Machinekamers

[Co]

Als een diesel aan de repeteer gaat op motorolie dan is het enige wat je kan doen is smoren.
Maar dat moet dan wel lukken.

het is me wel eens met een CO2-blusser gelukt, ik had er wel 2 nodig

Slimme truuc! Goed idee, weer wat geleerd!
Bedankt lemans (guzzi?)

[v+d]

Ik heb op beide schepen gewerkt en dan bedoel ik ook echt werken, je weet wel met blaren op je handen en zo.
Ik heb even andere bezigheden en kom er nog op terug.

[Roy]

De ene Jan is bedankt voor de aanvullende info.
Het relaas van andere Jan wachten we rustig af.
Per slot van rekening vraag ik het me al 40 jaar af, dus steekt het nu ook niet meer op een dag...……..

m.v.g., Roy

[Jinny]

Als een diesel aan de repeteer gaat op motorolie dan is het enige wat je kan doen is smoren.
Maar dat moet dan wel lukken.

het is me wel eens met een CO2-blusser gelukt, ik had er wel 2 nodig

Slimme truuc! Goed idee, weer wat geleerd!
Bedankt lemans (guzzi?)

Met CO2 is werken met een zuurstofverdrijver en werkt inderdaad net als een doek.
Met die verstande dat de CO2 opgezogen wordt en je dus inderdaad meer dan voldoende nodig hebt.

[v+d]

De Karakorum en de Koningswaard hadden beide een Hotlo echter er waren wel enige (grote) verschillen.
De Koningswaard had de eerste (of in ieder geval een van de eerste) bij de NDSM geassembleerde en gedeeltelijk gebouwde Hotlo's.
De carterdeuren van deze motor waren van tranentrekkende slechte kwaliteit en er waren ook problemen met de carterafdichtingen rond de zuigerstang (carterglands). Ik werkte ongeveer 1 jaar op de Koningswaard als 4 de Wtk in 1965 en 1966 van mei tot mei.
Eerder had ik gewerkt op de Camerounkust, Neder Waal en Gabonkust, alle met een Hotlo.
De Neder Waal was toen een nieuw schip en ik had daar wel geleerd dat zo'n Hotlo mits goed onderhouden wel een prima motor kon zijn.
Hoe anders was dat op de Koningswaard, waarschijnlijk omdat tankers weinig stil lagen in die tijd en omdat in de haven de machine altijd stand-by moest zijn ( er waren nog al eens wat bakkies met tankers toen) had deze motor wel enig achterstallig onderhoud.
Bovendien werkten er bij de SMN een aantal oudere Hwtk's die tegen hun pensioen aanliepen en veel van turbines en zuigerstoommachines wisten of van Sulzers of B&W maar aan Stork hadden ze een broertje dood.
De maatschappij had dus een ploegje ongeregeld bij elkaar gezocht dat voorzichtig gezegd wat afweek van de gebruikelijke SMN machinekamer bemanning, maar wel met veel ervaring met Hotlo's van Stork, ik kende bijvoorbeeld niets anders behalve Parson turbines.
De koningswaard had een berucht kritisch toerental ergens rondom de 75 omw./min. Dat was ook een toerental waarop de brug graag een haven naderde. Liep de motor in dat toerental en zette je niet een tandje bij of af dan lagen de mannen achteruit in hun kooien te rammelen, tijdens de periode dat ik aan boord was gebruikten we dus de telegraaf en de telefoon om een voor beide partijen aangenaam toerental te vinden.
Overigens deed ik dat ook toen ik derde wtk was op de Karakorum, als je de brug uitlegde wat het probleem was konden er altijd een paar klappen bij of af.
Dat rammelen van de Koningswaard werd geweten aan de zwakke fundatie waarbij men in het midden liet of dit van het schip was of van de hoofdmotor.
Toen ik daar rondsjouwde was de motor niet geschoord en deden wij proeven met langere fundatiebouten met verenpakketten onder de moeren, zoals ik dat in het dok in Kobe gezien had bij een grote Japanse motor.
Dat ging eigenlijk wel redelijk goed, vooral nadat we de brandstofpompen weer op tijd gezet hadden en allemaal evenveel brandstof per slag lieten leveren. Door het gelazer met de carterdeuren en de afdichtingen van de zuigerstangen en de uitlaatkleppen verloren wij af en toe ook de wedstrijd en lagen we nog wel eens te drijven met een spoelluchtbrandje, verbrande kleppen of een gemolde zuigerkop.
Zulke klusjes werden op zee gedaan en dat gedoe viel niet altijd mee op een kojangende tanker in ballast.
Wij kwamen wel altijd op tijd op onze bestemming aan want als het moest liep de Hotlo zuinig en snel.
Met de Koningswaard liep het slecht af, na verkocht te zijn is ze met machineschade naar Singapore gesleept en daar in gebruik genomen als voorraadschip voor een of andere raffinaderij en heeft dar gelegen tot ver in de jaren 90 als ik mij niet vergis.
Hetzelfde stelletje ongeregeld mocht in 1967 naar de Karakorum, ook voorzien van een Hotlo met wat achterstallig onderhoud.
Inmiddels was ik derde wtk en dan is overwerk maken nog wat inspannender gezien je de hondenwacht loopt en daarna al weer snel je kooi uit moet.
Ook deze Hotlo wilde eigenlijk wel prima werken met betere kwaliteit kleppen, goede carterglands en precies afgestelde brandstofpompen.
Ook de Karakorum had een wat hinderlijk kritisch toerental en als iemand daar door onoplettendheid wat te lang in draaide kon je fundatiebouten gaan rooien.
Ook op dit schip was niet duidelijk of de motor of het schip zelf de narigheid veroorzaakte, in ieder geval was ook deze motor niet extra geschoord toen ik daar rond liep.
Ik heb ook als derde op de Neder Rijn gevaren met ongeveer dezelfde Hotlo, dat wil zeggen ook een grotendeels door lassen samengestelde motor.
Dit schip was duidelijk wat robuuster gebouwd en daar waren in het geheel geen problemen met de motorfundatie, wel met een kritisch toerental.

