Oorlogsherinneringen

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Jan Dikker

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Jan Dikker »

Hallo Jan,

Je ziet, de aanhouder wint en er zijn vele wegen die naar Schore leiden.

Ik zat nog even terug te rekenen. Je bent dus vijf jaar en negen dagen ouder en dat betekende dat je nog zestien jaar moest worden om zo’n reis te ondernemen. En dat is toch iets anders als een retourtje Heerenveen.

Van Deventer naar Almelo is vijfenveertig kilometer. Naar Borne nog een stukkie verder, want dat ligt Zuidelijk van Almelo. Jullie hebben overnacht in een verlaten boerderij, die kennelijk vlak bij een startbaan van de V-1’s was. Dat kan heel goed zijn, want er waren vier plaatsen waar die dingen de lucht in gingen. Omdat je schreef van bosrijke omgeving is het mogelijk geweest in de omgeving van de Platenkamp. Daar heb ik vroeger menige fietskilometer afgelegd naar een schoolvriend die in Azelo woonde. We hadden trouwens een zomerhuisje in de buurtschap Tusveld en dat ligt daar tegen aan. En zo zie ja dat de wereld toch maar klein is.

Ik kan me nog goed herinneren dat er mensen over de weg trokken met de fietsen met houten banden, als ze die al hadden, en de karren en karretjes. Op de boerderij waarvan ik vertelde kwamen ze ook regelmatig om voedsel en soms onderdak vragen. Dat was soms een beetje moeilijk want er was al een gezin, bestaande uit vrouw met twee kleine kinderen opgenomen. De man, een spoorwegstaker, was ondergedoken op een vlakbij gelegen hoeve. Maar dat is een verhaal apart, dat ik misschien nog wel eens op papier zet voor de Kombuispraat.

Jan, bedankt voor je reactie.

Jan

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14382
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Harry G. Hogeboom »

dat ik misschien nog wel eens op papier zet voor de Kombuispraat.
Goed idee Jan...........
Terwijl ik persoonlijk "in de handjes klap" en dus absoluut geen persoonlijke oorlogsherinneringen heb, lijkt het af en toe anders voor me mede door mijn Vaders ervaringen en de door hem in brieven vastgelegde ooggetuige opmerkingen van zijn jaren in Berlijn, alsmede ook de vele ervaringen, waarvan ook een deel op schrift, van mijn ouwe maat Jan Hendrik Timmerman....alias Jan Eulie uut Blokziel die de hele WW2 op olietankers voer.
Wat ik in dit geval hier wil delen met de ge-interesseerden is enkele zinsnedes van een brief die mijn Vader ontving van een Duitser uit Berlijn, n.a.v. een brief die hij kennelijk aan die man had gestuurd. Hij heeft mij persoonlijk vele malen op het hart gedrukt dat er VELE goede Duitsers waren en dat er VELE hem hadden geholpen gedurende zijn moeilijke tijden in Berlijn. Deze man was duidelijk een van die personen.
De brief is gedateerd Berlin-Lichtenrade 03-10-1949. ( dus 3 Oktober 1949)

de zinsnedes zijn verbetum, zonder de umlauts!

"denn unser Lebensstandard ist hier noch sehr niedrig."

" was ich hier verdiene, das recht gerade so aus, dasz wir uns so einigermaszen sattessen konnen. Wir sind schon heilfroh daruber dasz wir wieder satt werden, denn nach den vergangenen Hungerjahren ist dasz schon ein sehr grosser Vortschritt."

" in meinem einen Zimmer, dasz ich jetzt habe..........aber was soll man machen, wie die Wohnungslage jetzt hier ist, musz man direkt froh sein dasz man uberhaupt noch ein Dach uber dem Kopf hat.Bis die Wonungsnot in Berlin einmal behoben ist, da werden wohl noch eine Reihe von Jahren vergehen."

Hij snijdt dan het onderwerp aan dat het voor vele "goede Duitsers" ( ein sehr grossen Teil des Deutschen Volkes) pas na de oorlog duidelijk werd hoe de Nazi's de beest hadden uitgehangen en dat dit voor velen van hun " unbegreiflich war dasz so etwas geschehen konnte......... viele Deutsche wollen das heute noch nicht so richtig glauben das so etwas passiert sein sollte."

