Geef mij dan maar harde wind
-
Chris G
Geef mij dan maar harde wind
Tijdens de laatste storm hier boven Nederland vroeg mijn lieftallige eega mij of ik tijdens mijn vroegere varensleven wel eens bang was geweest tijdens een storm op zee.
Na even nadenken moest ik eerlijk toegeven dat ik dat eigenlijk niet meer wist, waarschijnlijk door jeugdige overmoed heb ik daar indertijd weinig last van gehad.Maar wat ik me wel nog heel goed kan herinneren is de angst die ik uitgestaan heb tijdens een reis met de Wolanda van een of ander gat in Engeland naar St.Malo in Frankrijk.We vertrokken ergens in de middag en tegen de avond begon het al snel dicht te trekken.Niets nieuws in Het Kanaal.De oude Brons kreeg wat minder toeren,de compressor voor de luchthoorn werd in zijn werk gezet en ondergetekende mocht op de bak gaan plaatsnemen om met zijn uitstekende gehoor als radarvervanger te gaan optreden.Het zicht was zo'n 4 a 500 meter en af en toe schoof er net nog in het zicht een schip voorbij.Elke minuut dreunde onze scheepshoorn ( met het geluid van een scheepshoorn van een VLCC) over het dek,om al die grote jongens te waarschuwen dat ze er wel rekening mee hielden dat wij er ook nog waren.In het stuurhuis waren de ramen geopend, en de Kaptein en de stuurman hingen ieder aan een kant uit een raam.John, de andere matroos,stond te sturen en ging af en toe naar beneden voor het afsmeren van de Brons en het drijfwerk van de compressor.Rond een uur of 8 s'avonds was het zicht nog maar een meter of 50 en om ons heen klonken van alle kanten scheepshoorns in verschillende toonhoogtes.John en ik wisselden elkaar elke twee uur af op de bak,zodat de ander in het stuurhuis tijdens het sturen wat op kon warmen.Ook begon je na verloop van tijd door het lange staren in de mist de meest vreemde dingen te zien, en was er van acurate waarneming niet veel meer over.In de loop van de nacht werd de mist nog dichter. vanaf het stuurhuis werd zelfs de bak heel wazig. En dat op een bootje van 35 meter.Het rood en groen van de boordverlichting weerkaaste zich in de mist, waardoor een soort van gekleurde dekverlichting ontstond.Het was niet mogelijk om nog uitkijk te lopen, je wist bij God niet waar te kijken.Alles was wazig. Op de bak deden we ( we stonden inmiddels met zijn tweeen voorop) niets anders dan luisteren, en proberen om naar achteren aan te geven waar wij dachten dat het geluid vandaan kwam." Bakboord, twee streken voorlijker dan dwars.Stuurboord, 1 streek achterlijker.Tegelijk gaven we dit aan door in de richting te wijzen. maar of dit echt gezien werd? Opeens, uit het niets, hoorden we langzaam maar zeker het geluid van een draaiende scheepsmotor.Schip recht vooruit, brulden we bijna tegelijk naar achteren.Onmiddelijk ging de kaptein aan onze hoorn hangen en gaf een extra lange stoot.Toen het geluid was uitgestorven en we weer wat gehoor hadden teruggekregen, begonnen we weer met luisteren. De scheepsmotor klonk nog steeds, en nu al een stuk duidelijker.Weer brulden we naar achteren: hij komt dichterbij!!! Opnieuw klonk onze hoorn, nu zolang dat het geluid aan het eind alwat begon uit te sterven door gebrek aan lucht.Het ting-ting-ting van de compressor was in de heersende stilte goed te horen, het ding stond waarschijnlijk al weer rood heet.Het geluid van de scheepsmotor bleef echter aanzwellen, we hoorden het nu bijna boven alles uit.In een reflex spronegn John en ik van de bak af naar dek, en vlogen de trap op naar het stuurhuis. Het geluid leek nu wel van alle kanten te komen en allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd.Reddingmateriaal was niet echt voorhanden,een reddingboot was er niet want die stond al maanden lek aan dek.Tot dan toe had ik me daar niet echt druk om gemaakt, maar nu speelde dat toch wel heel erg door mijn hoofd.Plotseling verscheen er aan bakboord voor een vage zwarte muur.De muur verplaatste zich met een snelheid van een mijl of 10 op zo'n 35 meter van ons schip. Het geluid van de scheepsmotor klonk nu boven alles uit,en opeens zagen we zelfs het licht van een openstaande deur.Alles leek als in een langzaamdraainde film voorbij te gaan, en plotseling was de muur verdwenen.Alleen het geluid van de motor was nog zachtjes te horen. Niemand zei wat,niemand deed wat.Een paar seconden was iedereen bezig om zijn gedachten weer op orde te krijgen.Daarna was het weer over tot de orde van de dag. De bak op, uitkijk lopen.Life goes on.
