De ramp met de El Faro

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

... had El Faro dus aan boord (of aan boord kunnen hebben!):
1) in de voorraadtank 4600 gallon
2) in de settlingtank 5200 gallon
3) in de gravitytank 3300 gallon
4) in de sump op werkniveau 1426 gallon
Dat is bij elkaar 14.526 US gallons oftewel 55.000 liter. Turbineolie heeft een s.g van 0,87 dus dat is 48 ton. Exact wat die tankers met hetzelfde vermogen ook aan boord hadden: zo'n 50 ton bij elkaar. Ik keek niet op een paar ton meer of minder. :wink: Daarvan was de helft spare, een volledige vulling van het systeem. Hoe is het dan mogelijk dat hij problemen kreeg door een te laag oliepeil? Wat had hij dan werkelijk aan boord? Allemaal van die rare dingen. Maar het maakt verder ook weinig uit. Iedereen dood, alles gaat gewoon verder en er verandert voorlopig niks.
Ik ga verder met mijn stukkie.

Theo Horsten (R.I.P.)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

------------------ ------------------------ Afbeelding

---------------------------------------”Uh… the down flooding angle? Um… that I don’t have an answer for.”
-------------------------------------------------------------------------------------------------Kapitein Michael Davidson om 07.23 uur,
-------------------------------------------------------------------------------------------------een kwartier voor de ondergang.


Ik heb dat nooit eerder gedaan, achter elkaar drie boeken lezen over exact dezelfde gebeurtenis. Over het eerste - Into the Storm van Korten - was ik erg enthousiast, zoals twee pagina's terug te lezen is. Nu merk ik echter dat je in een geval als dit heel voorzichtig moet zijn met een dergelijk enthousiasme. Vooral als als je nog geen idee hebt hoe het tweede en het derde boek zullen zijn. Als dat tweede beter is dan het eerste, moet je dan nog enthousiaster worden? Welke superlatieven moet je dan gebruiken? Of moet je in je tweede boekbespreking een deel van dat enthousiasme terugnemen? Dat kan niet. En dat wordt nu een probleem. Nou ja, probleem...

----------------------------------Afbeelding----Afbeelding

----------------------------------Rachel Slade - Into the Raging Sea - Ecco/HarperCollins 2018 - ISBN978-0062699701 - 416 pagina's.
----------------------------------Bij Amazon: Hardcover US$ 20,48 - Kindle US$ 23,94 - Paperback US$ 27,99. Ook bij Bol vanaf 15 mei.

Want het boek is beter dan dat van Tristram Korten. Wat niet wil zeggen dat Korten een slecht boek schreef. Het is ánders. Korten schreef een spannend boek, een non-fiction maritieme thriller die leest als een trein, daar gaat niets van af. Rachel Slade daarentegen deed een geweldig stuk onderzoeksjournalistiek en bracht haar bevindingen op een heel systematische manier samen in een boek. Dat alles in een gemakkelijk leesbare stijl. Dat is knap, vooral voor een journalist zonder maritieme achtergrond. Ze weet waar ze over praat, dat is zeker. De kritieken zijn bijna zonder uitzondering lovend en soms zelfs himmelhoch jauchzend, in The New York Times en Kirkus Reviews, op Goodreads en op Amazon. Op die laatste site, Amazon, geven lezers het boek allemaal vijf sterren, met uitzondering van iemand die drie sterren geeft omdat Slade een paar keer blijk geeft van haar politieke voorkeur - ze is duidelijk een Democraat - en dat vond die lezer niet nodig, maar verder niets dan lof. Daarnaast is er een recensie met maar één ster, iemand die het een waardeloos boek vond omdat een aantal van de mensen op de El Faro klasgenoten van hem waren en mevrouw Slade volgens hem van niks weet en alleen maar een boek heeft geschreven om er een paar centen aan te verdienen en in haar sociale kringen net te kunnen doen alsof ze er verstand van heeft. Vooral van de Jones Act zou ze helemaal niets afweten.
Zo heeft een ieder recht op zijn eigen mening en mag die vrijelijk ventileren. Als ik dit boek een waardering zou moeten geven - en mogelijk ga ik dat ook nog wel doen op Goodreads en/of Amazon - dan ging ook ik zonder aarzelen voor de vijf sterren. Ik zou werkelijk niet weten wat ik zou moeten aanmerken. De Jones Act, het ontstaan en de achtergronden daarvan, zijn me juist door dit boek veel duidelijker geworden. Een onderwerp apart. Een aparte studie waard. Ik begrijp de Jones Act wel, wat niet wil zeggen dat die niet vreselijk uit de tijd is. Ik begrijp dat er altijd voorstanders van die wet zullen blijven.

