Woudsend, tussen de meren.
Re: Woudsend, tussen de meren.
Omdat het ankerspil van de Karakorum het anker niet wilde laten vallen moest er nog wat onderhoud gebeuren.
We gingen dus nog even twee dagen naar Friesland om wat reparatie te doen en een stukje te varen.
Op de Welle, waar we liggen, is het in de avond en nacht erg stil in vergelijking met de provinciale weg waar wij aan wonen dus is het een soort vakantie voor ons.
Het ankerspil is snel gefikst, om de een of andere reden is de kunststof remklos wat uitgezet, zodanig dat de nestenschijf niet meer vrij kwam.
Met wat gewrik en geweld kwam de nestenschijf los en met een zoetvijl nam ik 0,15 mm van de asstomp af, het was zwart nylatron en dat vijlde nogal makkelijk. De kunst was om het een beetje rond te houden maar dat lukte aardig.
Na een half uurtje passen vijlen en weer passen liep het anker weer ratelend en zonder hulp de Welle in, wel een veilig gevoel dat we in ieder geval de spijker weer kunnen laten vallen.
Omdat we nu wat tijd over hadden gingen we naar Workum waar we al tijden niet geweest zijn, in de vaart naar Workum was het even niet erg druk en we moesten zelfs een brugopening vragen omdat wij de eerste waren bij de gesloten spoorbrug.
Marieke zei dat ik niet vast hoefde te maken, ze kon de meldknop zo wel bereiken.
Nadat ze drie knopjes van rubber boven op de kast bekeken had vroeg ze welke van de drie ze in moest drukken, dat waren geen knoppen maar rubberstoppen om de kabel-invoergaten af te dichten. we leren telkens nog bij
Na indrukken van het rechthoekige toetsje naast de speaker meldde de brugwipster dat de brug aanstonds geopend zou worden, dus kwam het goed.
Direct na de brug in de weg zochten we een ligplaats omdat in de vaart zelf al aardig wat boten lagen en verder varen door de bruggen alleen maar werk zou betekenen.
Te voet Workum in waar het bijzonder druk was met volle terrassen en veel winkelend publiek, zelfs bij de ijsboer moest je lang wachten.
Een ouder echtpaar zat naast mij van een ijsje te likken en de man zei tegen zijn vrouw dat vroeger zijn tanden zeer deden bij het eten van ijs.
De vrouw antwoordde dat tegenwoordig alles nep is. Om mijn vraag of ze de tanden van haar man bedoelde of het ijs kon ze wel hartelijk lachen, meneer keek mij boos aan en zweeg.
In Workum werden veel oude panden opgeknapt en er werd ook nieuw gebouwd in een aangepaste stijl, een mooi stadje om even te bezoeken.
Een pand bij de brug kreeg een uitgebreide schilderbeurt zodat we even binnen konden gluren waar allerlei oud gereedschap hing.
Verder keken we bootjes en hielden ons rustig.
We gingen dus nog even twee dagen naar Friesland om wat reparatie te doen en een stukje te varen.
Op de Welle, waar we liggen, is het in de avond en nacht erg stil in vergelijking met de provinciale weg waar wij aan wonen dus is het een soort vakantie voor ons.
Het ankerspil is snel gefikst, om de een of andere reden is de kunststof remklos wat uitgezet, zodanig dat de nestenschijf niet meer vrij kwam.
Met wat gewrik en geweld kwam de nestenschijf los en met een zoetvijl nam ik 0,15 mm van de asstomp af, het was zwart nylatron en dat vijlde nogal makkelijk. De kunst was om het een beetje rond te houden maar dat lukte aardig.
Na een half uurtje passen vijlen en weer passen liep het anker weer ratelend en zonder hulp de Welle in, wel een veilig gevoel dat we in ieder geval de spijker weer kunnen laten vallen.
