogezeid, ook al lekte het dak misschien . Wij hadden plenty lege oliedrums ( graag de smeerolie in drums aanleveren en niet in bulk )....en verkochten de lege drummetjes weer, alsmede het brons veelal in Singapore en ook wel Suez. Dus "wattat betreft" hattie goed naar z'n leermeesters gekeken!

[Theo Horsten (R.I.P.)]

had die 26 jaar wellicht als reden dat je toen aan je vaarplicht ( militaire dienst vrijstelling ) voldaan had

Dat moet het zijn! Toen ik met de "Oranje" veilig in Amsterdam teruggekeerd was, zei mijn vader: "Ik heb nieuws voor je: je moet in dienst. Er ligt een oproep van de Marine voor je."
Nu had ik absoluut geen bezwaren tegen de militaire dienst en ook niet tegen de Marine, maar ik was, zoals ik al zei, geheel berooid en het vooruitzicht om drie maanden in dienst te moeten zitten tegen een gage van 51 gulden in de maand, lokte me nu niet bepaald. Zodoende besloot ik de oproep te negeren en direct weer naar zee te gaan. Binnen een week, nog voordat ik me in Voorschoten moest melden, zat ik alweer op zee. Ik verwachtte niet anders of de eerste de beste keer dat we in Holland kwamen, zou ik opgepakt en afgevoerd worden, maar dan had ik in elk geval een paar centen verdiend. Na drie weken waren we terug, maar er gebeurde niets en dus maakte ik nog een reis. Weer gebeurde er niets. Na drie maanden kwamen we op 18 december met hout op weg naar Engeland in Delfzijl om daar de Kerst en Nieuwjaar over te liggen, zoals dat toen ging. Men keek niet op een weekje vertraging. We moesten in de Balkhaven liggen en toen de boot met de vastmakers naderde, stond er een lid van de Koninklijke Marechaussee rechtop in die boot en die riep naar mij, op de bak: "Bent u de stuurman?"
"Ja!" riep ik terug.
"Dan moet ik u hebben!"
"En dan weet ik wat je komt doen!" riep ik.
Ik moest direct mee en werd na verhoor door de plaatselijke commandant van de Marechaussee, die zei dat mijn signalement en verzoek tot opsporing en aanhouding naar alle Nederlandse ambassades over de hele wereld gestuurd was, ingesloten in het politiebureau van Delfzijl. De volgende dag werd ik opgehaald door weer een andere marechaussee en mt de trein naar Voorschoten gebracht.
"Eigenlijk moet ik je boeien," zei die jongen, "maar dat doe ik liever niet, dus als je nou belooft dat je niet wegloopt..."
Dat beloofde ik en zo kwamen we zonder wederwaardigheden op station Voorschoten waar een Marinier me overnam.
"Je boft," zei hij. "Er is vanavond kerstfuif en alles kost een kwartje."
Zo werd ik voor een knaak dronken en had de volgende morgen, toen ik "werd gestraft", zoals die hele procedure werd genoemd, een beetje een punthoofd.
Dat was op 20 december. "Normaal staat er veertien dagen verzwaard arrest op nalatigheid ter opkomst," zei de admiraal die het verhoor leidde. "Ik zal er in jouw geval tien dagen streng van maken, dan ben je oudejaarsdag weer vrij en kun je naar huis. Nog vragen?"
Ik vroeg nog of ik niet na Nieuwjaar terug mocht komen en dan die tien dagen streng uitzitten, maar dat mocht niet.
Tien dagen streng was in die dagen geen pretje. Daar zouden ze tegenwoordig Amensty International bijhalen. Maar ook dat was weer een nieuwe ervaring. Zo maakte een mens nog eens iets mee.
Die drie maanden bij de Marine bevielen me daarna best, al was Erfprins in de winter dan ook niet bepaald comfortabel

Dit was de verkorte versie van dat hele verhaal, maar eh... zo moet dat dus inderdaad hebben gezeten met die leeftijd van 26 jaar.

[ferryvaneeuwen]

Ik weet niet of ze er later nog een jaar bijgedaan hebben maar ik herinner me dat ik door moest varen tot het jaar dat ik 27 werd om vrijstelling van militaire dienstplicht te krijgen. Ik ben er daarom ook een paar maanden na het bereiken van die leeftijd mee gestopt.

