Vliegmaatschappijen

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
kees
Berichten: 228
Lid geworden op: 22 jul 2004 19:56
Locatie: klundert

Bericht door kees »

Vlieg bijna altijd met de KLM, meestal naar midden oosten, en voor mij hoeft dat niet!
Het enige, maar wel een heel belangrijke, voordeel is dat ze in Nederland aankomen!
Voor de rest zijn er betere en mindere!
Grootste nadeel is dat de plaatsen zo krap zijn!!!!!
Echt veel kleiner dan Gulf Emirates of Qatar!
Als je bij KLM je knieën durft bij elkaar te doen krijg je bonje met de man voor je! Die heeft ze in zijn lenden zitten dan. Als je dan in de midden stuk zit aan de zij, dan kan je je voeten niet naast elkaar zetten omdat er een kastje zit voor de schermpjes! Is toch niet normaal meer!
Maar ja je bent wel het snelst terug thuis, dus nemen we dat maar voor lief!

Kees

Gebruikersavatar
leo-shof
Berichten: 2906
Lid geworden op: 23 dec 2006 21:05
Locatie: 0174

Bericht door leo-shof »

goeie avond mennojan
wij boekten begin januari (2007)
bij:reisbureau staalduinen
in:monster
je zou misschien per telefoon kunnen boeken?
ik weet niet of je uit de buurt komt
succes leo
Het slechtste wiel van de wagen kraakt het meest . :roll:

LEO
Gerard

//

Bericht door Gerard »

Vliegmaatschappijen. Ik heb niet zo veel gevlogen als voorgaande sprekers, waar van Theo wel de kampioen is :-D . Maar toch in de loop der jaren voor aflossing een paar maal moeten (mogen) vliegen. Sabena. Echt Belgisch: Zeer beleefd en voorkomend, spraken vloeiend Vlaams, Frans, Italiaans en Engels. Uitstekend eten, goed nagerecht met allerlei lekkers, na het eten kwam een stewardess met een wagentje dranken, gratis wijn en bier.

Thai International. Daar hoeven we weinig over te zeggen. Vriendelijk, gedienstig, heerlijk eten, goede bediening.

Cathai Pacific. Echt Chinees. Een beetje boers. Weinig dienstbaar, lang wachten, redelijk eten, wa schrielekes.

Philippine Airlines: Van het zelfde. Zaten in de gaten te houden hoeveel bier ik dronk, na 12 uur en zes blikjes was het afgelopen. Een beetje uit de jungle gerukt. Maar als je een beetje van de taal spreekt, al is het maar ,,goeiemorgen", draaien ze helemaal bij. Mijn zeehengels werden netjes in de pantry gezet, samen met de tas lasspullen en laskap. op binnenlandse vluchten een paar maar m`n herses gestoten tegen de bagagerekken in zo`n Fokker F27. Het bagageruim was verhoogd, ten koste van de stahoogte. Kisten met stinkende durians (wel verrekkes lekker),geroosterd varkensvlees, manden met kippen, en hele verhuizingen.

Al Italia. Staken. Stonden uren vast in Rome. Wel heel behulpzaam en gezellig volk. Mag die gasten wel. Goed eten en drinken, maar dat spreekt vanzelf.

Kale Mem. De naam zegt het al. Plastic bestek waar je de klep aan open haalde. Geen been ruimte, zelfs geen knieruimte. Schraal eten. Bitse stewardessen, slecht Nederlands. ,,Sechetes? Kakkuhewpe?" Daar heb ik een geschrompelde jongeheer aan overgehouden. Wat nu komt LIEG IK NIET: ,,Ladies en gentlemen: Dis is your kepteen spieking: We vliegen nu in het Engelse luchtruim, alle dranken die U nu besteld dient U belasting over te betalen, U gelieve daar rekening mee te houden". Ik dacht dat ik van m`n kruk viel. Tegen het einde van de reis: ,,Meneejj, heppu een oojtelefoontje gehad? Dat mottu inlefere!" Toen werd ik een beetje vals. Dondert op. De Kale Mem had van die grijze oortelefoontjes, maar ik had altijd een zwarte bij van de Thai International. Ik liet dat zwarte ding zien en zei dat ze ergens anders moest gaan zeveren. Madam droop af.

