Overgang (naar een walbaan)

[gerard tenerife]

Overgang Is het de titel of dat ik op 28 December op vacantie in Engeland was toen Jan met dit Topic aanving?
Maar ik moet tot mijn schaamte zeggen dat ik het topic over het hoofd gezien had tot gisteren avond.
Ik ben het toen maar helemaal door gaan lezen en ik moet toegeven dat in overeenkomst met sommigen andere forum bezoekers, de titel me niet zo aanspreekt, maar “Het doet wat het zegt op het etieket” (reklame op de Engelse TV) Al in al lijkt het me een interesant topic en ik hoop er ter zijner tijd wat aan bij te dragen.
Groeten van Tenerife, Gerard

[Jos Komen (R.I.P)]

Er waren hierover al eerder opmerkingen Gerard, dus ik heb de titel maar aangepast als Jan Dikker er geen bezwaar tegen heeft.

[Jan Dikker]

Goeiemorgen Jos,

Uiteraard geen enkel probleem.

Good Goan doar in 't Hoge Laand

Jan

[schokker]

Als ik al die ervaringen zo lees dan laat ik de overgang maar voor bij gaan.
Net Dakar gepasseerd 28 grd op de thermometer, bbq standby en nog een dag of 10 te gaan zuid in.
Wat kan dat met de huidige verlofregelingen compenseren aan de wal .

Groeten

Henk

[rspeur]

Henk,
Doe de groeten aan die ouwe Nep
René

[Knopenkees]

En zijn meer mogelijkheden, de overgang van de binnenvaart naar de zeevaart bij voorbeeld. Ik had na een paar jaar binnenvaart (onder andere veel Rijn- en Moeselreizen) in Rotterdam veel zeeschepen gezien en dat trok me wel aan.

Dus even naar de zeevaartschool in Amsterdam. Voordeel van Radio Holland was dat je naar verschillende maatschappijen uitgezonden werd. Achteraf heel leerzaam, het verschil tussen KNSM en KJCPL of tussen HBT en Shell. Niet alleen in vaargebied, maar ook mentaliteit en kantoor invloed. Toen alles onder DE oranje knoop begon te komen en containers het stukgoed gingen vervangen ben ik maar eens rond me heen gaan kijken en bij het centraal Arbeidsbureau Scheepvaart in Rotterdam terecht gekomen. Had daar veel aan m'n ervaring binnenvaart en zeevaart, kwam overleg en vergaderen bij. Leuke was dat in het begin zeevaart achtergrond gewenst was, een oud kapitein van VNGC, een stuurman van van Uden, nog een collega van Radio Holland en zo deden we de personeelsvoorziening voor heel Nederland, met name de kustvaart met de MM en SKa diploma's.

Ook veel begeleiding van mensen naar een walbaan, zowel Nautisch als Technisch.

Ook kon je de Portugese en Kaap Verdische matrozen en kok's regelmatig plaatsen. Ben later de bagger en off shore erbij gaan doen, weer een andere bedrijfstak met veel tijdelijk uitzendwerk via toen Ocean Wide, TOS, RedWijs etc.
Het enige grote nadeel was veel reizen, een lease auto is ook niet alles. Na ca. 30 jaar leek het wel mooi geweest, er is binnen de organisatie geen ruimte en geld meer voor specialisatie.

Dus ben ik me nu zelf gaan specialiseren, via Google met de twee woorden koopvaardij en knopen komt dat in een intervieuw in beeld.

Groeten uit donker Drimmelen.

[Jan Dikker]

Hallo allemaal,

Ik heb in mijn vorige stukkie geschreven dat ik weer naar zee zou gaan en dus nu het vervolg.

In juli 1962 voer ik als hoofdman van de techneuten over de Nieuwe Waterweg! Een paar maanden later was ons huis afgebouwd en werd verhuisd. Mijn vrouw moest zelf alles regelen en kwam alleen in een volledig vreemde omgeving terecht.

Als je al eens een verkeerde beslissing gemaakt heb om aan de wal te gaan werken, kun je verwachten dat de kans van slagen van een tweede poging ook niet groot is. En het was ook niet zo, dat mijn vrouw me maar enigszins onder druk zette om het varen vaarwel te zeggen. Ik zag de veranderingen aan boord van de Nederlandse schepen echter steeds dichterbij komen en trok daar mijn conclusies uit.

