Langs het fietspad

[dita]

@ Harry,

Naar aanleiding van je bericht schiet het mij te binnen dat mijn allereerste fiets een echte doortrapper was. “Tempo” was het merk. Dit fietsje kreeg ik in de oorlog en kwam weg bij een Joodse familie die op transport gesteld was naar Duitsland en het dus “niet meer nodig hadden”. Die familie is waarschijnlijk aangetrouwde familie van ons geweest – Sara Rozenberg uit Leeuwarden was getrouwd met Hendrik Martinus Crane, een neef van mijn opa. De Rozenbergs zijn naar het concentratiekamp Sobibor afgevoerd. Sara overleefde het maar haar zuster Hanna Rozenberg niet. Op deze doortrapper (er zat geen rem op) heeft de halve zo niet hele buurt leren fietsen. Want wie had er een fiets in die tijd. De moffen namen naast radio´s ook de fietsen in beslag, tenminste zo is mij verteld.
“Wo ist mein Rad?” was de algemene vraag toendertijd. Maar op de foto kan ik nog net bij de trappers komen.
groeten
Martin

[Cor Leliard]

Hoi Martin,
zo'n fietsje heb ik ook gehad,met harde banden,doortrapper en blokken op de pedalen.
Weet niet waar deze fiets vandaan kwam.
gr uit het Bredase
Cor

[dita]

Cor,
Dat is heel goed mogelijk want Tempo fietsen werden in het Belgische gemaakt.
Fiets je nog?
gr.
Martin

[dita]

@ all,
Een ander bospad genomen, achter het Oretodoxe kerkhof om en daar bleek nog een begraafplaats te zijn. Eentje voor honden en katten, kortom voor huisdieren. Dus afgestapt en een plaatje geschoten. Em om in de dierenwewreld te blijven ook nog een paar paarden in de lens genomen, die even verder op graasden.
Afgelopen nacht een beetje nachtvorst dus het werd een fris ochtendrondje.

Verder voor de kajakkers onder ons nog een link naar de tweedaagse kajaktocht van vorige week door "Junior". Het was een rondje vuurtorens: Orrengrund, Tainio, Tiiskari en Kotkan majakka.

https://picasaweb.google.com/1055534929 ... kanMajakka#

groeten
Martin

[dita]

@ all
Zoals bekend is Hamina naast havenstad tevens een garnizoensstad. In 1336 bevond zich op de plaats waar nu de stad ligt het dorp Vehkalahti. In 1653 kreeg het de status van stad met als naam Veclelax Nystad ofwel de Nieuwe stad Vehkalahti. Dit hield tevens in dat het stapelrechten kreeg maw alle goederen gaande naar andere steden en ook naar het buitenland moesten eerst hier worden opgeslagen voordat het verscheept mocht worden. En dit recht maakte Hamina de grootste en drukst bezochte haven in de Baltic. Antwerpen, Hamburg en Bremen om maar een paar voorbeelden te noemen zijn er groot van geworden. In 1712 werd de stad vernietigd door de troepen van Tsaar Peter (ja, dezelfde van Zaandam). Op de ruines werd een nieuwe stad gebouwd Fredrikshamn, genoemd naar Koning Fredrik van Zweden. Deze Fredrik was door zijn “oorlogje spelen” niet zo gezind bij de bevolking en dus werd de naam verkort: Fredrik werd eenvoudig weggelaten en over bleef dus Hamn ofwel Hamina wat dus Haven betekent. In 1743 werd Hamina nogmaals verbrand door de Russen, en door hen ook in bezit genomen. Maar voordien waren de wallen al gebouwd in de vorm van een ster met zes bastions naar het Italiaans model van PalmaNova en bijv. ook Hellevoetssluis heeft hetzelfde model. Het straten patroon is ook apart: Het stadhuis staat als een vierkant blok in het midden en vandaar uit lopen acht radialen, op elke vier streken, een straat, welgeteld acht stuks dus.
Wat de foto's aangaat dit keer behalve het raadhuis nog een gebouw in de stad zelf, de zgn. aardappelkelder. Waarom die zo heet weet ik niet , doch waarschijnlijk zal het eens als zodanig dienst hebben gedaan. Het gebouw met de twee meter dikke muren, is tamelijk oud, van 1785, en het staat verborgen tussen de wallen van een van de bastions en bevond zich een goede tien jaren geleden nog geheel onder de grond. Gedurende de oorlog was er een seinstation in gevestigd. Na uitgegraven en gerestaureerd te zijn heeft het gebouw de functie gekregen van expositieruimte voor de kunst.
Tot zover dit keer
Martin

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Interessante informatie, Martin.
Nooit geweten dat Hamina zo'n rijke historie had en dat de naam daarvandaan kwam, wist ik al helemaal niet.
Wat herinner ik me allemaal nog van Hamina...
Erg veel.
Veel kou, maar ook prachtige, warme zomers.
"The Godfather" zag ik voor het eerst in Hamina.
Ik moest Arabia porselein meenemen voor mijn vrouw. Dat kocht ik in Hamina in een winkel op een hoek van een van de straten die vanaf dat plein lopen; ik zie hem zo nog voor me.
Een reis later moest ik op verzoek van kennissen ook nog eens zes kopjes met schoteltjes en zes ontbijtbordjes meenemen. In die winkel kenden ze me intussen. Het was winter en er lag sneeuw en ik ga die winkel uit, loop dat grote plein op, glij uit... en sla met die tas vol porselein op straat. Ik heb er niet eens in gekeken, maar ben teruggegaan naar die winkel, heb die juffrouw die tas aangereikt en gevraagd of het maar even wilde bekijken en opnieuw aanvullen. Ze gaf me toen een speciale prijs en dat vond ik mooi.
Ach, dat waren toch leuke dingen voor de mensen.