Omdat we nu wat tijd over hadden gingen we naar Workum waar we al tijden niet geweest zijn, in de vaart naar Workum was het even niet erg druk en we moesten zelfs een brugopening vragen omdat wij de eerste waren bij de gesloten spoorbrug.
Marieke zei dat ik niet vast hoefde te maken, ze kon de meldknop zo wel bereiken.
Nadat ze drie knopjes van rubber boven op de kast bekeken had vroeg ze welke van de drie ze in moest drukken, dat waren geen knoppen maar rubberstoppen om de kabel-invoergaten af te dichten. we leren telkens nog bij
Na indrukken van het rechthoekige toetsje naast de speaker meldde de brugwipster dat de brug aanstonds geopend zou worden, dus kwam het goed.
Direct na de brug in de weg zochten we een ligplaats omdat in de vaart zelf al aardig wat boten lagen en verder varen door de bruggen alleen maar werk zou betekenen.
Te voet Workum in waar het bijzonder druk was met volle terrassen en veel winkelend publiek, zelfs bij de ijsboer moest je lang wachten.
Een ouder echtpaar zat naast mij van een ijsje te likken en de man zei tegen zijn vrouw dat vroeger zijn tanden zeer deden bij het eten van ijs.
De vrouw antwoordde dat tegenwoordig alles nep is. Om mijn vraag of ze de tanden van haar man bedoelde of het ijs kon ze wel hartelijk lachen, meneer keek mij boos aan en zweeg.
In Workum werden veel oude panden opgeknapt en er werd ook nieuw gebouwd in een aangepaste stijl, een mooi stadje om even te bezoeken.
Een pand bij de brug kreeg een uitgebreide schilderbeurt zodat we even binnen konden gluren waar allerlei oud gereedschap hing.
Verder keken we bootjes en hielden ons rustig.
- Bijlagen
-
- DSC08806om woudsend workum.JPG (183.43 KiB) 745 keer bekeken
-
- Berichten: 1481
- Lid geworden op: 26 mar 2016 16:10
Re: Woudsend, tussen de meren.
Je had best nog wel wat ruimte om een Nederlands vlaggetje aan de stang van het
fietszadeltje te hangen.
fietszadeltje te hangen.
Re: Woudsend, tussen de meren.
Jacob, wij voeren de vlag van de Achterhoek op het hek dat zorgt samen met de naam van ons bootje nog wel eens voor vragen.
De meest voorkomende is: " Karakorum" zijn dat de afkortingen van de namen van de kinderen?" Ook veel voorkomend, wat betekent die naam?
De meest voorkomende is: " Karakorum" zijn dat de afkortingen van de namen van de kinderen?" Ook veel voorkomend, wat betekent die naam?
Re: Woudsend, tussen de meren.
Nullarbor als naam.... Ook succes verzekerd !
Nee, dan kun je ook heel duidelijk zijn met een naam...
Jaren terug kwam in Hindeloopen een boot binnen met als bemanning overduidelijk een zoonlief met een kudde vrindjes....
Achter de boot sleepten ze hun rubberboot met aanhangmotortje mee.
Trots stond de naam in zwarte plakletters op de flanken:
"Kondoompie"
Ik heb maar niet gevraagd wie doorgaans in die boot zat...
Nee, dan kun je ook heel duidelijk zijn met een naam...
Jaren terug kwam in Hindeloopen een boot binnen met als bemanning overduidelijk een zoonlief met een kudde vrindjes....
Achter de boot sleepten ze hun rubberboot met aanhangmotortje mee.
Trots stond de naam in zwarte plakletters op de flanken:
"Kondoompie"
Ik heb maar niet gevraagd wie doorgaans in die boot zat...
Oost, west...ook best
Re: Woudsend, tussen de meren.
Even buiten de lijntjes kleuren, maar ik vond het een aardige aanvulling op de verhalen die hier worden geplaatst.
René
René
Ik leit m'n tong hier altoid foin ofskrape
Re: Woudsend, tussen de meren.
