Stanvac
-
Jan Dikker
Re: Stanvac
Hallo Theo,
Wij hebben mijn kleinzoon van bijna tien jaar een paar dagen te logeren gehad.
De quote komt me bekend voor...
Groeten
Jan
Opa vertelt immers toch tot vervelens toe telkens weer hetzelfde?
Wij hebben mijn kleinzoon van bijna tien jaar een paar dagen te logeren gehad.
De quote komt me bekend voor...
Groeten
Jan
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14448
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Stanvac
Heee stelletje ouwe Kali veroveraars...gewoon doooor blijven ouwehoeren 
PRACHTIG........
Ik ben slechts een maal in Palembang geweest, de rivier op zoals jullie dat omschrijven, kan me niet herinneren dat er schijthuizen in de kali flikkerden, wat ik me WEL kan herinneren was het volgende:
D'r kwam een Indonesier in de MK en vroeg naar " de 2nd"...........ik kan het hier nu niet juist uitdrukken, maar de kenners weten dan dat dit "op een speciale manier" werd uitgesproken......hij wilde " lege oliedrums" op de kop tikken ( die we zelf maar al te graag verpatsten!) ik kan me niet meer herinneren of we een deal met hem maakten, wat ik me WEL herinner is dat ie me vroeg " Kent U Meneer Jansen".waarop ik hem antwoorrdde dat het in Holland " barste van de Jansen's" dus dat ik hem daar niet mee kon helpen....waarop hij vervolgens de volgende "gevleugelde woorden sprak"...uiteraard met het fraaie Indonesische intonatie:
" Meneer Jansen WAS hier de baas, NOU woon IK in zijn huis!"
Waarmee ik hem feliciteerde....
Die zelfde avond ging ik met m'n vrouw naar een openlucht bioscoop vlak bij de steiger-- de tjitjaks in de bomen en de geluiden van de tropische nacht zijn welkome herinneringen in een koud en nat Canada!!!- en toen ik de kaartjes kocht kreeg ik in de peiling dat er een heel ploegie Indonesiers om ons heen kwam staan.......ik heb me vroeger NERGENS in die hele Oosterse wereld ook maar 5 seconden benauwd gevoeld.... maar er hing toch een beetje een onsympatieke atmosfeer- was 1970-1971. Ik gaf de vogel aan het loketje een biljet van 20 of 25 ( ik weet dat nog specifiek, ik weet niet meer of het $$ of guldens was
) terwijl de kaartjes maar een schijntje waren...........
Toen ik m'n hand ophield voor het wisselgeld werd er een hoop met de vingerkootjes geknakt en kwamen er een hele partij kleine kereltjes wat dichterbij staan en ik raakte knap bezorgd over m'n vrouw......we hebben die avond geen film gezien en ik was m'n poen kwijt............ik vraag me nog steeds af of ik die gozer toen teveel voor de lege drums heb gevraagd OF dat ie een appeltje had te schillen met " Meneer Jansen"
PRACHTIG........Ik ben slechts een maal in Palembang geweest, de rivier op zoals jullie dat omschrijven, kan me niet herinneren dat er schijthuizen in de kali flikkerden, wat ik me WEL kan herinneren was het volgende:
D'r kwam een Indonesier in de MK en vroeg naar " de 2nd"...........ik kan het hier nu niet juist uitdrukken, maar de kenners weten dan dat dit "op een speciale manier" werd uitgesproken......hij wilde " lege oliedrums" op de kop tikken ( die we zelf maar al te graag verpatsten!) ik kan me niet meer herinneren of we een deal met hem maakten, wat ik me WEL herinner is dat ie me vroeg " Kent U Meneer Jansen".waarop ik hem antwoorrdde dat het in Holland " barste van de Jansen's" dus dat ik hem daar niet mee kon helpen....waarop hij vervolgens de volgende "gevleugelde woorden sprak"...uiteraard met het fraaie Indonesische intonatie:
" Meneer Jansen WAS hier de baas, NOU woon IK in zijn huis!"
Waarmee ik hem feliciteerde....