-----------------------------------------------Afbeelding
----------------------------------------------------------------------------Semper Paratus


Hetzelfde geldt voor de US Coast Guard; daar heb ik ook veel over geleerd en veel is me een stuk duidelijker geworden. Het ontstaan en de ontwikkeling ervan en de manier waarop de US Coast Guard zich heeft ontwikkeld. Door die El Faro hearings en telkens weer die mannen van de Coast Guard in uniformen met een hoop fruit salad op de borst achter de groene tafel, was ik een beetje kriegel geworden. Zo van: ja, ja en ondertussen met de uniformpet naar de inspecties gooien en toelaten dat er schepen naar zee gaan die jaren geleden al naar de sloop hadden gemoeten. Het zit allemaal een beetje anders in elkaar. De US Coast Guard is altijd een onderdeel geweest van Defensie, van de strijdkrachten, net als de Amerikaanse koopvaardij. Ze zijn meerdere malen zwaar gekort op hun budget en van Defensie naar Homeland Security gegaan, naar Justitie, met de nadruk op wteshandhaving en met de opdracht zich vooral te richten op de bestrijding van drugsmokkel en illegale immigratie. Heel veel “coasties” zijn idealisten, mensen die graag willen dienen, maar niets voelen voor de strijdkrachten, voor eventueel vechten. Helpen, redden, Semper Paratus altijd paraat, steeds bereid. Dat komt meer en meer in de verdrukking. Bovendien kwam er door het afknijpen van het budget steeds minder mankracht beschikbaar voor de inspecties van schepen op veiligheid en bleef er weinig anders over dan die taken over te dragen aan ABS, een commerciële organisatie die zonder meer aan de leiband loopt van en in feite in dienst is van de lieden die maar één ding willen: zoveel mogelijk geld verdienen met schepen, alles eruit persen wat erin zit. Fuck de bemanningen. Varen met je platte bek. Een hoop politiek gekonkel. ABS verdient erg veel geld aan die praktijken en het is dan ook geen wonder dat ze het bestaan om een schip dat rijp is voor de sloop diep geladen naar zee te sturen met een ketel die zonder meer afgekeurd had moeten worden.
In de epiloog zegt Slade:
  • Legislators continue to cut funding for the coast guard, undermining the ability to regulate America’s commercial fleet. The agency’s only optiuon is to entrust third parties with critical duties. One mariner at the hearings informed me that ABS was the “richest entity in the room.” A high level position at the ABS can pay more than $1 million a year in salaries and bonuses.
Dat zijn van die dingen die me door dit gedegen stuk onderzoek van Slade een stuk duidelijker zijn geworden. Vrolijker ben ik er echter niet van geworden. Het geheel geeft een ontluisterend beeld van TOTE, van de mensen die een dergelijk bedrijf runnen, van hun personeelsbeleid – dat die naam nauwelijks verdiende – hun verdeel-en-heerspolitiek. Een nog ontluisterender beeld van kapitein Davidson, een man die altijd bang was dat anderen hem uit zijn baantje wilde werken. Die toen hij in dienst was van Conoco tankers, een eerste stuurman die hij er, volkomen onterecht, van verdacht dat hij bezig was de poten onder zijn stoel uit te zagen, per voicemail met de dood bedreigde. Die eerste stuurman ging met zijn telefoon naar Personeelszaken en speelde de opname daar af, waarop Davidson op staande voet de zak kreeg. Zo’n man was het. Hij had nauwelijks een idee van het verschil tussen een zware storm windkracht 12 ergens op de oceaan en een tropische orkaan. Zijn kennis van de stabiliteit moet niet verder hebben gestrekt dan dat hij wist wat hij in de computer moest invoeren om de stabiliteit uit te rekenen. Als hij dat al wist, want dat was de taak van de eerste stuurman. Van lekstabiliteit had hij helemaal geen kaas gegeten en heel zeker niet van dynamische stabiliteit, getuige zijn reactie die ik in de kop van dit stuk heb gebruikt. Goed een kwartier voordat er een einde kwam aan zijn leven en dat van nog eens tweeëndertig anderen, meldde Jeff Matthias, de extra machinist die aan boord was om toezicht te houden op en leiding te geven aan de vijf Poolse monteurs, via de telefoon vanuit de machinekamer dat de situatie buitengewoon ernstig was en vroeg wat de “down flooding angle” van het schip in deze beladingstoestand was. Dat is, zoals we dat in het Nederlands noemen: de hellingshoek waarop het schip “vervuld” raakt, dat wil zeggen dat het zeewater vrijelijk toegang tot het schip krijgt en het dus niet weer terug zal komen. Davidson had geen idee waar de man het over had en antwoordde, vertaald: “Eh... de helling waarbij het schip vervuld raakt? Eh... daar heb ik zo gauw geen antwoord op.” Hij belooft het na te zullen kijken en vraagt de hoofdmachinist of die even naar zijn kantoor kan gaan om dat na te kijken. Die heeft wel andere dingen aan zijn kop, zo net voordat hij zal verzuipen en die gaat helemaal nergens meer heen.
Maar zo ernstig was dat gesteld met kapitein Michael Davidson.

