Overgang (naar een walbaan)

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Jan Dikker

Overgang (naar een walbaan)

Bericht door Jan Dikker »

Hallo allemaal,

Er zijn, verwacht ik, vele lezers van ons forum, die de zeebaan verruild hebben voor een walbaan. En zover ik weet is er geen onderwerp in het forum waarin deze overgang “van-veilig-op-de-grote zeeën-varende-schepen-met-zowel-droge-als-natte-lading-vervoerende” en “licht-en-energie-naast-voortstuwend-vermogen-leverende” productiemedewerkers wordt beschreven.
Ik weet, tevens uit ervaring, dat velen met deze overgang problemen hebben gehad.
Bovendien lijkt het me voor een hele zwik mensen interessant te weten, hoe de vergaarde theoretische en praktische kennis van het leven op zee later is gebruikt.

Ik heb, alvorens dit nieuwe onderwerp te introduceren, contact opgenomen met Jos.
Hij kan zich er ook in vinden.

Ik heb nu de eerste stap gezet. Wie zet de volgende met het omschrijven van zijn baanwisseling?

Good goan!

Jan

v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: Overgang

Bericht door v+d »

Goed idee Jan, had er al eens over met Harry, maar het bleef wat mij betreft bij een idee.
Ik zal proberen e.a. duidelijk op schrift te zetten, met twee vingers typen valt niet mee!
Maar goed we krijgen steeds meer tijd, dus hierbij beloof ik je er wat aan te doen.
De overgang ging in ieder geval met de nodige pijn, ook dat zal ik proberen weer te geven :lol:

Een vrouw in de overgang vind ik persoonlijk meer drama!
Lemans
Berichten: 197
Lid geworden op: 21 apr 2010 22:38

Re: Overgang

Bericht door Lemans »

kan er een heel verhaal van maken maar bij mij heeft het 1,5 jaar geduurd voordat ik er een beetje aan gewend was. en nu na 22 jaar zijn er nog steeds wel momenten dat het wringt.

gr A
Mathieu
Berichten: 200
Lid geworden op: 25 dec 2006 23:14
Locatie: Kubaard

Re: Overgang

Bericht door Mathieu »

Hoi,

Heb het precies 6 maanden volgehouden en ben toen naar de bagger gegaan. En dat bevalt nog steeds!

Groet,

Mathieu.
debby (R.I.P.)

Re: Overgang

Bericht door debby (R.I.P.) »

na 16 jaar te hebben gevaren op de koopvaardij, Rott LLoyd/Nedlloyd. aan de wal gaan werken in kabels en leidingen leggen.
Van de zee in de grond. Het werk beviel wel, altijd buiten. Ben sinds april 2012 gepensioneerd. Dat laatste bevalt prima.
Maar in de afgelopen periode, toen ik nog werkte vaak gedacht aan het leven op zee.
Daar ik in het oosten van het land woon, kun je er ook met een ander er niet gauw over praten. Men snapt je niet dat je zoiets gedaan hebt.
daarom ben ik ook blij dat Kombuispraat er is en tegenwoordig ook face book, want ook daar zitten veel ex zeelieden op te kletsen.
groetjes; Debby
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Overgang

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Je snijdt daar een onderwerp aan, Jan, waarop je een promotieonderzoek en doctoraalscriptie voor de een of andere studie in de sociale wetenschappen zou kunnen baseren. Maar zover wil je misschien niet gaan. :wink:
Wat me hierbij wel onmiddellijk in de gedachte schoot, is het enorme verschil tussen technici en nautici in dit verband. Ik weet niet wat je in gedachten had toen je deze passage van je openingsbijdrage schreef...
“van-veilig-op-de-grote zeeën-varende-schepen-met-zowel-droge-als-natte-lading-vervoerende” en “licht-en-energie-naast-voortstuwend-vermogen-leverende” productiemedewerkers
...maar ik meen te begrijpen dat jij hierbij toch ook vooral aan de machinisten - werktuigkundigen - onder ons denkt. Er is niets op tegen om het tot die groep zeevarenden te beperken en het zal vast een aantal interessante bijdragen opleveren, maar dat zijn dan allemaal persoonlijke ervaringen. Ik ben van mening dat je moet beginnen met het breder te stellen. Vandaar dat ik de volgende stelling poneer:

