Mysterieuze verschijnselen.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Mooi verhaal Dick. Ik heb met opzet gewacht met reageren tot je er helemaal klaar mee zou zijn. Na dat kerkhof aan het einde van het eerste deel was de afloop een beetje voorspelbaar. Mijn vader vertelde vroeger dat hij na een wat uit de hand gelopen avondje in Buenos Aires ’s morgens wakker werd op een kerkhof, liggend op een grafsteen en dat de letters van het grafschrift in zijn armen en benen en zelfs in zijn wang gedrukt stonden. Zal wel overdreven zijn geweest, want voor een tikkie overdrijving om zijn verhalen nog sappiger te maken, schrok hij bepaald niet terug. Dat hij op een kerkhof wakker werd, wil ik graag geloven. Ik ben ook wel eens wakker geworden op een plaats die me zo snel de benen deed nemen dat ik mijn schoenen bijkans vergat. Maar dat van die ingedrukte letters... Ik weet het niet, hoor.

In 1977 schreef ik een boek dat, zoals het meeste van mijn schrijverijen, een mengeling is van fictie en ware gebeurtenissen. Ik citeer van mijn website die je met de link hierboven bereikt…

Het verhaal bestaat uit drie persoonlijke ervaringen die volledig los van elkaar staan, maar samengevoegd een — althans naar mijn mening — goed verhaal opleverden. Dit zijn:

• Je kent iemand al vele jaren. Dat wil zeggen: je dénkt hem te kennen. Dan gebeurt er iets waardoor je gedwongen wordt om je in zijn leven te verdiepen. Dan blijkt dat je hem eigenlijk totaal niet hebt gekend.
• Als iemand vele jaren in dezelfde omgeving heeft doorgebracht, in die omgeving heeft geleefd, intens geleefd, dan laat hij daar iets in achter dat soms voor anderen, die daar gevoelig voor zijn, merkbaar is. Voelbaar; bijna tastbaar. Soms lijkt het alsof die persoon daar nog steeds aanwezig is.
• Je maakt iets mee, een heftige of zeer emotionele ervaring. Dat is gebeurd, dat weet je zeker. Toch kan het gebeuren dat je later gaat twijfelen of het wel echt is gebeurd, of je het eigenlijk wel hebt meegemaakt.

Dat zijn dus de ware gebeurtenissen, mijn eigen persoonlijke ervaringen, waarbij de eerste bepaald geen mysterieus verschijnsel of gebeurtenis is, maar gewoon een fact of life. en de tweede – dat je de aanwezigheid – of noem het om mij de “geest” – van iemand kunt voelen in een bepaalde omgeving, dat hij of zij daar iets iets in heeft achtergelaten, is voor mij ook niets geheimzinnigs, maar simpelweg een gegeven.
Het derde gegeven komt echter veel dichter bij de bekende regels uit Hamlet van William Shakespeare: “There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy.” Dat was een heel bijzondere ervaring die ik in zijn werkelijke vorm, dus zoals het me echt overkwam, nog nooit ergens heb opgeschreven. Dat wil zeggen: niet gepubliceerd. Ik had het verwerkt in twee hoofdstukken van “De Prijs”, maar een bevriend uitgever die ik het half voltooide manuscript ter beoordeling voorlegde, raadde me aan om ze er beide uit te halen. “Je bent bezig twéé boeken te schrijven,” zei ze. “Dat kun je beter voor een volgende gelegenheid bewaren.” Ze had groot gelijk en het ligt nog altijd op de plank. Nu terug naar dat eerste boek en jouw verhaal.