Even voor de goede orde ik ben van 1942 en in 1960 gaan varen bij de SMN, het is natuurlijk goed mogelijk dat later toen het Nedlloyd schepen werden en er nog minder budget was voor goed onderhoud de boel geschoord moest worden, ook dat heeft niet geholpen
Ik zat in 1970 al in een dorpje dat dicht geplakt was met kranten in een poging een plekje aan de wal te veroveren met het bouwen van machientjes.
Dat viel niet mee, ik heb altijd met veel plezier gewerkt met die stampende Hotlo's.
De rust en regelmaat op een varend schip, een mooie zonsopgang of een dikke mist die de wereld erg klein maakt of een mooie storm, ik kan daar met plezier aan terug denken. Ik heb wel de neiging de mooie dingen te onthouden, dat wel .

[Kees Hagen]

Ook ik heb in de jaren 70 ruime ervaring opgedaan met Hotlo's bij de KNSM. Op de "es" schepen draaiden en kwispelden 7 cilinders. Deze motoren hadden 2 kritische toerengebieden. Het laagste kritische toerengebied werd altijd heel snel doorheen gemanoevreerd want de oudere collega's waren beducht voor de gevolgen van draaien in dit gebied. Als leerling moest ook ik de fundatiebouten controleren, we moesten alleen rapporteren welke er los zaten maar daar werd nooit iets aan gedaan bij mijn weten, misschien in dok maar daar ben ik nooit bij geweest. Op die schepen nooit spoelluchtbranden meegemaakt. Wel minstens 10 keer per oversteek van 10 dagen een uitlaatklep vervangen. Daar hadden we er heel veel reserve van staan, werden aan de wal overhaald. Later bij Nedlloyd op de Loire gevaren met een Stork SW. Wel veel en heel hardnekkige spoelluchtbranden maar bijna nooit lekke uitlaatkleppen.

[Roy]

Jan & Kees bedankt voor de uitgebreide toelichting.
Waar het aan lag weet ik niet, maar bij de Roggebrood moesten we inderdaad vaak stoppen, ( en liggen slingeren ), om een klep te verwisselen. Dat was met de "Attis", in de periode 1969-1970.

m.v.g., Roy

[Jos Linders]

Eigenlijk met alles gevaren wat daar uit die fabriek in hengelo kwam, de Lugt de Hotlo en als laatste een tour als 4de en een tour als 3de WTK op de Moerdijk met een SW, Die laatste was goed te doen, maar die eerste twee waren een ramp, minimaal 1 x drijven per oversteek. Ik heb het hier al eens eerder verteld als de uitlaatgas temperatuur van een bepaalde cilinder begon op te lopen dan ging er een slang aan de ontluchting van de verstuiver en werd deze zo ver open gedraaid dat de temperatuur binnen de perken bleef, zo probeerden we dan de volgende haven te halen.

Groetjes, Jos Linders.

[Jinny]

De rust en regelmaat op een varend schip,

Daar ik nog niet zo lang op zee gezeten heb, nu 3 maanden totaal of zo in een jaar tijd, viel deze zin mij op.
En dat is waar.
Ik zei laatst tegen Jan db Vos dat het leven aan boord eenvoudig is.
Je doet je werk en hoef je over weinig meer druk te maken, hoe anders dan aan de wal....

En die rust & regelmaat werkt verslavend wat mij betreft...

[Jacob Bothof]

En wanneer gaat Jinny weer van de rust genieten op een groot schip.