Een lang verhaal...

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Theo Horsten (R.I.P.)

Een lang verhaal...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

        • Een lang verhaal (1)
Afbeelding....Afbeelding....Afbeelding

Dit wordt een lang verhaal. Wie daar een hekel aan heeft, kan nu maar beter gelijk afhaken.
Dit verhaal gaat over een worstpan en een condoomautomaat. Over een loden jas en een partij maisgries. Over besluitvorming en het maken van keuzes. Over de gevolgen die je keuzes en besluiten kunnen hebben en je verantwoordelijkheid voor anderen.
En dat alles komt voort uit een aardig boekje dat ik kocht en waarvan ik dacht: Daar zit misschien een leuk stukje in voor het topic “Varen in oorlogstijd”. Maar toen ik het opensloeg, bracht dat boekje me terug naar een reeks van gebeurtenissen in februari 1967 en wat daaraan voorafging.

Het geheugen van een mens is een even merkwaardige als raadselachtige zaak. Als mij zou worden gevraagd waar ik het eerste aan denk bij het noemen, horen of lezen van de naam “Oldenburg”, de bekende Noord-Duitse stad, dan zou ik zonder ook maar een seconde te aarzelen “Worstpan!” zeggen.
Of condoomautomaat, maar dat blijft toch een goede tweede.
Dit behoeft uitleg en die uitleg vormt tevens het begin van dit verhaal dat in Oldenburg begint.

Afbeelding.Afbeelding.Afbeelding.Afbeelding.Afbeelding

We schrijven februari 1967 en we hadden met het goede schip Delfborg een lading gerst van King’s Lynn naar Bremen gebracht. Voor Brauerei Beck GmbH & Co. KG.
We leverden 492 ton af waar ze bij Beck dan weer voldoende bier van konden brouwen om 9 miljoen van die groene jongens mee af te vullen.
Stel je eens even voor: negen miljoen potten bier! Uit één zo’n kop-en-kontbootje. Dat is een volwassen dronkenschap.
    • Afbeelding
Het mag dan een klein scheepje zijn geweest, het waren goede schepen, die 500-tonners van Wagenborg waarvan we er veertien in de vaart hadden. Ik spreek steeds van “we”, want zo voelde dat echt en voelt dat zelfs nu nog. We hadden een band met de rederij en de rederij met ons. En als je op zo’n klein scheepje eenmaal een goed ploegje had – 7 man totaal: kapitein, stuurman, machinist, kok en drie man aan dek – dan had je ook een hechte ploeg en dan was het goed leven en werken op zo'n bootje.
Het waren prima zeeschepen, die 500-tonners. Lengte over alles 48,50 meter, breedte 8 meter. Een zomerdeadweight van ongeveer 525 ton en een Brons 4ED erin van 220 pk waarmee je dan een snelheid van een 8,5 knoop haalde, 9 als het heel mooi ging. Toegegeven: niet bepaald een fruitjager, maar wel een houtsleper en een schip waarmee je met een geladen diepgang van nog geen drie meter – 3,21 m op zomer houtmerk in zoetwater - ver het binnenland in kon komen. Je kon de planken bij wijze van spreken bij de timmerman voor de deur afleveren. Ik heb er altijd met veel plezier op gevaren en toen ik jaren later plotseling weer met de Louise - de ex-Gouweborg - naar zee ging, van Delfzijl, Hamburg en Zeebrugge naar Colombia, Venezuela en Florida, had ik werkelijk een gevoel van thuiskomen. Als ik er morgen eentje van Piraeus naar Bora Bora zou moeten brengen, dan pakte ik onmiddellijk welgemoed mijn tasje.

