Sterke verhalen.

[Jos Komen (R.I.P)]

Prachtig!
Dit smaakt naar meer, Bert!

[Compass]

Hoi Jos,

Zoals Fats Domino al zong ; "Sally Was A Good Old Girl"

Heb zojuist even gepolst of er meer aan komt. Verzoek wordt doorgegeven !

Bob heeft oorspronkelijk op de 'Grunninger Kustvaart' gezeten maar is later aan de wal gegaan.
Heeft vorig jaar op latere leeftijd (plm 50) toch de draad weer opgepakt en vaart nu weer/nog als 1e strm om zijn vaarbevoegdheid bij te spijkeren.

We wachten het af. In elk geval een lekkere losse schrijfhand en leuk onderwerp. Lijkt me een aanwinst.

Grt
Bert de Boer

[v+d]

Mooi hoor, je ziet het zo gebeuren

[Harry G. Hogeboom]

Was dat " Long Tall Sally"........of haar zussie " Mustang Sally"

[gerard tenerife]

Een pracht verhaal, kan het zo voor me zien.
mvg Gerard

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Mooi!
Goed geschreven.
Er komt vast wel meer.

[Compass]

Weer een nieuwe van Bob Kristel !
Veel leesplezier
Grt.
Bert de Boer

Buiswater La Pallice

Ik hoop dat u zich mijn eerste buiswater-verhaal nog kunt herinneren over Sally in Goole. Ik moet u bekennen dat ik nogal gespannen was naar uw reacties: was het niet te gewaagd, was het niet te sexistisch, was het niet te saai? Ik had wel geluiden gehoord dat het verhaal op sommige details nog maar net door de beugel kon (wat ook de bedoeling was), maar verder waren beide reacties toch erg positief! Erg bedankt!
En hierdoor gesterkt  stuur ik u nu mijn volgende Buiswater toe.

Het was nog maar een week of 3 daarvoor dat wij in La Pallice waren en nu, net voor de kerst, kwamen we er weer graan gaan laden. De haven van La Pallice wordt gedomineerd door grote Duitse onderzeebootbunkers uit de 2e wereldoorlog, een soort garages voor onderzeeers.  La Pallice is dan ook gebruikt als decor in de film “Das Boot”, misschien kent u de film.
Bij aankomst in de vroege ochtend lag er een Duitse kruiplijner tegen de kant en wij maakten al grapjes dat het voor hem een soort thuiswedstrijd was, dat hij niet loodsplichtig was, dat het altijd leuk is om weer eens op je oude werkplek te kijken, dat hij fietsen kwam laden, enfin, u kunt het zelf wel aanvullen..
Toen we goed en wel tegen de kant lagen werden we op de VHF door de Duitse kapitein opgeroepen en op een werkkanaal zei hij in het Duits dat er problemen waren met het transport van het graan. Zijn ruim was daarom afgekeurd en hoogstwaarschijnlijk zou het onze dus ook worden afgekeurd.