Dat soort zaken kun je door dit boek van Rachel Slade aan de weet komen. Ook dat de tweede stuurman, Danielle Randolph, niet zo goed was als het in veel beschouwingen na haar dood leek. Ze was teleurgesteld in haar carrière bij TOTE en wist dat ze samen met Davidson met de El Faro naar Alaska moest terwijl ze een reuze hekel had aan Davidson. Ze was slordig en vergat vaak om een duidelijke opdracht uit te voeren. Ze had tijdig aan de wal moeten gaan en dat wilde ze ook, maar ze had de centen zo dringend nodig en varen betaalde nu eenmaal goed.

Maar, ja: een erg goed boek. Wie overweegt om een of meer van deze drie boeken te kopen, moet dit zeker nemen, met – op dit moment – het boek van Tristram Korten als goede tweede. Er valt natuurlijk nog veel meer te vertellen over dit boek, maar ik zou zeggen: koop het. Het zijn welbestede centen. Wie de El Faro hearings gevolgd heeft of alsnog gaat nakijken en daarnaast dit boek leest, weet alles wat er van de ramp met de El Faro te weten valt. Heb je daar iets aan? Het geeft in elk geval stof tot nadenken. Mij heeft het nog veel sterker tot de gedachte gebracht: hoe kon hij dit toch in godsnaam doen.

[size=1o5]En dat gevoel van respect voor die mannen van de US Coast Guard, dat overheerst toch wel.[/size] Wat die presteren, wat die wagen en durven. Het was voor hen onverteerbaar dat er drieëndertig mensen in direct levensgevaar verkeerden terwijl het weer te slecht was om te vliegen en ze te hulp te komen. De Jayhawks konden ze vergeten; die hadden het bij de redding van de bemanning van de Minouche al moeilijk genoeg gehad. Maar ze wilden iets. Ze konden onmogelijk stil blijven zitten. En dus werd besloten om vanaf de basis Clearwater van de Coast Guard een C-130 Hercules op pad te sturen. Dat vliegtuig is niet echt gebouwd om in hurricanes te vliegen. Het is een werkpaard. Bovendien wordt de Coast Guard zo uitgeknepen dat ze geen nieuwe C-130’s krijgen, maar alleen de afdankertjes van het leger, toestellen die al een leven achter de rug hebben. Die worden bij de Coast Guard vertroeteld, maar het blijven toch oude, wat vermoeide toestellen. Daarmee een hurricane binnenvliegen gebeurt geheel op vrijwillige basis en alleen met instemming van de hele crew. Als je dat leest, hoe dat deze keer ging, dan kun je niet anders dan dat diepe respect voelen. Hoe ze op hun sodemieter krijgen. Gedwongen om tot een hoogte van 2500 voet boven zee te dalen om iets te kunnen zien en dan als een steen 900 voet naar beneden donderen en weer klimmen. en dat niet een keer, maar meerdere keren. Naar Guantanamo Bay om te bunkeren en terug de hurricane in terwijl binnenin het toestel bouten los beginnen te komen. Na de landing op de thuisbasis lekte de brandstof op verschillende plaatsen uit het toestel. Het had zo op zijn donder gekregen dat her en der koppelingen van brandstofleidingen los waren getrild.
En alles tevergeefs; de El Faro was allang gezonken. Later zou blijken dat de onderwatermicrofoons die nog waren overgebleven uit de Koude Oorlog om Russische duikboten te kunnen volgen, de dreun hadden geregistreerd waarmee de El Faro op de bodem van de oceaan terechtkwam.

Fijn boek waar ik nog regelmatig op terug zal grijpen. Nogmaals: een aanrader.

Dat vergat ik nog. Over die openingen van de ventilatiekokers in kasten buitenboord. John Glenfield, gepensioneerd medewerker van Sun Shipbuilding die de tekeningen van deze "Ponce-Class" schepen nog in huis heeft en aan de auteur van dit boek liet zien, zei over dit ontwerp en over die ventilatiekokers: "When you look at how the ship was designed, you say, oh, my gosh. Because you see these big ducts throug there? They go all the way to the bottom of the cargo hold. There are special rules that allow this vents to be only this far above the waterline and still maintain watertight integrity. And thats all calculated in what's called the downflooding angle. It was like having your nostrils somewhere near your belly button."

© Theo Horsten - mei 2018
lukasjr
Berichten: 6
Lid geworden op: 23 jul 2012 21:14

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door lukasjr »

"Vandaar dat ik George Michelsen Foy deze fout vergeef. Voor het overige is het een erg goed boek. Koop het gerust. Of wacht nog even op mijn bespreking van de twee andere. Ik ben blij dat ik ze alle drie heb.
Rest mij nog te vermelden dat ik, toen ik de foto van G.M. Foy zag, een beetje schrok van de welhaast griezelige gelijkenis met Joshua van Slocum (1844-1909), de eerste man die in zijn eentje in een zeilbootje rond de wereld voer. Foy mag dan geen maritieme achtergrond hebben, wie weet heeft hij de zee toch in de genen. Oordeel zelf."