Dat waren goede jaren. De volgende foto is volgens mij elders op deze site ook te vinden, maar dat geeft niet. Hij past goed in dit verhaal en dus nog maar een keer. Als ik muzikant was, zou ik hetzelfde stukkie waarschijnlijk ook vaker spelen voor hetzelfde publiek
      • Afbeelding
Dit even terzijde, alleen maar om aan te geven in welke stemming een lang verhaal als dit tot stand komt.
We waren op een februaridag in 1967 dus leeg in Bremen en kregen orders om vandaar naar Oldenburg te gaan waar krap 500 ton maisgries in zakken op ons lag te wachten, bestemd voor Belfast.
Van Bremen naar Oldenburg is een makkie. Even een stukje de Weser afzakken en dan links uit de flank, de rivier de Hunte op, langs Elsfleth. Dat doe je dan onder loodsaanwijzing. Ik heb een hoop oude pilots, maar die North Sea Pilot heb ik niet en dus kan ik niet nakijken of we daar ook inderdaad loodsplichtig waren. Maakt ook niet uit; ik was nooit zo’n groot liefhebber van loodsen uitsparen, vooral niet op rivieren als de Elbe en de Weser en al helemaal niet als ik er zelf geen cent beter van werd. Wagenborg beloonde je niet als je een loods uitspaarde; niet omdat ze daar te krenterig voor waren, want dat waren ze niet, maar simpelweg omdat ze het nemen van risico’s niet wilden aanmoedigen. Als jij zonder loods wilde varen, moest je dat maar doen. Dat was dan jouw verantwoording.

Wie het reisje over de Hunte naar Oldenburg graag eens met een fraai gerestaureerde Duitse “Kumo” wil meemaken, kan dat doen door HIER te klikken. Dat geeft voor hen die dit soort schepen niet uit eigen ervaring kennen een goede indruk. De inrichting en indeling verschilt nauwelijks van het soort schepen waar ik het hier over heb.

Afbeelding Afbeelding Afbeelding[Afbeelding

De Greundiek werd 63 jaar geleden gebouwd bij de Rickmers Werft AG, Bremerhaven, als HERMANN-HANS. Aanvankelijk was ze maar krap 400 dwt, maar na door een aanvaring in 1951 te zijn gezonken, werd ze gelicht, gerepareerd en gelijk ook acht meter verlengd waarna ze goed 500 dwt was. Dat machien dat erin staat, is een 250 pk Deutz en ik lees nergens dat ze in de afgelopen 63 jaar omgemotord is, maar dat loopt zo te horen nog als een uurwerk.
Voor alle bijzonderheden over het schip, klik HIER

Maar zo voeren wij dus met de Delfborg ook naar Oldenburg waar die lading maisgries op ons lag te wachten. En nu komt het vreemde van het geheugen van de mens. Ik heb toch een mooi poosje met dat schip gevaren en er zo het een en ander mee beleefd. Een van die belevenissen gebruik ik nu om hier een lang verhaal op te hangen. We zaten met zeven man aan boord, maar dacht je nou dat ik nog wist wie dat waren? Van alle aflosschepen uit die jaren kan ik het zo nakijken, maar dit was voor mij een vast schip nadat ik van mijn eerste walbaantje gillend van blijdschap weer naar zee was gegaan. Van mijn vaste schepen hield ik veel bij, maar niet de bemanning. Ik zou moeten raden wie de stuurman was, ik denk Jan Regterink, maar ik weet het niet zeker. En de machinist… meester Muller, denk ik, maar opnieuw weet ik het niet zeker. Het dwaze is dat ik nog wél weet dat Flippie Bos matroos o/g was. Dat weet ik alleen omdat ik die voor me zie, aan het wiel en een tikkie angstig kijkend. Daar had hij wel een beetje reden voor, maar daar kom ik pas in een veel later stadium aan toe. En toch, verder weet ik echt niet meer wie die zes mensen waren die deze gedenkwaardige reis meemaakten.

En dan krijgen we het volgende, voor mij hoogst merkwaardige gegeven. Hoeveel loodsen zal ik in 40+ jaren scheepvaart hebben meegemaakt? Hoeveel loodsen had ik in 1967, toen ik intussen zes jaar als kapitein voer, al de hand geschud en een praatje mee gemaakt? Dat moeten er heel wat zijn geweest en allemaal maar eventjes.
En tóch herinner ik me die loods die ons naar Oldenburg bracht zesenveertig jaar later nog alsof hij hier voor me staat. Het was een al wat oudere man, een heel rustige, aardige kerel in het vaste uniform van de loodsen op de Elbe en de Weser in de winter: een loden jas aan en een “Elbsegler” op de kop.