In het voorjaar van 1965 had ik een aantal sollicitatiegesprekken bij de personeelsdienst van de Nederlands Amerikaanse Autobandenfabriek Vredestein In Enschede. Het resultaat daarvan was dat ik op 1 april in dienst trad als afdelingschef Technische Dienst.
Even ter verduidelijking. Het was een redelijk grote fabriek met meer dan duizend werknemers waar zowel banden voor personenwagens als vrachtauto’s en tractoren werden gemaakt. Er waren drie afdelingen: de afdeling waarin de delen van de band werden gemaakt als loopvlakken, hielen en canvasversterking, de afdeling waarin de banden werden opgebouwd en de vulkaniseerafdeling en het magazijn.

Zolang ik met de monteurs van de eerstgenoemde afdeling op mijn manier kon optrekken en ook zo nu en dan eens een handje kon helpen ging het allemaal wel goed. Er stonden zware machines en dat sprak me wel aan. Toen ik aangesproken werd over mijn wijze van leiding geven, - een chef ligt niet onder een machine, maar hoort toe te zien hoe de monteurs waaraan hij leiding geeft, dat doen -, werd het enthousiasme al een beetje gedempt. En in de rookbak met monteurs overleggen hoe een karwei aan te pakken onder het genot van een sigaretje en een bekertje koffie was al helemaal uit den boze. Toen ook nog een strak systeem van tijdverantwoording werd ingevoerd voelde ik me diep ongelukkig. Ik had het totaal niet meer naar mijn zin. Ik kon nauwelijks meer werken zoals ik aan boord gewoon was. Maar ondertussen was onze zoon geboren en daardoor werd het allemaal een beetje gecompliceerder.

Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Ik werd benaderd door iemand die leiding gaf aan de afdeling efficiency van het concern Vredestein in Loosduinen. Of ik er voor voelde om een onderhoudssysteem voor de technische installaties van het gehele concern op te zetten. Er was reeds een voorlopige keuze gemaakt en daarom werd ik verzocht een tweedaags seminar van ene Herr Dipl. Ing Horst Grothus in Utrecht te bezoeken. Zeer interessant en inderdaad was het de juiste keuze. Er was een probleempje. Alles moest eerst uit het Duits worden vertaald en het was toen ongeveer veertien jaar geleden dat ik het laatste en enige examen Hoogduits had afgelegd. Maar het lukte en na een paar maanden werd het ingevoerd in alle fabrieken van Vredestein. Dat hield een regelmatig bezoeken van de bedrijven in Heveadorp, Loosduinen, Doetinchem, Raalte, Maastricht en natuurlijk Enschede. Later kwam daar Leiden en Gent nog bij. Ik was weer vrij; ik maakte zelf mijn programma en werd “afgerekend” op de behaalde resultaten. Ik had het weer helemaal naar mijn zin. Nam deel aan landelijke groepen voor onderhoud, gaf zo nu en dan een “avondje Grothus” in den lande en bezocht bedrijven als Hoogovens en Philips om over onderhoud te praten.

Nadat het onderhoud in alle bedrijven redelijk op orde was kreeg ik de gelegenheid me steeds meer te gaan bemoeien met de Technische Diensten in het algemeen en ook met de verbetering van de doelmatigheid van de productieafdelingen. Kortom ik had het naar mijn zin en daarom viel het gedwongen ontslag samen met ongeveer vierhonderd lotgenoten in 1977, na meer dan twaalf dienstjaren, me niet mee.

Good goan!

Jan

[belgonaut]

Ahoy,
gCaptain heeft een lang verhaal over het nemen van een walbaan na een carriere op zee.
Interessante lectuur.
http://www.gcaptain.com
De aanhef is "Thinking about a new shoreside career? New report finds that reality is not what You think"

[v+d]

Onderstaande stukkie zou ik hier nog plaatsen, helaas valt het hele spul telkens van het net en kan ik weer opnieuw beginnen.
Dus daarom is het nu een gescand verhaaltje.

overgang 001walbaan.JPG (504.41 KiB) 7889 keer bekeken

[Jaap5]