Om die drie persoonlijke ervaringen tot een hopelijk boeiend verhaal te maken, had ik een vierde ervaring nodig, een verbindend gegeven en daarvoor verzon ik een vrouwenfiguur. Echt verzonnen, uit de dikke duim gezogen. Mijn verhaal gaat over een kapitein die een schip moet overnemen waarvan de kapitein, een man die hij heel goed meende te kennen, plotseling overleden is. Dat schip vaart een lijndienst op Zweden en al bij de tweede reis of zo, ontmoet hij een vrouw waarmee hij niet direct een relatie krijgt, maar die hij wel elke reis ontmoet, waar hij mee praat, mee uitgaat. Dan, als zijn lijndienst afgelopen is en hij de laatste reis maakt waarna hij naar een ander schip zal gaan, verdwijnt ze na een voor hem schokkende gebeurtenis. Heel kort daarna probeert hij haar weer terug te vinden, omdat hij haar mist, zo eenvoudig is dat. Dat terugvinden valt niet mee, maar uiteindelijk gebeurt er dit…

• • De steenslag knerpte onder mijn voeten en met loodzware benen klom ik de treden naar de hoge deuren op, zag dat de gordijnen nu overal open waren. Voor me, blinkend gepoetst, een groot, koperen bord. Sierlijke letters: A. Lindfors.
    Zoals mijn hand eerder naar een deurknop was geleid, ging hij nu naar de bel. Ik drukte en hoorde een zware dingdong, diep in het huis. Er naderden stappen en ik herkende heel duidelijk het piepen van de hoge, glazen vestibuledeuren. Even knerste er een grendel; toen ging de deur open.

En even verder…

• • Het was een man van een jaar of achtentwintig. Hij had blond, golvend, bijna kroezend haar, een rossige snor en harde, grijze ogen onder borstelige wenkbrauwen. Hij droeg een grijze cardigan waaronder een lichtblauw overhemd, met om de hals een donkerblauwe choker met witte spikkels. Heel zijn voorkomen deed Brits aan. Hij stond stram rechtop, de kin iets geheven en keek me strak aan. De ogen waren niet alleen hard, maar gaven me een gevoel van wreedheid. Die indruk, hoewel kort, was buitengewoon sterk.
    Ik moet hem vrij lang hebben aangekeken, want hij trok de zware wenkbrauwen iets op en zei: ‘U wenst?’
    ‘Eh … goedemiddag. Is …’ ik wees op het naambord dat nu ter hoogte van zijn kruis zat. ‘Is mevrouw Lindfors … Agnetha Lindfors aanwezig?’
    De opgetrokken wenkbrauwen werden nu gefronst en de kin kwam nog een fractie verder omhoog.
    ‘Mevrouw… Agnetha Lindfors?’
    ‘Inderdaad. Dit is toch het huis van de familie Lindfors?’
    ‘Ja… dat wil zeggen… U moet zich toch –’
    ‘Karl!’
    Een opgetogen, meisjesachtige stem en snelle voetstappen in de gang. ‘Karl! Karl, waar zit je nou. Ik heb –!’
    De hoge glazen deuren zwaaiden open en daar was ze.
    Dat dacht ik
    Ze was het.
    Bijna.
    Hetzelfde fragiel bleke gezicht. Diepzwart haar, los om de schouders zwierend.
    Maar jonger. Voorin de twintig en in verwachting.
    Dezelfde, donkere ogen, maar duidelijk verschillend van die welke ik kende. Of had gekend.
    Levendige ogen.

En nog even verder…

• • ‘Dat is mijn vrouw, Agnetha Lundén,’ zei Karl hard ‘Ik ben Karl Lundén.’
    ‘Aangenaam,’ zei ik. ‘En waar is Agnetha Lindfors dan, de vrouw van … oom Axel?’
    ‘Old boy,’ zei Karl, terwijl hij opstond. ‘Ik weet niet wie je voor de duivel bent, laat staan dat ik weet wat je wilt, maar één ding weet ik toch heel zeker en dat is …’
    ‘Karl …’ De stem van het meisje, bezorgd, met een zweem van paniek, maar hij maakte weer dat ongeduldige handgebaar en ze zweeg. Ik zei niets, trok vragend mijn wenkbrauwen op, omdat me dat iets leek wat deze kwal aansprak.
    ‘Agnetha Lindfors, de vrouw van oom Axel dus …’ Hij sprak afgebeten, lettergreep voor lettergreep, ‘… is dood’
    Waarom ben ik toch nooit in staat geweest mijn gevoelens te verbergen? Waarom moeten verbazing, angst en schrik toch zo duidelijk op mijn gezicht leesbaar zijn? Dat ik er duidelijk geschrokken moet hebben uitgezien, bleek wel uit het feit dat het meisje opstond, Karl negeerde en voor me kwam staan.
    ‘Daar hoeft u toch niet van te schrikken,’ zei ze in wat moeizaam Engels. ‘Het is immers al … al zo heel lang geleden?’
    ‘Hoe lang?’ Mijn stem klonk mezelf vreemd en schor in de oren.
    ‘My dear chap,’ zei Karl met een harde stem. ‘Dat is eeuwen geleden. Nou ja, eeuwen … Zo ergens rond negentienvijfentwintig, wat?’
    