    • Wie voor een zeevarend beroep kiest en daar een gerichte opleiding voor volgt, maar na een aantal jaren varen toch liever aan de wal gaat werken, heeft klaarblijkelijk een verkeerd beroep gekozen.

      Wie voor een zeevarend berioep kiest, weet, of behoort althans te weten, wat dit inhoudt voor zijn sociale leven. Het betekent dat je sociale contacten al op jonge leeftijd ingeperkt worden. Je hebt een veel kleinere vrienden- en kennissenkring dan iemand van dezelfde leeftijd aan de wal en dat beperkt je kansen op het ontmoeten van een geschikte levenspartner. Dat mag wat overtrokken klinken, maar het is wel een feit. Ook weet je, of behoor je te weten dat je als zeevarende niet elke avond keurig naar huis komt voor de warme hap en niet elke avond lekker bij je partner in bed kruipt. Je vakanties verlopen anders dan bij iemand die aan de wal werkt, je ziet je kinderen anders opgroeien, je mist feestdagen en bijzondere familiegebeurtenissen, kortom: het is een heel ander leven. Maar dat weet je van tevoren. Daar kies je vrijwillig voor.
      Als dan na enige jaren blijkt dat dit toch niet is wat je zocht, dan is er maar één mogelijke conclusie: Je hebt duidelijk het verkeerde beroep gekozen.
      Zo simpel ligt dat.
[/color]
Als de storm van protest is geluwd en het rode waas voor de ogen opgetrokken, wijs ik hierbij onmiddellijk op datgene waar ik mee begon: ik denk dat we hierbij een heel duidelijk onderscheid moeten maken tussen nautici en technici. Het is zeer wel mogelijk dat je van jongs af aan een technisch beroep ambieert en daar dan op zeker moment een opleiding voor moet kiezen. Ik kan me dan heel goed voorstellen dat je dan de combinatie zoekt: de zeer gedegen opleiding als scheepswerktuigkundige, met daarbij wel het avontuur van de zeevaart. Want hoe je het ook wendt of keert, een beetje avontuurlijk was het altijd en dat zal het zelfs tegenwoordig nog zijn. Het is een ervaring die je nooit meer vergeet en waar je je leven lang plezier van zult hebben. Als je zó begint: met de vooropgezette bedoeling om maar tijdelijk te varen, dan begrijp ik dat heel goed. Let wel: van machinisten; niet van stuurlieden.

Als ik uitga van de ouderwetse rangen- SWTK A, B en C voor de werktuigkundigen en S3, 2 en 1 voor de stuurlieden, dan sla ik een diploma C wat niveau betreft een stuk hoger aan dan een S1. Dat is simpelweg zo en komt eenvoudig voort uit datgene wat er - althans volgens de geleerden - voor nodig is om een schip goed en veilig over zee te varen. Het spreekt dus vanzelf dat een dergelijk diploma ook aan de wal meer mogelijkheden biedt. Dat wil zeggen: het is een gedegen technische opleiding en dus kun je al snel ergens een goede baan vinden.

Bij de stuurlieden ligt dat anders. Wat heb je aan de wal aan een S2 of S1? In feite niks; daar is de opleiding te gespecialiseerd voor. Als je daarmee aan de wal komt, moet je maar afwachten wat voor een baantje er voor je beschikbaar is. Vandaar mijn stelling: als je kiest voor een opleiding tot stuurman, dan moet je dat doen met de vooropgezette bedoeling om te blijven varen. Om je rangen te halen en de hoogste functie te bereiken: kapitein.
Maar wat doen we vaak, om niet te zeggen meestal? Op zeker moment accepteren we een baantje aan de wal, enkel en alleen om maar thuis te kunnen zijn. Je kon dus niet tegen het varen. Je had van aanvang aan het verkeerde beroep gekozen.