Hij maakt dan referentie naar de Duitse dichter Schiller die zegt:

" Gefahrlich ist's die Lowen zu wecken,
verderblich ist des Tiger's Zahn.
Jedoch der schrecklichste der Schrecken,
das ist der mensch in seinum Wahn"

" wo nun auch Sowjetruszland im Besitz der Atombombe ist, musste ein Krieg ja noch viel schlimmer werden als der letzte; under war doch wirklich schlimm genug"

" und als wir damals die Panik in dem Bunker mitgemacht haben, wo sich die Leute in ihrer Angst totgetreden haben. "

" aber wenn man so sieht, wie die verantwortlichen Politiker handeln, dann kann man manchesmal nur mit dem Kopf schutteln."

En bij die laatste wijze woorden van deze onbekende man wou ik het maar laten, het moge duidelijk zijn dat de toestand in Berlijn anno 1949 nog veeeeel te wensen overlaat, hetgeen natuurlijk niet verwonderlijk is.
Ik wil er nog even- wellicht ten overvloede- op wijzen dat deze brief is geschreven in Berlijn - Lichtenrade op 3 Oktober 1949 door een man die dus mijn vader duidelijk heeft geholpen in WW2 en in deze brief bijzonder beleefd en respectvol en aan de rand van eerbiedig aan mijn vader terug schrijft. (er zijn bladzijden weg en ik heb geen naam!)
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
jangoedhart (R.I.P)

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door jangoedhart (R.I.P) »

Oorlogsherinneringen.
Wil mijn verhaal toch even afmaken Jan.Die datum 19 Februarie was belangrijk in dit verband.Heb daar maar drie dingen aan overgehouden die ik nooit vergeten ben.Dat treurige afscheid in Deventer.Dat V1 gedoe in en rond Almelo.En na een zwerftocht van 2 maanden eindelijk op de plaats van bestemming.Dat keuterboertje in Beetsterzwaag.We kregen een bord koude aardappelen met bietjes,en toen konden we gaan.Daar stonden we in het wijdse friese landschap.Dat was een mokerslag.Toen.Maar ja,als ik kijk naar die slachtpartijen die we nu dagelijks voorgeschoteld krijgen,wat heb ik dan meegemaakt.Einde die verhaal.Maar nog bedankt voor de informatie.De beste wensen Jan :( :oops:
Geep
Berichten: 865
Lid geworden op: 07 apr 2012 18:49

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Geep »

Wegens Kerstcruisereizen, 4 reisjes van elk 2 weken vanuit Sydney, liggen we steeds 2 dagen voor
de kant, aan de Pier Wooloomooloo, waar alles van, en aan boord komt. In de namiddag de wal op.
Ben op weg naar een van de theaters, waar de tranentrekker kerst Musical ,,Olivier’’ op de planken staat.
Mijn interesse was gewekt (ik ben ’n liefhebber van Charles Dickens, hoe meer tranen hoe mooier)
Goed, ik stiefel van boord, op weg naar het State Theater, Pittstreet.
Druk, zomers warm, mooi versierde kerstetalages.
Wegens het theater had ik een fatsoenlijk kloffie aan. Besluit voor het naar binnen gaan, ik had tijd genoeg, bij zo’n straatbar, voor een frisdrank, wel met een rietje graag. Bij een vorig bezoek aan
een straatbar, flesje aan de mond, kiep……gelijk een straal 7up over mijn frak.

Een bekende stem klinkt naast mij; ,,Stiekem je verjaardag vieren’’ Een van onze hofmeesteressen, was ook de wal op, voor wat inkopen. Ik bied haar wat te drinken aan, en beloof beterschap!
Op mijn vraag wat haar plannen waren, wist zij niet, naar boord gaan, was niet nodig.
Passagiers waren er nog niet gearriveerd.
Ik stel haar voor, om mee naar Olivier op visite te gaan.
Tot de toneelgordijnen sluiten.
We trokken op latere reizen, als vrienden gezamenlijk op.

- Even een zijsprong, In die tijd vierde ik mijn verjaardag nooit, nergens.
Noch privé, noch met familie, of bekenden.
Wel met mijn jongens v/d div. magazijnen en m’n scheepsmaten aan boord.
Jarenlang, had men aan de wal geen tijd…..
Tja… de koeien zijn van stal, zijn weer op stal.
Je bent altijd weg, op zee!
Je woont zo ver. En dan met die rot trein!
In ieder geval, ik was wel de enige die wist hoe oud ik was.
Voor de rest kon het mij gestolen zijn.

