Varen en relaties

[rob niezing (R.I.P.)]

Je slaat de bekende spijker op zijn harsens, Theo

Gr. Rob

[richard]

Daar heb je gelijk in ,maar hier ging het goed
En het gaat prima we zijn al meer dan 20 jaar samen en nog steeds happy
Ik had het voordeel dat ze varen een mooi beroep vind en zijdelings via haar werk
had ze ook met het varen te maken.
Plus meevaren kon ze naar uitkijken en dat deed ze graag.
En als ik dan weer thuis was hadden we alle tijd voor mekaar en de eerste week geen bezoek aan huis.

Grpeten Richard

[louis holleman]

Ik zie ineens dit onderwerp hier verschijnen. Toch ook ff reageren.
In mijn vaartijd kreeg ik verkering, inderdaad heb ik heel snel aangekaart dat dat alleen maar serieus kon zijn als ze accepteerde dat ik voor dat beroep gekozen had en dat ik daarin geen concessies ging doen. Zo ja, dan gaan we door, zo nee dan moeten we eigenlijk nu afkappen.
Hoewel haar moeder meer het type was van "ja maar daar kan je vast niet tegen en probeer 'm toch maar aan wal te krijgen" liet ze zich daarmee niet omturnen en accepteerde de feiten zoals ze lagen. Van de andere kant doe je dus ook aanpassingen, zoals Theo al zei en ook Bankie. Je bent geen grote vent door allerlei scharrels en schatjes aan te houden, je bent een vent als je dat links kunt laten liggen. Dat geldt aan de wal, dus geldt het ook op de vaart. En niet alleen zeelui hebben de naam van "in elk stadje een ander schatje", er lopen heel wat fatsoensrakkers rond die zich behoorlijk onfatsoenlijk gedragen. Strictly my opinion.
Gaan we ff verder met mijn verhaal. In 1973 ging ik de offshore in. Week op/week af, of twee weken op/twee weken af. Dat vond de verkering natuurlijk best wel prima, inclusief de offshoretoeslag. Dat je aan boord minstens 12 uur per etmaal werkte, heel vaak meer, deed daar niets aan af. Wat er bij mij gebeurde was dat ik het "varen" niet meer zag zitten na verloop van tijd. Shit, kan je weer 3 tot 6 maanden de hort op, daar had ik weinig trek meer in. In 77, 78 begon die offshore op zijn retour te lopen: veel rigs werden opgelegd, veel rigs verdwenen weer. De "dreiging" van weer terug naar de vloot te moeten begon concreter te worden. Het gevolg was dat ik rond ging kijken naar een walbaan. Met die HBO-opleiding "radio-officier ter koopvaardij" kan je nou eigenlijk ook weer niet zoveel kanten uit, zeker niet als je de elektronika niet specifiek zoekt of probeert bij het KNMI te komen... Dus: wat dan? In de loop van 78 solliciteerde ik me mottig en op een moment liepen er twee: de ene als verkoopinspecteur bij een (levens)verzekeringsmaatschappij, de andere als cargo-inspector bij Seeboldt & Van Duijn in Rotterdam. Voor beide werd ik uitgenodigd voor een nader gesprek. Dat voor de verzekeringsmaatschappij was eerst en daaruit volgde dat ik in de loop van 78 in dienst kon komen, een interne opleiding ging volgen en dan aan de slag kon. Vervolgens heb ik Seeboldt & Van Duijn afgebeld (achteraf misschien wel stom maar zo is het gegaan en daar verander je dan niks meer aan). In 1980 besefte ik dat het verkopen van levensverzekeringen voor mij niet de juiste keuze was. Vervolgens ging ik naar een makelaarskantoor om de verzekeringstak ervoor op poten te gaan zetten. Mijn (inmiddels) echtgenote zat daar inmiddels ook en de bazen vroegen via haar of ik geen interesse had. Aangezien ik verder op dat moment ook ff geen ander licht zag, ben ik dat gaan doen om er enige tijd later, ook na het behalen van mijn assurantiepapieren, achter te komen dat ook dat niet was wat ik zocht. Ergens bleef het "onregelmatige onbestemde" krijsen De relatie met mijn ega was ook niet echt wat ik/wij ervan verwacht hadden, we gingen als goeie vrienden uit elkaar en ik ging internationaal chauffeur doen.... voor een aantal jaren, niet voor altijd. Zo gezegd zo gedaan en in 1986 had ik ook dat bekeken, wilde ik nog een beetje gezond oud worden. Daarna kwam het probleem gewoon weer terug: wat nu? Via via via zit ik nu alweer 15 jaar in de zorg voor verstandelijk gehandicapten wat me prima bevalt; nog 3 jaar en ik ben uitgewerkt.
Ik vraag me wel eens af: wat als het nu uiteindelijk toch Seeboldt & Van Duijn was geworden? Maar uiteindelijk is dat net zoiets als de volgende stelling (die ik nogal eens heel graag roep): Als mijn tante klootjes had gehad, was ze m'n oom geweest.
Overigens, nog even over verpleegsters e.d.: het viel mij heel rap op dat er daar ook een mentaliteit heerst waar ik een afgrijselijke afkeer van heb en volgens mij komt dat door mijn vaarperiode. Op feesten en wat meer onder elkaar wordt er eigenlijks nauwelijks over iets anders gesproken dan over werk. In mijn vaartijd gold als stelling als we gingen stappen: "De eerste de beste die over werk begint, schoppen we terug aan boord".... dat zullen de meesten ook wel herkennen. Zo logisch als de neten. Toen ik dat na weer eens een "gezellig onderonsje" aankaartte, werd er gezegd "Ja joh, maar dat is de binding die we via ons werk hebben". Ik kon ze niet echt duidelijk maken dat dat "op zee" net zo hard geldt, misschien nog wel meer, maar dat je daar ook grenzen aan kunt stellen. Beperkt, prima; maar niet alleen maar. Het gevolg is dat ik nooit naar personeelsfeesten ga want het is altijd weer hetzelfde en dat zoek ik niet. Ik hoor hetzelfde van collega's die dat ook opvalt, dus ik ben de enige niet.
Ik ben aardig afgedwaald.... het ging om relaties waarbij 1 persoon regelmatig voor langere tijd weg is. Wees open en eerlijk, als je kinderen hebt - zeker jonge - wordt geen suikeroom voor ze die alles goedvindt wat moeders bij je afwezigheid verbiedt. Een van de belangrijkste dingen, overal, maar zeker in de relationele sfeer is: COMMUNICATIE. Wacht niet tot de vulkaan uitbarst, maar communiceer in een vroeg stadium met elkaar. Dat moet je maar net kunnen, maar het valt ook te leren. Het tweede aspekt is: AANPASSEN. Zodra je met meer dan 1 in een schuitje zit, zal aanpassen van alle kanten nodig zijn. Ook dat moet je maar kunnen, maar ook dat valt te leren. Meer zinnigs weet ik er op het moment niet uit te krijgen...