En dan heb ik het niet over naar de bagger gaan, of naar de binnenvaart, loods worden, chef Nautische Dienst van een rederij worden of surveyor bij een Classificatiebureau` en noem nog maar een aantal functies op. Als je in de scheepvaart blijft, is het een andere zaak. Dan combineer je een en ander, net zoals machinisten dat kunnen doen, alleen zijn de mogelijkheden voor stuurlieden beperkter.

Zelf heb ik het twee keer aan de wal geprobeerd. De eerste keer om die voor de hand liggende reden: om maar thuis te kunnen zijn. Na twee jaar ben ik gillend weer naar zee gegaan. Mijn toenmalige echtgenote - wat een prima zeemansvrouw was - was degene die op den duur zei: "Wat denk je, zou je maar niet weer naar zee gaan?" En toch had ik een baan waar veel stuurlieden en kapiteins zich graag voor onder valse voorwendselen hadden laten afkeuren. Ik was bedrijfsleider bij Van Gend & Loos, toen nog een enorm en ook enorm gevarieerd bedrijf. Ik had een paar honderd man, meer dan vijftig trucks en vier grote goederenloodsen onder mijn beheer. Ze hadden ons maar wat graag - en met "ons" bedoel ik dan mensen van de vaart, stuurlieden en kapiteins van zowel Grote- als Kleine Handelsvaart, dat maakte ze geen bliksem uit, ook de diploma's niet. De psychotechnische test was allesbepalend. We waren door Nederland met meer dan twintig man van de vaart. Na een opleiding van negen maanden, al was het meestal korter, en na een poosje ergens meelopen, werd je bedrijfsleider op een van de vestigingen. Mijn laatste plaats was Venlo, een grensplaats en zodoende een zeer druk bedrijf. Ze hadden ons graag omdat we gewend waren met allerlei soorten mensen om te gaan, om te organiseren, te improviseren en snel te reageren op veranderende omstandigheden. We waren geen mensen die van negen tot vijf werkten. Als een ander de televisie uitzette en naar zijn nest ging, zei ik vaak tegen mijn vrouw dat ik "nog even in de nachtdienst ging kijken."
Maar ik kon niet tegen de ambtenarij. Of misschien gebruikte ik dat ook wel als excuus om de kont tegen de krib te gooien. Ik dankte God op mijn blote knietjes dat ik weer op zee zat.

Daarna heb ik de scheepvaart nooit meer verlaten, wat niet wil zeggen dat ik ook altijd ben blijven varen. De periferie van de scheepvaart is in feite interessanter dan het varen zelf. Ook zie je dan pas iets van de wereld. Wat zie je nou eigenlijk als je vaart? Geen moer. Maar hou je je bezig met van alles en nog wat dat met de scheepvaart samenhangt en je moet daarvoor over de wereld reizen, dan zie je pas wat er écht te koop is. In de wereld en in de scheepvaart.

Kom, dit lijkt me eerst wel voldoende stof voor discussie. :wink:
debby (R.I.P.)

Re: Overgang

Bericht door debby (R.I.P.) »