De ruimen waren leeg, De vlag opgerold, de zeilen moesten voorgoed strijken.
Koffers voor de laatste keer inpakken. Monsterboekje afwachtend in de la.
Diverse scheepvaartmaatschappijen clusterden, werden samen een.
Vele zeevarende werden overbodig.
Scheepsmaten vervreemde van elkaar, vriendschappen vielen uiteen.
Ga wel een tijdje werken aan de wal.
Zie wel verder.
Ieder ging zijn eigen weg, ,,Nou tabéh dan, ’t beste!’’
De geijkte en gebruikelijke uitspraken.

Ik was alleen, vrij en vrijgezel. Hoefde mij nergens te verantwoorden.
Grijp de kans, een leuk klassiek huis te kopen. Met ‘n knoertgrote tuin, bloemetjes, bessen-struiken, groente van eigen grond, worteltjes, bietjes, broeikassie, en nog meer van dat tuingeneuzel.
Wordt inmiddels een zindelijk, sullig walmannetje, huisje, boompje, lief rothondje!
Op stand, met een eigen oprit.
Geep zag de toekomst zonnig, tuinierend tegemoet. Ben in de tuin aan de gang, stopt een auto, de bestuurder stapt uit, wijst op het huis, ,,Te koop?’’
Ik stom verbluft, ik had het krap een maand op mijn naam;
,,Nee, nu niet, kom over 25 jaar maar terug!’’
Wens hem een plezierige dag, ga verder met bloemzaadjes friemelen,
tussen griebel wormen in de grond!
De klok draait door, agenda’s, kalenders worden steeds sneller vervangen, m’n haar wordt dunner. Kaal plekkie wordt zichtbaar!
Ach…., komt het moment dat de spiegel je verteld; ,,Hé….., joh…….., je wordt grijs.!’’
Bedoelt hij nou mij…, of de neus van mijn hond?
Lees kranten, zie ook tv. De gekte van eigen huizen breekt los, koop en verkoop, hypotheken, banken, financiers, bijna gratis leningen, vliegen om je oren.
DHZ; Hubo, Carports! Serres! Keukens! Sauna. Badkamers met toilet, groter dan de woonkamer,
en nog meer onnodige dure luxe hebbedingen!
Nederland, koopt massaal een huis voor later, dan brengt het geld op!
Als iedereen een eigen huis heeft, aan wie raak je het dan ooit eens kwijt?
Dat ,,later’’, kwam mij dan, t.z.t. niet goed gelegen!
Met de zakelijkheid van mijn grootouders, in het achterhoofd, pacht ik alvast een kleine woning, gebruik het af en toe als tweede huisje. Zodoende, voor de verre toekomst had ik al kleiner onderdak. Zonder gekrakeel van erfgenamen/aasgieren!
Niet wetende dat die verre toekomst, al snel mijn leven veranderde.
Ik zit in volle rust, op een dag in de week, gewoon achter ‘t huis.
Kijk over het vrije uitzicht, wat wel bleef. Al was er wel spraken van ’n mogelijk lichte ruilverkaveling.
De hond blaft, ik loop naar de voorkant, twee heren, een oude en een jongere.

De oudere glimlacht, zegt tegen mij; ,,Is 23 jaar ook goed…? ‘’
,,Ik herhaal mijn vraag, van toen; ,,Is het te koop?’’

Ik behoor tot het soort, O.H-ers, afd. kletsmajoors, ik wist nu even geen antwoord!
Dit ging me even te snel.
,,OK.! Voor een leuk bedrag’’?
We delen de laatste 2 jaar, van de toen afgesproken 25 jaar!.
Over een jaar is het van hun. Voor koper/verkoper beide met gunstige afloop.
Zonder makelaarskosten!
Heb ik voldoende de tijd voor verder regelen.
Ben ik ergens eerder onderdak, kunnen zij er direct over beschikken.
Gooi mij met alle macht en kracht, in wat mij te wachten staat, in ieder geval, heb ik elders al een dakje boven mijn hoofd. Maak aanvang met inpakken, het voorbereiden van verhuizen.
Enkele vertrekken worden opslag. Ben ook al bezig met andere (huur) woonruimte, niet al te groot ik heb tijd zat, en er was toen nog keuze genoeg.
Ik neem alvast afscheid van mijn tuin, plant of poot niets meer.