We komen in Oldenburg bij onze laadplaats en daar ligt een binnenschip op ons plekje. Dat moest verhalen en dat vertelden de vastmakers aan die Duitse schipper, maar die vond dat niet leuk en die maakte wat stennis zoals binnenschippers dat overal doen. Niet kwaad bedoeld, vast niet; gewoon maar omdat sommige mensen graag een beetje kankeren.
Onze loods werd daar niet heet of koud van, stond op stuurboords brugvleugeltje en zei, toen hij vlak in de buurt was, heel luid en heel duidelijk tegen die schipper op zijn werkelijk keurige binnenschip: “Mann, geh doch endlich mal weg mit deinem Wurstpan!”
Excuseer mein Deutsch en “Wurstpan” is geen officieel Duits woord, maar die loods sprak deels Plattdeutsch en ik weet zoveel jaren later echt heel zeker dat hij dat zei.

Toen werd die schipper nog veel bozer. Dat iemand zijn schip een worstpan durfde te noemen! Maar hij ging wel uit de weg en wij meerden keurig af. Maar dát is dus mijn eerste gedachte bij horen of lezen van de naam “Oldenburg” en dat was ook mijn eerste gedachte toen ik dat boekje, waar ik mijn verhaal mee begon, bekeek en terugdacht aan die reis van Oldenburg naar Belfast in februari 1967: Wurstpan.

“Maar hoe zit dat nu met die condoomautomaat,” zal de oplettende lezer vragen. “Wat was daar dan mee?”
Dat zal ik in de tweede aflevering van dit lange verhaal vertellen.
  • © 2013 Theo Horsten

Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10556
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Een lang verhaal...

Bericht door jdbvos »

we wachten af, Theo :-D
Oost, west...ook best
Jos Komen (R.I.P)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Een veelbelovend verhaal, Theo. :-D
Nu maar hopen dat je "Een lang verhaal"...Niet kort maakt. :)
Gebruikersavatar
gerard tenerife
Berichten: 6491
Lid geworden op: 22 mei 2009 21:01
Locatie: valle san lorenzo,tenerife,spanje

Re: Een lang verhaal...

Bericht door gerard tenerife »

Laat maar komen Theo, heb goede herinneringen aan de Delfborg, heb er in 1962 (na de Scheldeborg) op gevaren en een aflos reis in
Julie/Augustus 1967, maar met wie?????
mvg Gerard
een pessimist is een optimist met veel ervaring.
Gebruikersavatar
Cor Leliard
Berichten: 3418
Lid geworden op: 20 sep 2004 17:57
Locatie: Breda

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Cor Leliard »

Hallo Theo,
Leuk verhaal en juist nu ik morgen op vakantie ga, voor maar 10 dagen , moet ik wachten tot
ik weer thuis ben de 16 de april.
Groetjes uit Breda
Cor
Il parle Il a parle
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

[img]http://oimg.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img].......Een lang verhaal (2)
[img]http://oimg.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img].......Noord of Zuid…?

[img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img]...... [img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/ELV2-01-300br_zpsdda519d2.jpg[/img]......[img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img]