Het boek heeft een open einde, maar de alwetend verteller blijft naar haar zoeken, misschien wel zijn hele leven, dat mag de lezer zelf bedenken. Misschien is Hendrik ook nog altijd op zoek naar Carolina, wie zal het zeggen?
Waar het echter om gaat en wat dan, misschien, weer wél tot de mysterieuze verschijnselen mag worden gerekend, is het volgende. Een goede vriend van me, ook iemand die vele jaren op de kustvaart heeft doorgebracht, had het boek gelezen en, zoals veel meer mensen uit de scheepvaart, het schip en bepaalde mensen die ik ten tonele had gevoerd, herkend als werkelijk bestaand. Daar sprak hij me op een dag over aan en dat gesprek verliep als volgt…

• • “Dat schip dat jij beschrijft is de E.”
    “Dat klopt.”
    “En die reder, de eigenaar, dat is P.”
    “Dat heb je goed begrepen.”
    “Maar die kapitein in jouw boek, is bij jou dan wel dood, maar die is helemaal niet dood. Dat is E.S. van de ….borg.”
    “Ook dat is juist.”
    “Die dooie kapitein is S. van de ….borg, want daar ben jij destijds, nadat de stuurman hem dood in de salon had gevonden, op stel en sprong naartoe gestuurd.”
    “Klopt allemaal.”
    “Het enige wat ik niet begrijp is dat van dat wijf. Hoe wist jij dat?”
    “Dat wist ik niet. Die heb ik verzonnen, uit de dikke duim gezogen.”
    “Lul niet, man. Die bestond echt, alleen wist niemand dat. Nou ja, niemand… Ik wist het dus.”
    

[/i]
Ik kon hem er niet van overtuigen dat ik dat echt helemaal had verzonnen en dat is dan toch een vreemde zaak. Misschien wel een mysterieuze zaak...

Zo heb ik nog wel een paar dingen die tot nadenken stemmen, maar meer ook niet. Ik aanvaard bepaalde zaken liever, zonder daar veel dieper over na te denken. Hamlet sprak werkelijk ware woorden tegen Horatio. En ook niet te vergeten...

• • • Nu immers kijken wij door middel van een spiegel in een raadsel, maar dan zullen wij zien van aangezicht tot aangezicht.
      Nu ken ik ten dele, maar dan zal ik kennen, zoals ik zelf gekend ben.
      1 Korintiërs 12:13

[warbout]

Prachtige verhalen Dick en Theo.
Ik vind het wel interessant en amusant.
Ik vergelijk het wel eens met logica en parapsychologie om dat zulke
verhalen meestal ontstaan door fictie en mysterieuze waarheid.
Mijn boek dat verscheen eind 2009 gaat ook over buitenzintuiglijke waarnemingen
en door die ervaringen vindt je niets meer vreemd of gek en toch blijvend met beide benen op de grond.

Inderdaad is er meer dan dat de mensen kunnen waarnemen.
Daarom kan een blinde helderziend zijn en een dove helderhorend.
Petrus de Genested schreef al: "Veel is bewezen wat in de grond niet waar is
en veel is eeuwig waar ofschoon het bewijs niet daar is."

Gr, Willem.W

[Brazuca]

@ Theo , @Willem, et al;
Bedankt voor het commentaar zover. Het is zeker een meer dan interessante legende en ik hoop er een interessant verhaal van gemaakt te hebben. Er zijn inderdaad zaken waar we niet altijd een sluitende verklaring voor kunnen vinden of geven. Ik kwam regelmatig langs dat kerkhof en heb het altijd een intrigerend verhaal gevonden.
Dus mannen mocht je op een regenachtige avond een mooi meisje tegenkomen, kijk goed uit je doppen voordat je haar naar huis brengt...