Wij bedankten de kapitein voor zijn info en kort daarna kwam de eigenaar van de lading het ruim inspecteren. Het was een klein maar statig mannetje van tegen de zestig met een streng en vastberaden gezicht.
Hij gaf mij een klein stevig handje en zei met zo’n frans accent: “Ello chief, enchanté, wery nice to meet you. If ies okee wiz you, my assistant wiell now inspect ze hold”.
Ik zei dat ik zijn assistent zou begeleiden en samen bekeken we het ruim. De assistent sprak geen engels, maar dat was ook niet nodig, want hij wilde zelfs niet in gebaren aangeven wat hij van het ruim vond. Ik vermoed zo dat hij zijn instructies had.
Ik moet u in alle bescheidenheid vertellen, beste lezer, dat ik best wel redelijk frans spreek en versta. Maar op de een of andere manier voelde ik, dat ik deze troef nog niet moest uitspelen.
Wij kwamen weer aan dek waar de eigenaar stond te roken alsof hij op een vertraagde trein stond te wachten. Zijn assistent bracht in het Frans verslag uit en zei dat het ruim helemaal niet slecht was, dat er wel wat water was, maar dat dat geen probleem was.
Het kleine mannetje draaide zich om en zei onverwacht fel tegen mij: “I’m zorry chief, but your hold ies rejected!”, daarbij een handgebaar makend alsof hij alles van een imaginaire tafel veegde. “Ze hold is too wet for ze grain.”.
Ik bracht tegen hem in: “We were here three weeks ago in the same condition and there was no problem at all. Is it because of the transportproblems you’re having?”.
Er leek een schok door hem heen te gaan en met grote strenge ogen stak hij zijn pink op tegen mij en zei luid: “Chief, if zere is only one liettle mouze pee in ze hold, I will reject it. Impossible too load and also impossible that you loaded like zis zree weeks ago!”, en hij sprak daarbij impossible op zijn frans uit. En om verdere discussie uit de weg te gaan, draaide hij zich met een ruk om, maakte met zijn hand een wegwuif-gebaar die mij het zwijgen moest opleggen en vertrok met zijn neus in de lucht als een tengere Napoleon, die zojuist in zijn hoedanigheid als dictator een belangrijk decreet had uitgevaardigd.
“I wiell let you know!”, riep hij zonder mij aan te kijken onderaan de gangway. “Let me know what, sir?”, riep ik terug, maar weer dat gebaar dat het mij niet was toegestaan te spreken. En zo vertrok Napoleon in stevige pas, de panden van zijn regenjas wapperend in de wind en in zijn kielzog zijn assistent, die naar mij nog zo’n gebaar maakte van: ‘Ik kan er ook niets aan doen’.

Het was al een vrij oud schip waarop ik voer. Ons ruim was niet bepaald ‘box-shaped’, je zag alle stringers en spanten zitten met potten voor wegeringlatten en bovendien hadden we nog een houten buikdenning. Dat hout werd natuurlijk steeds beschadigd tijdens het lossen en laden en vandaar dat er hier en daar water tussen de Azobé-planken stond.
Voor de vorm liet ik de matrozen aan het begin van de middag het ruim ingaan om het water met poetslappen tussen de planken vandaan te halen en terwijl ik over het luikhoofd leunde, stond ineens Napoleon weer naast me met zijn assistent. Napoleon stuurde zijn assistent direct het open ruim in en hij zei tegen mij op rustige toon: “Ello chief, I see your crew has been bizzie all mornieng, but ztill I can see from here zat your hold is not yet ready”. Hij keek mij daarbij hautain en uitdagend aan, terwijl ik bijna een kop groter was dan hij.
Ik zei tegen hem: “Goodday sir, I think it’s not the hold, I think the problem is your transport. But I know my hands are tied, nothing I can do about it...”. Stampvoetend antwoordde hij luid:“ Non non non, monsieur! It’s not my transport which iz ze problem,  iet ies you and your shiep which causes all ze delay!”. “Like the German ship which is also waiting for your cargo and from which you also rejected the hold?”
Briesend antwoordde hij:”I thienk, monsieur, you don’t know who you are talking to!”.
“I think, monsieur” antwoordde ik,” I know very well to whom I’m talking to. I’m looking at you, sir! Mister headache!”.
Het was de combinatie, beste lezer, dat hij mij als persoon verantwoordelijk stelde voor zijn problemen, de moeite die wij hadden gedaan om het ruim schoon te krijgen, het tekort aan slaap en een ontzettende hoofdpijn, waardoor ik uit mijn rol viel als ‘officer and gentleman’ en hem ‘Mister Headache’ noemde.
Van zijn stuk gebracht, keek hij mij boos, maar niet begrijpend aan en vroeg: “What ies that, what you say Mister Headache?”.
“That’s how we call you, sir: Mister Headache” en omdat hij nog steeds keek of hij het niet begreep, zei ik op luide toon: ”Mister Pain in my head, Monsieur Mal-à-la-tête!”.
Het was alsof een bom ontplofte. “Impossible!” riep hij op zijn Frans en rood aangelopen draaide hij zich met een ruk om, gaf mij weer het wegwuifgebaar, vingerknipte zijn assistent naar boven en hij verdween weer met stevige pas. De toon in onze prille werk-relatie was gezet.

