Quo vadimus?

[Theo Horsten (R.I.P.)]

... en in dit topic aan ons meedeelt dat ze waarschijnlijk voorgoed tot het verleden behoren.

Voorgoed wil ik niet zeggen. Dat is zo definitief en ik heb in de loop van vele jaren geleerd om voorzichtig om te gaan met "definitieve" uitspraken en -besluiten. Ik heb dit aan de orde gesteld omdat Kombuispraat me toch na aan het hart ligt. In de afgelopen elf jaar - en daarvoor op het oude forum - heb ik er veel plezier aan beleefd en ik ben Jos Komen altijd zeer erkentelijk geweest voor de gelegenheid die hij ons hier altijd heeft geboden om zinnige en onzinnige brijdragen te leveren. Dat moet van hem nogal het een en ander gevergd hebben want een forum als dit runnen is geen sinecure. Laat ik het daarom nog maar eens een keer uitspreken: bedankt, Jos, voor vele jaren goede zorgen. Er moet in die tijd heel wat shit over je ronde rug zijn afgegleden.

Dat gezegd hebbende, wil ik nogmaals benadrukken dat het niet mijn bedoeling is om kritiek te leveren op iets of iemand. Het is een constatering. Het signaleren van een ontwikkeling. Het is nergens persoonlijk bedoeld en daarom verwacht ik ook geen op de persoon gerichte reacties. Het is gewoon zo en daar kan niemand omheen. Het aantal bezoekers en vooral het aantal bijdragen loopt steeds verder terug. Wat daar volgens mij de reden, de oorzaak, van is, heb ik al aangegeven en ik zie dat ik niet de enige ben die er zo over denkt.

Ik hou van lange lappen tekst schrijven, een onderwerp tot op de bodem toe uitdiepen. Ik ben me er duidelijk van bewust dat je dat niet van iedereen kunt verwachten. Dat kan lang niet iedereen. Gelukkig niet! Ieder zijn specialiteit. Stel je voor dat we allemaal zo konden schilderen als onze inhouse kunstenaars op dit forum. Dan zou de aardigheid er gauw af zijn.
Maar er is wel iets anders. Zoals anderen ook al aangaven, verwacht je, als je een topic over een speciaal onderwerp opent en daar wat dieper op ingaat, toch wel een bepaalde respons, reacties die er toe dóén, die iets bijdragen, aanvullen, corrigeren, wat dan ook. En dat is sterk teruggelopen. Ik weet waar ik over praat. Ik heb een groot deel van de dag besteed aan het terugzoeken en -lezen van mijn lange bijdragen van de afgelopen jaren. Dat wilde ik toch al lang eens doen, alleen maar de links opzoeken, omdat ik nog steeds van plan ben om dat allemaal eens op te slaan als pdf en op een cd-r te zetten. Wat ik er dan verder mee wil, weet ik niet precies, maar ik wil het gewoon bewaren.
Maar daar is het teruglopen van de reacties heel duidelijk aan te zien. En dan bedoel ik geen reacties in de trant van: "Oh, wat heb je dat weer mooi onder woorden gebracht!" Die zijn altijd welkom, daar niet van. Daar ben ik ijdel genoeg voor en die stel ik altijd op prijs en dan ben ik zo groos als een aap met een glazen kont, dat is het punt niet. Het gaat veel meer om reacties die iets bijdragen, zoals ik hierboven al zei. Dat is vrijwel afgelopen en dat is jammer. Vier jaar geleden was dat heel anders.

Een topic waar ik zelf erg veel plezier aan heb beleefd en veel, heel erg veel van heb geleerd, is het verhaal over Nordberg, de Amerikaanse fabrikant van stoommachines, dieselmotoren en gespecialiseerde machines. Dat is geen op zichzelf staand topic, maar maakt onderdeel uit van "Stoommachines en dieselmotoren" en daar hoort het ook thuis. Aan het eind van dit verhaaltje zal ik de links naar die lange stukken van enige jaren geleden op een rijtje zetten, maar nu vast geef ik het begin van dat Nordbergverhaal. Dat besloeg over een periode van 2 maanden, van 1 april tot 1 juni 2011, 8 pagina's en bestond uit 11 afleveringen. Het begin vind je HIER. Zie de reacties en oordeel zelf. Dat kom je tegenwoordig niet meer tegen op Kombuispraat.