@Theo, Dat je Vader in Buenos Aires op een kerkhof wakker werd, is niet uniek. La Recoleta is een uitgaanswijk in Buenos Aires en ligt tegen een kerkhof aan. (La Recoleta is de naam van de begraafplaats) Het gebeurt regelmatig dat mensen daar wakker worden na iets te diep in het glaasje te hebben gekeken.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

La Recoleta ... een uitgaanswijk in Buenos Aires

Kijk eens aan! Weet ik na al die jaren eindelijk waar die ouwe gezeten had.
Ik hoop er te zijner tijd nog eens met hem over te kunnen praten en dan precies te horen hoe dat zat en wat hij die avond had beleefd.
Hij was verzot op New York, maar onmiddellijk daarna kwam Buenos Aires, dat weet ik ook.

Terug naar de mysterieuze verschijnselen.
Ik maakte een reis met een Turkse tanker naar Taiwan. In 1986 zo uit de vaart naar de sloop, dus niets te reactiveren, maar met de volledige Turkse bemanning richting Kaohsiung en ik mee als Owner's Rep.
Die tanker was de Zafer M de voormalige Franse Blois van 236.000 dwt, in 1970 gebouwd bij Chantier Naval de La Ciotat, in La Ciotat, Zuid-Frankrijk.
Dat was voor mij - en mijn vrouw - een heel genoeglijke reis. Aardige mensen, die Turken. Allemaal voormalige marineofficieren van onderzeeboten en mijnenvegers die het varen met een VLCC in Bordeaux hadden geleerd. Prima mensen waar ik stiekumweg heel wat van opstak. Het geval wilde echter dat daar aan boord herhaaldelijk gesproken werd over "the French engineer". Telkens als er iets vreemds gebeurde - en dat scheen vrij vaak te zijn - onschuldige zowel als minder prettige voorvallen, werd dat toegeschreven aan "the French engineer". Vanzelfsprekend informeerde ik wie dat was en kreeg toen het volgende te horen.

--------------------------------

Toen dit schip in de eerste week van januari 1971 ging proefvaren, was er een heel jonge hoofdwerktuigkundige aan boord, ik meen voorin de dertig, wat jong was voor een hwtk op een dergelijk schip. Tijdens een van die technische proefvaarten, werd diezelfde hoofdmachinist op zeker moment dood in zijn stoel in de controlekamer aangetroffen, overleden aan een hartstilstand. Dat was een tragische, om niet te zeggen dramatische gebeurtenis die veel indruk maakte. Het vreemde was echter dat hij daarna, toen het schip eenmaal in de vaart was, nog regelmatig werd gezien, vooral 's nachts, soms als een schim in de machinekamer, soms net om de hoek van een dienstgang verdwijnend en vaak ook aan dek, vooral bij volle maan.
Die Turken spraken daar heel ernstig over, maar ik moest daar aanvankelijk een beetje schamper om lachen. Tot ik op een mooie, maanverlichte nacht in de Indische Oceaan dat hele eind naar voren liep, naar de bak, met dat enorme ankergerei. Daar trof ik nog iemand die een luchtje kwam scheppen en van de mooie nacht genoot. Het was een jonge vent in een hagelwit ketelpak en ik zei: "Good evening."
Waarop hij zich omdraaide en "Bonsoir, mon ami," zei.
Ik wist natuurlijk meteen wie hij was en we hadden een interessant gesprek. Aan het eind daarvan gaf hij me een boodschap mee voor zijn weduwe en die ben ik later gaan opzoeken. Die woonde in Arcachon alwaar zij een kleine, maar goedbeklante bodega uitbaatte, een zaak die alleen overdag geopend was en waar je de beste oesters van Arcachon kon eten. Ook dat was interessant, maar dat verhaal komt nog wel een keer. In druk. Ook dat ligt al een slordig jaartje op de plank.

