Sterke verhalen.

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10556
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Sterke verhalen.

Bericht door jdbvos »

Jongens, Wat een verhaal !
Prachtig, man !
Oost, west...ook best

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14378
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Wel wel, laat ik nou altijd gedacht hebben dat ik wel een "ietwat" avontuurlijke loopbaan heb gehad. :lol: :roll:
Mooi schrijfstijl van die Vrome Maarten :mrgreen:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Gebruikersavatar
K.Brouwer
Berichten: 2790
Lid geworden op: 03 dec 2005 18:18

Re: Sterke verhalen.

Bericht door K.Brouwer »

Het "betere leeswerk" zogezeid :-D .

Groeten, K.Brouwer
Gebruikersavatar
gerard tenerife
Berichten: 6491
Lid geworden op: 22 mei 2009 21:01
Locatie: valle san lorenzo,tenerife,spanje

Re: Sterke verhalen.

Bericht door gerard tenerife »

Wat een pracht verhaal, hier bij vergeleken was de Amstelpark een Cruise Liner.
Gerard.
een pessimist is een optimist met veel ervaring.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Typisch voorbeeld van de "Never-come-back-line" en ook een manier om schepen naar de sloop te brengen. :wink:
Ik zit ook te genieten van dit prachtige verhaal. :-D
Jos Komen (R.I.P)

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Vervolg Trampvaart in de Pacific met de Antillian Carriers
Maarten VroomboutAfbeelding

Aan dek lag het complete interieur van de kapotgestookte ketel en het leek er niet erg op dat de bestelde ketelpijpen wel binnen een redelijke tijd geleverd zouden worden.
Antillian Brewer-12.jpg
Antillian Brewer-12.jpg (153.19 KiB) 7698 keer bekeken
Persoonlijk vond ik het niet zo erg. Op een binnenliggend schip is er voor een marconist niet veel te doen. Als alle electronica weer goed werkt en onderhouden is, blijft er wat administratie over en verder niets. Dat bleek het grote voordeel van dit beroep te zijn. Nadat ik vanwege mijn ogen voor stuurman werd afgekeurd adviseerde een van mijn zeevarende ooms mij dan ook om “sparks” te worden “want die zitten de hele dag boekies te lezen en stuiven bij binnenkomst meteen de wal op”.

Met een lichte nuancering kan ik wel zeggen dat hij achteraf groot gelijk had.

Een grote lezer ben ik altijd geweest dus was ik iedere middag in een van de talloze boekhandeltjes te vinden. Die lagen vol met illegaal gekopieerde Amerikaanse lectuur en al snel was ik zo’n goede klant dat ik een heel vriendschappelijke verhouding met de verkoopster had ontwikkeld.
In mijn vrije tijd gaf ik haar broer zelfs bij hen thuis bijles Engels.
Antillian Brewer-13.jpg
Antillian Brewer-13.jpg (114.1 KiB) 7698 keer bekeken
Verder werd er door de hele bemanning natuurlijk uitbundig gestapt. Al snel hadden we een vaste tent waar we talloze leuke avonden doorbrachten. Af en toe maakten we een uitstapje, bijvoorbeeld naar Taipei en naar de bergen waarbij we een stel vriendinnetjes meenamen. Iedere avond aten we bij eetstalletjes langs de weg vlak bij de werf. Voor ongeveer een dollar zat je te smikkelen zonder er ook maar een keer ziek of misselijk van te worden. Wel altijd even opletten of de honderd graden er overheen is gegaan natuurlijk.

En toen, na weken ploeteren kwam er verbijsterend nieuws.

