Navigatie, toen en nu

[ferryvaneeuwen]

Hindsight - understanding the nature of an event after it has happened; "hindsight is always better than foresight"

Hindsight kan soms benauwend zijn......



Op deze pagina staan een aantal draagbare RDF's. Een stukje naar beneden ook de handhelds. Dit exemplaar heeft een set spoeltjes voor de verschillende bakenzenders die voorzien zijn van een buisvoet. De bakenfrequentie staat op de spoeltjes vermeld.



Als het over antieke loggen gaat doe ik mee..... Dit is mijn exemplaar.

Ferry

[Bob R.I.P.]

Hoe het tekeer kan gaan op de Kanaal eilanden wordt in een geromantiseerd boek van Victor Hugo "Ploegers van de zee" verhaald. Hoewel het zwaar geromantiseerd is en in een stijl van de 19e eeuw heb ik het toch gespannen uit gelezen.
Het is het verhaal van een visser die een stoommachine uit een wrak (zou wel eens gestrand kunnen zijn op de Minquiers) gaat halen om dan te mogen trouwen met de dochter of was het de nicht? van de eigenaar van het schip. Uiteraard komt de visser te laat terug met de machine. Ze is al getrouwd.

mvg
Bob

[jdbvos]

@Theo
Bij die Kanaal-eilanden is toch juist de sterke stromingen het probleem ?

@Ferry
Da's een mooie site ! Mijn ouwe peilradiokompasje staat er ook in: die Sunbeam2 ! Alleen zat die van mij in een zwart (kunst)leren tasje ipv zo'n mooi houten kistje....
En m'n ouwe Nordmende wordt ook niet genoemd.....waarschijnlijk omdat hij een combinatie was van wereldontvanger-peilradio.....
Maar dat ding is op héél veel jachtjes gebruikt; vrijwel alle (zeil)kennissen uit die tijd hadden er zo eentje...

[Theo Horsten (R.I.P.)]

.

Deze had ik, de SEAFIX. Werkte uitstekend, ook voor zichtpeilingen. De frequentie reikte van 200 tot 400, wat betekende dat je ook het Engelse weerbericht van de BBC op 200 Khz mee kon pakken. Het was een ideaal apparaat waar ik veel plezier van heb gehad, vooral toen ik een Striker van Hellevoetsluis naar de Algarve bracht. Zonder die Seafix had ik geen peiling kunnen nemen.

Er zijn meer verhalen geschreven waarin The Minquiers een belangrijke rol spelen. Een heel bekende is Het wrak van de Mary Deare van Hammond Innes. Daar is ook een prima, helaas wat vergeten film van gemaakt met Gary Cooper.

.

Ja, inderdaad Jan: ik zei het al, het stroomt daar bij de Kanaaleilanden als de hel. Gelukkig had je daar prima radiobakens, dus vanaf Cap de la Hague langs Guernsey en Jersey met het baken La Hague om op de lijn te blijven en de luchtvaarbakens van Guernsey en Jersey voor kruispeiling en om je vordering bij te houden. Elke vijf minuten een peiling.

[Brazuca]

@Theo Als ik me goed herinner waren er bij springtij stromingen mogelijk van 7 knopen, en dan moet je met een jachtje toch op de stroom mee gaan varen anders haal je het niet. Ook de aanloop naar de haventjes op de kanaaleilanden zijn veraderlijk, en heel wat onervaren jachtbezitters hebben dit ondervonden en hun bootje door de stroming op de rotsen zien lopen.

Even het getijverschil opgezocht in de baai van St Malo: 11,4 meter !!!

In the Minas Basin in the Bay of Fundy (Canada), the semidiurnal North Atlantic tides at Burncoat Head have a mean spring range of 12.9 m. The mean spring ranges at Avonmouth in the Bristol Channel (United Kingdom) and at Granville in the Gulf of St Malo (France) are 12.3 m and 11.4 m, respectively. Elsewhere, in Argentina the Puerto Gallegos mean spring tidal range is 10.4 m; at the Indian port of Bhavnagar in the Gulf of Cambay it is 8.8 m and the Korean port of
Inchon has a mean spring range of 8.4 m.