Val nu 100% in handen van de grootgrutters. Sjouwen met winkelwagens, om
tureluurs van te worden, de ene keer een gulden, een ander moment een penning, ook wel eens niets, totdat ik een bekende stem hoor zeggen ,,Begin je alweer?’’ ik bood een dame*) mijn muntstuk aan, in ruil voor haar winkelwagentje. Die gulden wilde zij wel, maar in haar winkelwagentje was een penning of gulden niet nodig.
Uurtje later zaten we in een restaurant, er was veel te vertellen, na ruim 26 jr.
Helaas….! Olivier Twist, was niet meer in de buurt.
Drie dagen later vierde zij haar verjaardag!
Stom toevallig wonen we in dezelfde gemeente.

Mijn werk toen, freelance, omvatte een vrij groot gebied v/d BeNeLux. Stukkie Duitsland, stukkie Engeland. Mogelijk de oorzaak dat wij elkaar nergens ontmoeten!
Na haar vaartijd, is het haar niet goed gegaan. Getrouwd. Gescheiden. Hoor haar levensverhaal aan. Ik heb eerst gelijk ingegrepen, bij haar agrarische werkgever.
Van roofbouw, uitbuiten houd ik niet. Ik heb ook verstand van, knijperige gierige boeren.
Ik had het geluk dat ik mijzelf kon bedruipen, kon ’n paar dagen minder werken.
Dankzij, een goede gok. Plus de verkoop v/h huis. Ik trok bij haar in, mijn tweede (pacht)huisje hielden we aan, symboliseert wel mijn afkomst.
Aan de achterkant, opa Dirk de veeboer, kijkt over weilanden, de voorkant, opa Nanne, visserman/reder, kijkt uit over het oude stukje Zuiderzee/IJsselmeer.
Onze trouwdag zal en kan ik niet vergeten, precies op mijn verjaardag.
Een donderslag in de beide families, gewoon lekker rustig, wij, plus twee getuigen, die voor ons meer dierbaarder waren, dan gehele familie aanhangzooi.
Mijn eigen familie? Sprakeloos!
In feite ik ook. Geep.........getrouwd???

Wij worden over en weer, nieuwsgierig, naar onze jeugdjaren. We gaan die ter plaatse opzoeken, haar vroegere omgeving, int Zuiden, daar waar haar jeugd was. De waren gelukkiger, dan die van mij.
Toen was het mijn beurt. Mijn geboorteplaats vond zij mooi, wel saai, hier zij had volkomen gelijk in, vond ik ook. Was pertinent niet mijn keus om daar ooit te gaan wonen.
Mijn uitstervende familie, het overblijvende deel, roddelt en kletst daar terplaatse tegen de hoogste boom op. Een standaard cultuur in dat plaatsje. Met een middagje waren wij daar klaar.

Amsterdam, kent zij alleen met de taxi, vanaf het CS, naar de Java-kade, en terug.
Wij gaan naar het gebied van mijn verblijf en straatjongen jaren.
Op een mooie Donderdag, zwetend warm, midden in de zomer, op weg naar Amsterdam.
Parkeren de auto in Amsterdam noord. Met de pont over het IJ, naar het C.S., dat beeld herkende
zij van vertrek en binnenlopen met ons schip.
Gaan eerst naar het houten Noord-Zuid-Hollandsch Koffiehuis. Binnendoor langs de walletjes, naar
de gracht waar ik als snotneus woonde. Laat haar zien waar ik de buurt onveilig maakte.

Dat wat zij nu ervaart, de huidige omgeving, zijn de povere restanten van de oude Jodenhoek!
Het enige wat zichtbaar overbleef Nieuwe Herengracht, Muiderstraat, Nw. Amstelstraat, deel v/d Rapenburgerstraat. Uilenburgerstraat. Deel v/h Waterlooplein en Jonas Daniäl Meijerplein.
Van de vroegere Weesperstraat, Lange en Korte Houtstraat, JodenBreestraat en Joden-Houttuinen
is niets meer tastbaar!
Door het drastisch slopen wegens brandhout 1944/45, in latere jaren voor bouw van metro, modern stadhuis, en operagebouw, is dit gedeelte van het oude centrum, voorgoed veranderd!
Vertel haar van het leed, wat vervaagd is door de tijd.
Zij toont belangstelling, vraagt naar mijn school.
We wandelen die kant alvast wat op, besluiten (het was bloedheet) wat fris, of koude lunch o.i.d. te nuttigen. We staan op de brug, Zwanenburgwal/Sint Antoniesluis.
Vlak bij het Rembrandthuis, en Waterlooplein.
Nemen plaats aan een v/d 2 grote ronde tafels van het restaurant op de hoek. Alle stoelen waren vrij.
De andere tafel was ingenomen door een flinke groep jongeren.
Een van de jongere grijnst mij toe; en zegt ,, Besetzt ’’
Mijn explosie was niet hoorbaar, de stilte die volgde, wel!
Ik greep hem stevig bij zijn nek, Besetzt…., Du…, mit..kommen…..verbouwereerd volgt hij,