De binnenlandse vluchten is een verhaal apart, maar niet voor dit forum. Groet`n Gerard.
Gebruikersavatar
Jos Linders
Berichten: 3419
Lid geworden op: 22 feb 2005 16:50
Locatie: Nijmegen

Bericht door Jos Linders »

Heb niet zoveel gevlogen, meestal aflossen in Rotjeknor. Een vlucht vergeet ik nooit, dat was de thuisreis na het zinken van de Schiedyk.
Vanaf Vancouver lijnvluchtje naar Seatle van daaruit lijnvlucht naar New York dat was allemaal heel gewoontjes. Vanaf New York echter met een KLM toestel die leeg terug moest naar Amsterdam, dus met zo'n 35 man in zo'n groot toestel. De stewardessen hadden al gauw in de gaten hoe de vlag er bij hing en met de mededeling, jongens daar is de koelkast bedien jezelf, wij gaan achterin even slapen. Het liep in die vlucht van ongeveer zes uur behoorlijk uit de hand, in Amsterdam rolde een groot aantal mannen de vliegtuigtrap af.
De KLM heeft dat jaar minder winst gedraaid.

Groetjes, Jos2.
Ulpia Noviomagus Batavorum

https://www.nijmegen.nl/diensten/webcam/
Jos Komen (R.I.P)

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Ik denk dat er veel meer mooie vliegervaringen binnenkomen als dit topic verplaatst wordt. :-D
Tenslotte hebben velen van ons vaak meer airmiles dan zeemijlen gemaakt op sommige reizen. :lol:
Bij deze.
All the best
Jos
Jos Komen (R.I.P)

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

In 1971 heb ik een wel heel aparte en langdurige reis van Amsterdam naar Chittagong gemaakt om aan boord van de "Voorne" te komen.
Deze reis heb ik ergens beschreven, maar kan het effe niet terugvinden. :cry:
Een van de etappes was van Karachi in west Pakistan naar Dakha in oost Pakistan.
Met PIA, Pakistan International Airlines.
Een boeing 707, toen ik naar die kist strompelde zag ik al dattie slecht op zijn bandjes stond.
Er werd iemand met vier strepen en een typisch Engels koloniaal voorkomen de cockpit ingepiekeld.
Mijn medepassagiers hadden als handbagage kippen en geiten.
Toen we airborne waren hoorde ik geruststellende geluiden, Thisse isse the captain speakinke.
Een stewardess bood me een drankje aan, with the compliments of Pakistan International Airlines.
2 dollars please.
De motoren braakten rook uit, het leek wel of ze aan het roetblazen waren. :lol:
Maar ik ga pitt'n.
Zoek het hele reisverslag wel op en anders ga ik het helemaal opnieuw vertellen. :wink:
All the best
Jos
Theo Horsten (R.I.P.)

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Ik moest in Richards Bay een gearresteerde OBO gaan bekijken. In Richards Bay liggen altijd gearresteerde schepen. Die komen daar na het oversteken van de Indische Oceaan vanaf Australië wegens gebrek aan bunkers binnen en worden dan in de kraag gevat. Worden ze geveild, dan gebeurt dat in Durban, in het Royal Hotel, een Bed & Breakfast waar het goed toeven is, maar dit terzijde.