Hier haal je Korten en Foy door elkaar geloof ik Theo, maar dat mag de pret niet drukken. Bedankt voor je artikelen op Kombuispraat, voor mij als meelezer op dit forum zijn jou bijdragen een reden om dit forum dagelijks even te bezoeken. Ik heb, dankzij jou lovende bespreking, het boek 'Into the raging sea' gekocht en lees het met bewondering voor Rachel Slade. In zo'n kort tijdsbestek even een boek schrijven dat zoveel bronnenonderzoek vereist is een zeer knappe prestatie. Ik ben benieuwd naar je bespreking van het boek van George Michelsen Foy.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Hier haal je Korten en Foy door elkaar geloof ik...
Ik weet het wel zeker! Wat slordig van mij. :oops:
Bedankt, Lukas. Ik heb het verbeterd.
Nog een paar uur en dan ben ik ook door Foy heen. Het wordt heel moeilijk om iemand een advies te geven welke van deze drie boeken te kopen. Met Rachel Slade zit je altijd goed. Het boek van Foy is weer heel anders, net als dat van Tristram Korten. Vandaar dat het lezen van drie boeken achter elkaar over dezelfde gebeurtenis me nog geen moment heeft verveeld. Een deze dagen kom ik erop terug.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

---------------------------------------------------------------Het einde van het verhaal

-------------------------------------Afbeelding

----------------------------------------------The sea - this truth must be confessed - has no generosity.
----------------------------------------------No display of manly qualities - courage, hardihood,
----------------------------------------------endurance, faithfulness - has ever been known to touch its
---------------------------------------------irresponsible consciousness of power.
---------------------------------------------------------------------------------------------------Joseph Conrad


Drie boeken over dezelfde gebeurtenis, de ondergang van het Amerikaanse containerschip El Faro op 1 oktober 2015 in hurricane Joaquin bij de Bahamas. Drie schrijvers met een verschillende achtergrond, expertise en interesses. Drie Amerikanen. Twee onderzoeksjournalisten zonder- en een romanschrijver mét een maritieme achtergrond. Hetzelfde onderwerp, dezelfde gebeurtenis en toch drie totaal verschillende boeken. Ik las ze in de volgorde waarin ze vlak na elkaar uitkwamen.

---------------------------------------------------------Afbeelding---Afbeelding

Ik heb alle drie de boeken met veel plezier gelezen en nu ik er dan mee klaar ben, kan ik onmogelijk zeggen welke van de drie de beste is. Omdat ze zo verschillend zijn, is er geen beter of slechter. Als ik dan toch een gradatie zou moeten aanbrengen, dan kan ik alleen maar zeggen dat het lezen van een tot drie steeds beter werd. Het boek van Tristram Korten - Into the Storm - is goed; een spannende, vlot geschreven, non-fictie maritieme thriller. Het tweede - Into the Raging Sea - van Rachel Slade is een uitstekend stuk onderzoeksjournalistiek dat eveneens leest als een trein en geen moment verveelt. Bovendien hebben beide journalisten hun huiswerk gedaan en weten waar ze over praten. Nergens heb ik ze, voor wat het maritieme gedeelte betreft, op een fout kunnen betrappen. Prima boeken. En dan komt het derde boek ...

----------------------------------Afbeelding----Afbeelding

----------------------------------George Michelsen Foy – Run the Storm - Scribner / Simon & Schuster -| 272 paina’s
----------------------------------ISBN 9781501184895 - Mei 2018. Bij Amazon: Hardcover US$ 20,48 - Kindle US$ 23,94
---------------------------------- Paperback US$ 27,99. Ook bij Bol vanaf 15 mei.

Dat Foy als enige van de drie auteurs een nautische achtergrond heeft, blijkt nu toch verschil te maken. Ik ben er een beetje stil van geworden. Foy werd geboren op Cape Cod, Massachusetts, viste van daaruit voor zijn beroep, studeerde in Parijs en in Londen en was stuurman op Engelse coasters. Foy kent de zee niet alleen, hij kent de zee van zeer nabij, van kleine schepen en dat is te merken. Hij kent de zee zoals Conrad die kende en zoals ik die heb leren kennen: niet zomaar als een enorme plas zout water, maar de zee als entiteit als een welhaast levend wezen. Een wezen waarvoor je, naarmate je het beter leert kennen, steeds meer respect krijgt. Móét krijgen, wil je niet ten onder gaan. Dat maakt zijn boek zo anders dan dat van die twee journalisten. Niet beter, anders. De twee eersten zijn goede verslagen van een scheepsramp. Het boek van George Michelsen Foy is een boek van de zee.