Die brug moest ik als schooljongen vier keer per dag passeren, op weg naar, en van school. 5 lange jaren; 1941- 45, ellende gezien en meegemaakt, als jochie!
Boos, jankend, schreeuw ik hem dat toe……
Ik heb hem op de brug alle vier hoeken, Noord, Oost, Zuid en West, laten zien, wat het woord ,,Besetzt’’ in deze buurt heeft betekend, 5 jaar.
Wijs naar een klein huisje links, aan het sluisje, mijn half joods klasgenootje W.K. 6 jaar, hier van 2 hoog, de trap werd afgesmeten!
Richting > Noord, de Montelbaantoren, wijs links en rechts langs en over de Oude Schans, waar wel eens Duitse drenkeling uit het water werd gehaald, die vermoedelijk op weg was, naar de Marine kazernes.
Rechtsachter uit de woningen werden de joodse bewoners uit hun huizen gehaald, rechts, nog wat zichtbaar mijn oude school, waarvan op de ene dag op de andere dag wel eens een paar lege schoolbanken waren.
De pakhuizen van Kookernoot; lege kratten en kistenhandel. Personeel. Weg.
Sluijser; Komkommer, uien & augurken, zoet/zuur inleggerij. Personeel. Weg
Rechts van het sluisje, het scheve huisje van Gosler, handel in Metaalwaren, Koper en Zink. Daar waar voor schooltijd van 2 uur tot ver na 4 uur lange tijd op straat een gewonde, neergeschoten jonge-onderduiker heeft liggen schreeuwen van pijn, hij was ontdekt/verraden? Uit het kantoor gesleurd, van de radiodistributie verdeelcentrale, rechts op de hoek, waar hij verstopt was.
De centrale is gesloopt.
Ook rechts van dat scheve huisje, de Joden Houttuinen met het ijzerpleintje, waarop in een grote vuilnisbelt gestort was. Ruim 3 - 4 meter hoog.
Mijn buurjongen en klasgenoot, H. samen op weg naar school, valt van honger, hier op die hoop, dood neer.
Oh…., H. is dood, straks even tegen meester Blok zeggen! Alle dagen keek je rond op die vuilnishoop of er nog iets te vreten lag, een appel of zo! Slappe komkommers, waren ook eetbaar, met een ander delen?? Dat deed je niet, die ander deelde ook niet met jou.
De Duitse jongeman had ik inmiddels los gelaten, wees hem het > Oosten, hij volgde mij, was onder de indruk, ik vertel hem over de achtergelaten, leeggeroofde winkels, met de verlaten woonverdiepingen, de JodenBreestraat, met het gehate gele bord ,,Juden viertel’’ wat voor de joodse broodbakkerij van Theeboom opgesteld stond, tegenover het Rembrandthuis.
De JodenBreestraat waar toen Joodse Amsterdammers met koffers en bepakking op weg waren naar de Hollandsche Schouwburg. Kinderen, buurtgenootjes die van school thuis kwamen, in een leeg huis. Hun ouders waren al eerder opgehaald. Kinderen die ontredderd op pad gingen, met familie, mee met buren, of andere mensen, die zelf ook opgeroepen waren, zich toch over de verlaten kinderen ontfermde.
We draaien naar het Zuiden > de Zwanenburgwal. In de verte op de achtergrond de Amstel.
Links op de hoek Zwanenburgwal - Waterlooplein, het voormalige confectiekleding, mantelatelier van S.I de Vries, waar op een dag alle naaisters van joodse afkomst, waar bij ook ons buurmeisje, Judith ingespert zijn, als straf wegens de eerdere staking, atelier Hollandia-Kattenburg aan de Valkenweg, Amsterdam Noord.
Links om de hoek, het verlaten Waterlooplein met een schuilbunker van beton, waar ook de openbare joodse school al een tijd leeg stond.
Joodskoffiehuis ,,Marktzicht’’ van Swaab, op de andere hoek leeg en half gesloopt.
Geen joodse markkooplui meer aanwezig, verplaatst naar de speeltuin, of al op transport.
Verder links aan de Zwanenburgwal, de oneven kant, even voorbij de zaak van de schoenmaker, daar waar het kopschoppen is uitgevonden, een onderduiker, lag urenlang, te huilen, kermend van de pijn! Grüne-Polizei, Duitse jongens die er plezier in hadden. Soms nog, met hun zware leger schoenen, een trap extra toegaven, wat wij konden zien uit de erker van ons huis, er schuin tegenover