PS: had ik dan uiteindelijk toch beter een "relatie-adviesburo" moeten beginnen???

[Theo Horsten (R.I.P.)]

nog even over verpleegsters e.d.: het viel mij heel rap op dat er daar ook een mentaliteit heerst waar ik een afgrijselijke afkeer van heb en volgens mij komt dat door mijn vaarperiode. Op feesten en wat meer onder elkaar wordt er eigenlijks nauwelijks over iets anders gesproken dan over werk.

Dat is helemaal waar, alleen heb ik daar bepaald geen afkeer van omdat ik het helemaal begrijp. Ze leven voor dat werk en dat werk vormt de zin van hun leven, zo simpel is dat. Met varen is dat voor veel mensen al niet anders, want was dat niet zo, waarom zou je dan eigenlijk gaan varen? Voor de fantastische betaling soms? Voor de gezelligheid aan boord? Voor het mooie weer?
Aan het varende beroep kleven een groot aantal nadelen en dus blijf je dat alleen maar doen als het inderdaad de zin van je leven vormt. Voor mij kwam daar nog iets anders bij: het was - en is nog steeds - het enige waarvan ik durf te zeggen dat het een vak is dat ik echt beheers, dat ik in mijn vingers had. Let vooral even op het in het laatste deel van deze zin naast elkaar gebruiken van tegenwoordige- en verleden tijd.
Ik heb daarnaast nog andere dingen gedaan en die gingen me ook goed af, maar als ik nu moest zeggen wat mijn vak was, dan was het varen. Aan dek. De twee keer dat ik het aan de wal probeerde, was dat geen werk dat de zin van mijn leven vormde en dus praatte ik er buiten werktijd ook liever niet over. Het was zelfs zo dat ik op zondagavond het naar bed gaan uitstelde omdat het dan weer maandagmorgen was. Hoeveel mensen zouden er op die manier werken, uitkijkend naar de VUT, naar hun pensioen?

Maar om bij dit topic te blijven: als je zó tegenover je werk staat, als het inderdaad de zin van je bestaan is, dan is het natuurlijk wel heel moeilijk om daar puur en alleen voor je partner, voor het thuis zijn, mee te stoppen.
Het wordt evenwel een andere zaak als je wel aan de wal komt, maar toch in je vak blijft, in de scheepvaart waarbij je vakkennis en ervaring, het eerder genoemde beheersen, het "in je vingers hebben" van dat vak mogelijk nog veel beter tot hun recht komen.
Want laten we wel wezen: als je echt iets in je mars hebt, dan kun je aan boord veel in je werk kwijt, maar natuurlijk lang niet alles. Ik had altijd al geschreven of in elk geval pogingen daartoe gedaan en daarom weet ik vrijwel zeker dat ik, als ik gedwongen zou zijn geweest om te blijven varen, dat ook aan boord verder ontwikkeld zou hebben. Dat kan heel goed, denk maar aan Piet Verhoog die in 1910, 17 jaar oud bij de Holland Amerika Lijn begon en daar is gebleven tot hij in 1953 met pensioen ging als commodore van de vloot en kapitein van de Nieuw Amsterdam. Een geweldig schrijver en ik meen dat hij en passant ook nog geschiedenis studeerde. Of hij afgestudeerd is, weet ik eigenlijk niet.