Hallo allemaal.
Met het doorspitten van Kombuispraat kwam ik op dit Topic. Ook ik heb de overstap van zee naar de wal gemaakt,maar om nu te zeggen dat dit het gevolg van een verkeerde beroepskeuze is geweest,gaat mij te ver.
Ik had geen kennissen of familie die in de zeevaart werkzaam waren maar toch was ik van jongs af aan totaal bezeten van de zeevaart en alles wat daar mee samen hing. Ik vond het dan ook heel gewoon om op een eiland te wonen en als je ergens heen moest met de veerboot mee te moeten.In de oorlog was ik altijd op de haven te vinden,want daar zorgden de Duitsers voor bedrijvigheid..
Om kort te gaan IK wilde en zou zeeman worden. Maar mijn moeder stond er op dat ik naar de Mulo ging omdoor te leren. Ik stemde daar in toe en ik haalde in 4 jaar tijd het MULO B diploma.
Ik hield echter vol dat ik naar zee wilde. Op een gegeven dag zijn mijn moeder en ik naar Rotterdam gegaan en op het Vasteland terecht gekomen. Daar wilde ik voor de mast monsteren op de een of andere boot om zo een zeemansloopbaan te beginnen, want om naar een zeevaartschool te gaan was er geen poen. Dat monsteren ging niet door, want ik had nog geen mosterboekje etc. Wist ik veel. Nadat ik bij een bakker in ons dorp aangenomen was als broodbezorger etc kreeg ik een tip van iemand dat ik eens met een HWTK van de Shell die met verlof was, moest gaan praten. Die wilde mij wel helpen en wist ook van het bestaan van betaalde opleidingen door de Shell, KPM en KJCPL. Het maakte voor mij niets uit, als ik maar naar zee kon. Ik werd door de KJCPL aangenomen en op de Ruyterschool te Vlissingen geplaatst voor de opleiding tot Scheepswerktuigkundige. Toevallig dezelfde jaren als Jan Dikker. En hier kom ik al aan mijn eerste tweesprong. Er viel voor mij niets te kiezen. Ik had wel tien keer zo graag de opleiding tot stuurman willen volgen. Om eerlijk te zijn hoefde ik zo nodig niet onderdeks. Maar ja het was toen mijn enigste kans om gebruik makend van die vier jaar MULO opleiding op zee te komen. Dus hoezo keuze? Nada
Na twee jaar opleiding en mijn diploma BM mocht ik voor drie jaar naar het Verre Oosten.
Dat was ook een gedeelte van het contract. Het varen beviel mij uitstekend, ook al zat ik de eerste twee jaar op een schip uit 1926. Alleen het werken in de mk moest nog wennen. Ik kon toen nog echt niet verlekkerd gaan staan kijken naar zo'n mooie draaiende motor. Het was een onding. Gelukkig is dat allemaal met de tijd gekomen. Of is dat afstomping?
Na ruim drie jaar kwam ik met verlof terug in Holland en een veel voorkomend iets gebeurde met mij ook. Verliefd, verloofd en getrouwd. In die tijd in Rotterdam mijn A gehaald en ik werd bij de nieuwbouw van de Straat Singapore te Hardinxveld geplaatst. Na de proefvaart werd ik overgeplaatst(vanwege gezinsuitbreiding) naar de nieuwbouw van de Straat Johore, bij Boele Bolnes. Daar ik getrouwd was werd de nieuwe uitzendtermijn twee jaar.
Het was een pracht schip om mee te varen en werken en toen kwam er tegenslag. Ik kreeg heimwee en niet zo weinig ook. Dat resulteerde in tussentijds ontslagaanvraag. Nu daar zaten ze natuurlijk niet op te wachten, maar ik werd vanuit Bombay op de Alderamin als passagier naar Rotterdam geboekt. Nu die oude liberty deed er precies 32 dagen over om in Antwerpen te komen. En dat was precies het aantal verlofdagen dat ik te goed had. Ik had in Bombay geen geld op kunnen nemen, daar mijn rekening geblokkeerd was. Een tweede stuurman die ook naar huis gestuurd werd heeft voor mij de trein naar Rotterdam betaald. Daar had ik het geluk dat smorgens om 4 uur een posttram voor Goeree vertrok Illegaal meerijden en evenzo op de veerboot oversteken, toen nog twee kilometer gelift en daar stond ik om zes uur smorgens voor een huis in een