Waar meneer Alderwereld, een beleefde verschijning in de buurt, keurig gekleed met bolhoed, met koffertje op weg naar de Hollandsche schouwburg. Zijn laatste mop aan de schoenmaker vertelde!
Voor iedereen een vriendelijk woord of groet, beleefd zijn bolhoedje even optilde.
Ook hij werd te werk gesteld. Hij dacht zelf aan de Notre-Dame in Parijs, als klokkenluider. Hij was zwaar gehandicapt, hij droeg een bochel!!
De moed nemen, toch nog voor een laatste, Jiddische witz
Links op de achtergrond: het waar het verdwenen Hoofd-distributiekantoor de klaagmuur van Amsterdam, ooit stond. Rechts. Zwanenburgwal, de even kant, achteraan, het stukje tussen de Staalkade en Staalstraat, waar ik toen woonde. Waar met verloop van tijd al onze Joodse buren verdwenen waren. Ook het joodse buurmeisje van de Staalkade,
Buurvrouw Engeltje die aan haar haren, precies op haar 70e verjaardag de trap afgesleurd werd. De fietsenmaker/stallinghouder, weg.
Fa. S. Weening; Gaas, Draad & IJzerwaren, leeg geroofd! Net als Fa.Leeuwenberg.
Op de hoek Zwanenburgwal - Raamgracht, een oude oma die al lange tijd bedlegerig was, elke dag als ik naar en van school, voorbij kwam, altijd even naar mij zwaaien, oma deed het ook bij andere buurkinderen, zij is kruipend van de pijn letterlijk de stenen stoeptrap afgeschopt. Direct naast de brug, richting de Raamgracht een kort stukje gracht, waar vroeger, (voor de aanleg wegens de 1e metrobouw Oostlijn) een stuk of vijf huizen, die al deels in de hongerwinter gesloopt waren wegens brandhout. Bij een van die huizen was de voorgevel al ingestort Daar was een zware misdadiger, druk bezig brandhout weg te slopen, hij werd daar ter plaatse doodgeschoten door een agent, een jongetje van 8 jaar, alleen maar wat brandhout voor thuis. Ik kende hem van school. De smeerkezen, namen het sloophout in beslag, en mee naar het politiebureau naast de Mozes en Aäronkerk. Misschien wel voor eigen gebruik?
Van af de brug, West op, wijs ik hem de Zuiderkerk in de Zandstraat (verscholen achter de huidige nieuwbouw in Sint-Antonius Breestraat), in de hongerwinter, toen het grootste lijkenhuis van Amsterdam. Elke dinsdag reden over deze brug, paard en wagens, met het opschrift ,, Amsterdamsche Vleeschhouwerij’’ (afkomstig van het abattoir) volgeladen met vermagerde lijken naar de Oosterbegraafplaat, aan de vorm van de dekzeilen kon je duidelijk zien dat mensen zonder kist, om en om opgeladen waren, er heeft in die buurt veel meer plaats gevonden.
Vertel hem dat mensen in de koude hongerwinter wekenlang dood op bed lagen voordat zij werden aangegeven als overleden. Dat was te zien, in die kou, omdat er dan een raam wagenwijd open stond! Op die manier kon je clandestien de voedselbonkaarten langer gebruiken, voor nog wat extra eten.
Er is veel meer gebeurt, als wat ik weet. Verhaal alleen wat ik opgemerkt hebt, in die 4-5 jaren, als ik over die brug, naar school of naar huis ging.
De Zwanenburgwal / Oude Schans, twee grachten waar volgeladen dekschuiten met geroofde meubelen doorheen voeren, naar het pakhuis van Puls. Aan de Groenburgwal, vlakbij het houten ophaalbruggetje.
Waar had die jongeman schuld aan? Helaas! Misschien maakte hij een grapje, geen een plaats was bezet!
Ik heb hem en zijn maten duidelijk laten merken, dat in mijn oren ,,Besetzt’’ hier verkeerd viel.
Zij waren allen stil, ook andere toehoorders.
Voor de schrik, heb ik hen allen een biertje aangeboden.
Vrgr.Geep
1994 - 2014 is voor ons reden voor een fuifje. Met maar 2 gasten, Zij en ik.
Een dezer dagen vieren wij dat ik mijn ziel verkocht voor 1 gulden,

