Naar zee...

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Dank je, Aad. Maar dat waren voorlpig nog maar de eerste zestien jaar van mijn leven. Niet dat ik de zestig daarna helemaal ga beschrijven, maak je geen zorgen!
Maar er volgt wel meer; een lange tweede aflevering is in de maak, maar daarvóór eerst nog even een kort intermezzo.
Nou ja, kort...?
Het vergt allemaal tijd en de zon schijnt en mijn garage is een puinhoop - daar heeft al bijna een jaar geen auto ingestaan - en het gras blijft maar groeien en zo...
Ik doe mijn best.

[rob niezing (R.I.P.)]

Hallo Theo,

Leuk verhaal,tussen haakjes dat is toch de oude Nutsschool in de Reigerlaan

Gr. Rob

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Ja, Rob en die staat er nog steeds, al honderd jaar en "still going strong".
Het is zelfs een Rijksmonument geworden.

[R Schabbink]

Prachtig verhaal Theo, weer met veel plezier gelezen.
En leuk dat je De Fam Boon noemt:De familie Boon kwam oorspronkelijk uit de binnenvaart maar had kort na de oorlog de Westropa in de vaart.
Daar heeft m'n Vader namelijk voor gevaren op de Mitropa.

mvrg Ronald.

[Fluks]

Het kan raar lopen in een mensenleven. Ik stam uit een echte binnenschippersfamilie. Er werd mij niet gevraagd wat ik wilde worden,dus ik was voorbestemd om ook schipper te worden.( Zeelui stonden in mijn familie in een kwade reuk. Een oom van mijn oma werd eind 19e eeuw in Terneuzen om een putsje teer gestuurd. Hij kwam 7 jaar later terug zonder teer,maar was met een duitse klipper de gehele wereld rond geweest. Het schip moest vertrekken,maar had te weinig bemanning . Op de vraag of hij niet mee wilde is hij daar aan boord gestapt. Het familieverhaal vertelt,dat voor hij naar zee ging,voor hij aan boord stapte zijn geld over straat rolde.) Wat ik later dan ook werd. Mijn droom was om naar de zeevaartschool te gaan. Toen ik op de MULO zat werd mij door mijn ouders verteld,dat hier geen sprake van kon zijn. Ik ben toen op eigen verzoek van MULO-B naar MULO-A verkast,omdat ik toch een beetje problemen had met Algebra en wel mijn diploma wilde behalen,omdat ik na dat jaar toch van school gehaald zou worden,met of zonder diploma. In die tijd moest subsidie nog uitgevonden worden. Mijn ouders hadden geen inspraak,omdat ze ver weg, in Frankrijk,onbereikbaar waren. Ik vertelde mijn ouders,als ik door mijn broer aan boord opgevolgd zou worden, ik naar zee zou gaan. In juli 1964 in Dordrecht was het zo ver. Ik moest in Rotterdam motoronderdelen halen en stapte met mijn brommertje van boord met de mededeling,dat ik gelijk zou trachten een job als matroos op de kustvaart te krijgen,wat met hoongelach ontvangen werd. In Rotterdam ging ik even langs Wagenborg,waar ik direct aangenomen werd,met de mededeling:morgen 14.00 uur in Delfzijl melden. Toen ik s‘nachts om een uur mijn moeder wekte,met de vraag:‘‘Heb U mijn spullen klaar,want vanmiddag om twee uur moet ik me in Delfzijl melden,om naar zee te gaan‘‘,waarop mijn moeder met een soort wezenloze blik in een stoel neerzeeg en mijn naar vader riep:‘‘Leen,kom uit je bed onze Arie ga naar zee‘‘. Men kan zich de paniek voorstellen,die toen ontstond. Mijn moeder had de gehele nacht werk om mijn spullen bij elkaar te zoeken. Mijn vader moest die dag iemand gaan bellen,om te vertellen,dat zijn eigenwijze zoon toch geen schipper op die man‘s scheepje werd. Ik werd s‘morgens door mijn broer het IJ met de roeiboot naar de bus overgeroeid,na de mededeling,dat ik nooit met mijn vuile wasgoed aan moest komen. In Delfzijl aangekomen werd ik naar de Bothniaborg gestuurd,waar ik tot twee keer door de 1e stuurman met mijn blanco monsterboekje teruggestuurd werd. De 3e keer ging er iemand van kantoor mee en mocht ik voor een reis mee als volmatroos. Ik hoefde,omdat ik alle binnenvaart-diploma’s als schipper had,op de kustvaart niet lager te monsteren. De Bothniaborg was echter een grotevaartschip. Na de eerste reis mocht ik toch blijven. Ik heb bij Wagenborg ontslag genomen,omdat ik vacantie op moest nemen en niet wist wat ik daar mee aan moest. Mijn 1e zeemansloopbaan eindigde een jaar later abrupt,toen het schip,waarop ik net dispensatie voor stuurman zou doen,onverwachts verkocht werd. Na een week aan de wal had ik geen schip naar mijn zin gevonden. Vrijdagmiddag liep ik langs het kantoor va een zwitserse rijnrederij,waar ik direct aangenomen werd. Na een jaar werd ik daar kapitein,maar de zee trok:ik nam weer ontslag. Daar is echter niets van gekomen,omdat ik mijn vrouw leerde kennen en zelf een binnenschip kocht. Na 13 jaar werd mijn vrouw ziek:binnenschip verkocht en met een compagnon een kuster gekocht en als machinist en stuurman gaan varen. Toen ik met vrije tijd aan wal was kreeg men een aanvaring met een gasplatvorm werd het schip geabandonneerd . Na 20 jaar rijnvaart ben ik dieselmonteur geworden. Ik mijn mooiste werktijd op de kustvaart verbracht. Sorry voor het lange verhaal, ik kon niet korter maken. Groeten,Arie.