Het Duitse schip ging die middag laden, de volgende morgen om zes uur waren wij aan de beurt.
Bij het laden werd een grote conveyor-belt gebruikt, zeg maar een lopende band, en die conveyor- belt werd op haar beurt weer gevoed door twee kleinere lopende banden waar vrachtwagens hun graan op losten. Er konden 6 vrachtwagens tegelijk lossen.
Als we lading voor of achterin wilden hebben moesten we het schip onder de conveyor-belt verhalen. Voor kleine veranderingen van laden was de belt uitgerust met een handbediende shunt, een soort glijbaan, waarmee je de stroom van graan dmv touwen aan de shunt nog een beetje kon richten.

Toen ik de volgende morgen de voorman zocht om het laden door te spreken, stond Napoleon daar reeds, hevig rokend, allerlei orders gevend aan dokkers. “What took you so long to move ze shiep! We have to start immediately because we work untiel completion”.
“So you can celebrate christmas already”, antwoordde ik. “Yes chief, and zhen you will be at sea in the coming christmasstorm” en hij keek mij genoegzaam aan.
“Not funny”, zei ik tegen hem, “but for my sake you can start, if you have any transport of course.”. Hij ontplofte en riep uit:”Chief, I never have problems with ze transport, but iet ies you who....”. “Yeah yeah”, onderbrak ik hem, “I did not come to hear the same story again. I’m looking for the foreman”. Abrupt stopte hij zijn betoog en zei tegen mij: “Today chief, I wiell be in charge of ze operations. And I promize you, monsieur chief officer, zat tonight you wiell have ze pain in your head even worse zen in your nightmares...”.
Kennelijk had hij headache in het woordenboek opgezocht.

“So let’s get started!,” zei ik, “the sooner we’re finished, the sooner you can celebrate your christmas. Can we have the shunt forward please?”
“No chief’, zei Napoleon, “for ze trim it should be better...”. Maar ik liep al weg, dan ging ik het zelf wel regelen. Ik liep naar de dokkers om ze de shunt te laten draaien, maar daar kwam, zoals ik hoopte, Napoleon al aangestormd.
“You don’t give ze orders to my people, chief! You say to me and I say to my people!”, riep hij boos uit en hij begon in het Frans razendsnel orders te geven aan zijn mensen. Toen de dokkers aan de zware shunt wilde trekken, zei ik al gebarend tegen ze: “No, no, never mind, leave the shunt as it is. Merci, merci!”. Napoloeon stampvoette en vroeg mij: “So what izziet zat you want, turn the shunt or not?”. “No, no never mind, I just changed my mind” en liet Napoleon, verbijsterd achter.
Terwijl ik wegliep gebaarde ik naar de dokkers:: “Sorry hoor, ik weet ook niet wat hij wil...”.

Ik dacht dat het een dag van psycholgische oorlogsvoering zou worden, maar dat was niet zo. Ik moet zeggen dat Napoleon zijn vak verstond, hij schatte ook in wanneer hij even moest stoppen met laden of de shunt moest worden gedraaid. Hij liet zelfs een paar mensen ons helpen met verhalen. Maar als ik een wat amicale vraag stelde: zoals hoe gaat u de kerst vieren, keek hij mij argwanend aan en gaf slechts een kort en zakelijk antwoord.
Op een moment liep ik naar Napoleon toe en hij stond met voorman Gilles te praten, de voorman met wie ik drie weken daarvoorzo goed en prettig had samengewerkt. Ik noemde hem chef Gilles en onze begroeting was uitbundig en hartelijk.
Chef Gilles zei in het Frans tegen de toch wel wat verbaasde Napoleon, dat ik een goede vent was, un bon homme, en Napoleon beaamde dat voor de vorm: Ja ja, het zal best wel een goede vent zijn. En vervolgens zei chef Gilles: “Et lui, il parle bien français!”. (En hij, hij spreekt goed Frans).
Napoleon keek mij verbijsterd aan en met grote ogen vroeg hij mij: “But why diedn’t you say to me?”. En ik antwoordde: “Would you have accepted the hold, if I speak French? Yesterday,  I understood from your assistent that the hold was ok...”.
Napoleon begon op een een vulkaanuitbarsting te lijken, hij werd roder, hij begon weer te stampvoeten en met een druppeltje speeksel in zijn mondhoek, zei hij met luide stem: “No monsier chief officer!! Even if zere is one lietel mousepee...”, en hij stak zijn pink weer op tegen mij...
Ik legde geruststellend een hand op zijn bovenarm en zei: “It’s ok, ok, don’t worry, everything is ok, no hard feelings. We’re loading now, aren’t we? We’ll be gone this evening  and soon it will be christmas...”, en het leek zelfs nog effect te hebben want Napoleon bedaarde en droop voorzichtig af, zich geen raad wetend met de situatie.
Chef Gilles en ik praatten nog wat in het Frans en namen hartelijk afscheid. Het gekke was dat Napoleon en ik onze conversaties in het Engels bleven voeren.