Afbeelding

Ik had op een mooie morgen een vlucht naar Richards Bay geboekt met de SAL, de Suid Afrikaanse Lugdiens. Dat was een prima maatschappij die ik wel vaker had gevlogen.
De vlucht werd afgeroepen en een gedienstige grondstewardess begeleidde mij en nog twee passagiers naar de gate, wat in dit geval niet meer was dan een glazen deur die op een platform uitkwam waar wat vliegtuigjes stonden.
"Have a pleasant flight," zei ze en hield de deur open.
Ik zag nergens een vliegtuig dat me geschikt leek om ons naar Richards Bay te vliegen, dus ik vroeg: "Where's the plane?"
"Loopt u maar met die heren mee," zei ze.
Die heren liepen naar een sportvliegtuigje dat inderdaad in de kleuren van de SAL was geschilderd en daar klauterden we aan boord. Er was plaats voor zes passagiers, althans dat dacht ik. Een piloot zat er nog niet in.
Een jongen met een donkere broek aan en een wit overhemd met twee zilveren strepen op de schouder stapte samen met ons in.
"Please fasten your seat belts. A life vest is under your seat," zei hij en ging zelf achterin zitten. Er was dus maar plaats voor vijf passagiers.
Even later verscheen de piloot. Dat was zo'n karikatuur van een "ace" uit de Eerste Wereldoorlog met een wat slordig leren jack aan, een snorretje, een witte sjaal om zijn nek en zeemleren handchoenen aan.
"Good morning," zei hij, zette zijn koptelefoon op, kletste wat met de toren, startte het machien en daar gingen we.
Nu dacht ik altijd dat je bij het vliegen met passagiers verplicht twee piloten moest hebben, maar daar zijn klaarblijkelijk uitzonderingen op, want deze jongen deed dat helemaal alleen. Bovendien deed hij dat luid zingend, misschien om de moed er bij ons in te houden want het was een tikkie hobbelig in de lucht en bovendien knipperden er allerlei rode lampjes met "ALARM" en piepten er wat signaaltjes, maar hij vloog vrolijk verder met zijn witte sjaal en zeemleren handschoenen en draaide om wat stapelwolken heen want erdoorheen zou nog veel meer bokkesprongen hebben betekend en wie weet nog meer alarmen hebben doen afgaan.
"Wilt u iets drinken?" klonk het naast me en daar was die jongen met dat witte overhemd en twee zilveren strepen, op handen en voeten - want rechtop lopen kon je in dat toestel niet - en een supermarktmandje voor zich uit schuivend. Een snelle blik leerde me dat hij de drank die ik best had kunnen gebruiken niet bij zich had en dus behielp ik me met een pilsje tegen de stuipen.
Ik wees naar het dashboard en het paneel boven het raam en vroeg aan die biertremmer wat al die rode lampjes betekenden - de zingende piloot wilde ik uiteraard niet storen bij het ontwijken van te veel remous.
"No idea," zei die jongen en kroop achteruit weer terug.
Toen ik in de gaten kreeg dat we met maar één piloot zouden vliegen, dacht ik: en als die nou eens niet goed wordt? Een hartverlamming krijgt of wie weet nog iets ergers? Ik had er min of meer op gerekend dat die jongen met die twee zilveren strepen de besturing dan over zou nemen, maar als die niet eens wist wat al die rode lampjes betekenden, kon ik dat ook wel vergeten. Als de piloot stierf, zouden we in de Indische Oceaan storten, dat was duidelijk. Of ik zou zelf rechts naast de dooie vlieger moeten gaan zitten en het toestel in de lucht trachten te houden. Daarna werd het dan een spannende film waarbij men mij vanaf de grond zou leren hoe ik moest vliegen en het toestel veilig ergens aan de grond zetten. Die dingen vertonen ze immers op tv?
"Just relax and keep her straight," en dan zo verder. Leuk om vanaf de bank naar te kijken met een glas en een knabbeltje bij de hand, maar niet in het echt met een dooie piloot naast je.

Maar we kwamen natuurlijk keurig in Richards Bay aan want bij de SAL zijn ze heus niet gek en die zingende vlieger kon heel best met dat ding vliegen en pleurde het geval keurig op de runway van Richards Bay.
Diezelfde avond vloog ik ook weer met hem terug. Toen zong hij niet meer, maar floot wel heel vals waardoor ik de alarmpiepjes niet zo duidelijk meer hoorde. Toen we Durban naderden was het inmiddels donker waardoor al die rode lampjes nog veel mooier knipperden, maar daar was ik toen al aan gewend en het uitzicht bij de landing was prachtig.

Twee dagen later begon de veiling in een prachtige zaal van het Royal Hotel. Het schip zou voor een grijpstuiver van de hand gaan, zo was mij verzekerd. Ik mocht tot 3 miljoen dollar gaan en had ook een bankgarantie tot dat bedrag in mijn koffertje zitten en ik was helemaal opgetogen want voor het eerst van mijn leven ging ik dan toch een schip kopen. Nu hoorde ik er pas écht bij en had me die dagen daar in het Royal ook als zodanig gedragen. Dat kostte een paar centen, maar daar let men in de wereld van het grote geld niet op.
De zaal zat hartstikke vol, veel voller dan ik had verwacht, want volgens mijn informatie was er nauwelijks belangstelling voor het schip en zou heel zeker niemand tot 3 miljoen dollar gaan.
De veilingmeester heette ons allemaal van harte welkom en zei dat er sinds de brochure van de veiling was uitgegeven het een en ander was veranderd. Het schip zou niet voor sloop worden verkocht, maar voor "further trading", reden waarom er werd geopend op 3,5 miljoen dollar. Wie biedt er meer dan 3,5 miljoen?
Toen was ik dus al uitgekakt met mijn bankgarantie van 3 miljoen en bedrukt verliet ik de zaal.