Hij is leuk..
Je wordt al geboren
Je wordt al begraven
Waarom zou je ook nog worden geleefd?
Je wordt al begraven
Waarom zou je ook nog worden geleefd?
Re: Woudsend, tussen de meren.
Dus vluchten kan nog wel... naar Duitsland
Re: Woudsend, tussen de meren.
...werd sinds "Die Wende" toch al zo genoemd ? vm Oost-Duitsland VluchtMogelijkheid Oost-Duitsland
In dat oosten werd die 'vluchtmogelijkheid' veelvuldig gezocht, en ná de Wende ook die vluchtrichting zo'n 180graden...
In dat oosten werd die 'vluchtmogelijkheid' veelvuldig gezocht, en ná de Wende ook die vluchtrichting zo'n 180graden...
Oost, west...ook best
Re: Woudsend, tussen de meren.
1 en 2 september was het mooi zomerweer dus gingen we bootje varen, deze keer was de koers Woudsend-Stavoren-Hindeloopen-Woudsend.
Met de fiets is het zo gebeurd maar met een bootje kan het iets langer duren
Voor de zeilers was er niet veel te beleven, geen zuchtje wind, dus er werd veel van motoren gebruik gemaakt.
De vakanties zijn al weer voorbij dus weinig verkeer op het water en vlotte brugbediening, in Stavoren ligt de binnenhaven vol dus moeten we afmeren tussen wat paaltjes op een zeilbootstekkie.
De zeilers zien ons met enig wantrouwen richting de vrije plek koersen, "ouwe knakkers in zo'n vletje " je kan het ze horen denken.
Een behulpzame Duitser komt van zijn zeilschip af en helpt Marieke met de touwtjes, dat is altijd een grappig gedoe omdat Marieke de vlet altijd met een touwtje aan de middenbolder ergens aan vastknoopt en dan zien we wel verder, deze hulp wil een voortros terwijl ik liever voor een spring zou hebben om de vlet af te stoppen.
Nou ja, het anker hangt op kadehoogte dus het maakt vandaag geen verschil hoe we het doen in een windstille haven.
De zeilers vallen in het gebruik wel mee, het wordt nog gezellig en onze Duitse buurman heeft een prachtige grote hond die zich prima gedraagt.
We gaan bij de sluis kijken en lopen langs de dijk naar de spoorhaven, het is redelijk druk in Stavoren maar iedereen geeft elkaar de ruimte.
We halen een ijsje en terwijl we dat nuttigen komt er een bruine labrador het ijs uit onze monden kijken, hij moet wat geduld oefenen maar met 2 restantjes is hij zeer tevreden en sjokt weg naar het volgende adres.
Omdat wij aan een tamelijk drukke provinciale weg wonen is de rust in een Friese haven altijd prachtig, dat slaapt goed.
2 september is het water in de haven zo glad dat je de huizen erin ziet spiegelen, Marieke maakte daarvan een foto uit de kooi.
Omdat we vroeg wakker waren besloten we te doen wat al lang op de lijst stond, op eigen kiel naar Hindeloopen binnendoor.
We moesten daarvoor langs Koudum en daarna onder een spoorbrug door maar dat gaf geen probleem, een mooi tochtje waarbij we slechts watersporters op supplanken en in roeiboten tegenkwamen.
In Hindeloopen zelf is het onwaarschijnlijk druk, zelfs op de kademuur bij de haven is terrasruimte gemaakt.
Desalniettemin moest je voor koffie in de rij staan of een afspraak maken, dat ging het dus niet worden.
We vonden een plekje in een hoekje waar het nogal tochtte en waar kennelijk niemand wilde zitten, daar kregen we vlot koffie en hoefden we slechts ons telefoonnummer op te geven voor het geval er Corona ontdekt zou worden na ons bezoek, alles went.