*) Een van mijn onnozele minpunten zijn, ik herken geen mens, ik heb geen drang om te loeren, wie is wie!
Tot groot ongenoegen van mijn bekenden.
Loop zonder gedachten, in de Haarlemmerstraat naar de Mof; werkkleding: in Amsterdam. Passeer een sjofele man, ik met de gedachte, wat moet die vent, hij keek mij strak aan, ik liep door, toch wel nieuwsgierig, kijk even om, hij ook….., verrek, het is men ouwe vaar!
Patru (R.I.P)

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Patru (R.I.P) »

Dag Geep,

Weer met aandacht je verhaal gelezen, net als bij je vertellingen op dat andere topic.
Met alles wat je in die buurt hebt meegemaakt als achtergrond was je reactie op dat "besetzt" heel begrijpelijk.
Maar mooi dat je die jongens na afloop nog een biertje hebt aangeboden. :)

Als late tweeling uit 1935 op naar half juni. Dan kun je vieren dat je de gemiddelde leeftijd van de Nederlandse man bereikt en dan ook nog de trouwdag. Goede vooruitzichten :-D

De meningen over de schietpartij op 7 mei 1945 op de Dam buitelen ook weer over elkaar heen. De Oud Amsterdammer besteedt er veel aandacht aan.
Bekend was al lang dat het de BS niet was toegestaan wapens te gebruiken; zie de brief van Bernhard. Nu komt het verhaal van de inname van de Three Castles ook weer te voorschijn. Het ging er allemaal rommelig aan toe in die dagen. De exacte toedracht zal denk ik nooit boven water komen.
Brief Bernhard.jpg
Brief Bernhard.jpg (139.35 KiB) 2759 keer bekeken
Three Castles.jpg
Three Castles.jpg (209.13 KiB) 2759 keer bekeken
Groeten, Paul G.
Geep
Berichten: 865
Lid geworden op: 07 apr 2012 18:49

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Geep »

Hr.Paul, onze hartelijke dank voor de wensen, betreffend het komend feestgedruis.
De geschiedschrijvers hebben grote steken laten vallen, aangaande de vele kinderen die net als ik,
de raderen van die tijd hebben beleefd, verteld en beschreven.
Elk kind uit die tijd heeft zijn eigen verhaal uit zijn eigen leefomgeving.
De toenmalige – betweters- wisten het nog beter dan de kinderen, die er midden in stonden.
Wat weten jullie snotneuzen er van af. ???
Ik heb als jochie goed geluisterd naar mijn gymleraar meester Otto.
Die zei ooit tegen mij; ,,schrijf duidelijk op wat je ziet, hoe klein het ook is, een veertje van een vogel, een blaadje van een boom, als je het maar opschrijft’’
Getuige mijn eerder verhaal hierboven, Ik begin mijn verslag met de kerstdagen in Sydney.
Via de Hongerwinter 1944 eindigt het oorlogsdrama 1994 bij een stel Duitse jongens, die ik in een half uur vertel over deze buurt van mijn jeugdjaren.
Ik weet niets van oorlogsgeweld af. Geen bommen, geen vernietiging
Die heb ik alleen van horen zeggen, wel van anderen, en openhartige kombuizers.
Het eerst echte geweld, was mijn ervaring op de Dam op Dinsdag 7 mei. 1945.
Het beruchte schietincident. Met ‘n schampschot langs me neus!
Ik had weleens contact met een buurman op de gracht die was kunstschilder, daar vroeg ik wel eens raad. Over mijn tekeningen. Er was ook wel eens bij hem een vriend/buurtgenoot die noemde mij altijd ,,Boertje’’, een verwijs naar mijn afkomst. Die man woonde vlak bij ons op de Amstel.
Ook zag ik hem wel eens op straat, als wij in de buurt van zijn huis aan het spelen waren.
Van af de Dam vluchtte ik naar de Damstraat, even voor het Beurspoortje word ik bij een deur naar binnen getrokken, in de die hal stonden nog meer mensen bij elkaar. Buiten hoorde je duidelijk schieten. Geschreeuw en huilen. Ook gingen er mannen over een trap naar boven. Ik ook.
Ik was op dat moment alleen, niemand verbood mij iets! In een hoek van de bovenhal stond een deur open ik keek en wilde naar binnen gaan, bij een erker zag ik een flits van de Dam. Gelijk krijg ik een stevige ram tegen men kop….., Gvd………., Geepie………, sodemieterop.
Dat was die zelfde buurman van de Amstel, van die dag was ik het meeste onder de indruk, dat hij mijn echte naam wist.
Voor dat schampschot moest ik naar het Binnen Gasthuis.
Er liggen mogelijk nog veel meer verhalen op zolders. Meer als dat wij denken.
De geschiedenis van die jaren is nog lang niet compleet.
Ik ben er wel zuinig op.
Vrgr.Geep
Gebruikersavatar
Jos Linders
Berichten: 3419
Lid geworden op: 22 feb 2005 16:50
Locatie: Nijmegen