Net als Tristram Korten houdt ook Foy rekening met lezers die weinig of niets van het scheepvaartbedrijf weten. Hij legt veel uit en hij heeft het boek rijkelijk voorzien van voetnoten. In een papieren boek vind ik het altijd een beetje storend om voetnoten na te gaan kijken en vaak doe ik dat dan ook niet. In deze Kindle-editie gaat dat een stuk makkelijker en ik heb er dan ook veel gebruik van gemaakt. In een aantal gevallen leerde ik daar weer iets van.
Verder moest ook Foy uiteraard voornamelijk putten uit de verslagen van de US Coast Guard en NTSB hearings, met daarbij die 26 uur audio van de VDR van de El Faro. Daar is weinig nadruk op gelegd, maar die VDR-opname is natuurlijk uniek. Nog nooit is er zoveel bekend geworden van de laatste dag, de laatste uren en de laatste momenten van een schip in nood. Normaal gesproken zijn onderzoekers al blij met een halfuur audio en twee uur is helemaal prachtig, maar zesentwintig uur... Alle drie de schrijvers hebben daar zwaar op geleund, dat spreekt. Waar het op aankomt is wat ze daarnaast allemaal aan onderzoek hebben gedaan en hoeveel en met welke mensen ze hebben gesproken. Slade maakte daar geen half werk van en Foy evenmin. Wat bij hem opvalt is de diepgaande studie die hij heeft gemaakt van TOTE, van de achtergronden van die club en van de mensen. Dat geeft niet bepaald een gunstig beeld.

En dan het onderzoek naar en de studie van kapitein Michael Davidson. Foy is erg ver gegaan in zijn pogingen te achterhalen wat voor iemand Davidson nu eigenlijk was en wat de oorzaak kan zijn geweest van de fatale fouten die hij maakte met als gevolg dat zijn schip ten onder ging en drieëndertig mensen het leven verloren. De allesoverheersende vraag: hoe kon hij dit in godsnaam doen? Wie daar een verklaring voor zoekt, heeft niet genoeg aan de constatering dat Davidson "a hero in his own mind" was. Die moet dieper graven. En dat heeft Foy gedaan. Als je dat leest, ga je je eens te meer afvragen waarom eenieder die het commando over een schip moet gaan voeren niet uitgebreid wordt onderzocht op psychologische geschiktheid.
Davidson wist dat ze in de buurt van de hurricane zouden komen, maar hij ging gewoon naar zijn hut en naar zijn kooi en kwam acht uur lang niet boven. Ook niet na eerst door de 3de en later door de 2de stuurman te zijn gewaarschuwd dat het weer verslechterde en ze, de meeste recente weerberichtern in aanmerking genomen, veel te dicht bij het oog van de orkaan zouden komen. Ze vróégen hem nota bene om even te komen kijken, maar dat verdomde hij. Hij nam niet de moeite om even één trap naar boven te gaan, naar de brug, en toen hij uiteindelijk boven kwam, zei hij dat hij had geslapen “als een baby”. Een mogelijke verklaring voor die voor mij totaal onbegrijpelijke houding is dat Davidson een “prepper” was, een begrip dat sinds een maand zelfs in Van Dale is opgenomen. Preppers zijn mensen die zich voorbereiden op enorme rampen zoals een kernoorlog, een grote volksopstand en alles wat verder maar denkbaar is aan rampen. In Amerika zijn die heel sterk vertegenwoordigd, maar ook in Nederland zijn er mensen die zich met die liefhebberij bezighouden. Ik moet zuinig zijn met de acht toegestane links, maar kijk maar eens naar www. preppers.nl.
Davidson was zo'n prepper en daar praatte hij graag over met verschillende bemanningsleden. Hij had het over schuilkelders bouwen en vertelde dat ze plenty wapens in huis hadden voor iedereen, voor zijn vrouw en hemzelf en voor zijn twee dochters en ook kogelwerende vesten voor iedereen. Verder uiteraard water en levensmiddelen en zo meer. Dat mag een onschuldige afwijking zijn - en misschien hebben die preppers wel het grootste gelijk van de wereld - maar het geeft ook een idee wat voor iemand Davidson was. En preppers mogen dan doemdenkers zijn, ze hebben een ding gemeen, zo vertelt Foy ons: het zijn onverbeterlijke optimisten. Ze gaan elke avond rustig slapen in de wetenschap goed voorbereid te zijn op alles wat er komen kan en vertrouwen er vast op dat ze elke ramp zullen overleven. Diezelfde gedachte kan ook bij Davidson hebben gespeeld toen hij de brug verliet en naar zijn kooi ging om pas acht uur later weer eens te komen kijken. Hij was goed voorbereid en vertrouwde helemaal op de verouderde informatie van de BVS terwijl een verdieping hoger het ene na het andere Navtexbericht binnenratelde met alarmerende informatie over hurricane Joaquin. En er is meer, maar dat voert hier nu te ver om helemaal uit de doeken te doen. Lees het boek, het is zeer verhelderend.