Toen we aan het begin van de avond het ruim vol leken te hebben, bleek dat we gelijklastig lagen, de voor-diepgang is dan gelijk aan de diepgang achter. Dat was lastig voor ons, onze machinist wilde altijd wat trim achterover, want zo kon hij makkelijker brandstof uit de dubbele-bodem tanks halen. Napoleon, in de veronderstelling dat een vol ruim betekende dat we klaar waren, was zijn zaken aan het afronden toen ik hem om nog één vrachtwagen met graan vroeg.
De oude explosieve Napoleon stond er plotseling weer en hij vroeg in een uitbarsting: “And where are you going to put ze last 25 tons. Just look, look, look: ze hold ies all full, chief!!”, daarbij groteske gebaren makend. “You must understand chief, zat if we discharged ze truck, there is no way back!”,  en trillend stak hij een sigaret op. “We can not put ze grain back in ze truck, or do I have to scoop it wiz my hands?”, en hij deed voor hoe dat zou moeten gebeuren.
Ik zei: “Just give me another 25 tons, there won’t be any problem. And if there is a problem, it will be my problem!”. Briesend en zenuwwachtig stampte Napoleon naar zijn kleine hokje, griste de hoorn van de haak en belde voor nog een vrachtwagen met graan.
Het bleek inderdaad geen probleem te zijn, de 25 ton verdween in alle hoeken en gaten achterin in het ruim en we hadden een mooie trim achterover.
Ik was diepgangen aan het opnemen toen een twintig minuten later een Mercedes stationwagen de kade kwam opgescheurd. Een hele andere Napoleon, dan die ik die dag had meegemaakt, stapte uit  met een stapel papieren, hij keek mij charmant glimlachend aan en zei heel relaxed: “Ello chief, I have another 4 tons, maybe you want to have?”.
Ik was overdonderd, verbaasd door deze andere Napoleon en zijn weliswaar flauwe grap, maar wel een grap.Ik had nooit gedacht dat Napoleon kon glimlachen, laat staan een grap kon maken.
En voor ik op zijn grap kon reageren, was hij al aan boord om met die ouwe de papieren te gaan regelen.

Weer tien minuten later liep hij de gangway af en kwam naar mij toe. “Pliez chief, pliez come wiz me, I want to show you somezieng”, en we liepen naar zijn wagen. Hij deed de achterklep open en een prachtige goudbruine, nog dampende kalkoen stond daar in zijn auto. Op de schaal van de kalkoen lagen gebakken vruchten, gepofte kastanjes, gebakken spekjes en champignons en allerlei andere lekkere dingen. Het water liep mij in de mond.
Geamuseerd keek hij mij aan en zei: “I ave asked my 80-year old mother to cook zis for you and ze crew for Christmas. She izze spécialiste”, waarbij hij spécialiste op zijn Frans uitsprak. “And ere I ave a bottle of cognac and zree bottles offe very very good Bordeaux from my private cellar”.
Hij gaf me een hand en zei minzaam: “Bon Noël, chief, Merry Christmas! And next time you come in La Pallice: we fight again, ok?”



Een fijne kerst gewenst vanaf de Scheldedijk!
Bob Kristel

[Bema]

Leuk leesvoer, en vooral t "kaairatten" verhaal was erg herkenbaar.
Misschien schrijf ik nog wel eens mijn, uiteraard écht gebeurde, versie van dat verhaal.

[v+d]

Weer een mooi verhaal Bob en heel herkenbaar, zelf vond ik het ook altijd wel leuk om een beetje met mijn buitenlandse klanten te bakkeleien.
Dat houdt het werk lekker pittig en de verveling buiten de deur
Mooi kerstverhaal, bedankt.

[Brazuca]

Bob, very reconnaissable, so to speak pleaze continuer !