Koninklijke Hollandse Lloyd

[jacko]

En denk er nog even aan je aan te melden voor de reünie. Op khl@upcmail.nl

Groet
Hans

[jacko]

Om nog even aan te geven , welk schip dit is :
Ankerspil m.s.Amstelland van 1962 .
Foto gemaakt door Sjors de J.
Ik sta rechts op de foto , en net nog zichtbaar baas timmerman Dekker achter de ketting.

groet
Hans

[jdbvos]

en die 2 ruggetjes tussen de kettingbanen...? Weet je die ook nog, na bijna 60 jaar ?

[jago]

Jan,

IK tel er drie.

Groet Jaap.

[jdbvos]

je hebt gelijk, Jaap: rechts nog een ruggetje...

[jacko]

Op facebook , https://www.facebook.com/groups/1631964083737946/
De komende tijd/dagen alle schepen van de KHL.

Groet
Hans

p.s.
Al aangemeld voor de reünie. !!!!

[jacko]

Hallo

Iedereen die zich nog niet aangemeld heeft voor de reünie , wordt verzocht dat zo snel mogelijk te doen.
Dit geeft enige rust voor de organisatoren , en uzelf.
De officiële aanmeldingstermijn is tot 31 januari 2020
Stuur nu uw aanmelding naar : khl@upcmail.nl

Gezien de leeftijd van velen van ons , even aan je kinderen of kleinkinderen vragen om behulpzaam te zijn.
Laat je niet weerhouden door een fysiek ongemak , hebben we allemaal wel eens.

groeten en zie jullie 21 maart
Hans

[jacko]

Foto geleend van mooie topic kontjes.
Geplaatst door A.Kuiper/Joao Pessoa

Groet
Hans

[jacko]

Hallo
Wederom een verhaal van C.Los
Betreft de perikelen rond de schroefasdichting van de William R. Adams

W.R.ADAMS

2 Juni 1979. Te 08.00 afgemeerd in dok bij Niehuis van de Berg. 15 juni 1979 bijgewerkt op de “William.R.Adams” tot 21.00 uur.

Dus zo’n veertien dagen had het schip bij de werf gelegen, en er waren dus een groot aantal werkzaamheden verricht.
Schip drooggezet in dok, en het onderwaterschip behandeld, met allerlei lagen verf. De ankerkettingen worden geheel uitgevierd, en omgekeerd. Dus het eind waar het anker aan bevestigd is, komt nu in de kettingbak.
De wanden van de ruimen waren voorzien van verticale houten planken. Hiervan waren een groot aantal reeds verdwenen. Nu bleven over de tegen het ijzeren schot gelaste bouten. Deze gaven beschadigingen aan de rollen papier, welke hierlangs schaafden. Een groot aantal schadeclaims had dat tot gevolg. Deze boutrestanten moesten verwijderd worden. Men was hier lang mee bezig. De schroef wordt losgenomen. Binnenboord wordt de tussenas naar de zijkant verplaatst. Nu kan de schroef verwijderd worden van de conus. Onderhoudswerkzaamheden worden uitgevoerd aan de schroefas afdichting .Hier worden rubber ringen vernieuwd. Na verloop van tijd worden al deze onderdelen weer gemonteerd.

Eind september voeren we het traject Felixstowe - Jacksonville. ‘s-Avonds te 12 uur deelde Dirk, de 4de wtk mee: Ik heb 10 liter olie gesuppleerd in de hoge tank. Dirk liep de 8-12 wacht, en ik wachtte altijd tot 12 uur, totdat hij boven was, en even langs liep, met de mededeling: alles in orde”. Dan ging ik slapen.
Maar nu dus dit berichtje. Olie bijvullen in de hoge tank, dat kwam nooit voor. Maar ach, er zat weer voldoende olie in. Het slingerde al dagen lang, misschien had dat er iets mee te maken.
Waarvoor diende de hoge tank. De schroefas loopt in een oliebad, aan beide zijden wordt deze draaiende as afgedicht door middel van rubberen ringen. Boven de waterlijn is de “hoge tank” opgesteld. Bij lekkage kan dus olie naar buiten lekken, maar zeewater kan niet naar binnen komen. De oliedruk is groter, veroorzaakt door de hoogte, waarop de tank zich bevindt.
De volgende dagen werd duidelijk dat er iets niet in orde was met de schroefasafdichting. Het hoeveelheid bij te vullen olie nam toe. Maar waar kon de fout zich bevinden? Vier maanden geleden waren alle onderdelen nagekeken, of vernieuwd. Moest het schip nu weer in dok?