Onze goeie oude roestbak had afgedaan en zou worden gesloopt. Of de heren maar wilden verkassen naar onze buurvrouw “Antillian Star”.
Een eerste verkenningstocht viel niet tegen. Een grote radiohut met dezelfde 4U installatie dit keer aangevuld met een Hammarlund amateurontvanger. Probleem was dat het hier een dood schip betrof en dat alles wel eerst even moet worden getest. Dat betekent elk toestel losschroeven en meesjouwen naar de Antillian Brewer omdat daar net genoeg power op stond om de zaak werkend te krijgen. De slaaphut bleek nog enkele maten kleiner maar dat is geen probleem voor een man alleen.

Niet alleen verandering van schip maar ook van bemanning. Onze gelederen werden versterkt met een 2e en 3e wtk die oorspronkelijk voor de Antillian Star waren bedoeld.
Hun binnenkomst was al vermakelijk. We zagen een korte dikke, driftig in onderhandeling met een taxichauffeur en de werfportier en een flegmatieke lange die alles met gebaren ondersteunde.
De korte dikke ontpopte zich volgens eigen zeggen als “Opa Palte zonder H dus de verarmde tak”
Tweede WTK op hoge leeftijd. Zijn vorige betrekking was in de witbetegelde machinekamer van het Hilton hotel in Amsterdam. De ander was Rotterdamse Harry, de nieuwe 3e WTK afkomstig van de Koninklijke Marine.

Wat hebben wij een plezier gehad met Opa Palte. Direct de eerste avond al was zijn hut het centrum van het schip. Hij wist ons door eigengemaakte liederen begeleid op zijn gitaar beurtelings te ontroeren en te laten uitbarsten in gezang liederen waarbij zijn favoriete nummer gezongen op de wijs van ketelbinkie het lied opleverde waarmee hij naderhand met bekwame spoed en een hartkwaal het schip zou verlaten.

“Het is een leven zonder zorgen
Het is een eindeloos bestaan
Je denkt niet aan de dag van morgen
Daar op die wijde oceaaaaan!”


Opa had de hele 2e wereldoorlog buitengaats doorgebracht en kende de Victory schepen vanuit een heel andere optiek. Hij kon boeiend vertellen en was gezegend met een geweldig gevoel voor humor.
Die avond in gepaste dronkenschap doorgebracht deed wonderen voor het leefklimaat aan boord en dat was wel nodig ook met alle dagen regen en tegenslagen.

Iedereen werkte zich uit de naad om ons “nieuwe” schip wat zeewaardiger te krijgen en ook ik was hele dagen bezig met een groepje Chinese technici. De hoofdman begon elke opmerking met “I check already”. De communicatie met zijn medewerkers, die vier man sterk in het gyrohokje rondscharrelden vereiste ook het nodige van de mimische technieken waarover je in geval van nood altijd nog kan beschikken. Engels was voor hen even vreemd als Chinees voor mij. Uiteindelijk werd alles “same new” en daar ging het maar om, hoewel ik stiekem dacht dat ze daarbij meer aan de overvloedige lagen spuitlak dachten dan aan het inwendige van de technische hoogstandjes die ze onder handen namen.

Soms konden we weer een vleugje opsnuiven van het “eindeloos bestaan” waarover onze 2e zo graag mocht zingen. Bijvoorbeeld tijdens “Het Feest”.
Het feest werd gegeven door de scheepszwendelaar en alle officieren waren uitgenodigd.
De aanloop was niet echt grandioos want we moesten ons zien schoon te krijgen onder een lullig straaltje ijskoud water wegens de afwezigheid van enige vorm van verwarming. Gelukkig was er nog een beperkte hoeveelheid Biotex aanwezig waarmee het karwei afdoende kon worden geklaard. Daarna werd het een lenen en ruilen van de enige nog overgebleven witte overhemden en vervolgens werd het wachten op het uur U van Uitstapje.

Onze kapitein gaf het teken en in ganzenpas ging het naar de begane grond door de blubber van de werf en hielden daarna appel bij de poort. Met een meegebrachte lap werden eerst de schoenen weer wat opgeknapt. Enkelen waren zelfs zo ver gegaan zich door de Taiwanese kapstertjes vlakbij de werf te laten knippen en scheren en liepen er nu met een wat Aziatisch aandoende kuif bij.