Als Foy het einde gaat beschrijven, de ondergang van de El Faro, gaat hij over op de onvoltooid tegenwoordige tijd. Die schrijfstijl geeft het verhaal vaart en bouwt de spanning op. Hij doet dat heel goed. Je bent er bijna bij. Wat me daar ook eindelijk eens goed duidelijk werd waren die scuttles die telkens worden genoemd en waarvan er een open was zodat zee water in de onderruimen kon doordringen. Ik kon me dat aan de hand van de rapporten niet zo goed voor de geest halen en wij hebben geen goed Nederlands woord voor een scuttle, tot het me door de beschrijving die Foy ervan geeft duidelijk werd dat dat niets anders zijn dan de waterdichte luiken met een coaming zoals je die bijvoorbeeld op de bak hebt als toegang naar het kabelgat en naar de kettingbak en ook aan dek als ruimtoegang. Meestal zaten die gewoon met knevels dicht, maar op de El Faro hadden ze zowel op de boven- als aan de onderkant van het deksel een handwiel waarmee het luik waterdicht kon worden afgesloten. Die scuttles waren niet zo groot, daar kon maar net een man doorheen en sommige bemanningsleden die last hadden overgewicht moesten zich er zelfs doorheen wringen. Om goed te begrijpen hoe dat zat, moeten we het plan van de El Faro bekijken.

--------Afbeelding--- Afbeelding

Eerst hebben we het bovendek, het containerdek. Dat wordt hier "main deck" genoemd, maar ik betwijfel of een Nederlandse scheepsbouwer dat het hoofddek zou hebben genoemd. Daaronder zat het "2nd deck". Dat stond door de grote openingen in de zijden volledig bloot aan de elementen en telde dus niet mee voor de bruto. Op dat dek stonden trailers en andere voertuigen die vandaar via een ramp verder omlaag konden, naar de onderruimen. Hoe de afwatering van dat 2nd deck was, weet ik niet, maar daar moet in zwaar weer toch heel wat vrije vloeistof hebben rondgezwalkt. Dat dek behoorde waterdicht afgesloten te zijn van de ruimten eronder en dus moesten die scuttles op zee dicht te zitten. Een stuurman die na zijn wacht een ronde liep, moet daarop hebben gelet. Nu speelden er verschillende dingen. Het schip had een bootsman en acht man aan dek. Van die acht man waren er drie "watchkeepers" terwijl de overige vijf in de dagploeg zaten. Die deden weinig anders dan roest bikken en -steken, ook in de onderruimen en daalden elke morgen opnieuw met hun bikhamers en stekers en borstels via die scuttles af in de onderruimen. Ook op 30 september, toen het weer al niet zo best was. Hoe goed ze zo'n scuttle na afloop van het werk weer afsloten, is twijfelachtig. Ze gaven dat handwiel wel een draai, maar in hoeverre dat zo'n luik waterdicht afsloot is eveneens twijfelachtig. Ook daar liet het onderhoud zwaar te wensen over. De pakkingen waren hard geworden of lekten en ook daar had de roest zijn verwoestende werk gedaan. Bovendien was die lijn Jacksonville-San Juan v.v. een typische mooiweerdienstje en dan wordt men nogal eens gauw slordig met het afsluiten van dergelijke luiken. Hoe het ook zij, een van die scuttles is helemaal opengesprongen en daardoor zijn er grote hoeveelheden water in het onderruim gestroomd.

De eerste stuurman Shultz was verantwoordelijk voor de belading en in hoeverre die bekend en vertrouwd was met het CargoMax stabiliteitsprogramma is niet zeker. Wat wel zeker is, dat is dat er zoveel aan de El Faro was verbouwd en verspijkerd dat het twijfelachtig is of dat allemaal wel was ingevoerd en verwerkt. Bovendien - en dat vind ik wel erg vreemd - rekende CargoMax geen windmoment uit en dat is toch wel verdomd handig, om niet te zeggen onmisbaar, als je zoveel containers aan dek zet. En wat helemaal vreemd, om niet te zeggen bijna ongelofelijk is, dat is dat niemand wist dat het CargoMax programma ook de lekstabiliteit kon uitrekenen. Dat wist niemand. Bij TOTE niet en op de andere schepen niet. Het zou hen in dit geval ook niet hebben gered, maar het is toch opnieuw een bewijs wat er allemaal mis was.