Pieter Hugo Gerardus Verhoog werd geboren op 11 januari 1893 in Amsterdam. Hij was koopvaardij-officier, werd in 1948 kapitein van de Noordam er werd gepensioneerd als commodore van de Holland Amerika Lijn.
Hij schreef in de Nieuwe Rotterdamse Courant over Amerika en in de rubriek Kunst en letteren. Ten tijde van Forum publiceerde hij ook in De Stem (1935) Hij heeft veel romans en toneelstukken geschreven.

Kijk, dat is invulling geven aan je leven, want daar draait het tenslotte allemaal om.

Maar behalve varen en werken in de scheepvaart zijn er nog wel meer dingen die ik met veel plezier doe. Toen ik in 1974 door loeiende problemen in mijn privéleven en ziekte die daar uit voortkwam - hoewel het ook andersom geweest kan zijn een kip-of-het-eivraag die nooit zal worden beantwoord - gedwongen was om enige jaren aan de wal te blijven, kwam ik bij toeval bij de krant terecht. Ook daar voelde ik me helemaal thuis want er zijn weinig dingen die zoveel voldoening geven als samen met anderen een "mooie" krant maken. Daar kwam dan weer het om den brode fotograferen uit voort en ook het vertalen van boeken wat ik sindsdien altijd ben blijven doen.
Waar het allemaal om draait, dat is dat je met plezier moet werken, dat je veel van je vaardigheden en talenten, zo niet alles, in je werk kwijt kunt. Als dat varen is, dan moet je dat vooral doen en dan mag een partner je daar niet van weerhouden.

[SjoerdSWD]

Het is altijd leuk om een gezicht te zien vertrekken op het moment je aangeeft dat je studie de zeevaartschool was...
Veel vrouwen kunnen het gewoon niet aan denk ik. Ik ben de juiste gewoon nog niet tegen gekomen denk ik, en met de wereld als werkgebied wordt de keuze er niet minder om!

[Theo Horsten (R.I.P.)]

met de wereld als werkgebied wordt de keuze er niet minder om

...maar kom je na twee jaar varen tot de slotsom dat het tóch je buurmeisje is.

[louis holleman]

...maar kom je na twee jaar varen tot de slotsom dat het tóch je buurmeisje is.

Theo, weet je wat nou zo leuk is? Bij mij was het het buurmeisje... weliswaar na ruim 3 jaar, maar toch Dat het geen stand heeft gehouden lag verder niet aan mijn zeevarend beroep

[Bram]

Ik denk overigens dat niet veel mensen dit onderwerp aan durven snijden

Ik denk overigens niet dat dit het probleem is . mijn vrouw heeft ook meegevaren en met plezier ,we hebben zelfs een eigen scheepje gehad van bijna 30 meter,totdat ik inzag dat je van je macho image als doorgewinterde zeeman en van alles kennende met je handjes en het zaagsel in het bolletje , echt geen indruk op je kinderen maak,als je dat inziet dan stop je vanzelf met het varen(beroepsvaart) en probeer je nog een vader te worden.

zo zie je maar!!!! ieder heeft zijn eigen reden om aan de wal te gaan ,in mijn geval was het een eigen schip.

schaam je niet om voor je gevoelens uit te komen
de stoerste zeelui .liggen op de bodem van de zee

Bram

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Bij mij was het het buurmeisje... weliswaar na ruim 3 jaar, maar toch

En ook weer verklaarbaar.
Al varend ga je soms terugdenken en kom je dan thuis, wie is dan de eerste die je ziet?
Bij mij was het weliswaar geen buurmeisje, maar wel een meisje uit de klas. De klas die ik voortijdig had verlaten omdat ik zo nodig naar zee moest.
"Je komt er wel van terug!" zei mijn vader, maar dat was niet zo.
Dat het eerst na veertien jaar en uiteindelijk na zevenentwintig jaar helemaal mis ging, had ook niets met het varen te maken. Ze was een prima zeemansvrouw.

[Ton van der Sluijs]

citaat; Het is altijd leuk om een gezicht te zien vertrekken op het moment je aangeeft dat je studie de zeevaartschool was...

Mogge mensen Ik wist van puberen af aan al dat ik geen kinderen wilde... Als je dan weer es verkering had (of later een "relatie") betrokken de gezichten van de dames al gauw en was het snel over Nu op mijn 49ste (en al 16 jaar samen) is die kinderwens er nog steeds niet, maar soms ,als we met een van de dochters van de buren (26 en 28) aan bakkie thee zitten, betrap ik me wel es dat een paar dochters in je leven erg leuk had geweest. Overigens heb ik er GEEN spijt van dat we ze niet hebben, maar dubbel is het wel
Alles wat je doet in het leven is zo verrekte relatief; waar het om draait is dat stukje levensgeluk en dat kan niemand voor je bepalen; dat moet je zelf maken.