straat, waar ik verondersteld werd te wonen. Mijn vrouw had intussen een woning toegewezen gekregen. Het bleek dat de maandbrief gestopt was en daar ik ook niets had de bodem van de schatkist bij ons zichtbaar was. De dag erop naar hoofdkantoor in A'dam. Kreeg geen geld, daar er eerst afgerekend moest worden en de boord rekening en Hongkong rekeningen binnen moesten zijn. Kijk en dan valt er weinig meer te kiezen. Er moet brood op de plank en dus naar het arbeidsbureau. De mijnheer, die mij hielp herinnerde zich een aanvraag voor een 2e wtk op een zeesleper bij Wijsmuller. Die gebeld en de andere dag naar Ijmuiden. Werd direct aangenomen en ik moest van hun eerst geld in voorschot opnemen, zodat ik nog enkele weken in rust en zonder kopzorgen van mijn verlof kon genieten.
Maar ja ik had weer voor de zee gekozen???? in ieder geval kon ik niet anders.
Daar heb ik ook nog twee lange reizen gemaakt maar het werd steeds korter. Op mijn 28ste werd ik HWTK en zo ging het door. Leuk inkomen en leuk werk. Ik heb nog even er aan gedacht om mijn B2 te halen, maar samen met het bewijs van diensttijd dat de rederij aangevraagd had had ik voldoende.
En dan komt er weer een kink in de kabel. Na een uitermate zware reis van October tot 23 Januari op de Noord Atlantic tussen Canada en Dakar met een booreiland werd de gehele bemanning afgelost. Behalve mijn persoontje niet want ik moest nog een heel nieuwe machinekamercrew inwerken en ik zou uit de States naar huis vliegen.Toen ging het in de bovenkamer goed mis. Ik had waanbeelden dat doordat ik van de rest was afgescheiden alleen met een ander vliegtuig naar beneden zou knallen.want zij waren wel goed op Schiphol aangekomen. Ik ben nooit in New York aangekomen doordat we een goed job maakten er er mee naar Punta Delgado zijn gevaren. Vandaar ging ik met een klein vliegtuig naar Islas de Maria waar ik op een Portugees lijntoestel naar Lissabon kon stappen. Tjonge wat was ik blij dat ik in Lissabon op een KLM vlucht kon stappen. Net alsof die niet naar benede konden vallen. Dit mengsel van terugkerende heimwee en overspannenheid deed mij in de ziektewet belanden. En als je opknapt kom je weer bij zo,n keuzepunt. Ik was intussen 35 jaar. Walbaan of doorvaren???
Als alles normaal is en je moet kiezen tussen een heel fijne goed betaalde job en een ongewisse minder betaalde job bij een of ander concern dan is het nogal duidelijk wat je kiest. Maar het was niet normaal. Ik wilde die ziekte etc niet nog eens meemaken. Het hoeft ook niet, maar ik kan het ook niet precies vertellen wat het is. Misschien noemen ze het tegenwoordig een burn out. Dus mensen Ik had weer niets te kiezen en moest dus aan wal. Ik kwam op de Alluminiumfabriek in Delfzijl terecht en na 9 maanden kreeg ik een tip dat er in Stadskanaal een vacante plaats van Chef van de wacht Energiebedrijven was ontstaan. Daar werd ik voor aangenomen en ik ben daar tot mijn pensioen gebleven. Ik was weer heerlijk eerste machinissie. met 15 machinisten, twee electriciens en twee machinemonteurs vol continu draaen. Moest eerst wel even wennen. Kreeg van de elec op mijn kop als ik zelf een zekering verwisselde, dat was een echte walmentaliteit Ik had altijd nog in mijn achterhoofd dat als het niet zou lukken, ik altijd nog terug naar zee zou kunnen. Totdat ik een ongelu kreeg en het zicht in mijn linkeroog weg was. Zeg maar dag tegen je ogenpapieren. Het heeft 31/2 jaar geduurd voor ik weer naar IJmuiden durfde. Ik was echt bang,dat ik iemand zou tegenkomen, die mij zou overhalen om weer te gaan varen. Ik ben nu 78 jaar en terugkijkend heb ik nergens spijt van. Maar de stelling dat als je aan wal gaat een verkeerde keuze zou hebben gemaakt, gaat er bij mij niet in. Ik ben er trots op dat ik gevaren heb.