Op de site van makelaar Goliath zijn alle details van beide slepers te vinden inclusief foto's van het interieur en de machinekamer.
De volgende ochtend was het een klein wereldje maar omdat we terug naar Woudsend wilden maakten we toch maar voor en achter voor vertrek.
Het was doodstil aan de kade en ik zag noch hoorde een boot of bootmotor, ik liet de Karakorum stuurboord uit het vaarwater indrijven en hoorde Marieke roepen dat er een schip naast me zat. Dat gebeurd me niet vaak, als excuus kan ik vermelden dat het jachtje geen motorgeluid maakte ondanks de hoge leeftijd van het ding. De schipper reageerde prima en kon er wel om lachen.
Even wachten voor de brug omdat er nog en catamaran achter ons aan kwam en daarna werden we het kanaal opgelaten, het kanaal was glad als een spiegel en zag eruit als een ouderwetse zwart-witfoto, prachtig.
Een paar nachtvissers lagen te snurken in een legertentje met hun hengels voorzien van alarmspullen, vissen is ook niet meer wat het geweest is
De bruggen draaiden vlot en de paar schepen die we tegenkwamen hadden ontiegelijke haast.
Bij de Panhuyzerbrug moesten we naar de meldsteiger dit keer, de catamaran was bij de laatste brug wat achterop geraakt.
Marieke drukte op de meldknop en zoals wel vaker kwam er geen enkele reactie, niet erg wij hadden tijd genoeg.
Om de een of andere reden stroomde het water een beetje en af en toe gebruikte ik de hekschroef om het bootje recht voor de brug te houden.
Dat maakt wel wat herrie, maar het was inmiddels al koffietijd dus iemand waker maken leek ons niet echt mogelijk.
Opeens, als een duivel uit een doosje, schoot er een mannetje uit het huis naast de brug ( oude brugwachterswoning?), hij gebaarde driftig naar Marieke dat ze op het knopje moest drukken.
Marieke doet graag iedereen een plezier en dus drukte ze weer op het onderste meldknoppie en ook nog maar even op het bovenste knoppie, waarop ik zei dat we nu wel een pikheetje zouden moeten wachten omdat de brugwipper in Leeuwarden van zulke acties niet houdt.
Het viel mee, de ome van het huisje kwam nog een keer driftig naar buiten maar er was gelukkig door het verkeerslawaai geen conversatie mogelijk.
Inmiddels was de catamaran achter ons aangekomen en ook aan de ander kant van de klap lag een iemand een sloep gaande te houden.
Het verkeer met daarin een groot aantal campers kwam weer tot stilstand en vormde direct een lange file aan beide kanten, ik snap nu wel dat sommige automobilisten de pest aan jachtjes hebben. Daarna scharrelden we via de kortste route naar Woudsend