Lijkt me ook voor een coaster met gering motorvermogen een noodzaak om op stroom te varen en het gunstige tij afwachten, ging dat ook zo in zijn werk ?
En vertel eens hoe je met goed zicht bijna op "The Minkies" bent gelopen.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Nee, hoor, Dick. De stroom rond de Kanaal Eilanden kon een coaster ook vroeger altijd wel aan. Dat je steeds probeert om je reis zo in te delen dat je het minste last en zo mogelijk het meeste voordeel van de stroom hebt, spreekt vanzelf en er zijn plaatsen, waar je beter een poosje kunt wachten op wat men in de zeevaart "een gunstige gelegenheid" noemt, wat vroeger vaak als standaardzin in het journaal werd opgenomen: "Hadden een gunstige gelegenheid en vertrokken te 11.11 uur."
Je gaat dus niet nodeloos gasolie liggen verdraaien als je dat met twee uur gaande houden of ankeren kunt voorkomen.

Als we ons tot NW-Europa beperken, zou ik allereerst de Pentland Firth willen noemen en verder een gat in de Binnen Hebriden dat Kyle Rhea heet en waar 12 mijl stroom kan lopen. Ik heb daar vroeger - en nu komt opa te spreken van wel 45 jaar geleden - het een en ander over gepubliceerd.

Je kunt daar HIER het een en ander van lezen en verder ook op DEZE en de volgende pagina.
Er zijn meer van die plaatsen, maar met deze twee had ik destijds regelmatig te maken, zodoende.

Wat het verval in de baai van Saint-Malo betreft: daar werkt al sinds 1966 de centrale van La Rance met een capaciteit van 240 MW. Per jaar wordt 600 GWh stroom opgewekt.

Hoe ik met zonnig weer, helderblauwe hemel, vlakke zee en in de richting van The Minquiers onbeperkt zicht bijna omhoog liep... Daar moet ik nog even over nadenken. Ik ben altijd zo bang dat zelfs na al die jaren - we spreken ook nu van 1963 - betrokken personen dat lezen en dan denken: moet ie dat nou echt weer tevoorschijn halen? Ik moet dat zorgvuldig doen om geen verkeerde indruk te wekken en daar neem ik even tijd voor, als je het niet erg vindt. Het past overigens uitstekend in "Navigatie toen..."

[Mart Hoogedoorn]

Ik wil ff op mijn ouwe meeligger Harry uut canada inhaken.
Er was eens een kustertje waarvan de kapitein en de meester vonden dat ze allebij het belangrijkste waren en veel wisten. Ze besloten een wachtje te ruilen dus meestertje in het stuurhuis en de ouwe naar de vetput. Na een uur of twee floot de ouwe aan de spreekbuis en melde dat de ouwe brons wèl erg werm werd, waarop de meester zij ,tja mien jong... er staan allemaal bomen rond het schip

[Harry G. Hogeboom]

tja mien jong... er staan allemaal bomen rond het schip

Tjaaaa.........ut Kan Verkeeer'n sprak Vader Cats....

Al die rotsen daar op de Franse kust, waar Theo in het verleden zo vakkundig tussen door kachelde hebben natuurlijk al heel wat "schroot op hun geweten"....nou niet dat die rotsen d'r ook maar iets aan konden doen vanzelf!!

( Ik moet nu denken aan de recente foto's van een Vuurtoorn ergens in de Baltic, die mooi gesprokkeld op de bak van een bootje lag...........een bootje waar ongetwijfeld OOK navigatorische specialisten " precies wisten wat ze deden"..maar ik dwaal af )

Die fraaie rotsen daar in Normandie deden me denken aan de " Amoco Cadiz".....die daar in 1978 " verdaagd" raakte.........e.e.a. zeer inzichtvol omschreven in :

" SUPER wreck" van Rudolph Chelminski met als ondertitel:

Amoco Cadiz: The Shipwreck that had to happen.

Het zal de lezer ongetwijfeld bijzonder interesseren dat ik dit boek in October 1990 kocht op Toronto Airport..vraag me nou niet wat ik daar te zoeken had

Als ik zo - uut ut blootuh heufd- verschillende grote recente kalamiteiten op zee m'n revu laat passeren, zoals b.v. vorig jaar dat BP bakkie in de Golf van Mexico, recente grote passagiersschepen die " gesleept" moesten worden dan bedenk ik zoals onlangs werd opgemerkt ergens anders op Kombuispraat:

" Er zijn veel dingen die ik niet zo goed begrijp"

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Die near miss op The Minquiers… dat kan ik op deze manier na al die jaren wel vertellen.
Het is een goed voorbeeld van dat geklooi met beperkte middelen.
Dat ging zo…



In dichte mist, zonder radar, op radiopeilingen en echolood Cap de la Hague gepasseerd en 205 r.w. gaan sturen, tussen Sark en Jersey door – de lijn met de kruisjes. Dat ging prima op radiopeilingen en met behulp van het lood. Het bodemprofiel is daar op het schrijvende echolood goed herkenbaar, voldoende afwisselend en gedetailleerd om de betrouwbaarheid van de radiopeilingen te controleren. Steeds het verloop van het getij in de gaten houden en rekening houden met de richting van de stroom.