[gerardk]

Bedankt Theo, prachtig verhaal dat vlot leest als een roman. Heel herkenbaar. Vooral doorgaan.
Toevallig ben ik, op verzoek van enkele van mijn kinderen, bezig mijn herinneringen vanaf mijn vroegste bewustzijn (1937 op bezoek bij mijn terminaal zieke oma in de Zwarte Paardenstraat Rotterdam) op schrift te zetten mede geïnspireerd door de rubrieken "toen was geluk....." en "oorlogsherinneringen ". Ook is er een discussie op het forum geweest over de reden om naar zee te gaan.
Ook heel leuk vind ik bij je verhalen dat je nog zoveel fotos en illustraties bijvoegt als ondersteuning, dat maakt een lang verhaal prettig om te lezen, hoewel ik zelf niet weet hoe je tekst kan larderen met plaatjes en/of referenties naar artikelen op internet (dmv hier).
Nogmaals bedankt en groet
GerardK

[Jos Komen (R.I.P)]

Mooi verhaal, Arie.
Dit vind ik ook prachtig:
om een putsje teer gestuurd. Hij kwam 7 jaar later terug zonder teer

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Sorry voor het lange verhaal, ik kon het niet korter maken.

Nou zeg, nog korter? Ik vind het een hele prestatie. In 627 woorden geef je in een goed lopend stukje dat een duidelijk begin, een midden en een einde heeft, je hele varende leven en de tijd daarna weer. En daar zitten dan precies twee fouten in die ook nog eens niks om het lijf hebben, ook dat mag wel eens gezegd worden. Er zijn hier maar weinig die je dat na kunnen doen.
Mooi verhaal.
Mijn complimenten.

Gerard, dat is een goed plan om er eens goed voor te gaan zitten en al je herinneringen op schrift te zetten. Je kinderen en kleinkinderen zullen er blij mee zijn, lang nadat jij al tot stof bent vergaan.
Wat die illustraties betreft: die zet ik er inderdaad tussen omdat het dan beter leest waarbij je de plaatjes vooral niet te groot moet maken en goed moet uitlijnen. Het mag niet storen; in een lang stuk moeten het rustpunten zijn en dan vergt het enige aandacht om die op de juiste plaatsen en op het juiste formaat in te lassen. Het is al met al wel veel werk - die eerste aflevering was toch ook weer tien dagen schrijven en schrappen en verbeteren en wijzigen - maar ik vind het plezierig werk.

[JaapTermes]

Beste Theo,

Zal ik je gras maaien dan kan je nog meer vertellen en schrijven.

Groet,
Jaap Termes

[deventer05]

Ja, veel herkenbaars ook voor mij. Geen klap uitgevoerd op de MULO. Blijven zitten dus. Wilde altijd al naar zee, en had toen nog niet door dat je daar met een papiertje ook verder komt. Zou toen naar de school van het KOFS, opleiding voor kust- en binnenvaart. Maar die was voor dat jaar (1960?) al volgeboekt. Dan toch maar weer terug naar de MULO, en uiteindelijk toch geslaagd. In die tijd wél aan de zeevaart kunnen ruiken. Twee keer anderhalve maand op een kuster, bij wijze van vakantiewerk. Eerst als lichtmatroos. De tweede keer als 3e wtk. Na de MULO kon ik dus eindelijk "los". Een jaar op de houtvaart als lichtmatroos en later o/g (Tavenier, Zaandam). En toen in militaire dienst. En daarna...., de grote teleurstelling. Afgekeurd (ogen) .
En dat kwam niet helemaal onverwachts. Had de eerste keer al met pijn en moeite een A-tje in mijn monsterboekje gekregen. Heb het nog in de civiele dienst geprobeerd (pantrybediende, HAL), maar vond me daarvoor toch niet in de wieg gelegd. Te weinig bij het varen als zodanig betrokken; te weinig frisse lucht. En dat gold ook voor de vetput (met alle respect voor machinisten, overigens).

Ik heb daarna verschillende baantjes gehad, en daarnaast avondgymnasium gedaan. 5 jaar als een monnik geleefd... Na een studie geografie ben ik in de internationale hulpverlening terecht gekomen. En heb in ruim 30 jaar toch nog aardig wat van de wereld gezien. Geen havensteden, maar wel de Kalahari woestijn en de bergen van Albanië en Georgië om maar iets te noemen.

Maar het is vreemd, ik heb uiteindelijk maar een blauwe maandag gevaren, toch ben ik nu, gepensioneerd, steeds met de zeevaart bezig. Ga regelmatig in IJmuiden of HvH kijken. En, ben niet van dit forum af te slaan. Gefascineerd door alle verhalen, vaak ook wel met een tikje jaloezie.
Maar laat ik niet te sentimenteel doen. Heb genoeg meegemaakt wat de moeite waard was; en niet alleen op zee. Gr. Hotze.