Als ik me een en ander goed herinner, was het in de namiddag dat we in Oldenburg vastmaakten. Wat ik in elk geval weet, is dat we niet meer begonnen te laden. De volgende morgen om acht uur waren we de eersten, dus als we zo vriendelijk wilden zijn om dan de luiken open te hebben, dan kwamen de mannen met twee ploegen om ons nog diezelfde dag af te laden. En dus brachten we alles zover in gereedheid, dronken een glas en aten een hap en ging die avond eens kijken wat Oldenburg zoal te bieden had.
Ik weet werkelijk niet meer wie met wie de wal op ging en het werd ook een heel rustige avond. Was er wel iets bijzonders gebeurd, dan zou ik dat zeker nog weten. Op loopafstand was een “Eckkneipe” en ik weet nog dat het daar gezellig was. Stukje muziek zo van “Junge, komm bald wieder” en “La Paloma” van Freddy Quinn en “Müssen Frauen einsam sein?” van Peter Alexander, wat toen ook een grote hit was. We hebben een Beck’s bier gedronken – we hadden de brouwerij tenslotte grondstof genoeg gebracht – en waarschijnlijk ook nog wel een Apfelkorn, maar alles met mate en alles in het nette. Het moge duidelijk zijn: ik herinner me van die avond niet zo erg veel en van die kroeg weet ik ook alleen maar dat het er gezellig was.

[img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/OLDSTAPEck_zpsb3bfa804.jpg[/img] [img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/becks_bier_726_zps669766cf.jpg[/img] [img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/OLDSTAPQuinn_zpscf0610c3.jpg[/img] [img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/OLDSTAPApfel_zps30ee0733.jpg[/img] [img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/FOTOL06_zpse394c947.jpg[/img]

Het enige dat me echt nog van die avond bijstaat, is die kapotjesautomaat in het toilet van die kroeg. Niet dat ik die nodig had, want als er nou iemand in die tijd kuis was en de huwelijkse trouw zeer hoog in het vaandel had, dan was ik het wel. Nee, dat was het niet. Het was om wat erop stond en dat ik me niet alleen als goede tweede van Oldenburg herinner, maar dat ik telkens weer voor me zie en in gedachten ook zeg als ik ergens zo’n automaat zie. Het was 1967, dus nog zo’n vijftien jaar voordat we voor het eerst van aids hoorden en kapotjes in de allereerste plaats dienden om te voorkomen wat mijn maat Klaas gebeurde toen we in 1952 of daaromtrent in Warnemünde een kroeg binnenstapten waar het volgens Klaas erg gezellig was. Ik was matroos o/g, was achttien jaar of nog net niet en wist van niks, dus ik voer blind op Klaas die al dagenlang, terwijl we onderweg waren naar Warnemünde, zeer hoog had opgegeven over de geneugten van die plaats. In die tijd, nog maar zeven jaar na de oorlog en dan in Oost-Duitsland, was je voor twee pakjes Lucky Strike de hele avond onderdak. Voor een pak DE Roodmerk kon je een orgie aanrichten en voor een paar nylonkousen kon je, bij wijze van spreken, met de vrouw van de burgemeester naar bed.
Maar Klaas was dus bekend in Warnemünde. En hoe, zo bleek alras.
We hebben net ons eerste potje bier voor ons staan, komt er een jongedame op Klaas afgestoven, vliegt hem om de nek en schreeuwt keihard door de tent: “Klaus, Klaus, du musst Papa werden!”
“Ach, verrek om mie toch, wicht,” was Klaas’ onderkoelde reactie waarmee hij alle vaderschapsclaims resoluut van tafel veegde. We dronken ons bier op en zijn een deur verder gaan kijken. Zo eenvoudig kan het leven soms zijn. Toen, althans. Wat wisten we toen nog van Crick, Watson en Pauling en DNA? Laat staan dat er een test was om het vaderschap met honderd procent zekerheid vast te stellen. “Wie het kindje krijgt, mag het houwen,” was het devies. Als die jongedame inderdaad zwanger was, is het kindje intussen de zestig gepasseerd.