Iets verder doorgegaan dan ik bij goed zicht zou hebben gedaan om er zeker van te zijn dat ik goed vrij van The Minquiers zou blijven als ik 180 r.w. zou gaan sturen.

Het was vijf minuten voor twaalf op de middag en de stuurman kwam juist boven om de wacht over te nemen toen we zomaar achter dat gordijn van mist tevoorschijn kwamen en de wereld uitkeken. Dat heb je soms en dat is een heel wonderlijke ervaring. Vaak zie je de mist dan nog als een muur achter je en op dezelfde manier kun je ook zo opeens de mist induiken. Dat gebeurt alleen als er geen of nagenoeg geen wind is en dat was toen ook zo: windstil en vlakke zee.

Maar dat gebeurt bij punt A en ver over bakboord zie ik een boei liggen en nog verderop nog eentje. Dat moeten volgens mijn peilingen de noord- en zuid-boei van The Minquiers zijn, maar om daar absoluut zeker van te zijn, besluit ik dichter naar de noordelijke boei toe te gaan om merk en nummer te kunnen zien. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Je kunt wel iets aannemen, maar liever even zo dicht naderen dat je met de kijker het merk van de boei kunt lezen.
Dus dat doen we en daar staat de stuurman bij en ik vertel hem wat ik doe en wat ik wil doen en wat hij straks moet doen.
“Even naar de boei toe en als het inderdaad de noordelijke boei is, dan direct weer pal zuid gaan sturen naar de tweede boei. Die ligt dáár. Zie je hem?”
“Ja, ik heb hem gezien.”
“De koerslijn vanaf de zuidelijke boei staat in de kaart: 145 graden rechtwijzend. Stuur maar xxxx op voor de stroom, maar bij de boei zie je ook gelijk hoeveel stroom er loopt, dus je kunt er meer of minder van maken. Duidelijk?”
“Ja, helemaal duidelijk.”
“Dan ben ik even beneden, want ik moet pissen als een ponypaard.” Ik stond ook alweer zes uur op mijn platvoeten.
Ik ga naar de badkamer, fris me gelijk ook een beetje op en ga naar de kombuis. De meester zit al te eten en de kok vraagt of ik ook gelijk wil eten. Ik denk: ach, waarom ook niet? Helder zicht, een zeer ervaren, betrouwbare stuurman, dus ja, gelijk maar eten.
Maar toch eet ik haastig en als ik klaar ben blijf ik niet, zoals anders, nog even zitten om een sigaretje te roken en wat te ouwehoeren, maar ik heb een beetje een onrustig gevoel en sta gelijk weer op en ga naar boven.

Aan bakboord achteruit zie ik de noordelijke boei en nu zou de zuidelijke boei inmiddels vooruit krap aan bakboord moeten zitten, maar hij zit iets voorlijker dan dwars aan stuurboord! Hij heeft geen koers veranderd! We sturen recht op de Minquiers aan. Ik ruk de stuurhuisdeur open en schreeuw tegen de roerganger: “Hard stuurboord!” Die reageert onmiddellijk terwijl de stuurman verschrikt uit de kaartenkamer komt. Op dat moment beseft ook hij wat er gebeurd is.
Dan kun je wel kwaad worden en gaan schelden, maar dat helpt niet. Hij had er geen enkele verklaring voor en als we bovenop de keien waren gelopen, hadden we samen met ons bek vol tanden voor de Raad voor de Scheepvaart gestaan.
We hebben later uitgerekend hoe lang we nog hadden voordat we omhoog zouden zijn gelopen; dat was krap drie minuten. Nog geen half sigaretje.
Onverklaarbaar.
“Ik ben gewoon vergeten koers te veranderen,” een andere verklaring had hij niet. Die was er ook niet. Je doet zoiets niet moedwillig en het is ook geen domheid. Het is gewoon een… ik weet niet wat het is, maar het zijn dingen die gebeuren.
Hij zat er vreselijk mee te kijken. Het was een zeer ervaren, zeer betrouwbare stuurman. Hij heeft zijn pensioen gehaald als stuurman want voor kapitein was hij niet geschikt en dat wist hij zelf gelukkig ook. Beter een prima stuurman dan een slechte kapitein. Ik heb later nog vaak met hem gevaren en hem altijd volkomen vertrouwd. Wat hem toen gebeurde, kan iedereen gebeuren. Tenzij je een zesde zintuig hebt of in de loop der jaren hebt ontwikkeld.