We lagen Midsommer in Hamina... Maar nee, dat mooie verhaal heeft helemaal niets met fietsen en fietspaden te maken.

[Mart Hoogedoorn]

Leuk verhaaltje Theo....en Martin, zo te zien groeien er nog steeds erappels op het dak van die kelder

[dita]

Op een midzomerdag in de tachtiger jaren lag een schip van een bekende Delfzijlse rederij op de rede en de kapitein (nee jij niet Theo, het was iemand anders, naam schiet me straks wel te binnen maar zal hem desondanks toch niet noemen) samen met de machinist gingen er met de dinghy op uit. Richting stad nartuurlijk naar de eerste de beste kroeg in dit geval de jachtclub. Na meerdere versnaperingen ging de reis verder. De een zorgde voor het motortje en de ander zat aan het roer. De eerste tegenligger was de sloep van de jachtclub die ze probeerden te enteren, waarbij de dinghy heel wat averij opliep en zinkende was. Gelukkig voor hun was de politieboot nabij ,viste de drenkelingen uit het water . De heren werden meegenomen naar het raadhuis en mochten overnachten in de kerker die toendertijd daar nog in gebruik is. Inmiddels werd ook een proces verbaal opgemaakt en de zaak kwam enige weken later voor de rechter.
Daar de mannen niet voor hun baas wilden weten wat er gebeurd was mochten de schuldbekentenissen en boetes niet naar de agent gestuurd worden doch naar mijn persoontje. Via via kwamen ze dan toch wel ergens in het Groningse land terecht. Ik heb nooit vernomen welke verklaring men bij de rederij heeft opgedist omtrent de lekke dinghy. De kranten schreven hier dat het de grootste zeeslag sind jaren was tussen Finland en Holland.
Ik zal op de redactie van de krant het artikel nog eens opzoeken.
Dat waren nog eens midzomers!
Terveisiä
Martin

[dita]

@ all

Ik blijf nog in de stad en wel bij een immens mooi en groot gebouw dat je eerder dacht aan te treffen in Parijs en zeer zeker niet hier in een uithoek van Europa. Het is het gebouw van de Officiersschool gesticht in 1821, waar de leerlingen werden opgeleid om als officier dienst te doen in het Tsaristische Russische leger. De voertaal was aldus in hoofdzaak Russisch hoewel ook in het Zweeds onderricht werd gegeven. De school stond vooral bekend om zijn Spartaanse leefstijl dus verblijf en onderricht met een minimum aan comfort. De meest bekende leerling van de school was maarschalk Mannerheim. De meeste kadetten werden al ingeschreven op 9-10 jarige leeftijd. Na de school met succes doorgelopen te hebben hadden de leerlingen de mogelijkheid om zonder toelatingsexamen te doen, verder te studeren aan de Keizerlijke Alexander Universiteit te Helsinki. De Officiersschool verbleef er tot 1920 waarna er in het gebouw de Reserve Officiersschool (in de volksmond RUK genaamd) gevestigd werd. Deze doet nog als zodanig dienst. De opleiding is erg gezien bij de dienstplichtigen , daar een einddiploma ervan van zeer grote invloed heeft om een goede leidinggevende functie te krijgen in de toekomst. Zo werkt dat hier.
Op de foto het monumentale gebouw met in de linker beneden hoek het standbeeld van de gevallen soldaten in de oorlog. (NB het staat gericht op het Oosten!)
Recht tegenover de school staat het standbeeld van Varvara Schant (1870-1941). Zij was een marketenster en verkocht “warme broodjes” aan de leerlingen. Daar haar standplaats zich nabij het excersitie terrein van mars- en wapenoefeningen bevond, kende zij alle bevelen uit haar hoofd en was vaak een grote hulp voor de aankomende cadet. Boze tongen beweren dat Varvara een zoon heeft gebaard van de grote Mannerheim. Waar of niet maar volgens de “gossip” had die zoon, Mikko geheten, hetzelfde postuur als de latere maarschalk. Op hun woning is een plakaat aangebracht waar Mikko ook genoemd werd. Misschien zit er dan toch een kern van waarheid in.
Tot zover dan maar ga nu opzoek naar die galanteriën shop in het centrum. Vermoed dat het de SOKOS winkel is geweest.

all the best uit de straten van Hamina
Martin

[Harry G. Hogeboom]

Hallo Martin, Theo et all,

Kijk zo kom ie " al fietsende" over van alles en nog wat "an de proat"........dat verhaaltje van die midzomernacht van Theo past hier volgens mijn bescheiden mening best tussen en anders kan Theo er wel "ergens" een fiets tussenplakken en dan klopt het weer als be befaamde zwerende vinger.