Maar om bij de les te blijven: dat was toen dus het voornaamste doel van condooms, dat wil ik maar even zeggen.
Op die automaat in die kroeg in Oldenburg, zat, zoals op alle automaten, een knop met het opschrift: ‘Bij weigering op de knop drukken.” Iemand had dat Duitse “op de knop drukken” zorgvuldig weggekrast en daar met keurige letters “Heiraten” van gemaakt. “Beim Weigerung Heiraten!” Vergeef me ook nu weer mein Duits als het niet volledig juist is, maar telkens als ik ergens dat opschrift zie – en dan hoeft het niet eens een kapotjesautomaat te zijn – denk ik: “Beim Weigerung... Heiraten!”
Vandaar dat ik me zo verbaas over het geheugen van de mens, want hoe kan zoiets nu meer dan vijftig jaar blijven hangen? Het stelt immers niks voor? Ik moet er nog altijd om lachen, maar veel anderen vinder er waarschijnlijk geen zak aan.
Daarmee eindigen mijn herinneringen aan Oldenburg eigenlijk wel: samengebald tot niet meer dan een worstpan en een condoomautomaat.

De volgende morgen om acht uur begonnen we te laden. Het was een mooie, heldere, winterse dag. Geen vuiltje aan de lucht, dus beide luiken helemaal open met de schilden naar achteren en voren gereden zodat de mannen zich maar uit konden leven.
Die middag waren we beladen met 6540 zakken maisgries van 75 kilo elk, bij elkaar 490,5 ton waarmee we net helemaal vol zaten en mooi op ons wintermerk lagen. “Full and down”, zogezegd. Een mooie lading waar helemaal niets mee kon gebeuren. Met zo’n plofpotter had je dan een vrijboord van 33 centimeter, met als gevolg dat je met een beetje zee al gauw heel wat water overkrijgt en dus was het zaak om heel goed en heel zorgvuldig zeeklaar te maken.

[img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img].......[img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Weer01_zpsa7119c53.jpg[/img] [img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img].......

Winter op de Noordzee betekende in die jaren drie goede kleden over de houten luiken waarbij het tweede kleed “blind” werd gelegd zoals we dat toen noemden. Dat wilde zeggen:niet ingevouwen en niet tussen de schalklatten omdat dat te dik werd, maar vierkant op de luiken op het eerste en dus het beste en nieuwste kleed, alleen maar ter meerdere waterdichtheid. De andere twee kleden zo ingevouwen dat de zee er zo min mogelijk vat op kon krijgen en beide “afwaterend”, ook als je je bovenste kleed helemaal kwijt zou raken. Heel goed keggen en elke keg zo dat je altijd op de langste draad van het hout slaat.
Ja, dat stak nauw. De mensen waar je dat vroeger van leerde, hadden zo het een en ander meegemaakt en leergeld betaald, dus die hielden dat scherp in de gaten. Als Rieks Oosterveld zag dat je het niet goed deed, schopte hij je eerst het hele gangboord door voordat hij je liet zien hoe het wél moest. Vervlogen dagen. Nergens meer houten luiken en dat is maar goed ook. Ook de schoppende stuurlieden zijn lang verdwenen, maar of dat ook een verbetering was, is voor discussie vatbaar. Je leerde wel een vák.

Die dag, terwijl we daar lagen te laden – waar ik geen omkijken naar had – moet ik in de kaartenkamer bezig zijn geweest de kaarten voor de reis klaar te leggen. De reis van Oldenburg naar Belfast. Ik moet de mijlen hebben afgepast vanaf het vuurschip “Weser” naar Belfast. Dat was het moment waarop ik een beslissing moest nemen: waar ga ik langs? Ga ik om de noord of om de zuid?

[img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img][img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/OLDBEL1967Kaart600br_zpsc1441c1d.jpg[/img][img]http://img.photobucket.com/albums/v511/Theo-H/Nieuwe%20forumbijdragen/Historische%20stormen/Vulling_zps31b4371c.jpg[/img]