Hierboven worden alleen de nautische en technische dienst genoemd. Maar er waren ook andere rangen aan boord die ook vervult moesten worden.
Kijk alleen maar eens naar de Hofmeester, koks bakkers en vooral in de zestiger jaren, de bedienden.
Daarbij was er natuurlijk de dej en machinedienst. het een kon niet zonder de ander. Wat me wel opviel, was dat iemand die specifiek voor zijn rang hat gestudeerd, minder snel van baan veranderde dan iemand die er geen opleiding voor had genoten.
Zelf ben ik op 15 jarige leeftijd gaan varen als dekjongen. Waarom, om wat van de wereld te zien.
Maar na ieder reis kwam er wel iets waardoor je doorging met varen. Promotie of een ander deel van de wereld zien.
Toen kwam het moment waarop je moest kiezen; varen of onder dienst. Wel, je was het varen gewent, en ik was in ieder geval niet van plan om zandhaas te worden. Dus blijf je maar weer varen.
Op een gegeven ogenblik is varen zelfs een soort verslaving geworden. Omdat ik mij niet kon vinden in het beleid van de maatschappij om geinterregeerd te gaan monsteren ben ik er in 1979 mee gestopt.
Zonder een scholing is het makkelijker om te stoppen, dan dat je bv voor je studie nog een tijd moest doorvaren.
Dit bovenstaande is uit mijn positie geplaatst, dus zonmder enige vooropleiding voor de zeevaart.
Tot op heden kijk ik er met mooie gedachten er op terug.
groetend debby.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Overgang

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Jan Dikker schreef:Hallo allemaal,
Bovendien lijkt het me voor een hele zwik mensen interessant te weten, hoe de vergaarde theoretische en praktische kennis van het leven op zee later is gebruikt.
Dit lijkt me ook heel interessant, of we nu het verkeerde beroep hebben gekozen of niet.
De meeste kombuizers zouden het zo weer overdoen, dus zo verkeerd was het nu ook weer niet. :)
All the best
Jos
Gebruikersavatar
Cor Leliard
Berichten: 3418
Lid geworden op: 20 sep 2004 17:57
Locatie: Breda

Re: Overgang

Bericht door Cor Leliard »

Mijn eerste poging om aan de wal te gaan werken was ergens eind zestiger jaren.
Was een mooie meisje tegen gekomen, maar die vond varen maar niets
en ik dacht dit is het moment om te stoppen met varen.
Ben toen bij Electron gaan werken, kasten met bedrading voor de hoogovens maken.
Als je binnenkwam moest je klokken, om 10 uur ging een fluit,pikheet even later weer een fluit en weer beginnen.
Om 12 uur weer hetzelfde om te eten. Ik kwam thuis en was al bijna knettergek van die fluit.
Die mooie meid zei, ja dat is overal zo,ik zei, bekijk het maar ik ga weer varen.
DE volgende dag heb ik een snipperdag gevraagd, die baas keek wel lullig, en zei je werkt hier pas een dag
maar ik zei dat het belangrijk was en dat ik om 12 uur in Rotterdam moest zijn.
Enfin, kreeg mijn snipperdag, ik naar Rotterdam en nog dezelfde dag gemonsterd en de dag daarop
vertrokken.Electron een kaart gestuurd uit Santos zo ook aan het mooie meiske en verteld dat de liefde over was.
Van Electron niets meer gehoord, Mina is na een jaar getrouw met een warme bakker.
gr uit Breda Cor
Il parle Il a parle
Jan Dikker

Re: Overgang

Bericht door Jan Dikker »

Hallo allemaal,

Een paar dingen rechtzetten en verbeteren.

Mijn broer (R.I.P.) was eerste stuurman bij de KPM en niet dat dat nu net daarom noodzakelijk is om de stuurlieden te noemen, ik probeerde juist de stuurlieden met mijn stukkie proza “van-veilig-op-de-grote zeeën-varende-schepen-met-zowel-droge-als-natte-lading-vervoerende” te vatten. En ik voel met net "Rutte", ik verontschuldig me omdat ik niet alle andere op zeeschepen werkenden in mijn intro heb genoemd. Juist bij hen kan de (gedwongen?) overgang moeilijk zijn geweest. En dat blijkt nu al. Het över het hoofd zien vindt allicht zijn oorzaak in mijn varensverleden: De eerste jaren met Maleise en Chinese bemanningen en de laatste met Spaanse bemanning.

Hiermee een eerste reactie.

Good Goan!

Jan


Plaats reactie