Dinsdag 4 October 1979. Aankomst Jacksonville te 11.20. Lekkage aan schroefasafdichting bedraagt 150 liters/wacht.
Dus elke vier uur lekte er 150 liter. Toen het schip gemeerd lag, gingen we natuurlijk bij het roer kijken.
Op de kade staand zag je regelmatig een olievlekje verschijnen aan het oppervlak. De Amerikaanse eigenaar van het schip, die in New York woonde, werd natuurlijk ook op de hoogte gesteld van deze storing. Hij ondernam actie, en wel op de volgende wijze. Opeens stond er een man in de hut, die beweerde duiker te zijn. Hij was besteld door de eigenaar om de schroefas te bekijken.
Hij was van Miami komen vliegen, en had reeds in het water gelegen, en kwam nu zijn bevindingen vertellen, en wel als volgt: “De afdichting lekt”. Ja dat was voor ons geen nieuws. Hij adviseerde om dikkere olie te gebruiken in het smeersysteem. Dan zou de lekkage verminderen.
Maar aan zulke mensen heb je niets. Hij moet natuurlijk tegenover de eigenaar een enigszins gefundeerd rapport kunnen overhandigen, waardoor een hoge rekening ook gerechtvaardigd is. In ieder geval ging onze kapitein diverse oliemaatschappijen bellen, met de vraag om dikkere olie te leveren. Men slaat dan wel op hol. Want zelf hadden we nog duizenden liters olie voor de hoofdmotor aan boord, welke ook voor de schroefas gebruikt kon worden. Maar een en ander was al in gang gezet. Men belde zelfs naar New Orleans, want daar was het grote oliemagazijn gevestigd voor het zuidelijk deel van Amerika. Uiteindelijk is er geen olie besteld.
Inmiddels vroegen wij ons af, waar nu precies de lekkage zich bevond. Dit in Japan gebouwde schip had het schroefas systeem voorzien van een rondpompinstallatie. Hierdoor was het een origineel Japans ontwerp, want bij het amerikaanse systeem ontbrak deze rondpompinstallatie. Onder de tussenas, op de tanktop bevonden zich een aantal smeerolieleidingen. Veronderstel dat hiervan een flensverbinding zou lekken, dan kon hier olie ontsnappen. Misschien moest een flensverbinding , met vier bouten, vastgetrokken worden. Veronderstel dat het schip in dok lag, en men zou een losse flensverbinding vinden. Nee, daar moest je niet aan denken. Dus gingen we dit zorgvuldig onderzoeken. Alle smeerolieleidingen werden gecontroleerd. Kruipend op de tanktop keken we alles na. Maar geen lekkage gevonden
Intussen bleek dat een dok slechts beschikbaar was in New York. Jacksonville; New Orleans; Houston. Nee daar was geen gelegenheid. Na de lossing voeren we dan naar New York voor een tussentijdse dokking. Dat had ik ook nog nooit meegemaakt.
Voor het oliesysteem werd NEOX olie gebruikt. In het instructieboek betreffende dit systeem had men een informatieblad bijgevoegd over deze olie. Zelfs stond er een adres in van een leverancier in Amerika. Dit had ik vanuit Jacksonville laten weten aan het kantoor in New York. De firma NEOX vervaardigd ook vet, en chief engineers van ijsbrekers roemen dit product huizenhoog. Want vanonder dikke ijslagen komen onderdelen van ankerwinches, enz. in goede staat tevoorschijn. De NEOX olie is in staat om een geringe hoeveelheid water op te nemen, en uitermate geschikt voor schroefassystemen.

Woensdag 5 october 1979 vertrek Jacksonville te 19.15 uur.
Zaterdag 8 October 1979. Te 03.30 uur ten anker New York.

Daar lagen we ten anker, in zicht van het vrijheidsbeeld. Een licht glinsterend oliespoor waaide achter het schip. Bij olielekkage moet men de Coast Guard waarschuwen.
Die kwam onmiddellijk aan boord, en kondigde aan dat het schip allereerst een boete van 5000 amerikaanse dollars moest betalen.
We gingen nog eens de olieleidingen nakijken, en vonden een punt, dat ongeveer overeen kwam met de waterspiegel buitenboord.
Hier hebben we een blindflens aangebracht. En de olielekkage was verdwenen. Achteraf hoefde men deze boete niet te betalen.

Maandag 10 october 1979. Lagen ten anker. Op visite geweest bij Mr. Peralta.

We gingen bij de eigenaar op visite. Hij woonde op Park Avenue. Compleet met portier in de hal. Met de lift naar de zoveelste etage. Huispersoneel was aanwezig. Dure schilderijen aan de wand. Hierna nog eten ergens in de stad. Vervoer vindt dan plaats in de meest grote auto’s, welke de autoindustrie weet te vervaardigen. Maar ach, het was alles goed bedoeld. Maar ik voel me daar niet zo thuis.

Dinsdag 11 october 1979. Te 06.20 anker op. Te 07.40 F.E. (Finished engine), en lagen in dok bij de firma TODD, te New York.