Een tweede voorbeeld is "Een lang verhaal...", dat die titel met recht droeg, want het werden in 2 maanden - van 4 april tot 5 juni 2013 - maar liefst 14 afleveringen over 12 pagina's! Dat begon als een verhaal over een gewone reis met een klein scheepje van Bremen naar Belfast in 1967, een verhaal dat zo begon...

• • Dit verhaal gaat over een worstpan en een condoomautomaat. Over een loden jas en een partij maisgries. Over besluitvorming en het maken van keuzes. Over de gevolgen die je keuzes en besluiten kunnen hebben en je verantwoordelijkheid voor anderen
    

Natuurlijk is ook dit een Opa-vertelt-van-vroeger-verhaal, maar dan ingekapseld in een veel groter geheel, over zaken die nooit veranderen zoals de zee en het weer en mensen. Ook daar werd goed op gereageerd, was er inbreng, aanvullingen, interessante zijpaden. Bijdragen die er iets toe deden, van mensen die wisten waar ze het over hadden. Het was een reis die ik nooit zal vergeten, wat vooral kwam door het vreselijk slechte weer, de "Historische Storm" waarin we terechtkwamen. Ik schrijf dat tussen aanhalingstekens en met kapitalen omdat ik daar helemaal aan het eind van mijn relaas nog op terugkom. Wat ik nu als voorbeeld van goede inbreng wil aanhalen, is een opmerking van Louis Holleman over de meteorolgische gegevens uit die tijd, waarop ik vooral wil wijzen op de laatste zin van mijn reactie.

• • Louis, die olie- en gasexploratie op de Noordzee veroorzaakte na 1966 een omslag in álles en dus ook in de vraag naar en het opstellen van goede meteorologische gegevens. Ik heb het begin zeventiger jaren in Delfzijl allemaal van nabij meegemaakt, die hele invasie van cowboys uit de Golf van Mexico, compleet met laarzen met hoge hakken en Stetsons, maar ook met suppliers uit de Golf van Mexico die totaal ongeschikt waren voor de winterse omstandigheden op de Noordzee, met die lage opbouw en stuurhuisramen van plastic die eruit vlogen als je er een puts water tegenaan gooide. Die jongens hadden voor vertrek uit Houston of Mobile of weet ik waar eens even op de wereldkaart naar de Noordzee gekeken en gedacht: wat kan dat stukkie water tussen Engeland, Duitsland, Denemarken en Noorwegen nou helemaal voorstellen? Dat is een badkuip, man, nog kleiner dan de Golf!
    Maar zoals dat altijd met Amerikanen gaat, leerden ze snel, pasten ze zich nog sneller aan en namen nooit halve maatregelen. Ook dat is een hoofdstuk apart waar iemand die echt ter zake kundig is een mooi topic aan zou kunnen wijden.