Dat nu weet Foy allemaal op een vakkundige manier duidelijk te maken en te beschrijven. Nog meer dan in de andere twee boeken wordt hier duidelijk gemaakt hoe Davidson welhaast misdadig blunderde. Ook de machinisten zijn niet vrij te pleiten. Waarom vertrokken met te weinig smeerolie in de sump? Die kon 2020 gallons bevatten oftewel 7650 liter oftewel, pakweg, 6,5 ton. Maar er zat bij vertrek maar 1225 gallon in, oftewel krap 4 ton, 60 procent van de capaciteit. Het normale oliepeil was 33 inch, maar nu was het maar 22. Waarom? Ze hadden 10 ton in de reservetank, maar dat moest via een duims leidinkje naar de sump, wat, toen de nood aan de man kwam, veel te lang duurde. Waarom voor vertrek de olie in de sump niet op peil gebracht? Het is allemaal nogal onbegrijpelijk.

Foy heeft uiteraard moeten verzinnen hoe het zich ontwikkelde naar het einde, tot het moment waarop de audio van de VDR stopt, maar de manier waarop hij het beschrijft, knijpt je de keel bijkans dicht en dat vind ik een prestatie.
Ja, een erg goed boek. Absoluut aan te raden. Als ik er om een of andere reden toch een als beste zou moeten aanwijzen, dan zou ik dat heel moeilijk vinden. Ik neig naar het laatste boek, dat van George Foy, omdat dat, ik zeg het nogmaals, een boek van de zee is. Toch heb ik het gevoel dat ik de twee andere schrijvers daarmee onrecht doe en daarom is er geen is geen andere oplossing: ik hou het werkelijk op alle drie. Daarmee weet je gelijk alles wat er over de ramp met de El Faro te weten en te zeggen valt.

© Theo Horsten - mei 2018
v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door v+d »

Ik krijg het boek van Slade volgende week binnen, als ik het gelezen heb kan ik pas commentaar geven.
De gezagvoerder kan wel een prepper geweest zijn, ik ken er wel een paar met die overtuigingen, toch blijkt dat niet uit zijn handelen. Hij had helemaal niets goed voorbereid en al helemaal de boel niet onder controle.
En hoewel Theo al eens gezegd heeft dat een gezagvoerder op de hoogte moet zijn van alle zaken zijn schip betreffende, betwijfel ik of de man wel een idee had hoe slecht zijn machinekamer beheerd werd.
Nou ja achteraf...
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10558
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door jdbvos »

Hele mooie recensies van die boeken. Bedankt daarvoor Theo !
En ja, Jan, die mk werd ook in mijn optiek slecht beheerd.
Maar ik weet niet hoe de verhoudingen op Amerikaanse schepen zijn...

Als ik me ergens zorgen over maakte, of nog erger: ronduit wantrouwen over een onderdeeltje had, of het ergens niet mee eens was, ik dat ook met de ouwe besprak. Die man moet weten dat z'n 'facilitaire WillyWortel-bedrijf' problemen voor zijn plannen kan geven...daarvoor ben je 'de technische man' ! Dan kan er rekening mee worden gehouden...
Of je nu op een een giga- of een micro-schip vaart...
Dus kan ik me amper voorstellen dat de ouwe niet op de hoogte was van de mk-problemen, en dan vooral als prepper zijnde: daar niet adequater op heeft gereageerd....
Ik wacht op de NLse vertaling van Foy: die snap ik (denk ik) beter omdat die net als wij denkt...
Moet dat wel vertaald zijn door een hele goede vertaler met een gedegen nautische kennis... (als dát geen hint met een koevoet is.... :-D )

...De ruimingangen....met hun waterdichte afsluitingen....
...heb meteen het spookbeeld van de Derbyshire weer voor me....en dan vooral hoe er met die bemanningsleden is omgesprongen. En hoe goed het was dat de vader van die ouwe z'n spreekwoordelijke poot stijf hield...
Toen kwam er tenslotte, jaren later, een heel ander verhaal naar voren dan het door de overheden en rederijen zo gewenste versie...
Oost, west...ook best
Wim Plukker
Berichten: 518
Lid geworden op: 03 sep 2006 17:02

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Wim Plukker »

Zojuist die van Foy via Bol besteld. Die sprak me het meest aan na deze goed geschreven recensies. Omdat ik nog niet in aanmerking kwam voor gratis verzending die van Slade er ook maar bijgedaan en beiden met levertijd van 9 dagen zijn die mooi op tijd als ik weer met verlof thuiskom. Die van Korten laat ik nog maar even in de winkel liggen.