Die zelfde avond ging ik met m'n vrouw naar een openlucht bioscoop vlak bij de steiger-- de tjitjaks in de bomen en de geluiden van de tropische nacht zijn welkome herinneringen in een koud en nat Canada!!!- en toen ik de kaartjes kocht kreeg ik in de peiling dat er een heel ploegie Indonesiers om ons heen kwam staan.......ik heb me vroeger NERGENS in die hele Oosterse wereld ook maar 5 seconden benauwd gevoeld.... maar er hing toch een beetje een onsympatieke atmosfeer- was 1970-1971. Ik gaf de vogel aan het loketje een biljet van 20 of 25 ( ik weet dat nog specifiek, ik weet niet meer of het $$ of guldens was
) terwijl de kaartjes maar een schijntje waren...........Toen ik m'n hand ophield voor het wisselgeld werd er een hoop met de vingerkootjes geknakt en kwamen er een hele partij kleine kereltjes wat dichterbij staan en ik raakte knap bezorgd over m'n vrouw......we hebben die avond geen film gezien en ik was m'n poen kwijt............ik vraag me nog steeds af of ik die gozer toen teveel voor de lege drums heb gevraagd OF dat ie een appeltje had te schillen met " Meneer Jansen"
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Stanvac
Harry, dat jij nooit op die rivieren bent geweest, is begrijpelijk. Daar waren de schepen waar jij op voer veel en veel te groot voor. Ik heb tevergeefs geprobeerd om op Google Earth duidelijke beelden te krijgen van zowel de Sungai Siak van Jan, als de Sungai Indragiri waar ik de exotische kleine vaart bedreef. De beelden zijn zo slecht omdat ze tussen de bewolking door zijn genomen en je niet lager kunt komen dan 15 kilometer of zo en dus geen details kunt zien. Maar wel is te zien dat het maar sloten waren. Als je niet weet waar je precies moet zijn, is een rivier als de Siak nauwelijks te vinden.
Voer op Google Earth deze coördinaten in - via "copy & paste": 0.747272,101.821089 en je staat zo tot aan je knieën in het water van de Siak bij Buatan. Maar veel is daar niet te zien. Als je lager komt dan 15 km, wordt het beeld slecht terwijl je op de tegenwoordige mooie beelden van Google Earth tot op 150 meter of nog lager kunt komen.
Voer je dit in: -0.447482,102.725487 dan sta je met je zondagse schoenen in de Indragiri, ergens diep in de jungle van Sumatra waar de apen nog steeds door de bomen zwaaien en de mensen nog steeds boven de rivier kakken.
Allemensen, wat een mooi vak hadden we in die tijd toch, of niet soms?
Voer op Google Earth deze coördinaten in - via "copy & paste": 0.747272,101.821089 en je staat zo tot aan je knieën in het water van de Siak bij Buatan. Maar veel is daar niet te zien. Als je lager komt dan 15 km, wordt het beeld slecht terwijl je op de tegenwoordige mooie beelden van Google Earth tot op 150 meter of nog lager kunt komen.
Voer je dit in: -0.447482,102.725487 dan sta je met je zondagse schoenen in de Indragiri, ergens diep in de jungle van Sumatra waar de apen nog steeds door de bomen zwaaien en de mensen nog steeds boven de rivier kakken.
Allemensen, wat een mooi vak hadden we in die tijd toch, of niet soms?
-
Jan Dikker
Re: Stanvac
Eind mei 1961 ben ik afgemonsterd van de Stanvac Pendopo. Het was ook niet te verwachten dat de toestanden in Indonesia zouden wijzigen. En nu heb ik het bewijs gekregen.
Je ervaringen in 1970, Theo, maakte ik al mee in mijn KPM-tijd op de Swartenhondt. Alleen op weg van Tandjong Perak naar Surabaja in een betjak kwam ik ook ineens in een oploopje terecht. Zo ongeveer ter hoogte van de oliefabriek. Ik kreeg het steeds benauwder en er was in de wijde omtrek geen hulp in zicht en er was ook niet veel assistentie uit de menigte te ontdekken.
Lange leve echter voor de KPM. Die stuurde net op het moment dat het zaakje uit de hand zou lopen de KPM-bus langszij. De Molukse chauffeur nam even het heft in handen en zond mij direct veilig de bus in. En rijden. En weer mazzal gehad.
Er stond nog wat in de ijskast.
Dus hier nog een stukkie.
Het begin bij Stanvac
Op 15 augustus 1957 ontving ik een groot stempel in mijn paspoort. Het betrof een visum waarmee ik toegang tot de Republik Indonesia kreeg “untuk aanmonsteren S.V.T.M.” De kosten bedroegen 12,50 Rupiah of 4,50 gulden.. (Het was een rare wisselkoers, maar het staat echt in mijn paspoort).