[/color]
Ik bedoel hiermee te zeggen dat er van alle kanten inbreng kwam, van nautici, werktuigkundigen en sparksen, eenieder vanuit zijn eigen expertise. Dat mis ik de laaste pakweg twee jaar, steeds meer. Dat hierboven is van ruim twee jaar geleden en hier wil ik wijzen op die laatste zin van mijn reactie op Louis Hollemans posting. "Ook dat is een hoofdstuk apart waar iemand die echt ter zake kundig is een mooi topic aan zou kunnen wijden." Zo'n topic komt dan niet terwijl er hier zonder enige twijfel mensen zijn die daar interessante dingen over kunnen vertellen. Ik weet te weinig van de offshore om daar zelf iets goeds over te schrijven, over die eerste tijd op de Noordzee, de tijd toen Delfzijl een belangrijke basis was voor die cowboys uit Texas. Ik zat toen - noodgedwongen - aan de wal en werkte onder andere voor de krant. Ik volgde dat dus vanaf de zijlijn. Maar ik hoorde aan de wal wel dingen. Het was de tijd waarin al die jonge duikers op de Noordzee verongelukten, Amerikaanse en Engelse sportduikers. Telkens weer kwamen suppliers met minder mensen terug dan waarmee ze uit Delfzijl waren vertrokken. Verdronken duikers werden niet gemeld en gewonden werden veelal naar Duitsland gebracht. Dat waren echt wilde tijden en wat ik daar schrijf over suppliers met plastic ramen, is waar. Van die cowboylaarzen en Stetsons ook en er voer zelfs een supplier waar die schipper in plaats van een stoel een zadel achter de radar had staan.Nogmaals: er moeten hier immers mensen zijn die daar meer van weten? Het is intussen zo lang geleden dat daar zonder bezwaar over geschreven kan worden. Zonder dat ik ooit een journalist had gezien, laat staan gesproken, stond ik zomaar op de voorpagina van BILD, compleet met een foto op de kade in Delfzijl en een kop over die verdronken duikers. Rare tijden.

Dat mis ik. Dat soort inbreng hier op het forum. En inbreng over het heden. Inderdaad: de Costa Concordia was een prachtig voorbeeld van wat we hier met zijn allen aan expertise in huis hebben. De mensen die onmiddellijk roepen dat de beste stuurlui zoals gewoonlijk weer aan de wal staan, moeten we direct vergeten. Wie niet weet waar hij over praat, moet zijn mond houden, dat is zeker. Maar in dit geval was het voor iedere normaal opgeleide nauticus met enige ervaring alleen al aan de track duidelijk wat een klotenstreek hier was uitgehaald. Het onderzoek gaf ons inderdaad gelijk.

Ik blijf echt wel dagelijks lezen en zal ook nog wel reageren, maar aan lange stukken die veel research vereisen, begin ik voorlopig niet. Het is te veel werk voor wat het oplevert. Tijd heb ik echt wel, die heb ik aan mezelf. Ik weet uiteraard niet hoeveel tijd ik nog heb, gelukkig niet. Wel zie ik vooral de laatste twee jaar zoveel mensen om me heen wegvallen dat ik terdege besef dat ik moet opschieten als ik nog iets wil. September zal voor mij nooit meer de mooiste maand van het jaar zijn zoals dat voordien, zolang als ik in mijn geheugen kan teruggaan, was.
Er is nog een boek dat ik graag zou willen schrijven. Dat groeit al heel lang geleidelijk in mijn hoofd. Hopelijk komt het nog op papier voordat ik de tenen voorgoed omhoog steek. Zo niet, draait de wereld ook gewoon door. Intussen vordert mijn verhalenbundel traag maar gestaag. Ik ben juist aan een aantal pagina's toe die sommigen misschien als softporno zouden kwalificeren en dat schrijft natuurlijk lekker vlot weg... Er is dus nog hoop.

Hier de links naar een aantal lange stukken. Misschien aardig voor mensen die hier later zijn gekomen.

• Het begin van het Nordbergverhaal. 11 afleveringen in 2 maanden over 8 pagina's.
• Van den Aeloude en Hedendaagsche Stuurmanskonst... Dat stierf een wat voortijdige dood, maar de reacties waren vele. Ik wil het altijd nog een keer weer oppakken.
• Een lang verhaal.... 14 afleveringen in 2 maanden over 12 pagina's.
• Kennis van zaken.... Een verhaal in 10 afleveringen dat 3 maanden en 7 pagina's in beslag nam.