Misschien hebben ze vanwege het grote verloop op de koopvaardij in die tijd er nog een jaartje bijgesmokkeld.


Ferry

[jacko]

Ieder jaar een jaartje erbij dan zeker, ik ben van 1944 en moest tot januari 1974 blijven varen.
Ook toen gestopt, maar om een andere reden.

Hans

[Jos Komen (R.I.P)]

Ik heb daar "in mijn tijd" in feite slechts zijdelings mee te maken gehad en pretendeer niet dat ik dat "toendertijd" allemaal scherp of duidelijk of korrekt zag.

Wanneer ik zo de KJCPL- en KPM topics doorlees kom ik toch wel heel veel positieve verhalen tegen over die tijd.
Als ik niet op tankers was gaan varen maar bij de KPM zou ik er nu waarschijnlijk ook heel anders over denken.

[jdbvos]

Gelukkig heb ik dat niet meegemaakt in Indonesie...
Ik kwam er voor het eerst begin jaren 70, en iedereen was 'heel normaal' en zelfs erg vriendelijk,
Heb me er dan ook nooit onwelkom gevoeld....
Etterbakken heb je natuurlijk overal; de sparks werd midden op de dag van z'n portemonnee en spijkerbroek beroofd, dus dát kwam daar ook voor...
Maar verder ?? Tsjonge: die looptochtjes over de smalle planken de kampong in, met onder elke arm een doos bier, wie in het moeras viel werd in een ouwe houten ton helemaal schoongeboend en in een sarong gestoken en weer warm ge-pidjak-'t, dus was vaak de vraag of er wellicht opzet in het spel was
Ik vergeet het nooit weer !
De smalle bootjes met een Bernard-melkmachinemotor (zonder keerkoppeling, gewoon rechtstreeks op een schroef), de vetgevulde groenteblikjes als straatverlichting, de geur van sateh en houtskoolvuurtjes, en niet te vergeten de o-zo-lieve nona's en de mama-san's.....
In één woord: WAUW !
Laat ik nou maar zwijgen....heb denk ik alweer veel te veel gezegd
Jesses ! Wat was de wereld toch mooi !

[ferryvaneeuwen]

ik ben van 1944 en moest tot januari 1974 blijven varen.

Ik ben na 9 jaar op mijn 27e in '63 gestopt met varen. Dan hebben ze dus daarna weer zwaar aan die knoppen zitten draaien.....

Ferry

[jdbvos]

Ik denk dat dat iets anders was, Jacko....
De "koopvaardijregel" was vlgs mij als volgt:
Ook ik viel in de "uitstel van eerste oefening" destijds: je moest blijven varen (of op de zeevaartschool studeren in de baas z'n tijd, dus wél in dienst) tot het jaar waarin je 27 werd. Dus als je op 1 januari was geboren, most je een extra jaar....
Maar daarna werd je ingedeeld in "het vierde wapen"; de oorlogskoopvaardij, tot het jaar waarin je vijftig werd.
Dan kon je in geval van oorlog worden opgeroepen -ongeacht je positie aan de wal- om wederom het zilte nat op te gaan...
Kreeg op of rond m'n 50e verjaardag dan ook idd een brief van het Misterie van Defensie (tegenwoordig het Ministerie van Offensie, want ze vechten alleen nog maar in vreemde landen) dat ik werd uitgeschreven....
Toch netjes van ze....
Het zijn ook nét ambtenaren

[Bob R.I.P.]

Hoewel de regel was dat je niet in dienst hoefde tijdens je vaartijd, moest er toch een bepaald percentage varenden in dienst. Ze werden wel bij de marine ingedeeld bij een afdeling waar veel vaardagen gemaakt werden, zodat ze hun verplichte aantal vaardagen toch konden halen. Ik heb met een stuurman gevaren die ingedeeld was bij de onderzeebootdienst. Hij maakte een torntje als verbindingsofficier bij de portugese marine tijdens een oefening. Volgens hem was je eerst bang dat de boot niet onder water zou gaan en als dat dan toch eenmaal gebeurd was, dan was je bang dat het ding niet meer boven kwam. Blij dat me dit bespaard is gebleven.

mvg
Bob