Op de terugweg naar Woudsend zochten we een ligplaats achter de brug bij Koudum, daar zien we een grote huurboot richting brug koersen.
De brug is een vaste brug met een hoogte van 2,50 meter, de schipper haalde op het laatste moment de snelheid uit zijn schip terwijl de hele bemanning op hun telefoontjes stond te loeren.
Een jacht van 15 meter in die sloot draaien was nog niet erg makkelijk maar de schipper bracht het keurig voor elkaar, zonder waterkaart in die sloten varen is zorgen voor verrassingen.
Enfin plaatjes kijken...
Met de fiets is het zo gebeurd maar met een bootje kan het iets langer duren
Voor de zeilers was er niet veel te beleven, geen zuchtje wind, dus er werd veel van motoren gebruik gemaakt.
De vakanties zijn al weer voorbij dus weinig verkeer op het water en vlotte brugbediening, in Stavoren ligt de binnenhaven vol dus moeten we afmeren tussen wat paaltjes op een zeilbootstekkie.
De zeilers zien ons met enig wantrouwen richting de vrije plek koersen, "ouwe knakkers in zo'n vletje " je kan het ze horen denken.
Een behulpzame Duitser komt van zijn zeilschip af en helpt Marieke met de touwtjes, dat is altijd een grappig gedoe omdat Marieke de vlet altijd met een touwtje aan de middenbolder ergens aan vastknoopt en dan zien we wel verder, deze hulp wil een voortros terwijl ik liever voor een spring zou hebben om de vlet af te stoppen.
Nou ja, het anker hangt op kadehoogte dus het maakt vandaag geen verschil hoe we het doen in een windstille haven.
De zeilers vallen in het gebruik wel mee, het wordt nog gezellig en onze Duitse buurman heeft een prachtige grote hond die zich prima gedraagt.
We gaan bij de sluis kijken en lopen langs de dijk naar de spoorhaven, het is redelijk druk in Stavoren maar iedereen geeft elkaar de ruimte.
We halen een ijsje en terwijl we dat nuttigen komt er een bruine labrador het ijs uit onze monden kijken, hij moet wat geduld oefenen maar met 2 restantjes is hij zeer tevreden en sjokt weg naar het volgende adres.
Omdat wij aan een tamelijk drukke provinciale weg wonen is de rust in een Friese haven altijd prachtig, dat slaapt goed.
2 september is het water in de haven zo glad dat je de huizen erin ziet spiegelen, Marieke maakte daarvan een foto uit de kooi.
Omdat we vroeg wakker waren besloten we te doen wat al lang op de lijst stond, op eigen kiel naar Hindeloopen binnendoor.
We moesten daarvoor langs Koudum en daarna onder een spoorbrug door maar dat gaf geen probleem, een mooi tochtje waarbij we slechts watersporters op supplanken en in roeiboten tegenkwamen.
In Hindeloopen zelf is het onwaarschijnlijk druk, zelfs op de kademuur bij de haven is terrasruimte gemaakt.
Desalniettemin moest je voor koffie in de rij staan of een afspraak maken, dat ging het dus niet worden.
We vonden een plekje in een hoekje waar het nogal tochtte en waar kennelijk niemand wilde zitten, daar kregen we vlot koffie en hoefden we slechts ons telefoonnummer op te geven voor het geval er Corona ontdekt zou worden na ons bezoek, alles went.
Op de terugweg naar Woudsend zochten we een ligplaats achter de brug bij Koudum, daar zien we een grote huurboot richting brug koersen.
De brug is een vaste brug met een hoogte van 2,50 meter, de schipper haalde op het laatste moment de snelheid uit zijn schip terwijl de hele bemanning op hun telefoontjes stond te loeren.
Een jacht van 15 meter in die sloot draaien was nog niet erg makkelijk maar de schipper bracht het keurig voor elkaar, zonder waterkaart in die sloten varen is zorgen voor verrassingen.
Enfin plaatjes kijken...