Een paar taxi’s brachten ons snel en regelmatig toeterend naar het Shanghai restaurant waar het feest zou gaan plaatsvinden. Dat zag er luxe uit, dat zagen we meteen.

Men leidde ons als lang verwachte gasten naar een afgesloten vertrek. Om een grote tafel zat een keur van leuke meiden ons op te wachten en natuurlijk ook de scheepsagent en de handelaar waarvoor we op dat moment helaas niet de verschuldigde belangstelling hadden.

Na enige hapjes en vele drankjes, voornamelijk saké, die na de heilswens “Kampai” volgens oud gebruik in een teug achterovergeslagen moesten worden, werd de sfeer al wat losser en na binnenkomst van een orkestje begon de vaart er pas goed in te komen.

Nadat onze lieftallige tafeldames enige inheemse liederen ten gehore hadden gebracht werd het tijd voor een tegenprestatie. Onze 2e stuurman, een bekwaam gitarist, vatte onvervaard de gitaar van een van de orkestleden en begon enige akkoorden aan te slaan. De rest greep naar een kam en vloeitje en toen werd onder ademloze belangstelling van de hele zaak een Hollandse potpourri ten gehore gebracht. Te denken valt aan “Ketelbinkie”en via “Hoeperdepoep zat op de stoep” naar “Daar bij die Molen” tot “Hand in Hand kameraden”.

Hoewel de andere gasten aanvankelijk nogal de pest in hadden vanwege het weglopen van hun vrouwelijk gezelschap om ons optreden mee te maken, draaide de stemming snel om en stond ons hokje overvol met de eerste versie van een meezingconcert in twee talen.
Het was warm, de uren telden niet en iedereen had een fantastische avond. De restauranteigenaar nodigde ons uit voor een tweede optreden maar daar zijn we nooit aan begonnen.

Zo´n avond is eenmalig en naderhand niet over te doen.

Of het nu door de roes van het succes kwam of toch door de saké is niet duidelijk, maar toen er de volgende morgen druk werd gesproken over die geweldige aanrijding waarbij de hele zijkant van één van onze taxi´s duurzaam van de rest van de carrosserie werd gescheiden, waren er feestgangers die zich dat eigenlijk niet konden herinneren.

Voort maar weer met het werk.

Kerst kwam eraan. Onze hofmeester vond dat er aandacht aan besteed moest worden en investeerde in een ronddraaiende veelkleurige schijf met aan- en uitflitsende lichtjes die in de messroom werd opgesteld en waar wij vanaf onze bankjes recht tegenaan keken. Sommigen kregen er schuim van rondom de mond en anderen begonnen na een tijdje wild met hun ogen te rollen van deze versiering.
Voorts was er nog een kerstmannetje, eveneens een aankoop van de hofmeester. Ook het kerstmannetje stond in een krans van aan- en uitflitsende lichtjes. Opa had toch nog een pluspunt gevonden voor de schijf en dat was dat daarmee het omdraaien van de polariteit van het lichtnet meteen kon worden vastgesteld. Iets dat regelmatig gebeurde. Verder stond er een grote mierzoete taart voor de schaarse liefhebbers en dat was het.

Tijdens ons gezamenlijke pikheet om tien uur was ieder het er dan ook mee eens dat de kapitein namens alle opvarenden de Amerikaanse maatschappij zou verzoeken om ons per man 10 US dollar uit te keren zodat het vertier aan de wal kon worden gezocht. Onze eigen fondsen waren door het lange binnenliggen natuurlijk al aardig geslonken.
Helaas werd het verzoek afgewezen maar gelukkig was onze elec jarig en ook dat kon met een lekker etentje worden gevierd, want dat krijg je als het scheepsmenu bestaat uit driemaal kool en twee maal spruiten per week, alles halfgaar en opgediend met kleffe aardappeltjes du chef en een kwak mayonaise. Eten is heel belangrijk aan boord van een schip.

