Geplaatst: 13 mei 2006 12:28
Soci 131097
Gepubliceerd op 13 mei 2006, 16:17
Hotel America in Barcelona, vrijdag. Met een paar dagen heerlijk uitwaaien vóór ons, betreden wij gedrieën de lobby en worden door de dienstdoende receptionist allerhartelijkst ontvangen. Na de gebruikelijke poespas wordt ons een aangename tijd in de bruisende stad toegewenst en vraagt de receptionist uit beleefdheid of hij nog iets voor ons betekenen kan. En óf hij dat kan, het zit namelijk zo.
Barcelona speelt de volgende avond in Camp Nou de derby tegen Espanyol en krijgt na afloop hiervan in een zee van vuurwerk en champagne de Spaanse kampioensbeker uitgereikt.
Wekenlang al zitten wij achter kaartjes aan voor dit Catalaans voetbalfeest "“ zonder succes. Eigenlijk hebben we het al uit ons hoofd gezet, maar nu hij er zelf over begonnen is zie ik een laatste strohalm voor ons opdoemen.
De man hoort de vraag aan, buigt zich over de balie heen en begint op samenzweerderige toon te fluisteren, dat hij mensen kent, die op hun beurt weer andere mensen kennen, die kennissen hebben, en zo voort en zo voort en dat dit moeilijk, moeilijk, moeilijk zal zijn, maar zeker niet onmogelijk en dat het een lieve duit gaat kosten.
,,Peseta's spelen geen rol'', hoor ik mezelf zeggen en ik pareer de geschrokken uitdrukking op het gelaat van mijn vrouw, die het fundament onder onze aanstaande zomervakantie eensklaps tot beneden Normaal Amsterdams Peil weg ziet zinken, met de aan de reclamecampagne van Eurocard/Mastercard ontleende voltreffer dat sommige levenservaringen onbetaalbaar zijn en hoop vurig dat mijn zoontje de gelukzalige blik van dat jongentje dat met zijn vader voor het eerst naar het stadion geweest is nog dubbel en dwars weet te overtreffen "“ anders zijn voor mij de gevolgen niet te overzien.
Je hoort wel eens van lieden die veranderen van identiteit. Operaties waarvan je altijd denkt dat die met veel rompslomp gepaard gaan "“ niet echter in hotel America.
Vier uur voor de aftrap in Camp Nou kruipt mijn zoontje in de huid van ene Alexandre, een Barçafan wiens op zijn 'Carnet de Soci Infantil' prijkende pasfoto zelfs enige overeenkomst vertoont met mijn zoons uiterlijk, toen die vijf was. Mijn geliefde heet volgens haar nieuwe identiteitspapieren vanaf nu Georgina. Zelf ben ik de rest van de dag Soci 131097, oftewel de zakenman José Maria Orduña Ponti. Erg gerust erop ben ik niet. José Maria had de broer van Toon Gerbrands kunnen zijn en welke gekke bek ik ook trek, de volleybalgoeroe laat zich door mij niet imiteren. Mijn vrouw heeft ook een probleem, zij lijkt niet op Nana Mouskouri. Georgina wel.
De receptionist bezweert ons echter dat het rondom het stadion voor de controleurs te druk is om op zulke futiliteiten als verouderde pasfoto's te letten. ,,Ik doe dit wel vaker'', zegt hij. ,,Meestal loopt het goed af.''
Bij het stadion kopen wij voor 30 euro een Barcelona-shirt voor mijn zoon, zodat die er nu als een volwaardig lid van de blauwrode gemeenschap bij loopt en inderdaad, ons wordt niets in de weg gelegd. De stoeltjes van Alexandre, Georgina en José Maria "“ onze stoeltjes "“ op rij 23 in vak 101 zijn onbezet.
De socio's om ons heen vechten elk fluitsignaal dat in het nadeel van de thuisclub kan worden uitgelegd met veel misbaar en luid boegeroep aan en om zo min mogelijk argwaan te wekken, sta ik na weer een correcte beslissing op en bied de 'arbitro' symbolisch mijn bril aan, wat mij applaus en een heldenstatus bezorgt. Ronaldinho maakt eerst 2-0 en meteen daarna een dansje voor ons vak, wat Georgina' ertoe verleidt als een bakvis zijn naam te gillen en als de Barça-aanhang besluit de stadgenoten een eeuwig verblijf in de Spaanse Gouden Gids Divisie toe te wensen hoor ik mijn zoontje van acht hier in een taal die hij bij mijn weten nog niet op school kan hebben geleerd vol overgave aan meedoen: ,,Es-pan-yol. Es-pan-yol. Sé! Gún! Dá! DÃ! VÃ! Sion!''
Onbetaalbaar was het, dat moet ik de creditcardmaatschappij nageven.