Maar vanaf die tijd heb ik dus iets met mist. Zelfs als ik nu nog in de auto zit en het wordt mistig,voel ik me niet helemaal senang.Dan dus liever maar wat storm.Dan waait je kop tenminste lekker schoon.
Na even nadenken moest ik eerlijk toegeven dat ik dat eigenlijk niet meer wist, waarschijnlijk door jeugdige overmoed heb ik daar indertijd weinig last van gehad.Maar wat ik me wel nog heel goed kan herinneren is de angst die ik uitgestaan heb tijdens een reis met de Wolanda van een of ander gat in Engeland naar St.Malo in Frankrijk.We vertrokken ergens in de middag en tegen de avond begon het al snel dicht te trekken.Niets nieuws in Het Kanaal.De oude Brons kreeg wat minder toeren,de compressor voor de luchthoorn werd in zijn werk gezet en ondergetekende mocht op de bak gaan plaatsnemen om met zijn uitstekende gehoor als radarvervanger te gaan optreden.Het zicht was zo'n 4 a 500 meter en af en toe schoof er net nog in het zicht een schip voorbij.Elke minuut dreunde onze scheepshoorn ( met het geluid van een scheepshoorn van een VLCC) over het dek,om al die grote jongens te waarschuwen dat ze er wel rekening mee hielden dat wij er ook nog waren.In het stuurhuis waren de ramen geopend, en de Kaptein en de stuurman hingen ieder aan een kant uit een raam.John, de andere matroos,stond te sturen en ging af en toe naar beneden voor het afsmeren van de Brons en het drijfwerk van de compressor.Rond een uur of 8 s'avonds was het zicht nog maar een meter of 50 en om ons heen klonken van alle kanten scheepshoorns in verschillende toonhoogtes.John en ik wisselden elkaar elke twee uur af op de bak,zodat de ander in het stuurhuis tijdens het sturen wat op kon warmen.Ook begon je na verloop van tijd door het lange staren in de mist de meest vreemde dingen te zien, en was er van acurate waarneming niet veel meer over.In de loop van de nacht werd de mist nog dichter. vanaf het stuurhuis werd zelfs de bak heel wazig. En dat op een bootje van 35 meter.Het rood en groen van de boordverlichting weerkaaste zich in de mist, waardoor een soort van gekleurde dekverlichting ontstond.Het was niet mogelijk om nog uitkijk te lopen, je wist bij God niet waar te kijken.Alles was wazig. Op de bak deden we ( we stonden inmiddels met zijn tweeen voorop) niets anders dan luisteren, en proberen om naar achteren aan te geven waar wij dachten dat het geluid vandaan kwam." Bakboord, twee streken voorlijker dan dwars.Stuurboord, 1 streek achterlijker.Tegelijk gaven we dit aan door in de richting te wijzen. maar of dit echt gezien werd? Opeens, uit het niets, hoorden we langzaam maar zeker het geluid van een draaiende scheepsmotor.Schip recht vooruit, brulden we bijna tegelijk naar achteren.Onmiddelijk ging de kaptein aan onze hoorn hangen en gaf een extra lange stoot.Toen het geluid was uitgestorven en we weer wat gehoor hadden teruggekregen, begonnen we weer met luisteren. De scheepsmotor klonk nog steeds, en nu al een stuk duidelijker.Weer brulden we naar achteren: hij komt dichterbij!!! Opnieuw klonk onze hoorn, nu zolang dat het geluid aan het eind alwat begon uit te sterven door gebrek aan lucht.Het ting-ting-ting van de compressor was in de heersende stilte goed te horen, het ding stond waarschijnlijk al weer rood heet.Het geluid van de scheepsmotor bleef echter aanzwellen, we hoorden het nu bijna boven alles uit.In een reflex spronegn John en ik van de bak af naar dek, en vlogen de trap op naar het stuurhuis. Het geluid leek nu wel van alle kanten te komen en allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd.Reddingmateriaal was niet echt voorhanden,een reddingboot was er niet want die stond al maanden lek aan dek.Tot dan toe had ik me daar niet echt druk om gemaakt, maar nu speelde dat toch wel heel erg door mijn hoofd.Plotseling verscheen er aan bakboord voor een vage zwarte muur.De muur verplaatste zich met een snelheid van een mijl of 10 op zo'n 35 meter van ons schip. Het geluid van de scheepsmotor klonk nu boven alles uit,en opeens zagen we zelfs het licht van een openstaande deur.Alles leek als in een langzaamdraainde film voorbij te gaan, en plotseling was de muur verdwenen.Alleen het geluid van de motor was nog zachtjes te horen. Niemand zei wat,niemand deed wat.Een paar seconden was iedereen bezig om zijn gedachten weer op orde te krijgen.Daarna was het weer over tot de orde van de dag. De bak op, uitkijk lopen.Life goes on.