Bij de receptie boekte ik mijn terugvlucht naar Athene, ik weet niet meer met wie vanaf Jo'burg, maar van Durban moest ik weer met de SAL. Dat was een hele toestand bij het inchecken want het vliegtuig was zwaar "overbooked" en ze moesten, als ik me goed herinner, 23 mensen laten staan. Ik zwaaide wat met mijn Courtesy Card van de KLM, wat daar geen effect had en mijn kaart van de IAPA - de International Airline Passengers Association - wat wel een klein beetje indruk maakte en zei dat ik in Jo'burg een aansluiting naar Athene moest halen.
Er werd wat overlegd waarna me werd gevraagd of ik genoegen wilde nemen met een "crew seat". Ik zei dat ik eventueel gaarne bereid was om te blijven staan, zolang ik mijn aansluiting nu maar haalde.
We vlogen met een Airbus en mijn crew seat bleek de plaats van de werktuigkundige te zijn die al heel kort na het in dienst nemen van de Airbus niet meer aan boord hoefde te zijn. Ik zat dus net achter de beide vliegers en dat was leuk. Zo ziet men nog eens iets en zo maakt men nog eens iets mee.
Overigens waren alle moeite en kosten dus voor niets geweest, maar dat gebeurde in dat vak wel vaker. In datzelfde Durban betaalde ik 4000 dollar voor een helikopter die me vanaf de wal zes mijl naar buiten bracht, naar een schip en weer terug. Ook voor niks, maar dat is weer een ander verhaal.

Ach ja, dat vliegen... :)
Gebruikersavatar
proet
Berichten: 1873
Lid geworden op: 26 sep 2006 19:20
Locatie: Ruurlo
Contacteer:

Bericht door proet »

Eind zestiger jaren en begin zeventiger jaren moest ik regelmatig een vliegtuig halen. Dan kreeg je een telefoontje van rooie Buis er komt een taxi aan want je "moet" naar .....
Als ik mocht kiezen koos ik altijd Singapore Airlines goeie service en wat een goddelijke cabine personeel !

SAS was een goeie tweede en KLM liefst zoveel mogelijk mijden.

Proet
schokker
Berichten: 241
Lid geworden op: 06 jan 2007 22:21

Bericht door schokker »

http://www.youtube.com/watch?v=nGLiDTjnpI0

Goedkoopste vluchten bij Aeroflot.

Vertrek en aankomst niet gegarandeerd .
Jolly Sailor

Bericht door Jolly Sailor »

Nooit veel gevlogen daar zorgden de Groningse reders wel voor dat je op het schip kwam als het dicht in de buurt lag.

Maar mijn eerste vlucht was wel de allermooiste, we waren met de sloep met buitenboordmotor natuurlijk wat aan het rondvaren in de wateren rond Hamina zien we ineens een grote tent staan en even daarna een watervliegtuig dus wij er op af.

Komen daar langs de kant blijkt dat je er rondvluchten kon maken en voor dat we het wisten had onze kapitein Anne Visser gezorgd dat we een rondvlucht mee konden maken, we kregen niet eens tijd om over vliegangst na te denken.

Het opstijgen met zo,n watervliegtuig is ook apart er was wat wind dus liepen er wat golfjes en het opstijgen was net als je met een auto op een hele hobbelige weg rijdt.

Eenmaal op hoogte ging die de motor wat langzamer want het gaf me een herrie die motor de piloot/eigenaar zij dat het een VW motor was en vlogen we natuurlijk ook even over het schip en wat lijkt die dan klein en nietig zo van boven en we vlogen niet eens zo hoog.

Na zo,n 30 minuten over de omgeving van Hamina gevlogen te hebben werd de landing weer ingezet en het landen was natuurlijk ook weer hobbelig.

We hebben nog even met de piloot nagepraat en hij bleek met zijn vliegtuig rond te reizen in Finland en verdiende zijn kost met rondvluchten, het was een oud toestel een 4 persoons het merk weet ik niet meer met weinig comfort maar het was wel een belevenis om nooit te vergeten.


Plaats reactie