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Jos Linders »

Vandaag is het 70 jaar geleden dat operatie "market garden" begon, van belang voor die operatie waren de bruggen bij nijmegen en arnhem. Parachutisten werden gedropt bij nijmegen en wisten de stad te bevrijden en de waalbrug te veroveren.
Bij arnhem ging het helaas mis en nijmegen bleef enkele maanden frontstad.
Vanmiddag was er een optocht van oude legervoertuigen en nog enkele veteranen die de slag hebben beleeft, de oversteek in de kleine bootjes werd na gespeeld, helaas heb ik hier geen foto's van i.v.m. de drukte. Wel heb ik enkele jeeps kunnen fotograferen.
DSC00242.jpg
DSC00242.jpg (207.02 KiB) 2532 keer bekeken
DSC00243.jpg
DSC00243.jpg (206.12 KiB) 2532 keer bekeken
DSC00246.jpg
DSC00246.jpg (260.01 KiB) 2532 keer bekeken
Op de achtergrond de brug waar het om ging.
DSC00247.jpg
DSC00247.jpg (165.29 KiB) 2532 keer bekeken
En een speciaal voor Harry uit C.
DSC00245.jpg
DSC00245.jpg (151.55 KiB) 2527 keer bekeken
Groetjes uut nimwegen, Jos Linders.
Ulpia Noviomagus Batavorum

https://www.nijmegen.nl/diensten/webcam/
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10558
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door jdbvos »

Oorlogsherinneringen....
Die hadden m'n ouders wél...
Ma vertelde er wel over, pa ook wel, maar alleen héél sporadisch vertelde hij dingen, waar je als kleine jongen nachtmerries van kon krijgen. En het bleef bij die sporadische momenten.....
Alleen als een Duitser stond te schreeuwen in de bekende fortissimo staccato-wijze, dan vloog hij op, met vuurspuwende ogen, en maakte verbaal die man zo groot als Klein Duimpje.
"...Ik zie zó weer zo'n vuile rotpet met van die doodskoppen op je harses !" zei hij ondermeer.....
Oei, wat kon m'n vader dan boos zijn, zeg !
En je hebt nog nooit Duitsers zó goed Nederlands zien verstaan ! :-D
Later hadden zij (m'n ouders) en wij (de jeugd) ook prima vriendschappen met oa Duitsers.


Ik heb alleen het laatste staartje van de Falklandoorlog meegemaakt. Geen wapen of zo: we namen gewoon wat spulletjes mee die ze wel gebruiken konden....
Niet in het konvooi, maar later, via Ascension Island....

Maar ik heb m'n portie van oorlogsbuit vergaren, roven en verkrachten (uiteraard) in de oorlog wel gehad, hoor...
In de oorlog tegen de inflatie :mrgreen:
Oost, west...ook best
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14382
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Harry G. Hogeboom »

En een speciaal voor Harry uit C.
Da's een mooie "Maple Leaf" Jos en dadduh Gij bedankt zijt eeeh......mooi om te zien en we tikken even aan de pet, want er zullen best een partij Canadese jonge gasten het leven erbij in geschoten hebben toen dat daar misging met Market Garden. Soms lijkt het wel of "ze" weer opnieuw beginnen met "lessen leren" na 70 jaar.......aahwel. Ik zal de foto afdrukken en in het boek " A bridge too far" stoppen!!
aaait vedan
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Harry Bernd (R.I.P.)

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Harry Bernd (R.I.P.) »

Door het focussen van de Nederlandse geschiedenis op het westen werd, en wordt, de bijdrage van Canada aan het bevrijden van Nederland zwaar onder belicht.Zeker hier in het Noorden zijn we hen veel verschuldigd.
Harry


Plaats reactie