Maar vanaf die tijd heb ik dus iets met mist. Zelfs als ik nu nog in de auto zit en het wordt mistig,voel ik me niet helemaal senang.Dan dus liever maar wat storm.Dan waait je kop tenminste lekker schoon.
-
Jos Komen (R.I.P)
-
Ton van der Sluijs
-
Chris G
Dat klopt Roy, en daar was ik je toen erg dankbaar voor. :D :D
Toen pas begreep ik dat je dat niet had gedaan om me te pesten
, maar om me voor te bereiden op de toekomst. 
Wat was het toch een complete maatschappij die KNSM, niet alleen kreeg je er erg goed te eten, maar zelfs de zwemlessen waar all included. :D
Toen pas begreep ik dat je dat niet had gedaan om me te pesten
, maar om me voor te bereiden op de toekomst. Wat was het toch een complete maatschappij die KNSM, niet alleen kreeg je er erg goed te eten, maar zelfs de zwemlessen waar all included. :D
-
ed bartels
geef mij maar..
Hoi Chris,
Ik sluit me bij Jos aan. Kijk ook eens bij ingezonden verhalen en daar bij ' de mist in'. Vorig jaar heb ik een gelijksoortig verhaal geschreven over de Rini, voor anker op de Eemsingang waar een Rus als, zoals
in jouw verhaal, als een muur aan ons langs kwam schuiven. Sta je dan als een gek te bellen en die vent gaf geen sugar en denderde de mist in.
Dan liever wind inderdaad. Hoewel, dit is het resultaat van donderdag. Is ook niet echt leuk. Maar ja even Apeldoorn gebeld en het was geregeld.
groetjes Ed
Ik sluit me bij Jos aan. Kijk ook eens bij ingezonden verhalen en daar bij ' de mist in'. Vorig jaar heb ik een gelijksoortig verhaal geschreven over de Rini, voor anker op de Eemsingang waar een Rus als, zoals
in jouw verhaal, als een muur aan ons langs kwam schuiven. Sta je dan als een gek te bellen en die vent gaf geen sugar en denderde de mist in.
Dan liever wind inderdaad. Hoewel, dit is het resultaat van donderdag. Is ook niet echt leuk. Maar ja even Apeldoorn gebeld en het was geregeld.
groetjes Ed
-
Chris G
Das pech hebben Ed, maar zo te zien valt de schade nog mee. Tijdens deze storm ben ik overigens onze schutting kwijtgeraakt, die ligt nu in onderdelen in onze tuin.
Overigens heb ik nog een vraag, wie kan mij eventueel aan een telefoonnummmer of e-mail adres van Bert Romelink helpen? Ik heb hem een tijdje terug al een PB gestuurd, maar geen reactie. Ik wil graag weten in op welk punt op ST.Maarten hij onderstaande foto heeft genomen,dit omdat ik eens wil kijken of ik het op Google Earth kan terugvinden of de Wolanda daar nog steeds ligt.
Foto: Bert Romelink, de Wolanda in 1995 aan de grond op St.Maarten na een brand in de MK.
Overigens heb ik nog een vraag, wie kan mij eventueel aan een telefoonnummmer of e-mail adres van Bert Romelink helpen? Ik heb hem een tijdje terug al een PB gestuurd, maar geen reactie. Ik wil graag weten in op welk punt op ST.Maarten hij onderstaande foto heeft genomen,dit omdat ik eens wil kijken of ik het op Google Earth kan terugvinden of de Wolanda daar nog steeds ligt.
Foto: Bert Romelink, de Wolanda in 1995 aan de grond op St.Maarten na een brand in de MK.
-
Chris G