-------------------------------------------------------

[Brazuca]

@ Theo, et al;
Ik heb ook een aantal zaken meegemaakt die niet te verklaren zijn voor een recht denkend mens in dezelfde lijn als de voorbeelden die je aangaf. Een aantal van die zaken heb ik wat dieper weggestopt, maar misschien schrijf ik het nog wel een keer op, of maak er een verhaal van.

Voor mij is er nog een andere dimensie, ik heb een tweelingbroer (eeneiige tweeling) en in een periode van ons leven hadden wij geen woorden nodig om te communiceren. Als een van ons op stond, wist de ander al wat er ging gebeuren en dat soort zaken. Daar kon je gewoon op anticiperen, en werd een soort zesde zintuig.
Het gebeurde ook wel dat in een gezelschap ik een zin begon, en mijn broer de zin afmaakte in exact de bewoording die ik in mijn hoofd had zitten. Ook heb ik regelmatig déjà vu situaties, waar ik al weet wat er gaat gebeuren of zelfs wat er gezegd gaat worden. Dat is soms lastig en zelfs vervelend. En ik probeer het te onderdrukken of te negeren, maar dat is vrijwel onmogelijk.

In de Westerse wereld worden we geleerd, mystieke of paranormale zaken te onderdrukken of te negeren. Maar er zijn volken waar het als een 'normaler' fenomeen beschouwd wordt.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

In de Westerse wereld worden we geleerd, mystieke of paranormale zaken te onderdrukken of te negeren. Maar er zijn volken waar het als een 'normaler' fenomeen beschouwd wordt.

Ik weet eigenlijk niet of ons geleerd wordt dat te onderdrukken. Door wie dan? Ik geloof dat dat heel persoonlijk is. Bovendien: wat is "paranormaal"? Ik geloof dat je bepaalde zaken eerder als " normaal" moet accepteren en dan bedoel ik ook accepteren, zonder je er verder in te verdiepen. Wat me bij verschillende gelegenheden is opgevallen, dat is dat vooral heel nuchtere mensen, mensen van de exacte wetenschappen en nuchtere technici erg weinig moeite mee hebben met dat accepteren.

Ik herhaal het nog maar eens, gekopieerd en geplakt uit een topic van alweer een tijd geleden:
We moesten de Oberta, ex Roberta, oorspronkelijk in 1966 gebouwd als Warwick Fort van Trieste, Italië naar Taiwan brengen. Het was met 95.000 dwt de kleinste tanker die we deden en het enige motorschip. Onze vaste Engelse kapitein, Tony Goldsmith, een heel nuchtere, gepokt en gemazelde tankerman, was paranormaal begaafd, wat soms heel handig kan zijn, en die zei dat ze wist dat ze naar de sloop ging, maar daar geen bezwaar tegen had. Ze viel tijdens de reis wel zachtjes uit elkaar, maar ze ging dapper door. De geest van een van de vroegere kapiteins van het schip verscheen hem 's nacht regelmatig om hem te vertellen wat er allemaal mis was, dus ook dat was makkelijk want daar kon hij dan rekening mee houden.
Nou kun je daar natuurlijk om lachen, maar Tony was daar heel stellig in en doodernstig onder omdat hij het allemaal heel normale verschijnselen vond. Wij spraken daar wel eens over en toevallig kwam daarbij ook een radiorichtingzoeker ter sprake, ook tijdens een examen. Tony deed examen voor het een of andere ticket en werd toen tot zijn schrik geconfronteerd met een radiorichtingzoeker van een type dat hij nooit eerder had gezien en waarmee hij ter plekke aan het werk moest. Tony concentreerde zich even en dacht: dat ding werkt niet, dat ding werkt niet, dat ding werkt niet! Dus die examinator zet dat ding aan, maar niks hoor: helemaal dood, wat hij ook probeerde, waarna hij het verder maar vergat.
Lach er maar om.
Ik was in Kaohsiung om een van de tankers op te vangen en Tony moest aan de wal, naar de agent. Staat daar een jongen van diezelfde agent met een brommer die Tony uitnodigt om achterop plaats te nemen.
"Dat doe ik niet," zegt Tony. "Veel te gevaarlijk in dat verkeer hier. Je haalt maar een auto."
Maar hij moest en zou achterop die brommer.
"Dat wil trouwens niet," zei Tony. 'Zodra ik achterop ga zitten, slaat hij af en krijg je hem niet meer aan de praat."
Iedereen lachen. Brommer staat te pruttelen, Tony slaat zijn been over de buddyseat en wat denk je? Brommer slaat af.
Na drie vergeefse pogingen is die gozer weggegaan om een auto op te halen.