Op 10 september arriveerde ik in Singapore en het stempel voor de transit pass vermeld “in transit for Palembang”. In mijn vaartijd-verklaring staat dat ik op 10 september als vierde wtk aan boord kwam van de Stanvac Djirak en dat schip weer verliet op 26 september in Sungei Gerong om in het ziekenhuisje te worden opgenomen.
Tijdens mijn verblijf in Nederland had ik als gevolg van het stoten tegen het brandstofhendel van de motor van de Waingapoe steeds meer last gekregen van mijn stuit. Bij de medische keuring voor mijn nieuwe werkgever kwam dit naar voren, maar de keuringsarts keurde me toch goed op voorwaarde dat ik me in Sungei Gerong liet helpen.
De chirurg die me onderzocht besloot me te opereren. Dus werden alle handelingen die toen nodig waren als voorbereiding genomen. Het gebruikelijke nuchter en een laxeermiddel in de vorm van een glas Engels zout. (De Indonesische patienten kregen, naar men mij vertelde, voor hetzelfde een borrelglaasje wonderolie!) Minder leuk was dat me tegen de avond verteld werd dat de chirurg ziek geworden was en dat ik weer gewoon te eten kreeg.
Een paar dagen later lag ik op de tafel. Op de vraag van de verpleegster aan de narcotiseur of het niet handiger was me direct op mijn buik te laten liggen werd niet gereageerd. Na enkele uren werd ik weer wakker op mijn buik in een bed in een zeer ruime kamer aan de voorkant van het ziekenhuis. De dag na de operatie was ik hier en daar een beetje blauw: tijdens het op mijn buik draaien was ik even aan de handen van de behandelaars ontsnapt. Ze hadden me gelukkig wel weer opgeraapt!
De ingang van het ziekenhuis.
Het ziekenhuis was niet voorzien van airconditioning. Door grote ramen, voorzien van horren, kwam de frisse lucht binnen. Van muggen hadden we ook geen last want minstens een keer per week kwam er een tractor met een grote tankwagen door de straat. En achter de tankwagen een grote wolk DDT!
Ik kan me niet meer herinneren hoelang ik in het ziekenhuis heb gelegen. Soms hoorde je ’s avonds de kreet “Tikus!” Dat was het teken dat de wachtlopers het schoeisel van de voeten namen en met draaiende slippers de muis op de betegelde gang probeerden te raken. Ik weet wel dat het er gezellig was, geen sprake van het jagen en jachten waar heden soms sprake van is.
Nog een paar kiekjes van Sungei Gerong voor de "kaliboters"
De weg voor het ziekenhuis
Het nieuwe dorp
De tennisbaan in het oude dorp.
Na nog een verblijf in een guesthouse werd ik genezen verklaard en klom op 2 november als vierde wtk aan boord van de Tang Akar. Dat zou mijn huis gedurende de volgende negen maanden zijn.
Groeten
Jan
Je ervaringen in 1970, Theo, maakte ik al mee in mijn KPM-tijd op de Swartenhondt. Alleen op weg van Tandjong Perak naar Surabaja in een betjak kwam ik ook ineens in een oploopje terecht. Zo ongeveer ter hoogte van de oliefabriek. Ik kreeg het steeds benauwder en er was in de wijde omtrek geen hulp in zicht en er was ook niet veel assistentie uit de menigte te ontdekken.
Lange leve echter voor de KPM. Die stuurde net op het moment dat het zaakje uit de hand zou lopen de KPM-bus langszij. De Molukse chauffeur nam even het heft in handen en zond mij direct veilig de bus in. En rijden. En weer mazzal gehad.
Er stond nog wat in de ijskast.
Dus hier nog een stukkie.
Het begin bij Stanvac
Op 15 augustus 1957 ontving ik een groot stempel in mijn paspoort. Het betrof een visum waarmee ik toegang tot de Republik Indonesia kreeg “untuk aanmonsteren S.V.T.M.” De kosten bedroegen 12,50 Rupiah of 4,50 gulden.. (Het was een rare wisselkoers, maar het staat echt in mijn paspoort).
Op 10 september arriveerde ik in Singapore en het stempel voor de transit pass vermeld “in transit for Palembang”. In mijn vaartijd-verklaring staat dat ik op 10 september als vierde wtk aan boord kwam van de Stanvac Djirak en dat schip weer verliet op 26 september in Sungei Gerong om in het ziekenhuisje te worden opgenomen.