--------Nog even terugkomend op dat "Historische Stormen" Dat was een boek dat ik speciaal voor dat verhaal kocht. Kostte me 78 Engelse Pond. Dat geeft niet, want het is een prachtig boek waar ik nog veel meer uitgehaald heb. Ik noem het alleen maar als voorbeeld dat de research voor elk van die lange stukken geld kostte. Ik zou het precies kunnen nazoeken, alleen heb ik daar geen zin in en dus hou ik het bij een schatting. Ik denk dat elk van die lange verhalen me iets van 100 euro heeft gekost. Kan ook 80 zijn, maar vast niet minder. Aan boeken en soms aan artikelen in wetenschappelijke tijdschriften die je alleen tegen betaling kunt downloaden. Als dat een paar dollar was, had ik er vrede mee, maar soms vragen ze 30 dollar of meer en dan pas ik. Voor boeken heb ik dat wel over. Ik klaag niet, zeker niet. Dat researchen en schrijven is leerzaam, het was en is een hobby en hobby's mogen iets kosten. Maar er moet dan wel iets tegenover staan en dat wordt hier alsmaar minder. Zodoende.

[Wiebe]

Hallo oud collega's,

Lees al jaren de stukjes op deze site, ik ben er van overtuigd dat deze verhalen hun waarden houden voor hen die na ons komen. Het is leuk om terug te lezen, helaas ben ik ook na 25 jaar gestopt als zeevarende. Gelukkig wel in het vak gebleven als directeur van het Nautisch College in Den Helder. Op dit moment starten er jaarlijks 450 nieuwe zeevarende vanaf de zeevaart scholen. Ook deze mannen en vrouwen maken geweldige dingen mee en werken met de mooiste middelen. Zelfs de zeevaartscholen werken nu met de modernste simmulatoren. Wij zouden deze jongelui moeten wijzen op het bestaan van deze site en hun benaderen via het medium wat zij gebruiken. Ook deze jongelui zijn geweldig trots op hun beroep, ik ben dus niet zo bang dat deze site een slapende site zal worden.

[v+d]

Wiebe, dat is nu eens een opbeurend bericht. Mannen en vrouwen die weer gaan varen, mooi werk!

[Jos Komen (R.I.P)]

Theo, ik heb het altijd met veel plezier gedaan en ook nu vind ik het nog steeds fijn om te doen.
En bedankt dat je de boel even hebt opgeschud, dit was ergens wel nodig.

Wiebe, dat is goed nieuws uit toch wel onverwachte hoek.
Ik heb altijd gedacht dat de jeugd niet zat te wachten op die verhalen over vroeger toen alles uiteraard beter was en tankers nog een midscheeps hadden.
Maar ze kunnen inderdaad wel veel opsteken van de berichten die hier geplaatst zijn door ervaren zeelui die van de hoed en de rand weten.

[aardbewoner]

Ja waar gaan wij heen,naar de horizon meestal.Ik ben helaas helemaal geen schrijver en maar zeer kort zoetwater garnaal geweest.De technische verhalen hier smul ik van zeker zoals over doxford en andere motoren. Ik hoop ooit nog eens een boek of verhaal te lezen van Theo over ship handling , zowel de techniek als de reizen, omdat het toch een heel apart vakgebied is.Ook de radiohutten en als een zijstraat de scheepskok hebben mijn grootte belangstelling, alleen is er niet zo bar veel te vinden over streken van de kok.Facebook en twitter vind ik ook iets onnodig , heb zoiets van wat een narcissen ,nu veeg ik mijn K..t pfff , maar goed moet ieder voor zich weten. Wat de nieuwe generatie betreft denk ik dat de tijden zo veranderd zijn dat er weinig te vertellen is met zo weinig mensen aan boord.En alles zo strak geregeld is dat op een ramp na er niets veranderd tijdens een reis. Misschien is het ook verboden om maar iets te vertellen van de techniek. Ook zal een reder niet staan te springen dat men bericht over fouten en andere grappen. Weet wel dat ik hier graag rondkijk en veel wat er geschreven word lees.
En mijn dank en respect voor een ieder die hieraan bijgedragen heeft.

[Patru (R.I.P)]

Quo vadimus?
Daar is geen woord Grieks bij.