Met behulp van een sleepboot werd een deur in het dok op z’n plaats gebracht.
Het bedrijf aan boord wordt gestopt, en wordt overgeschakeld op stroomvoorziening van de wal. Het schip komt op blokken te rusten en water wordt uit het bassin gepompt.
Op de rand van het dok stonden we te kijken, hoe het water zakte. Toen de schroefnaaf bijna geheel zichtbaar werd, stroomden er opeens twee dikke stralen olie uit de afdichting.
De tweede WTK en ik schudden elkaar toen “symbolisch” de hand. Gelukkig, er was nu duidelijk iets mis met de afdichting.
Op het terrein van de werf stonden zes drums NEOX OLIE, elk 200 liter. Dat kwam goed uit. Maar de boekhouder van het kantoor roemde huizenhoog mijn informatie, betreffende het adres van de leverancier. Ach, dat was ik allang vergeten.
Dit bleek n.l de vertegenwoordiger voor geheel Amerika te zijn. De totale voorraad bleek 1200 liters te bedragen, dus hadden we meteen heel Amerika leeggekocht.
Hierna werd het erg druk.
Vele bemanningsleden gingen de stad in . Ze bekeken nieuwe films, ze bezochten musicals, Empire State Building; World Trade Center; Radio City Hall.
Maar ik ben niet van boord geweest. Uren lang stond ik op een steiger bij het demonteren van roer; de schroef; schroefas, en de afdichting. Totaal telde ik een tiental fouten.
Maar de boosdoener was als volgt. Aan de voorkant van de schroefnaaf, is met twaalf bouten een stalen cilindrische bus aangebracht. Als afdichting dient een plaatpakking.
Te Rotterdam was in Juni deze bus verwijderd. Door het aandraaien van twee stuks afdrukbouten kwam de bus los van de naaf. Maar bij montage van de cilindrische stalen bus had men de twee afdrukbouten niet teruggedraaid.
De cilindrische bus werd nu ovaal getrokken. Na drie maanden konden de nieuwe verse rubber manchetten deze onrondheid niet meer volgen. Misschien ontstond een “pompende werking”.
In ieder geval werd alles nu op deugdelijke wijze aangebracht. De boven beschreven plaatpakking werd vernieuwd, en de oude pakking is in New York in de vuilnisbak terechtgekomen. Maar daarin waren wel duidelijk de twee afdrukbouten te zien.
Vrijdag 14 october 1979. Te 05.00 water in dok. Vertrek te 08.00 uur.
Zondag 23 October 1979. Aankomst Rotterdam te 23.50.
Maandag 24 October . Vertrek Rotterdam te 22.15.

Die maandag werd een bespreking gehouden met o.a. de Technische dienst van de maatschappij. De chefs van de werf. De firma welke de schroefasafdichting overhaald had.
En ieder probeert dan te zeggen: Ik heb mijn deel van het werk goed afgeleverd, je moet bij iemand anders zijn”.
De vertegenwoordiger van de werf, die het schip onder zijn beheer had, zat bijna te janken. Hij werd goed verantwoordelijk gesteld.
Een punt waar men vele malen op terugkwam was de plaatpakking. Die was natuurlijk te New York achtergebleven, en was niet meer te achterhalen.
Dus hamerde men erop: “ Als we de pakking konden zien, dan was alles duidelijk”. Een vrij zwak argument.
De directeur uit Amsterdam deelde nog een mep uit aan het scheepspersoneel met de woorden: “Er was toch toezicht door de WTK’s”.
Als een schip in dok gaat moet iemand tekenen, dat fouten gemaakt door de werf, niet vergoed zullen worden. Het schip zou verantwoordelijk blijven. Er zijn natuurlijk grote kosten gemaakt.
Op woensdag 5 october vertrok het schip naar New York, en vrijdag 14 october vertrok het schip uit New York op weg naar Rotterdam. Dit zijn 9 ligdagen. Dan de kosten van de werf.
Men mompelde nog, dat indien het schip de volgende maal ging dokken, dan zou men korting geven. Maar het schip is daar niet meer geweest voor reparatie
Zo gebeurden er af en toe onvoorziene voorvallen.

Nog ter info :
Enige informatie betreffende de machinekamer bezetting. Die was als volgt:
De vaste HoofdWTK maakte twee reizen, en ging dan een reis met verlof. De tweede WTK
maakte twee reizen naar Jacksonville USA, en ging dan een reis met verlof.
En zelf was ik een soort jojo figuur. Maakte een reis als 2de WTK, van Rotterdam naar
Jacksonville, en terug. Hierna maakte ik dan een reis als Hoofd.WTK op hetzelfde
traject. Een geniale oplossing!

Groeten
Hans

[jacko]

Beste mensen , we zitten in de laatste paar dagen om je aan te melden voor de reünie.
Heb je dat nog niet gedaan , doe het nu. !!!!!

groet
Hans