Frank Snoeks is verslaggever van Studio Sport
bron: Haarlems Dagblad
Gepubliceerd op 13 mei 2006, 16:17
Hotel America in Barcelona, vrijdag. Met een paar dagen heerlijk uitwaaien vóór ons, betreden wij gedrieën de lobby en worden door de dienstdoende receptionist allerhartelijkst ontvangen. Na de gebruikelijke poespas wordt ons een aangename tijd in de bruisende stad toegewenst en vraagt de receptionist uit beleefdheid of hij nog iets voor ons betekenen kan. En óf hij dat kan, het zit namelijk zo.
Barcelona speelt de volgende avond in Camp Nou de derby tegen Espanyol en krijgt na afloop hiervan in een zee van vuurwerk en champagne de Spaanse kampioensbeker uitgereikt.
Wekenlang al zitten wij achter kaartjes aan voor dit Catalaans voetbalfeest "“ zonder succes. Eigenlijk hebben we het al uit ons hoofd gezet, maar nu hij er zelf over begonnen is zie ik een laatste strohalm voor ons opdoemen.
De man hoort de vraag aan, buigt zich over de balie heen en begint op samenzweerderige toon te fluisteren, dat hij mensen kent, die op hun beurt weer andere mensen kennen, die kennissen hebben, en zo voort en zo voort en dat dit moeilijk, moeilijk, moeilijk zal zijn, maar zeker niet onmogelijk en dat het een lieve duit gaat kosten.
,,Peseta's spelen geen rol'', hoor ik mezelf zeggen en ik pareer de geschrokken uitdrukking op het gelaat van mijn vrouw, die het fundament onder onze aanstaande zomervakantie eensklaps tot beneden Normaal Amsterdams Peil weg ziet zinken, met de aan de reclamecampagne van Eurocard/Mastercard ontleende voltreffer dat sommige levenservaringen onbetaalbaar zijn en hoop vurig dat mijn zoontje de gelukzalige blik van dat jongentje dat met zijn vader voor het eerst naar het stadion geweest is nog dubbel en dwars weet te overtreffen "“ anders zijn voor mij de gevolgen niet te overzien.
Je hoort wel eens van lieden die veranderen van identiteit. Operaties waarvan je altijd denkt dat die met veel rompslomp gepaard gaan "“ niet echter in hotel America.
Vier uur voor de aftrap in Camp Nou kruipt mijn zoontje in de huid van ene Alexandre, een Barçafan wiens op zijn 'Carnet de Soci Infantil' prijkende pasfoto zelfs enige overeenkomst vertoont met mijn zoons uiterlijk, toen die vijf was. Mijn geliefde heet volgens haar nieuwe identiteitspapieren vanaf nu Georgina. Zelf ben ik de rest van de dag Soci 131097, oftewel de zakenman José Maria Orduña Ponti. Erg gerust erop ben ik niet. José Maria had de broer van Toon Gerbrands kunnen zijn en welke gekke bek ik ook trek, de volleybalgoeroe laat zich door mij niet imiteren. Mijn vrouw heeft ook een probleem, zij lijkt niet op Nana Mouskouri. Georgina wel.
De receptionist bezweert ons echter dat het rondom het stadion voor de controleurs te druk is om op zulke futiliteiten als verouderde pasfoto's te letten. ,,Ik doe dit wel vaker'', zegt hij. ,,Meestal loopt het goed af.''
Bij het stadion kopen wij voor 30 euro een Barcelona-shirt voor mijn zoon, zodat die er nu als een volwaardig lid van de blauwrode gemeenschap bij loopt en inderdaad, ons wordt niets in de weg gelegd. De stoeltjes van Alexandre, Georgina en José Maria "“ onze stoeltjes "“ op rij 23 in vak 101 zijn onbezet.
De socio's om ons heen vechten elk fluitsignaal dat in het nadeel van de thuisclub kan worden uitgelegd met veel misbaar en luid boegeroep aan en om zo min mogelijk argwaan te wekken, sta ik na weer een correcte beslissing op en bied de 'arbitro' symbolisch mijn bril aan, wat mij applaus en een heldenstatus bezorgt. Ronaldinho maakt eerst 2-0 en meteen daarna een dansje voor ons vak, wat Georgina' ertoe verleidt als een bakvis zijn naam te gillen en als de Barça-aanhang besluit de stadgenoten een eeuwig verblijf in de Spaanse Gouden Gids Divisie toe te wensen hoor ik mijn zoontje van acht hier in een taal die hij bij mijn weten nog niet op school kan hebben geleerd vol overgave aan meedoen: ,,Es-pan-yol. Es-pan-yol. Sé! Gún! Dá! DÃ! VÃ! Sion!''
Onbetaalbaar was het, dat moet ik de creditcardmaatschappij nageven.
Frank Snoeks is verslaggever van Studio Sport
bron: Haarlems Dagblad