Tijdens mijn verblijf in Nederland had ik als gevolg van het stoten tegen het brandstofhendel van de motor van de Waingapoe steeds meer last gekregen van mijn stuit. Bij de medische keuring voor mijn nieuwe werkgever kwam dit naar voren, maar de keuringsarts keurde me toch goed op voorwaarde dat ik me in Sungei Gerong liet helpen.
De chirurg die me onderzocht besloot me te opereren. Dus werden alle handelingen die toen nodig waren als voorbereiding genomen. Het gebruikelijke nuchter en een laxeermiddel in de vorm van een glas Engels zout. (De Indonesische patienten kregen, naar men mij vertelde, voor hetzelfde een borrelglaasje wonderolie!) Minder leuk was dat me tegen de avond verteld werd dat de chirurg ziek geworden was en dat ik weer gewoon te eten kreeg.
Een paar dagen later lag ik op de tafel. Op de vraag van de verpleegster aan de narcotiseur of het niet handiger was me direct op mijn buik te laten liggen werd niet gereageerd. Na enkele uren werd ik weer wakker op mijn buik in een bed in een zeer ruime kamer aan de voorkant van het ziekenhuis. De dag na de operatie was ik hier en daar een beetje blauw: tijdens het op mijn buik draaien was ik even aan de handen van de behandelaars ontsnapt. Ze hadden me gelukkig wel weer opgeraapt!
De ingang van het ziekenhuis.
Het ziekenhuis was niet voorzien van airconditioning. Door grote ramen, voorzien van horren, kwam de frisse lucht binnen. Van muggen hadden we ook geen last want minstens een keer per week kwam er een tractor met een grote tankwagen door de straat. En achter de tankwagen een grote wolk DDT!
Ik kan me niet meer herinneren hoelang ik in het ziekenhuis heb gelegen. Soms hoorde je ’s avonds de kreet “Tikus!” Dat was het teken dat de wachtlopers het schoeisel van de voeten namen en met draaiende slippers de muis op de betegelde gang probeerden te raken. Ik weet wel dat het er gezellig was, geen sprake van het jagen en jachten waar heden soms sprake van is.
Nog een paar kiekjes van Sungei Gerong voor de "kaliboters"
De weg voor het ziekenhuis
Het nieuwe dorp
De tennisbaan in het oude dorp.
Na nog een verblijf in een guesthouse werd ik genezen verklaard en klom op 2 november als vierde wtk aan boord van de Tang Akar. Dat zou mijn huis gedurende de volgende negen maanden zijn.
Groeten
Jan
-
Mart Hoogedoorn
- Berichten: 3818
- Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
- Locatie: Brasil
Re: Stanvac
Was in 1972/74 in Jakarta. als opvarende van het MS Ogden Exporter,werd daar vrij netjes behandeld...ja zeer zeker in de kampong Ligt volgens mij veel aan je eigen omgang met je mede mens.... enne vooral wat dollar billetjes laten wapperen,want voor naks gaat alleen een vlieger op 
Ligt volgens mij veel aan je eigen omgang met je mede mens.... enne vooral wat dollar billetjes laten wapperen,want voor naks gaat alleen een vlieger op ''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Stanvac
Dat was Harry. In 1970 zat ik ver weg van Indonesië. Ik ben er nooit meer geweest, maar in 1955-'56 was het werkelijk geen lolletje.Je ervaringen in 1970, Theo, maakte ik al mee in mijn KPM-tijd op de Swartenhondt.
Dat was ook zo mooi, die blauwe maandag dat ik met de Lamongan voor de Stanvac voer: toen hadden we daar in Palembang toegang tot alle faciliteiten, de bar, het zwembad, alles. Dat was een verademing. Gezellig 's avonds met een hele ploeg vanuit de bar naar iemand zijn huis om het feest voort te zetten. Met een heleboel mensen achterin een pick-up zingend over het terrein. Ik weet nog dat ik naast een Schot zat maar na een bocht was hij plotseling verdwenen. Die was uit de koets gevallen. De volgende dag liep hij gewoon weer over de kaai en desgevraagd zei hij dat hij zich weinig van de avond daarvoor kon herinneren.
-
Jan Dikker
Re: Stanvac
Hallo Leu,
Harry, heb jij niet opgelet op school?