Ga ik vanaf Weser vuurschip in één rechte koers naar Dunnett Head en dan door de Pentland Firth, om Cape Wrath heen, door The Minches en het North Channel naar Belfast Lough? Of ga ik om de zuid, via Dover en Land's End, de Ierse Zee in?
Om de noord is het ongeveer 850 mijl, om de zuid krap 950 mijl.
Honderd mijl verschil.
Honderd mijl korter om de noord.
Twaalf uur draaien.
Februari.
Winter op de Noordzee.
Maar om de zuid, in het Engels Kanaal, om Land's End en in de Ierse Zee kan het dan ook bar en boos zijn.
De Pentland Firth is het probleem niet. Doordat ik een jaar met de Beppie in timecharter tussen Oslo en Liverpool heen en weer heb gecrost, ken ik de Pentland en de Noord- en Westkust van Schotland op mijn duimpje. Kwestie van het goede moment kiezen en we raggen als een duivel door de Pentland.
Maar het weer… Het weer.
Wat is wijsheid?
Helemaal in het begin van dit lange verhaal zei ik het al: Dit verhaal gaat over een worstpan en een condoomautomaat. Over een loden jas en een partij maisgries. Over besluitvorming en het maken van keuzes. Over de gevolgen die je keuzes en besluiten kunnen hebben en je verantwoordelijkheid voor anderen.

De worstpan en de condoomautomaat, de loden jas en de maisgries hebben we gehad. Dat was lachen. We zijn nu toegekomen aan ernstiger zaken, aan de besluitvorming en het maken van keuzes en de gevolgen die jouw besluiten kunnen hebben. Om Cor te plezieren, zal ik dit deel eerst afsluiten, dan kan ik zelf ook nog eens heel goed nadenken over het vervolg.
  • © 2013 Theo Horsten
Gebruikersavatar
Compass
Berichten: 3062
Lid geworden op: 22 jul 2004 11:11
Locatie: Groningen

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Compass »

Hallo Theo,

Ik ga er weer voor zitten... Jan Goedhart en nu ook weer iets van jouw. :) Het is maar goed dat de dagen lengen anders kwamen we tijd te kort :wink:

Maar weigerung lijkt me niet het juiste woord. In mijn geheugen staat dezelfde viltstift-text gegrift als "beim versagen heiraten"
Maakt verder niets uit; duidelijk genoeg.

Grt,
Bert de Boer
Mart Hoogedoorn
Berichten: 3818
Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
Locatie: Brasil

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Mart Hoogedoorn »

Blij dat je ff uit vertaald bent Theo,en weer wat over de 500 tonnertjes vertellen wil.Ook ik heb er vier gehad als meestertje alleen.en met veel plezier dat filmpje bekeken.Ja mooie teiden om nooit te vergeten.Bedankt.Mart.
''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
ferryvaneeuwen
Berichten: 2676
Lid geworden op: 25 nov 2004 22:59
Locatie: Krimpen a/d IJssel
Contacteer:

Re: Een lang verhaal...

Bericht door ferryvaneeuwen »

Mooi verhaal en wat mij betreft beslist niet te lang! De makke met het onthouden van namen voor mij is dat bijna niemand aan boord aangesproken werd met zijn naam maar met kreten als Ouwe, Chief, Second, Sparks, Boots, Kabel enz. Als sparks hadden ze ons helaas niet nodig op de kustvaart, ik had dit tenminste ook wel eens willen meemaken. Eén tank van een toch kleine K-tanker van 18.000 ton met 33 tanks komt uit op 545 ton..... Maar ja, daar kwam niet ver de kali mee op.

Ferrry
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10556
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Een lang verhaal...

Bericht door jdbvos »

Als sparks hadden ze ons helaas niet nodig op de kustvaart
Is dat zo Ferry ?
Ik weet van sparkeneurs op die Stella-tankers dat die vaak relay-den voor andere schepen mbt de weerberichten in mn de mediterrane....
En wij, op de Noordzee van Noordlijn/Equator hadden ook een sparks aan boord....
Kijk, hier zit ie (nog steeds :lol: )
Het scheen iets te maken te hebben met tonnage, of zo....
En die Noordzee was een KHV-er met een kleine 10.000 T laadvermogen, en een diepgang van een kleine 10m....
Noordzee.jpg
Noordzee.jpg (78.47 KiB) 6779 keer bekeken
Oost, west...ook best


Plaats reactie