Zelf ben ik zo'n 3 jaar geleden actief geworden op het forum met precies de doelstelling zoals Jos het heeft verwoord.
Gaande de rit verbreedt de inzet zich dan van alleen de (vroegere) Koopvaardij naar allerlei onderwerpen en dat vind ik prima.
Theo, je bijdragen lees ik altijd met veel belangstelling en je teksten zijn door je mooie taalgebruik steeds zeer goed leesbaar.
Maar ik kan me goed indenken dat het zeer intensief is om het elke keer weer op het forum te krijgen en dat je een tandje terug wilt schakelen om de redenen die je aangeeft begrijp ik ook.
En tenslotte ben je ook al weer 81 jaar.

Maar gelukkig blijkt uit de laatste reacties ook dat er voorlopig nog wel toekomst wordt gezien voor het forum en daar ga ik eveneens vanuit.
Ik hoop in elk geval dat we dan af en toe nog van een nieuwe bijdrage van je kunnen genieten.

Groeten, Paul G.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Πού πάμε; dat is het Griekse equivalent.

Ik blijf echt wel schrijven. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en ik doe het veel te graag. Leeftijd speelt daar gelukkig geen enkele rol bij. Dat verrekte lijf wordt maar steeds ouder terwijl de geest wel jonger lijkt te worden. Ik klaag niet.
Ik wilde het alleen maar eens aan de orde stellen.

[C.Donner]

Niet zo pessimisties beste mensen. Ik heb ook ,,gevaren" bij de stena line, als steward, en een hoop oversteken gemaakt van af hoek. valt niks over te vertellen, iedere 24 uur op en neer. ben gestopt toen die in handen viel van p&o (2001 0f 2), het werd er toen niet beter op. maar dit forum gat nog wel een poosie mee hoor!

groets cornelis

[Chris.dus]

Ook mij was het niet ontgaan dat de reacties op scheepvaartfora de laatste tijd steeds minder werden.
De tijd van het jaar, een doelgroep die langzaam uitsterft, een gebrek aan interessante onderwerpen, wie het weet mag het zeggen.
Ik denk dat alle bovengenoemde redenen wel in meer of mindere mate een beetje opgaan.
Ook ik kijk de laatste tijd wat minder, en voor mij persoonlijk heeft dat te maken met het gebrek aan voor mij leuke onderwerpen.
In tegenstelling tot wat Theo beweert, kan ik tot in het oneindige genieten van geouwehoer over potjes , kroegies, stapavonturen enz enz.
Hoe een Panamax vaart, en hoeveel TEU deze mee kan nemen boeit mij daar in tegen totaal niet.
Het hele scheepvaartgebeuren na 1981 ( toen BV. Amsterdams gehele vloot naar de Kl*te was gebracht door de Nedloyd) zal mij nooit boeien.
Te grote schepen, te weinig ( Nederlandse) bemanning, te kort in de havens.
Ik volg dit forum van Jos al vanaf het begin, en met heel veel plezier en zal dat blijven doen.
Maar laten we het nu niet een soort technisch scheepvaartforum maken, waarin verdieping van het onderwerp de belangrijkste regel moet zijn.
Ik waardeer Theo zeer om zijn bijdrages aan dit forum, en hoop dat hij dit nog lang blijft doen.
Maar hopelijk vergeet hij daarbij het Potje van zijn Tante niet.
Want die verhalen, uit die tijd, zijn voor mij de krenten in de pap.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Het hele scheepvaartgebeuren na 1981 zal mij nooit boeien.