Bovenstaande landkaart heb ik overgenomen uit de
SCHOOLATLAS
VAN
NEDERLAND
EN ZIJNE
oVERZEESCHE BEZITTINGEN
DOOR
R. BOS
Hoofd eener school te Groningen.
Uitgave van P. NOORDHOFF te Groningen
1908
Dat slootje van Theo staat er niet op, maar wel de Musi!
Theo, je schreef te varen tussen Palembang en de dessa's langs de Indragiri voor Stanvac. Bedoelde je niet Sungei Gerong in plaats van Palembang. Gezien je verhaal over het zwembad en de bar (soos)?
Een slechte foto van de ingang van het zwembad tegenover steiger 4
Groeten
Jan
Harry, dat jij nooit op die rivieren bent geweest, is begrijpelijk.
Harry, heb jij niet opgelet op school?
Bovenstaande landkaart heb ik overgenomen uit de
SCHOOLATLAS
VAN
NEDERLAND
EN ZIJNE
oVERZEESCHE BEZITTINGEN
DOOR
R. BOS
Hoofd eener school te Groningen.
Uitgave van P. NOORDHOFF te Groningen
1908
Dat slootje van Theo staat er niet op, maar wel de Musi!
Theo, je schreef te varen tussen Palembang en de dessa's langs de Indragiri voor Stanvac. Bedoelde je niet Sungei Gerong in plaats van Palembang. Gezien je verhaal over het zwembad en de bar (soos)?
Een slechte foto van de ingang van het zwembad tegenover steiger 4
Groeten
Jan
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Stanvac
Ja, dat bedoelde ik inderdaad, Jan. Maar voor mij als eenvoudige van geest was dat hetzelfde omdat de naam ook een stuk gemakkelijker te onthouden is.
We kwamen nergens anders, alleen maar bij de Stanvac. Eerst een partij boorpijpen op de bodem en dan van alles wat ze verder maar nodig hadden, het geheel aangevuld met vaten petroleum. Het was een zeer ontspannen vaart. Geen gejaag en gejakker, ook niet in Sungei Gerong. Niet varen op een dienstregeling; als het vandaag niet lukte, dan morgen maar.
We kwamen nergens anders, alleen maar bij de Stanvac. Eerst een partij boorpijpen op de bodem en dan van alles wat ze verder maar nodig hadden, het geheel aangevuld met vaten petroleum. Het was een zeer ontspannen vaart. Geen gejaag en gejakker, ook niet in Sungei Gerong. Niet varen op een dienstregeling; als het vandaag niet lukte, dan morgen maar.
-
Jos Komen (R.I.P)
Re: Stanvac
Dat kan ik me heel goed voorstellen, je had toen geen gezeur aan je kop van de reder die vond dat alles veel sneller en beter moest gaan, die zat mooi lekker ver buiten bereikHet was een zeer ontspannen vaart
Ik voel me ergens nog een snotneus als ik al deze prachtige verhalen zit te lezen.
All the best
Jos
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Stanvac
Ontspannen voor de KPM bedoel ik, Jos. Op andere schepen voer je volgens dienstregeling die strikt gehandhaafd moest worden. Dat kon immers ook onder de omstandigheden daar; vertraging door slecht weer was er niet bij. Je vertrok keurig op tijd en kwam op tijd binnen of voor anker. Langs de Kleine Soenda was het 's nachts varen en elke morgen bij daglicht ergens ten anker. Hele dag werken en 's avonds weer verder.
Maar op die vaart voor Stanvac stak het niet op een dag, laat staan op een paar uur. Als we geladen waren of wanneer Stanvac zei dat het zo wel genoeg was, dan vertrokken we. Op de Indragiri voeren we door zolang er voldoende water was, waarna we ten anker gingen en via de radio bekend maakten waar we lagen. Dan kwam er een bootje met een stuk of wat prauwen en gingen we lossen.
Ja, daar had ik het jaren kunnen uithouden,
Maar op die vaart voor Stanvac stak het niet op een dag, laat staan op een paar uur. Als we geladen waren of wanneer Stanvac zei dat het zo wel genoeg was, dan vertrokken we. Op de Indragiri voeren we door zolang er voldoende water was, waarna we ten anker gingen en via de radio bekend maakten waar we lagen. Dan kwam er een bootje met een stuk of wat prauwen en gingen we lossen.
Ja, daar had ik het jaren kunnen uithouden,