We praatten uren over eten en overwogen uitgebreid alle mogelijkheden om uit de beschikbare proviand toch nog overheerlijke schotels te maken. Vooral onze Belgische 2e wtk was hierin een meester.

We hadden wel verwacht dat het droogstoken van de ketel in Kaohsiung tot maatregelen zou leiden en die kwamen dan ook. Onze HWTK en de 4e kregen allebei de zak en in plaats van onze Belgische 2e wtk werd Opa Palte aangesteld als HWTK. Wellicht dat zijn grotere ervaring met stoomschepen hierin een rol heeft gespeeld maar veel begrip oogstte het besluit niet bij onze Vlaming.
Voor de “oude” HWTK was het misschien maar het beste want terwijl het toch al geen opgeruimde natuur was, zagen we hem tijdens de reis volledig doordraaien. Afkomstig van een goedlopende rederij als Nievelt Goudriaan kon hij al deze narigheid die zich voor een groot deel op zijn terrein afspeelde niet meer de baas. Een maagpatiënt werd geboren.

Intussen gingen de reparaties door en toen tenslotte bleek dat van de 65 door het American Bureau of Shipping afgekeurde huidplaten, er ineens meer dan dertig toch bleken te voldoen, begon het eind al aardig in zicht te komen. Het werd verhuizen. Met ladenkastjes en boekenrekken werd heen en weer gesjouwd. Nu eens in het roetdonker vanwege de weer eens uitgevallen walspanning en dan weer met een dekstoel aan de hand wijdbeens tussen twee uit elkaar drijvende schepen.

Daarnaast deed ik de gage-administratie en dat was niet helemaal zorgeloos.
Nadat de Portugese bemanningsleden hun maandbrieven naar huis al sterk gekort of gestopt hadden wilden ze nu nog steeds van veel te weinig veel te veel doen.
Ellenlange verhalen moest ik aanhoren over hun kommervolle financiële situatie in het algemeen en hun persoonlijke garantstelling in het bijzonder. Behalve begrijpend knikken kon ik er ook niets aan doen helaas.
Zelf verging het mij ook niet zo goed meer totdat de 1e stuurman na dagen tevergeefs te hebben gespeurd eindelijk de juiste pilletjes tegen darminfectie had gevonden.

Tenslotte kwam dan toch de grote dag. Zondag 17 januari 1971, na 7 weken Keelung moest afscheid worden genomen van onze tweede thuishaven om in ballast koers te zetten naar Nagoya.

Wordt vervolgd
Maarten Vroombout
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10556
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Sterke verhalen.

Bericht door jdbvos »

Prachtig !
Wat kun je het mooi neerpennen, Maarten !
Oost, west...ook best
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14378
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Harry G. Hogeboom »

na 7 weken Keelung moest afscheid worden genomen van onze tweede thuishaven om in ballast koers te zetten naar Nagoya.
Iedere zichzelf respecterende Massinist die dit leest houdt NU z'n hart vast!! :lol: :lol: Ik heb alvast een paar Valium tabletten in de lauwe thee gedaan. :roll: Na zo'n eerste reis IS gewoon ALLES wat er na komt maar kinderspel! :mrgreen:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: Sterke verhalen.

Bericht door v+d »

Prachtig verhaal :!:
Maarten Vroombout
Berichten: 3
Lid geworden op: 19 feb 2016 12:58

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Maarten Vroombout »

Dag Jos, Ik zag dat de foto bij het radiostation aan de Merwe Lloyd wordt toebedacht. Het is echter wel degelijk de 4U installatie op de Antillian Star. De reis erop zat ik op de Merwe Lloyd (toeval bestaat niet) die in Durban net nieuwe Mc Gregor luiken en een nieuw radiostation had gekregen toen ik aan boord stapte.
Groeten van Maarten


Plaats reactie