Lach er maar om. Tony vond het allemaal doodnormaal in plaats van paranormaal. Zo kunnen we nog wel een poosje doorgaan, maar is het dan nog wel "mysterieus"?

[Harry G. Hogeboom]

Ik zou daar ook nog wel " een boekje over open kunnen doen"..maar voor nu laat ik het bij:
" Omdat "wij" het niet snappen..........wil dat nog niet zeggen dat het niet bestaat OF mysterieus is"
En voor Dick....onze beide dochters zijn een "een-eiig" tweeling........wil dus niet zeggen dat ik "alles" van weet......maar WEL een hele boel!!

[Mart Hoogedoorn]

adelaide 070.jpg (64.23 KiB) 2509 keer bekeken

adelaide 068.jpg (56.16 KiB) 2509 keer bekeken

Ook ik heb sinds mijn nu al weer een kleine 35 jaar in brasil wonend enige vreemde waarnemingen gedaan,waardoor ik mij zèèr onbehaagelijk vond.en nog steeds geen verklaring voor kan vinden.Nee niet onder de invloed van een''presidente'',maar gewoon op enige meestal na middagen.

Wonend in een vrij nieuwe buitenwijk van het kustplaatsje Itanhaèm ten zuiden van Santos hadden mijn ega en ik een blok verder van ons woonhuis ook nog een restaurantje gebouwd met een aangebouwde overdekte achterplaats ook gebruikt voor vergaderingen en feestelijkheden.Maar na enige jaren in gebruik en terug lopende clandizie hadden wij de zaak gesloten in afwachting van kopers.Alleen verbleven achter nog enige hondjes die ik in de na middag ging verzorgen.Telkens als ik die ruimte binnen ging had ik het gevoel dat ik bespied werd en de haren op mijn armen gingen overeind staan, een zeer onbehaaglijke ervaring.Ik was vlug daar weer weg.Ik vertelde het mijn vrouw en deze vertelde mij dat dit haar ook overkwam.Wij waren dan ook blij de zaak vlug te kunnen verkopen ,De nieuwe eigenaar verbouwde het tot een nachtclub met paaldansers en life music. Na een jaar stierf hij.Er was iets mis met die zaak en heeft ons alleen maar problemen geleverd.

[Brazuca]

Ik weet eigenlijk niet of ons geleerd wordt dat te onderdrukken. Door wie dan?

Kinderen die paranormaal begaafd zijn, en die `iets` zien, worden vaak afgeremd door hun ouders die het `iets` niet zien. Het kind wordt niet serieus genomen, en er wordt geen geloof gehecht aan de beleving van het kind. Dus een kind meldt dit verschijnsel misschien één of twee keer, maar als het niet geloofd wordt, zal het daarmee ophouden en zelf onzeker worden over de waarneming z

We leren te vertrouwen op onze 5 zintuigen, en het zesde moeten we zelf zien te ontwikkelen.

@Mart, Brazilianen zijn gevoelig voor dit soort zaken, en proberen zich af te schermen voor "mal olhar" of "olho gordo", waarvoor diverse 'middeltjes' of truckjes bestaan. Mochten deze niet helpen, kan de pastoor nog ingeroepen worden, of een 'benzedora'.

[warbout]

Paranormaal = naast het normale, je kunt ook zeggen bovennormaal. Dus als je er mee om kunt gaan
is het heel gewoon.
Ik heb het vanaf mijn kinderjaren en heb geleerd om daar niet met iedereen over te spreken.

Als een kind paranormaal begaafd is wordt hij vaak beschouwd als abnormaal.
Maar het is een geweldige stok om op te steunen omdat je niet geloofd (aanneemt) maar weet (ervaart)
dat dood niet bestaat.


gr, Willem.W