Maar zo klooide je daar met je beperkte middelen. Had je radar gehad, dan was er, daar in die omgeving, geen moment onzekerheid geweest over het bestek. En nu, met een GPS… Wat een weelde. Wat heb ik toch wat uren, dagen, nachten achter elkaar op mijn platvoeten voor een open raam staan kleumen en staren en luisteren. En wat heb ik altijd al mijn kennis en ervaring en inventiviteit moeten gebruiken om te zorgen dat het bij de “Navigatie toen…” allemaal goed ging.
Daar ben ik niks minder van geworden. Eigenlijk ben ik blij dat ik zo in dat vak ben opgegroeid. Ik weet heel zeker dat ik mede daardoor dat “zesde zintuig” heb ontwikkeld dat me paar keer bij de navigatie van toen voor ongelukken heeft behoed.
Je kunt wel in een lekker warm stuurhuis in een prachtige stoel achter mooie schermen zitten, maar daar ruik je op een stille, mistige nacht het zeewier niet op die gemene stenen die veel te dichtbij zijn en branding hoor je daar ook niet, zelfs niet onbewust. Maar ja, dat hoeft waarschijnlijk ook niet meer. We hebben het vermogen om onze oren te bewegen, te spitsen en op de wind te zetten ook verloren omdat we dat al heel lang niet meer nodig hebben, dus waarom zou je op een groot containerschip dat met anderhalve man en die genetisch gemanipuleerde chimpansee wordt gevaren, dan nog zeewier moeten ruiken of branding horen? Allemaal onzin. Of toch niet…?

• • • Ach! De goeie ouwe tijd – die goeie ouwe tijd. Jong en de zee. De betovering van de zee! De goede, sterke zee, de zoute, bittere zee, die tegen je kon fluisteren en tegen je kon brullen en de adem uit je donder kon slaan.
      Van alles wat mooi is, geloof ik toch dat het de zee is – of is het alleen maar de jeugd? Wie zal het zeggen? Maar jullie, zoals je hier nu zit – jullie hebben allemaal iets uit het leven gehaald: geld, liefde – dingen die je aan de wal kunt krijgen – maar zeg nu eens eerlijk, waren dat niet de beste jaren, toen je jong was en op zee zat; toen je jong was en niets had, op de zee die niets geeft, alleen maar harde klappen – en een enkele keer een kans om je kracht te voelen – meer niet – maar is dat niet wat jullie missen?”
      En we knikten allemaal: de bankier, de boekhouder, de jurist, we knikten allemaal en keken hem aan over de glanzende tafel die onze gezichten weerspiegelde, onze doorgroefde, gerimpelde gezichten, getekend door al het gezwoeg, door bedriegerij, door succes, door liefde; onze vermoeide ogen nog altijd op zoek, vol verlangen uitkijkend naar iets in het leven, iets dat je verwacht maar dat alweer verdwenen is - ongezien gepasseerd, in een zucht, in een flits – samen met je jeugd, met de kracht, met de romantiek van illusies.
      
      Joseph Conrad (1857-1924)
      Marlow in Youth (Slot)
      

[Harry G. Hogeboom]

een goed voorbeeld van dat geklooi met beperkte middelen.

Theo, de schrik slaat me alweer om het hart, me voorstellende dat ik daar in goed vertrouwen "onder de waterlijn" had gezeten bij dat " kapok, kapok, kapokkende Bronsje "..............als ik het met mijn beperkte Nautische kennis dus goed begrijp had dit " uit het leven gegrepen Navigatie gebeuren" dus niks-nada-nothing- met die " beperkte middelen" te maken maar met een "fout van de wachthebbende en navigerende officier".......EN dat nota bene nog wel nadat ie door "het gezag naast God" voldoende en duidelijk en tijdig was ge-informeerd over wat wel en wat niet te doen........... niettan???zegnouselluf

Die Conrad, die wist het trouwens mooi te brengen...........ik mis de Perzische Golf al als ik aan hem denk