Dat hele verhaal van die scuttles had ik altijd in verband gebracht met de ventilatie toevoer danwel afvoerkanalen maar klaarblijkelijk zit daar alleen maar een fire damper in en geen mogelijkheid om waterdicht af te sluiten. Vandaar ook dat verhaal van die oud Sun medewerker. Toch weer wat gaan spitten en dan kom je eigenlijk tot de conclusie dat dit bijna een misdadig ontwerp is. Het is een godswonder dat dit niet al veel eerder op een of andere manier is misgegaan bij de “El Faro” of een van haar zusters. Op dat 2e dek komt inderdaad bij een beetje zeegang en slingeren al water wat maar moeilijk weer weg kan, kijk maar naar de roestsporen op de huid onder die loosgaten, die ook wel wat groter hadden mogen gekund. En dan komt het ook via de ventilatie afvoerkanalen bijna direct in het onderruim terecht. Die van de ventilatie toevoerkanalen in de blisters zit net weer wat hoger.
El Faro supply and exhaust .JPG
El Faro supply and exhaust .JPG (32.41 KiB) 6709 keer bekeken
Scuttles kom je op moderne schepen ook wel tegen als uitgang van een ontsnappings route. Dan zijn ze ook voorzien van zware veren die ze bij ontgrendelen open dwingen en ook open houden. Er is kracht voor nodig om ze weer te sluiten. Hier een foto van zo’n access scuttle op de “El Faro”. Of die ook met van die veren is uitgerust is helaas niet te zien.
Scuttle.JPG
Scuttle.JPG (21.89 KiB) 6709 keer bekeken
Voor wat betreft het (niet) handelen van Davidson naar aanleiding van veranderende omstandigheden vind ik het “prepper“ idee ook wat kort door de bocht. Volgens mij had hij voor het te kooi gaan een plan bedacht gebaseerd op verwachtingen die gedurende de nacht radicaal veranderden en wellicht al verouderd waren. Het niet willen luisteren naar ondergeschikten heeft hij misschien wel geleerd gedurende zijn vorming. Maar misschien brengt het lezen van de bestelde boeken mij nog wel op andere gedachten.
Tenslotte nog de conclusies van de Coastguard in het voorlopige stabiliteits rapport. Het was een levensgevaarlijk schip geworden of wellicht altijd al geweest en niemand schijnt zich dat gerealiseerd te hebben, Davidson nog wel in het minst.
El Faro capsize & sinking .JPG
El Faro capsize & sinking .JPG (116.87 KiB) 6709 keer bekeken
El Faro conclusions .JPG
El Faro conclusions .JPG (130.57 KiB) 6709 keer bekeken
M.v.g.

Wim
"Beauty is in the eye of the beholder"
v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door v+d »

Het boek van Rachel Slade( into the raging sea) heb ik besteld bij www.bookspot.nl in het Engels, hardcover voor euro 23,99 gratis thuis geleverd.
Voor wie interesse heeft, als ik het uit heb mag het weg voor euro 10 of ruilen tegen een ander nautisch boek.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: De ramp met de El Faro

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Jan Vos schreef:Ik wacht op de NLse vertaling van Foy
Ik vrees dat je dan heel lang en waarschijnlijk zelfs tevergeefs zult wachten. Ik zie geen enkele Nederlandse uitgever ook maar één van die boeken oppakken. Ik zei het al eerder: daar verkoop je in Nederland en België nog geen duizend exemplaren van. Omdat ik daar nu eenmaal connecties heb, ga ik me wel melden bij HarperCollins Holland voor je-weet-maar-nooit voor het boek van Rachel Slade. Ik zal ze wijzen op het verschijnen ervan en vertellen wat ik ervan vind, maar ik zie het niet gebeuren. Het hele geval is in Nederland immers nauwelijks in het nieuws geweest en het is ook veel te "Amerikaans".

Davidson heeft van meet af aan zijn plannen gebaseerd op informatie van de BVS die niet klopte. Die was minstens 12 uur verouderd en toen het er werkelijk op aankwam zelfs nog ouder. Maar die informatie kreeg hij in zijn hut, per e-mail en die gaf hij dan, als hem dat nodig leek, weer door naar de pc op de brug. Ze hebben later immers nog geprobeerd om het Bon Voyage System aan te spreken voor het leveren van verouderde weerinformatie, maar dat lukte niet. Het blijven voorspellingen.

Joaquin was voor alle weerdiensten een probleemkind waarvan de baan en de ontwikkeling heel moeilijk te voorspellen was. Wat toch ook nog wel interessant is, dat is dat, zoals later bleek, de beste, meest accurate voorspelling van de baan en de ontwikkeling van hurricane Joaquin afkomstig was van de ECMWF, het European Center for Medium-Range Weather Forecasts in Reading, bij Londen. Klik HIER. Die voorspelling verschilde zoveel van die van alle andere diensten dat hij als niet relevant terzijde werd gelegd. Maar het klopte dus wel.

Dat alles had voor de El Faro helemaal niets uit moeten maken. Je komt niet op twintig mijl van het centrum van een orkaan en ook niet op zestig. Je zorgt dat je ver uit de buurt blijft, want ook het National Hurricane Center legt er telkens weer de nadruk op dat hun voorspelling sterk kan afwijken van de werkelijkheid.


Plaats reactie