Zo zie je maar hoe verschillend, hoe persoonlijk dat wordt ervaren. In 1981 zat ik juist 30 jaar in het "vak" en dat was tevens het jaar waarin voor mij het meest interessante en meest leerzame deel van mijn hele loopbaan in het scheepvaartbedrijf begon. Ik had toen, zoals later bleek, nog twaalf jaar te gaan, maar in die laatste twaalf jaar leerde ik meer, deed ik meer ervaring op en beleefde ik meer interessante dingen dan in de dertig jaar die eraan vooraf gingen. Nu terugkijkend, besef ik dat ik in die 42 jaar scheepvaart twee leerscholen doorliep. De eerste duurde ruim tweeënhalf jaar, op het inmiddels fameuze Potje van Mijn Tante. Dat was een heel degelijke, maar ook zeer harde opleiding die ze op de "Pollux" of de "Nederlander" of de "Oranje-Nassau" niet hadden kunnen verbeteren. Die jaren waren bepalend voor mijn perceptie van en mijn houding in en tegenover het scheepvaartbedrijf in de meest brede zin van het woord. Daar kon ik op verder. Daarna volgden mijn rangen en het varen bij verschillende rederijen, zowel Grote Vaart - wilde vaart en lijnvaart - en de Kleine Vaart. Dat duurde precies twintig jaar, waarna ik om gezondheidsredenen en wegens persoonlijke omstandigheden een poosje aan de wal moest. Dat was tevens de oorzaak dat de fijne, degelijke rederij waarbij ik mijn pensioen had gedacht te halen en ik uiteindelijk als vrienden uit elkaar moesten gaan. Dat voelde op dat moment niet zozeer als een ramp, maar het was wel een heel ingrijpende gebeurtenis. Later bleek het een zegening.

Hierna begon die tweede en meest intensieve en interessante leerschool. Die duurde tot eind 1993, begin 1994. Toen stond ik opnieuw op een tweesprong. Ik moest een beslissing nemen: nog doorgaan, opnieuw iets heel nieuws beginnen of de hele scheepvaart maar liever voor gezien houden? Als ik nog verder doorging, moest ik ook weer kiezen. Gibraltar, Rotterdam of Cyprus. Ik kwam net uit Gibraltar en had daar twee aanbiedingen. Ik woonde bij Rotterdam en kon daar aan het werk, of voor hetzelfde bedrijf op Cyprus, wat dan weer aantrekkelijk was voor mijn vrouw.
Ik besloot het voor gezien te houden. Ik vond 42 jaar eigenlijk wel voldoende. Vooral mijn laatste job had nogal wat van me gevergd, had mijn vertrouwen in de mensheid aanzienlijk beschadigd en ik was aardig moe. En dus: afgelopen. Einde actieve scheepvaartloopbaan. Ik hou het op 1 juni 1951 tot 31 december 1993. Dat is voorwaar een hele tijd die desondanks werkelijk omgevlogen is.

De scheepvaart zal mij altijd blijven boeien, vooral de nieuwe ontwikkelingen. Die kunnen we betreuren of toejuichen, maar ze gaan gewoon door en daarom volg ik ze zo goed als dat vanaf het Griekse platteland mogelijk is. Het blijft nu eenmaal altijd mijn vák, het enige waarvan ik durf te zeggen: dat kan ik, dat heb ik in mijn vingers. Ik kan nog elke dag leren, maar voor dagelijks gebruik kan niemand me wat dat vak betreft oren aannaaien en dat wil ik graag zo houden.

De zeevaart is een internationaal bedrijf en dus kom je op schepen allerlei nationaliteiten tegen. Ik heb met allerlei nationaliteiten gevaren en me daar altijd wel bij gevoeld. We zijn terug in de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw toen er op de Nederlandse koopvaardij ook allerlei verschillende nationaliteiten voeren. Daar stoorde geen mens zich aan, want op de zeilvaart was men nooit anders gewend geweest. Mijn eigen record was, als ik het wel heb, een forse sleepboot. Twaalf man aan boord - kunnen er ook dertien zijn geweest - van acht verschillende nationaliteiten. Ik was de enige Nederlander. Mijn eerste stuurman was een Koreaan die nauwelijks Engels sprak, maar we konden uitstekend communiceren en die gozer was bepaald niet op zijn achterhoofd gevallen. De tweede stuurman was een Arabier, net als de derde machinist. Daarnaast Engelsen, een Singaporiaan, een Nieuw-Zeelander, twee Indonesiërs en een Sri-Lankaan. Ik heb uitstekend met dat spul gevaren. Zelfs mijn Maleis van 1955 kwam weer boven!

Kombuispraat is voor mij een platform. De zeepkist op Speaker's Corner vanwaaraf ik zo nu en dan wat kan en mag vertellen. Dat zal zo blijven zolang Jos Komen ons daartoe de gelegenheid biedt, zelfs als het aantal toehoorders terugloopt.